قره‌جه‌قیه
قرجه قیا | |
|---|---|
روستا | |
  قرجه قیا | |
| مختصات: ۳۷°۳۵′۵۰″ شمالی ۴۷°۱۷′۴۸″ شرقی / ۳۷٫۵۹۷۲۲°شمالی ۴۷٫۲۹۶۶۷°شرقی | |
| کشور |  ایران |
| استان‌های ایران | استان آذربایجان شرقی |
| شهرستان‌های ایران | شهرستان میانه |
| بخش | بخش ترکمانچای |
| دهستان | دهستان بروانان غربی |
| جمعیت (1401) | |
| • کل | ۹۷(کاهش۲۳۰%) |
| منطقه زمانی | یوتی‌سی +۳:۳۰ (ساعت رسمی ایران) |
| • تابستانی (DST) | یوتی‌سی +۴:۳۰ (ساعت رسمی ایران) |
روستای قراجه قیا(یا قرجه قیه یا قاراجا قیه) یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان بروان غربی بخش ترکمانچای شهرستان میانه واقع شده‌است. بر اساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۳۰۲ نفر (۶۳ خانوار) بوده‌است.[۱]
روستای قراجه قیا در همسایگی روستای غریبدوست واقع شده و یک روستای خوش آب و هوا با مردمی دوست داشتنی است.
بیشترین میوه این روستا سیب بوده و دارای بیشترین زمین‌های زراعی دیم کاری در منطقه است. گندم و جو غالب عمده محصولات دیم قراجه قیا هستند.
تاریخچه[ویرایش]
بر اساس شواهد شفاهی ، این روستا بعد از روستای غریبدوست ساخته شده است. تاریخ دقیق پیداش آن مشخص نیست ولی گورستان بزرگی که در دو نقطه مختلف دارد نشان از قدمت زیاد این روستا است.
نحوه پیداش[ویرایش]
سال ها پیش (بیشتر از 950سال)عشایر از اقصی نقاط مختلف آذربایجان به قراجه قیا در فصل تابستان و بهار می آمدند ، این عشایر تصمیم به ساخت روستا کردند. ابتدا در نزدیکی غریبدوست روستایی را بنا نهادند ولی با بدمیلی روستاییان مواجه شدند ، سپس در منطقه ای نزدیک به قراجه قیایی امروزی ، روستایی را برپا کردند که نزدیک به یک تپه بزرگ بود. آنها سال های زیادی در آنجا زندگی کردند . سرانجام زلزله تمامی خانه ها را خراب کرد. اهل روستا تصمیم به بازسازی گرفتند ولی اینبار آنها متوجه شده بودند که زمین خاکی به درد آنها نمیخورد. آنها به بالای تپه رفتند و نزدیک به یک کوه سنگی خانه هایی را بر پا کردند ، این تپه از آنها در برابر سیل های بزرگ که در رودخانه آنها می آمد حفاظت میکرد و زلزله هم در طول سالیان سال نتوانست به آنها آسیبی وارد کند. بعد ها این روستا قراجه قیا نامیده شد.
دین[ویرایش]
دین و مذهب این روستا اسلام است و 100درصدِ روستا شیعه هستند.
عقاید[ویرایش]
- این روستا یک تپه تاریخی دارد که نام آن پیر دُوّشی است. در حدود 90 الی 80 سال پیش ، مردم حلوا و فطیر طبخ میکردند و به بالای آن تپه دور از روستا میرفتند. آنجا فطیر ها را بین همدیگر نذر میکردند و پخش میکردند. سپس هنگام بازگشت موظف بودند آن تپه را عقب عقب به پایین بیایند.
- این روستا دارای یک علم است که در روز عاشورا و تاسوعای حسینی به بیرون می آورند .
این علم در میانه بسیار معروف است و از اقصی نقاط میانه به زیارت این علم می آیند.
رسم است فردی که آن را در دست میگیرد ، کنترل خود را از دست میدهد و به سرعت میدود ، این علم کسانی را که نذر کرده اند پیدا میکند و به گردن آنها می افتد. این مراسم را علم طولاماخ یا علم گاچیتماخ میگویند.
- ↑ «نتایج سرشماری ایران در سال ۱۳۸۵». درگاه ملی آمار. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۱ آبان ۱۳۹۲.
 | این یک مقالهٔ خرد یک روستا است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |