تن‌فروشی در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
←تن‌فروشی در جمهوری اسلامی: اضافی برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه |
سیمون دانکرک (بحث | مشارکتها) خنثی‌سازی ویرایش 30067663 از Amir smt (بحث) یکی از کاربران و مدیران در صفحه بحث پیشتر به معتبر نبودن آن یادآور شده‌اند. نیاز به منبع معتبر هست. اگر ندارید بازگردانی نکنید و جنگ ویرایشی به را نیندازید برچسب‌ها: خنثی‌سازی برگردانده‌شده ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{بهبود منبع}} |
{{بهبود منبع}} |
||
روسپیگری در ایران [[جرم (حقوق)|جُرم]] بوده و مجازات دارد و می‌تواند مجازات مرگ را نیز در پی داشته باشد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وبگاه=|نشانی=https://rc.majlis.ir/fa/law/show/845048|عنوان=ماده‌‌های ۲۲۴، ۲۲۵، ۲۳۴، ۲۳۶ قانون مجازات اسلامی}}</ref> |
|||
پیشینه نخستین تحقیق جامع و علمی دربارهٔ '''تن‌فروشی در ایران''' به زمان [[محمد رضا شاه]] و توسط [[ستاره فرمانفرمائیان]] بر می‌گردد. |
پیشینه نخستین تحقیق جامع و علمی دربارهٔ '''تن‌فروشی در ایران''' به زمان [[محمد رضا شاه]] و توسط [[ستاره فرمانفرمائیان]] بر می‌گردد. |
||
نسخهٔ ۲ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۵۲
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
روسپیگری در ایران جُرم بوده و مجازات دارد و می‌تواند مجازات مرگ را نیز در پی داشته باشد.[۱]
پیشینه نخستین تحقیق جامع و علمی دربارهٔ تن‌فروشی در ایران به زمان محمد رضا شاه و توسط ستاره فرمانفرمائیان بر می‌گردد.
تاریخچه تن‌فروشی در دوره معاصر
در دوره‌های تاریخ معاصر تن‌فروشی همواره و به اشکال مختلف اعم از منسجم یا پراکنده وجود داشته‌است.
شهر نو
قلعه شهر نو ابتدا توسط محمد علی شاه قاجار و برای اسکان خانوادهٔ شاه ساخته شد و با نام محله قجرها مسما گشت. [۲] در آن زمان این محله در بیرون از شهر تهران آن زمان قرار داشت. اواخر حکومت احمد شاه قاجار به جهت احداث دروازه قزوین، «دروازه» نامیده شد و این محل که خارج از دروازه قزوین قرار داشت به تدریج به مأمن خلاف کاران بدل گشت. شخصی به نام محمود عرب شروع به قوادی و ایجاد شیره‌کش خانه در این محل کرد و کوچه‌ای که در آن چند خانه متعلق به محمود عرب قرار داشت به گذر «حاج عبدالمحمود» معروف گشت.[۳] اما با فروپاشی سلسله قاجاریه در ایران به ناگهان جمعیت زنان روسپی افزایش پیدا کرد و باعث گسترش بیشتر این محدوده شد و علت آن هم این بود که وقتی رضاشاه انقراض سلسله قاجاریه را اعلام کرد، در اولین اقدامی که انجام داد حرمسرای قاجاریه را متلاشی کرد و تمام زنان حرمسرای قاجار را از دربار اخراج نمود. محل حرمسرا درست در جایی که امروزه وزارت امور دارایی قرار گرفته یعنی نبش خیابان ناصرخسرو و جنوب خیابان باب همایون و شمال کاخ گلستان قرار داشت که به دستور رضاشاه تخریب و به جای آن وزارت دارایی ساخته شد. در نتیجه صدها زن و دختر بی نوای ساکن حرمسرا همگی به سمت دروازه قزوین کوچانده و در همان منطقه رها و مستقر شدند. عده بسیاری از آنها از بیماری و فقر مردند و تعدادی هم که ثروتی داشتند به ازدواج شاهزاده‌های قاجار یا افراد متمول درآمده و باقی آنها به روسپیگری روی آوردند. با همه این‌ها تا آن زمان، محله شهرنو همچنان کم‌اهمیت بود و چندان گسترده نشده بود.
