اتحادگرایی در پادشاهی متحد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
بریتانیا از چهار کشور انگلستان، ولز، ایرلند شمالی و اسکاتلند تشکیل شده است.

اتحادگرایی در پادشاهی متحد (به انگلیسی: Unionism in the United Kingdom)، که به آن اتحادگرایی بریتانیا (به انگلیسی: British unionism) نیز گفته می‌شود، یک ایدئولوژی سیاسی است که به نفع ادامه وحدت انگلیس، ولز، اسکاتلند و ایرلند شمالی به عنوان یک کشور حاکم، پادشاهی متحده بریتانیا و ایرلند شمالی است. از کسانی که از اتحادیه حمایت می‌کنند به عنوان " اتحادیه " یاد می‌شود.[۱] اتحادیه بریتانیا با ناسیونالیسم انگلیس ارتباط نزدیک دارد، که ادعا می‌کند انگلیس یک ملت است و اتحاد فرهنگی انگلیس را تقویت می‌کند،[۲] در تعریفی از بریتانیایی که ممکن است شامل مردم انگلیسی، اسکاتلندی، ولزی، ایرلندی و کورنیش باشد. تبار (کسانی که هم در ایرلند شمالی و بریتانیا و هم از لحاظ تاریخی در کل ایرلند زندگی می‌کردند زمانی که در انگلستان بود).

در اواخر جنگ استقلال آمریکا در نیمه دوم قرن ۱۸، وفاداران انگلیسی و شورشیان استعماری (ویگ‌ها یا میهن پرستان) وجود داشتند. هیچ‌یک از وفاداران خواستار جدایی نبودند. حتی اکثریت در میان شورشیان لزوماً مایل به جدایی از بریتانیا نیستند.

بعداً، در اواخر قرن نوزدهم، اتحادیه ایرلندی به‌طور کلی واکنشی به افزایش تحریک یا خودگردانی ملی گرایانه جدایی طلب ایرلندی بود. بیشتر ایرلند در دهه ۱۹۲۰ از انگلستان جدا شد. در ایرلند شمالی، ایدئولوژی‌های قطب بندی شده قانون اساسی جمهوری خواهان و وفاداران به درگیری‌های خشونت‌آمیز منجر شده‌است.

از اواخر قرن ۲۰ دیدگاه‌های متفاوت در مورد وضعیت قانون اساسی کشورهای بریتانیا به یک موضوع بزرگتر در اسکاتلند و ولز تبدیل شده‌است. پس از پیروزی حزب ملی اسکاتلند در انتخابات ۲۰۱۱ اسکاتلند، همه‌پرسی استقلال اسکاتلند در ۱۸ سپتامبر ۲۰۱۴ برگزار شد: نتیجه از باقی ماندن در داخل انگلستان حمایت کرد و با کسب ۵۵٫۳٪ نه به ۴۴٫۷٪ آرا بله به سؤال "آیا باید اسکاتلند کشوری مستقل باشد؟ ".

تشکیل اتحادیه[ویرایش]

پادشاهی بریتانیا در تاریخ ۱ مه ۱۷۰۷ از طریق اعمال اتحادیه ۱۷۰۷، دو قانون همزمان که توسط پارلمان‌های انگلیس و اسکاتلند تصویب شد، تشکیل شد. اینها اتحادیه سیاسی بین پادشاهی انگلیس (متشکل از انگلیس و ولز) و پادشاهی اسکاتلند ایجاد کردند. این رویداد نتیجه معاهده اتحادیه بود که در ۲۲ ژوئیه ۱۷۰۶ توافق شد.[۳]

این قوانین یک پارلمان واحد بریتانیا در وست مینستر و همچنین یک اتحادیه پولی و گمرکی ایجاد کردند. با این حال، انگلیس و اسکاتلند در حوزه قضایی جداگانه باقی ماندند.

در سال ۱۸۰۱، اقدامات اتحادیه ۱۸۰۰ پادشاهی انگلیس را با پادشاهی ایرلند متحد کرد، از طریق دو قانون مستقل مشابه پارلمان انگلیس و پارلمان ایرلند. این امر باعث ایجاد پادشاهی متحده بریتانیا و ایرلند بر اساس مشابه اتحاد انگلیس و اسکاتلند در یک قرن قبل شد.

بلافاصله کارزار لغو اتحادیه در ایرلند آغاز شد. مجموعه ای از تلاش‌ها در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ برای ایجاد قانون داخلی برای ایرلند در داخل اتحادیه ناموفق بود و پس از جنگ انگلیس و ایرلند و متعاقب آن پیمان انگلیس و ایرلند در سال ۱۹۲۲، بیشتر ایرلند اتحادیه را به عنوان آزاد ایرلندی ترک کردند. دولت ایرلند شمالی بخشی از اتحادیه باقی ماند و پادشاهی متحده به‌طور رسمی به عنوان پادشاهی متحده بریتانیا و ایرلند شمالی در سال ۱۹۲۷ شناخته شد (نگاه کنید به: تقسیم ایرلند).

