پرش به محتوا

یوهان ماتزون

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
یوهان ماتزون
یوهان ماتزون
یوهان ماتزون
زادهٔ۲۸ سپتامبر ۱۶۸۱
هامبورگ
درگذشت۱۷ آوریل ۱۷۶۴&#۱۶۰;(۱۷۶۴-۰۴-۱۸) (۸۲ ساله)
هامبورگ
پیشه(ها)آهنگساز و نظریه‌پرداز موسیقی

یوهان ماتزون (به آلمانی: Johann Mattheson) (زاده ۲۸ سپتامبر ۱۶۸۱ - مرگ ۱۷ آوریل ۱۷۶۴)[۱] آهنگساز، خواننده، نویسنده، فرهنگ‌نویس، سیاست‌مدار و نظریه‌پرداز موسیقی بود.

ماتزون در هامبورگ زاده شد و در همان‌جا نیز درگذشت. وی از دوستان نزدیک جرج فردریک هندل بود، با این حال در یک نزاع ناگهانی در طول اجرای اپرای کلئوپاترا اثر متیسون در سال ۱۷۰۴ نزدیک بود که او را به قتل برساند. هندل تنها به خاطر یک دکمه بزرگ بر لباسش که شمشیر ماتسون را منحرف کرد نجات یافت. این دو پس از این اتفاق آشتی کردند و در ادامه زندگی‌شان با هم در ارتباط بودند: متیسون مدت کوتاهی پس از مرگ دوستش، زندگی‌نامهٔ هندل به قلم جان مینوارینگ را به آلمانی برگرداند و آن را در هامبورگ با هزینه شخصی خود در ۱۷۶۱ منتشر کرد.[۲]

ماتزون، پسر یک مالیاتچی بود و تحصیلات عالی لیبرال داشت و گذشته از آموزش عمومی موسیقی، در زمینه سازهای شستی‌دار، ویولن، آهنگسازی و آواز نیز درس خوانده بود. تا سن نه سالگی او آواز خواندن و نواختن ارگ بادی در کلیسا را آغاز کرده بود. او اولین اجراهای انفرادی خود را با اپرای هامبورگ در سال ۱۶۹۶ در نقش‌های زنانه شروع کرد و پس از آنکه به دلیل بزرگ شدن صدایش تغییر کرد، در اپرا به عنوان خواننده تنور آواز خواند. وی از سال ۱۷۱۸ آوازخوان مذهبی کلیسای جامع سنت ماری شد و تا زمانی که ناشنوایی او منجر به بازنشستگی وی از آن جایگاه در سال ۱۷۲۸ شد، بر این منصب ماند. [۳]

ماتزون از سال ۱۷۰۶ به‌طور رسمی به عنوان یک سیاست‌مدار حرفه‌ای کار می‌کرد. او در مدرسه انگلیسی‌زبان تحصیل کرده بود و انگلیسی را روان صحبت می‌کرد. او معلم پسر سفیر انگلیس سر جانویچ شد و سپس دبیر سفارت شد. وی به مأموریت‌های دیپلماتیک در خارج از کشور به نمایندگی از سفارت می‌رفت. در سال ۱۷۰۹ با یک زن انگلیسی ازدواج کرد. [۴]

پس از درگذشت وی در سال ۱۷۶۴، یوهان ماتزون در طاق داخلی کلیسای مقدس میکلیس هامبورگ و در مکانی که می‌توان از گور وی بازدید کرد، دفن شد. [۵]

ماتزون بیشتر به عنوان یک نظریه‌پرداز موسیقی مشهور است. او به وفور دربارهٔ تمرین اجرا، سبک تئاتری و هارمونی باروک آلمانی می‌نوشت.[۶] او به ویژه برای آثارش در مورد رابطه بلاغت و موسیقی مورد اهمیت است.[۷][۸][۹]

بخش زیاد نوشته‌های موسیقی وی آوازی بودند که از جمله آنها هشت اپرا، و تعداد بیشماری اوراتوریو و کانتات بود. او همچنین چند سونات و چند آهنگ برای سازهای شستی نوشت، که شامل قطعاتی بود که برای آموزش شستی‌ها استفاده می‌شد. تمام موسیقی او به جز یک اپرا، یک اوراتوریو و چند مجموعه موسیقی بی‌کلام، پس از جنگ جهانی دوم از دست رفتند اما برخی از آنها در سال ۱۹۹۸ از ایروان، ارمنستان به هامبورگ برگردانده شد که شامل چهار اپرا و بیشتر اوراتوریوهای او بود. این نسخه‌های خطی هم‌اکنون در کتابخانه شهر هامبورگ نگهداری می‌شوند. [۱۰]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Ruth Tatlow; Ruth Mary Tatlow (21 February 1991). Bach and the Riddle of the Number Alphabet. Cambridge University Press. p. 116. ISBN 978-0-521-36191-0.
  2. ↑ Georg Friderich Händels Lebensbeschreibung, nebst einem Verzeichnisse seiner Ausübungswerke und deren Beurtheilung; übersetzet, auch mit einigen Anmerkungen, absonderlich über den hamburgischen Artikel, versehen vom Legations-Rath Mattheson, Hamburgh, auf Kosten des Übersetzers, 1761 (accessible for free online as a Google ebook).
  3. ↑ مسی، لوآرا (ویراستار). فرهنگنامه موسیقی و موسیقی‌دانان نیو گروو. انتشارات دانشگاه آکسفورد. (نیازمند آبونمان)
  4. ↑ Georg Friderich Händels Lebensbeschreibung, nebst einem Verzeichnisse seiner Ausübungswerke und deren Beurtheilung; übersetzet, auch mit einigen Anmerkungen, absonderlich über den hamburgischen Artikel, versehen vom Legations-Rath Mattheson, Hamburgh, auf Kosten des Übersetzers, 1761 (accessible for free online as a Google ebook).
  5. ↑ Gary, Fred B. (Spring 1962). "Some Publications of Johann Matteson". University of Rochester Library Bulletin. XVII (3).
  6. ↑ Gary, Fred B. (Spring 1962). "Some Publications of Johann Matteson". University of Rochester Library Bulletin. XVII (3).
  7. ↑ Hamburg 1713 (cf Extracts at koelnklavier.de).
  8. ↑ Hamburg 1739 (cf Extracts at koelnklavier.de).
  9. ↑ Agathe Sueur, Le Frein et l'Aiguillon.
  10. ↑ Agathe Sueur, Le Frein et l'Aiguillon. Eloquence musicale et nombre oratoire (XVIe–XVIIIe siècle), Paris, Classiques Garnier, 2014 شابک ‎۹۷۸−۲۸۱۲۴۲۱۱۰۵
    ——. "Johann Mattheson et le pédantisme: des usages de l'érudition dans la théorie musicale allemande au XVIIIe siècle", Revue de musicologie [fr], 2014, 100/1, pp. 3–36. اُسی‌ال‌سی ۸۸۶۸۶۵۷۴۴
کتابشناسی

برای مطالعهٔ بیشتر

[ویرایش]
  • Stubbs, Stephen. "Johann Mattheson—the Russian Connection: The Rediscovery of Boris Goudenow and His Other Lost Operas". Early Music 33, no. 2 (مه ۲۰۰۵): ۲۸۳–۹۲.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=یوهان_ماتزون&oldid=40525889»