تن‌فروشی در دوره پهلوی
تن‌فروشی در دوره پهلوی را می‌توان به چهار دوره تقسیم کرد:
- دوره اول (۱۳۰۴–۱۳۲۰) از زمان اسکان روسپیان در شهر نو در دوره رضاشاه بود تا اشغال ایران توسط قوای متفقین را شامل می‌شود در این دوره روسپیان از جایگاه ویژه‌ای در میان مردم عامه و مسئولان حکومتی برخوردار نبودند. رضاشاه برای اینکه بتواند در مقابل روحانیون قشر مذهبی بایستد روسپیان را مجبور داشتن حجاب و پوشیدن صورت می‌کرد.
- دوره دوم با اشغال ایران توسط متفقین آغاز شد تب جنسی جامعه را فرا گرفت که در این تب حضور نیروهای متفق در ایران بسیار مؤثر بود. در زمان جنگ جهانی دوم سربازان متفقین تعدادی از زنان جنگ زده لهستانی را که مانند سایر آوارگان جنگی در میدان ژاله سابق اقامت داشتند برای روسپیگری به شهر نو آوردند. البته حکومت و روحانیت در مقابل فساد متفقین ایستادند با خروج متفقین این حکومت و روحانیت بود که به پیروزی رسید البته تن‌فروشی به کلی نابود نشد.
- دوره سوم زمانی است تن‌فروشی به عنوان ابزاری در دست حکومت علیه روشنفکران و دگرگونی خواهان به کار گرفته شد.
- دوره چهارم از سال‌های ۴۰ آغاز می‌گردد که تهران با دو پدیده رو به رو می‌شود اولاً مهاجرت روستاییان به تهران و دوم از بین رفتن نقش کارکردی شهر نو به خاطر سیاست‌های دولت
در دوران رضاشاه بخش‌هایی از این محله نیمه ویران، بازسازی و مرکز تن‌فروشان تهران شد. حکومت هدف خود را از اجرای چنین تصمیمی کنترل تن‌فروشی در ایران اعلام کرد. رضا خان به نظمیه – شهربانی دستور داد که تن‌فروشان را از تهران خارج کنند و در بیرون دروازه قزوین در محله قجرها اسکان دهند.[۴]
در اوایل حکومت رضاشاه فردی که به نام زال ممد شهرت یافته بود با آوردن برخی زنان از جاهای دور و نزدیک، این محله را به کانون روسپیگری تبدیل کرد. در آن زمان، رضاشاه در صدد جمع‌آوری روسپی‌ها برآمد و قسمتی از قلعه تخریب شد و قلعه محله‌ای از شهر شد. شخصی به نام ارباب جمشید جمشیدیان هزینه احداث ده‌ها خانه به منظور اسکان زنان بی سرپرست را قبول کرد و به منظور تأمین مخارج آنان چند باب مغازه نیز در این منطقه احداث کرد و محله رسماً به عنوان «محله جمشید» نامگذاری شد. احداث خانه‌های جدید و آسفالت دو خیابان جدید باعث شد که محله جمشید به اسم «شهر نو» معروف گردد.[۵]
در زمان جنگ جهانی دوم سربازان متفقین تعدادی از زنان جنگ زده لهستانی را که مانند سایر آوارگان جنگی در میدان ژاله سابق اقامت داشتند برای روسپیگری به شهر نو آوردند. در انتهای خیابان دوم شهر نو کوچه‌ای به نام کوچه لهستانی‌ها شهرت یافت.
این محله در اوج خود ۱۳۵ هزار متر مربع مساحت داشت و به دو قسمت اصلی و فرعی تقسیم می‌شد؛ قسمت اصلی شامل خیابان‌های کمیل، استخر، قنات و قوام بود که دارای ۳۶ کوچه و در هر کوچه ۵۰–۳۰ خانه وجود داشت. در هر خانه چندین خانواده توأمان زندگی می‌کردند و گاهی در یک اتاق چند مرد و زن می‌زیستند. محله جمشید از نگاهی دیگر به دو بخش قلعه و نجیب‌خانه تقسیم می‌شد که در واقع، قلعه محل کار و نجیب‌خانه محل زندگی عادی روسپی‌ها بوده‌است که درجه روسپیگری در آن بسیار کم بوده. ده‌ها تئاتر و تماشاخانه و کافه در خیابان جمشید و داخل شهر نو و خیابان‌های سی متری احداث و دو سینما نیز در حوالی آن شروع به کار کردند. محله شهرنو، مرکز تجمع تن‌فروشان، قاچاقچیان، معتادان بوده و در عین حال در اطراف آن ده‌ها کافه و سینما و کاباره و تماشاخانه ازجمله کاباره شکوفه نو وجود داشته‌است. در سال ۴۷–۴۶، هزار و پانصد زن در شهرنو زندگی می‌کرده‌اند؛ آنها باید هر هفته به درمانگاه سر می‌زدند و هر شش ماه نیز آزمایش خون می‌دادند.[۴]
انقلاب و تن‌فروشی
یکی از مواردی که از ابتدای شروع تظاهرات‌های خیابانی در انقلاب در مورد آن بحث می‌شد و در بین سخنان بسیاری از رهبران مذهبی انقلاب در موردش صحبت می‌شد بحث تن‌فروشی و گسترش آن میان مردم به انواع یکی از نشانه‌های فساد از سوی خاندان پهلوی بود بنابراین مبارزه با این موضوع یکی از مواردی بود که انقلابیون بر آن اتفاق نظر داشتند.