پیش از ایجاد پادشاهی بریتانیا، این سه پادشاهی در اتحادیه شخصی از هم جدا بودند. هنگامی که جیمز ششم اسکاتلند جانشین پسر عموی خود، الیزابت اول انگلیس شد، به عنوان پادشاه انگلیس، تاج‌های انگلیس، ایرلند و اسکاتلند متحد شدند.

پیش از آن، در سال ۱۵۴۲، تاجداران انگلیس و ایرلند از طریق ایجاد پادشاهی ایرلند تحت قانون تاجگذاری ایرلند ۱۵۴۲ متحد شدند. از قرن دوازدهم، پادشاه انگلیس تحت فرمانروایی پاپ به عنوان لرد ایرلند عمل کرده بود. اقدام سال ۱۵۴۲ عنوان پادشاه ایرلند را برای پادشاه هنری هشتم و جانشینان وی ایجاد کرد و نقش پاپ را به عنوان فرمانروای نهایی ایرلند از بین برد.

حمایت از اتحادیه[ویرایش]

از نظر تاریخی حمایت از اتحادیه در انگلستان بیشترین [نیازمند منبع] و کمترین میزان آن در ایرلند بوده است ، همچنین تحرکات مهم ضد اتحادیه در اسکاتلند و ولز وجود داشتند. امروز، نظرسنجی‌ها به‌طور مداوم نشان می‌دهد که اکثر مردم انگلیس و ولز از ادامه اتحادیه حمایت می‌کنند، اما در اسکاتلند حمایت از استقلال به‌طور منظم بالاتر از حمایت از اتحادیه است.[۴] از زمان انحراف گسترده در اواخر دهه ۱۹۹۰، رای‌دهندگان اسکاتلند و ولز به احتمال زیاد به احزاب سیاسی ملی‌گرا برای انتخابات محلی یا منطقه ای رای می‌دادند تا انتخابات عمومی مجلس عوام، جایی که حمایت از احزاب در سراسر انگلستان حاکم بود. با این حال، برای اسکاتلند، پس از انتخابات عمومی ۲۰۱۵ انگلستان ، این وضعیت دیگر با بازگشت SNP به ۵۶ و از ۵۹ نماینده نیست. در انگلیس احزاب ناسیونالیست انگلیسی هرگز کرسی پارلمان را به دست نیاورده‌اند.

در سال ۲۰۱۴، میزان حمایت کل انگلیس از اتحادیه به دلیل چشم‌انداز استقلال اسکاتلند مورد تحقیق و بررسی قرار گرفت. نتیجه نهایی همه‌پرسی اکثریت رای‌دهندگان اسکاتلندی را انتخاب کرد که در اتحادیه باقی بمانند، با ۵۵٫۳ درصد مخالف استقلال.[۵] نظرسنجی‌های انجام شده در سال ۲۰۱۴ نشان داد که ۷۰٪ از رای‌دهندگان در انگلیس با استقلال اسکاتلند مخالفند[۶] همان‌طور که ۸۳٪ از جمعیت ولز مخالف بودند.[۷]

همه‌پرسی اسکاتلند باعث افزایش فعالیت سیاسی و صدا در سراسر انگلستان شد. چندین صد نفر از مشاهیر، رهبران تجارت و شخصیت‌های سیاسی نامه‌های سرگشاده ای را به رسانه ملی امضا کردند که از اتحادیه حمایت می‌کنند و مخالف استقلال اسکاتلند هستند[۸][۹] در حالی که تجمعات بزرگ طرفدار اتحادیه در چندین شهر انگلیس از جمله در میدان ترافالگار برگزار می‌شد.[۱۰]

اگرچه حمایت از استقلال به‌طور کلی بین سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۸ کاهش یافته یا راکد بوده‌است، اما از اواخر سال ۲۰۱۹ این روند افزایش می‌یابد. استقلال در بیشتر نظر سنجی‌ها برای هر ماه سال ۲۰۲۰ تا ژوئیه بیش از حمایت اتحادیه بود. در تاریخ ۶ ژوئیه ۲۰۲۰، پروفسور سر جان کورتیس اظهار داشت که «حمایت از اتحادیه [در اسکاتلند] هرگز ضعیف تر نبوده‌است».[۱۱]

در ایرلند شمالی مشخص شده‌است که حمایت از اتحادیه از زمان پایان کتاب، به ویژه در میان جمعیت کاتولیک روم، افزایش یافته‌است.[۱۲] تا حدی، این در نتیجه کاهش ارتباط اتحادیه با ایدئولوژی‌های سیاسی رادیکال یا افراطی پس از توافق جمعه خوب است.

احزاب سیاسی و گروه‌های دیگر[ویرایش]

در زیر لیستی از احزاب و سازمانهای سیاسی فعال که از اتحادیه حمایت می‌کنند وجود دارد.