به آتش کشیدن محله و کشتار ساکنین
روزنامه اطلاعات دهم بهمن ۱۳۵۷ می‌نویسد:
از حدود ساعت پنج بعد از ظهر در اطراف «قلعه شهر نو» به تدریج مردم اجتماع کردند. مدت زیادی نگذشت که اجتماع افراد با تظاهرات توأم شد. ابتدا مأموران فرمانداری نظامی از مردم خواستند که پراکنده شوند و پس از مدتی اقدام به تیراندازی هوایی کردند. با رفتن مأموران دوباره اجتماع کثیر مردم در اطراف محله روسپیان تشکیل شد. در حدود ساعت شش بعد از ظهر چند تن از جوانان به در «قلعه» حمله کردند و بعد جمعیت به تبعیت از آنها به خیابان‌های داخل «قلعه» ریختند. در این هنگام با وسایلی که از قبل تهیه شده بود، خانه‌ها و مغازه‌های داخل «قلعه» به آتش کشیده شد.
گروهی به زنان ساکن محله حمله کردند، اما در این جریان عده دیگری از تظاهر کنندگان مانع وارد ساختن صدمه به ساکنان «قلعه» شدند. چند تن از شاهدان عینی بیان کردند تعدادی از روسپیان در این وقایع مجروح و دو تا سه نفر کشته شده‌اند.
به این ترتیب «روسپی‌خانه بزرگ شهر» به آتش کشیده شد. آتش‌سوزی ساعت‌ها «محله غم» را می‌سوزاند و خاکستر می‌کرد. مأموران آتش‌نشانی که پیرو اعلامیه قبلی خود ضمن اعلام همبستگی با مردم اعلام کرده بودند از خاموش کردن آتش‌هایی که مردم نمی‌خواهند، خودداری خواهند کرد، در نتیجه اقدامی برای خاموش کردن این آتش‌ها صورت ندادند.[۶]
به آتش کشیدن محله به روایتی دیگر
ایرج مصداقی در سایت شخصی‌اش ماجرای شهر نو را به صورتی دیگر روایت می‌کند:
موضوع آتش زدن بعضی خانه‌های قلعه با شهرنو مربوط به دیماه ۵۷ است که با موضع‌گیری هشیارانه طالقانی مواجه شد. پس از پیروزی انقلاب ضد سلطنتی، شهرنو مانند سابق همچنان به کار خود ادامه می‌داد و به مأموران کلانتری منطقهٔ پانزده دستور داده شده بود که از آوردن زنان جدید به قلعه ممانعت به عمل آورند. فعالیت شهرنو تا مرداد ۵۸ بدون تعرض ادامه یافت و در روزهای اول مرداد ۵۸ به مناسبت فرارسیدن ماه رمضان، به دستور «کمیته مرکزی انقلاب اسلامی»، تعطیل شد و پس از پایان یافتن ماه رمضان نیز دیگر اجازه بازگشایی به آنجا داده نشد. پری بلنده، اشرف چهارچشم و ثریا ترکه به خاطر اعلام نظر آیت‌الله طالقانی مبنی بر لزوم وجود «شهرنو»، مطمئن از آینده خود همچنان بدون دغدغه مشغول ادارهٔ خانه‌های خود در شهرنو بودند، که به یک باره با هجوم پاسداران دستگیر و پس از چند سؤال و جواب کوتاه و به محض «احراز هویت» در دادگاه انقلاب به ریاست خلخالی، اعدام شدند.[۷]
اعدام روسپی‌ها
سیمین بی ام و، پری بلنده، اشرف چهارچشم و پری سیاه از جمله سردسته‌های روسپی خانه‌ها بودند که پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران اعدام شدند.[۸]
طبق گزارش روزنامهٔ کیهان چهار متهم از جمله سکینه قاسمی (پری بلنده) در ساعت یک بامداد ۲۱ تیر ۱۳۵۸ اعدام شده‌اند. در گزارش خبرنگار روزنامهٔ کیهان محل و نحوهٔ اعدام ذکر نشده‌است. در تیتر خبر نوع اعدام تیرباران ذکر شده‌است اما از محل اعدام هیچ خبری ارائه نشده‌است. طبق بعضی گزارش‌های غیررسمی که درست‌تر به نظر می‌رسد او جلوی کافهٔ شکوفه‌نو (پایین بیمارستان فارابی و نبش خیابان امیرآباد جنوبی) به دار آویخته شده‌است.
حدود هزار و پانصد زن ساکن این محله، پس از تعطیلی آن در روز دوم مرداد سال ۱۳۵۸ آواره یا دستگیر شدند و تعداد زیادی ار آنها که نه تنها در ماه‌های نخست، بلکه در سال‌های پس از انقلاب، اعدام شدند.[۴]
هیچ اطلاع یا گزارشی در مورد چگونگی محاکمه و دفاعیات متهم و نحوهٔ بازداشت این افراد ارائه نشده‌است در گزارش روزنامهٔ کیهان که تنها منبع رسمی موجود است صرفاً بخشی از رأی صادره آمده‌است. این گزارش‌ها به دلیل آنکه محتوای منافی عفت داشتند با طبقه‌بندی سری در اسناد قوه قضاییه نگاه داشته شد[۹] طبق گزارش روزنامه کیهان صدور حکم در شعبه اول دادگاه انقلاب اسلامی تهران پس از چندین جلسهٔ رسیدگی سری به پرونده صورت گرفته‌است. بخشی از حکم صادره برای پری بلنده در این گزارش آمده‌است: «... به جرم یک عمر تن‌فروشی و فساد و خرید و فروش دختران خردسال و زنان گول‌خورده و اغفال شده و دائر کردن مراکز تن‌فروشی و عشرت‌کده‌های مختلف که موجب انحراف نسل جوان این مملکت گردیده‌اید مفسدفی‌الارض شناخته شده به اعدام محکوم می‌گردید…»[۱۰]
پس از تخریب
در اواسط دهه شصت، این مکان که به صورت نیمه ویرانه درآمده بود به‌طور کامل تخریب شد. سپس بعدها در این محل پارکی به نام پارک رازی ساخته شد و امروزه پارک و فرهنگسرای رازی، در محدوده شهرنو و خیابان جمشید ساخته شده و خیابان جمشید به‌طور کامل از نقشه حذف شده‌است.
تن‌فروشی در جمهوری اسلامی
البته روسپیگری در بخش زندگی سنتی از بین نرفت. روسپیگری در یک آمار تقریبی از روسپیان جنوب شهری توسط یک مؤسسه خصوصی حدود ۱۰۰۰۰ تن تخمین زده شد.[۱۱] امروز سکس و مسائل جنسی در ایران بدون متولی است. اجرای طرح امنیت اجتماعی هم نتوانست در برابر این جریان بایستد.[۱۲]
در آبان ۱۳۹۸، به گفته یک کارشناس آسیب‌های اجتماعی، آمار مراکز تن‌فروشی در سطح شهر تهران به ۸ هزار باند رسیده‌است و «طبق آمار در مدت ۷ سال متوسط سن تن‌فروشی از ۲۸ سال به زیر ۲۰ سال رسیده و در حال حاضر کف این سن تا ۱۳ سالگی پایین آمده یعنی در میان نوجوانان به‌طور روزافزونی گسترش یافته‌است.» و بخاطر بحران اقتصادی زنان متأهل هم مجبور به این کار شدند.[۱۳]
روز ۲۶ آذر ۱۳۹۸، خبرگزاری رکنا در گزارشی گفت زنانی در اطراف آرامستان بهشت زهرا هستند که حاضرند برای یک ساندویچ فلافل تن‌فروشی کنند. آنها در گورهای آرامستان زندگی می‌کنند و در داخل گورها با مشتری رابطه جنسی برقرار می‌کنند. در روزهای برفی و بارانی که امکان خوابیدن در گورها وجود ندارد، این افراد از ترس مأموران حراست مجبور می‌شوند یا به پارک‌های جنوب‌شهر تهران پناه ببرند یا شب را در راهروهای مجاور توالت‌های مجموعه بهشت زهرا سرکنند. به گفته یکی از زنان آنجا اگر کسی بفهمد که ما در اینجا زندگی می‌کنیم حتی بهمان کار هم نمی‌دهند.[۱۴]
در اردیبهشت ۱۳۹۹، وبسایت دیدار نیوز در یک گزارش میدانی و به نقل از یک تن‌فروش نوشت افرادی هستند که بخاطر اعتیاد و داشتن بیماری، حاضرند برای ۵ یا ۱۰ یا ۲ هزار تومان تن‌فروشی کنند.[۱۵][۱۶]
قاچاق زن در ایران
قاچاق زنان و دختران ایرانی در داخل کشور و قاچاق دختران افغانستانی به منظور تن‌فروشی اجباری و استثمار جنسی تجاری نیز رایج است.[۱۷]
قاچاق سکس از ایران
گزارش سالانه وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا در مورد قاچاق انسان ۲۰۱۷ میلادی دست شبکه‌های قاچاق دختران ایرانی به دبی و کردستان عراق تأیید می‌کند . [۱۸]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ «ماده‌‌های ۲۲۴، ۲۲۵، ۲۳۴، ۲۳۶ قانون مجازات اسلامی».