احزاب عمده، گسترده در سراسر انگلیس
احزاب ایرلند شمالی
احزاب در سرزمینهای برون مرزی انگلیس
  • سوسیال دموکرات‌های جبل الطارق[۱۵]
احزاب کوچک
  • اول انگلیس[۱۶]
  • حزب آزادی انگلیس (BFP)
  • حزب ملی انگلیس (BNP)[۱۷]
  • حزب خلق انگلیس (BPP)[۱۸]
  • حزب اتحاد و حاکمیت انگلیس (BUSP)
  • جبهه ملی (NF)[۱۹]
  • حزب احترام[۲۰]
  • حزب اتحادیه اسکاتلند (SUP)
  • بیشتر متحد
ستیزه‌جویان و گروه‌های دیگر

جستارهای وابسته[ویرایش]

  • انگلیسی بودن
  • ملی‌گرایی اولستر
  • اتحادیه در انگلیس
  • اتحادیه در ایرلند
  • اتحادیه در اسکاتلند
  • اتحادیه در ولز
  • استقلال ولز

منابع[ویرایش]

  1. ↑ https://www.bbc.co.uk/history/british/victorians/home_rule_movement_01.shtml
  2. ↑ Guntram H. Herb, David H. Kaplan. Nations and Nationalism: A Global Historical Overview: A Global Historical Overview. Santa Barbara, California, USA: ABC-CLIO, 2008.
  3. ↑ "Articles of Union with Scotland 1707". www.parliament.uk. Retrieved 19 October 2008.
  4. ↑ Opinion polling on Scottish independence
  5. ↑ BBC News, 'Scotland Decides' (September 2014) https://www.bbc.co.uk/news/events/scotland-decides
  6. ↑ Populus poll for the Daily Mail, reported on Georgia Newsday (09/12/2014) "Archived copy". Archived from the original on 13 September 2014. Retrieved 20 September 2014.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  7. ↑ Sky News, Scot Vote Boosts Welsh Independence Support (15 September 2014) http://news.sky.com/story/1336172/scot-vote-boosts-welsh-independence-support
  8. ↑ Euro Weekly News, 'Scottish Independence Opposed by Celebrities' (7 August 2014) https://www.euroweeklynews.com/news/uk/item/121924-scottish-independence-opposed-by-celebrities[پیوند مرده]
  9. ↑ Reuters, 'Business leaders urge Scots to vote against independence' (27 August 2014) http://uk.reuters.com/article/2014/08/27/uk-scotland-independence-business-idUKKBN0GR04820140827 بایگانی‌شده در ۳ سپتامبر ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine
  10. ↑ 'Scottish independence: thousands attend Trafalgar Square rally urging Scots to vote 'No' in referendum', London Evening Standard (15 September 2014) https://www.standard.co.uk/news/london/trafalgar-square-rally-eddie-izzard-and-sir-bob-geldof-lead-pleas-for-scotland-to-stay-in-uk-9734619.html
  11. ↑ https://www.thenational.scot/news/18562858.john-curtice-support-union-never-weaker/
  12. ↑ BBC News, 'Do more Northern Ireland Catholics now support the Union?' (29 November 2012) https://www.bbc.co.uk/news/uk-northern-ireland-20547143
  13. ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ فوریه ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۲۳ فوریه ۲۰۲۱.
  14. ↑ Mark Aitken (2013-05-12). "UKIP leader Nigel Farage insists he will play a key role in the campaign against Scottish independence". Daily Record. Retrieved 18 October 2013.
  15. ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۳ اوت ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۲۳ فوریه ۲۰۲۱.
  16. ↑ Britain First official website. Statement of Principles بایگانی‌شده در ۹ اکتبر ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine. "Britain First is a movement of British Unionism. We support the continued unity of the United Kingdom whilst recognising the individual identity and culture of the peoples of England, Scotland, Wales and Northern Ireland. We abhor and oppose all trends that threaten the integrity of the Union". Retrieved 8 July 2014.
  17. ↑ British National Party website. The SNP. A real nationalist party? بایگانی‌شده در ۷ ژوئیه ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine. Retrieved 8 July 2014.
  18. ↑ "Stand by Loyal Ulster!" بایگانی‌شده در ۲۷ ژوئن ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine – British People's Party leaflet. Official British People's Party website. Retrieved 8 July 2014.
  19. ↑ British National Front website. What we stand for بایگانی‌شده در ۱۲ مه ۲۰۱۷ توسط Wayback Machine. "We stand for the continuation of the UNITED KINGDOM OF GREAT BRITAIN AND NORTHERN IRELAND – Four Countries, One Nation. Scotland, Ulster, England and Wales, united under our Union Flag – we will never allow the traitors to destroy our GREAT BRITAIN!". Retrieved 8 July 2014.
  20. ↑ Respect Party website. Scotland بایگانی‌شده در ۲۷ اوت ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine. "Respect officially passed a motion at its 2014 AGM backing a ‘No’ vote in Scotland’s Independence Referendum in September". Retrieved 8 July 2014.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=اتحادگرایی_در_پادشاهی_متحد&oldid=36246203»