- ↑ منبع: موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی (7 ارديبهشت 1390 21:41). «از محله قجرها تا شهرنو». تاریخ ایرانی. تاریخ وارد شده در
|تاریخ=را بررسی کنید (کمک) - ↑ «فلاحتی، علی، روسپیگری وسکوت سنگین قانون». بایگانی‌شده از اصلی در ۳۱ دسامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۰ ژانویه ۲۰۱۷.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ سپیده زرین‌پناه - شهر نو؛ روایتی دیگر از زنان تن‌فروش - بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ «کتاب اول». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ دسامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱۰ ژانویه ۲۰۱۷.
- ↑ بشیرتاش، سعید؛ نبوی، ابراهیم (۹ بهمن ۱۳۸۷). «شهر نو آتش گرفت و روسپیان کشته شدند». رادیو زمانه.
- ↑ مصداقی، ایرج. «نوری‌زاده، بانک مرکزی جعلیات و عصاره ژورنالیسم بی‌اعتبار». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۹ مارس ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۲۶ مه ۲۰۱۲.
- ↑ «روزنامه قدس». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۸ دسامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱۰ ژانویه ۲۰۱۷.
- ↑ اسناد انقلاب اسلامی جلد 8 صفحه 42
- ↑ روزنامه کیهان ۵۶۲
- ↑ آفتاب. «۱۰ هزار «تن‌فروش» در تهران از متأهل تا کارمند/ارتباط جنسی برای عبور از بوروکراسی اداری». دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۰۴-۱۰.
- ↑ «دلیل ناموفق بودن اجرای «گشت ارشاد»». بهار نیوز. ۲۲ شهریور ۱۳۹۴ ساعت ۰۸:۵۸. تاریخ وارد شده در
|تاریخ=را بررسی کنید (کمک) - ↑ «آمارهای دردناک دربارهٔ تن‌فروشی و روسپیگری از کاهش سن تن‌فروشی تا روسپیگری زنان متاهل». وبسایت رویداد ۲۴. ۷ آبان ۱۳۹۸. دریافت‌شده در ۲۵ مرداد ۱۳۹۹.
- ↑ «ماجرای تلخ تن‌فروشی داخل قبر | واکنش استانداری تهران به وضعیت زنان کارتن‌خواب جنوب تهران». همشهری آنلاین. ۲۶ آذر ۱۳۹۸. دریافت‌شده در ۲۵ مرداد ۱۳۹۹.
- ↑ «تن‌فروشی در تهران کرونازده!». وبسایت دیدار نیوز. ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۹. دریافت‌شده در ۲۵ مرداد ۱۳۹۹.
- ↑ آل عربیه فارسی (۳ می ۲۰۲۰). «کرونا تن‌فروشی در ایران را متوقف نکرد».
- ↑ ایران - کتاب واقعیت‌های جهان سیا - ۲۰۰۹
- ↑ "Office To Monitor and Combat Trafficking in Persons". state.gov (به انگلیسی). 2017 Trafficking in Persons Report. Archived from the original on 5 February 2019. Retrieved 25 April 2019.
{{cite web}}: Check date values in:|تاریخ=(help)