عوارض سکته قلبی

عوارض سکته قلبی ممکن است بلافاصله پس از یک حمله قلبی (در مرحله حاد) یا پس‌از مدتی (در یک بیماری مزمن) خودرا نشان دهد. پس از سکته قلبی یا انفارکتوس، اولین عارضه٬ انفارکتوس دوم است که ممکن است در قسمت دیگر قلب که آن‌هم دچار آترواسکلروز عروق کرونر است رخ داده یا در همان محدوده٬ بقیه سلول‌های زنده به‌جای از سکته پیشین گرفتار کند.

نارسایی[ویرایش]

سکته قلبی ممکن است عملکرد قلب و در نتیجه گردش خون را تحت تاثیر قرار دهد که به آن نارسایی قلبی می‌گویند. این مشکل در بیماران دیابتی دارای آمار بسیار بالایی است.^[۱]

پارگی میوکارد[ویرایش]

پارگی میوکارد(در مقادیر بسیار کوچک) از سه تا پنج روز پس از سکته قلبی بسیار شایع است هرچند ممکن است در برخی بیماران از یک روز تا سه هفته پس‌از وقوع سکته ممکن است رخ دهد.^[۲]

آریتمی[ویرایش]

آریتمی یکی از شایع‌ترین عارضه‌های پزشکی پس‌از سکته قلبی است چراکه ویژگی‌های الکتریکی در بافت قلب دچار سکته٬ تغییر می‌کند.^[۳]

پریکاردیت[ویرایش]

پس از آسیب به ماهیچه قلب، سلول‌های التهابی جذب شده و این التهاب می‌تواند کیسه قلب را هدف قرار دهد و پریکاردیت نام دارد. پریکاردیت معمولاً پس‌از چند هفته از بروز سکته٬ ایجاد می‌شود.

شوک کاردیوژنیک[ویرایش]

از عوارضی که بلافاصله یا در هفته‌های پس از بروز سکته قلبی رخ می‌دهد می‌توان به شوک کاردیوژنیک اشاره نمود.

منابع[ویرایش]

↑ Canto JG, Shlipak MG, Rogers WJ, Malmgren JA, Frederick PD, Lambrew CT, Ornato JP, Barron HV, Kiefe CI. (2000). "Prevalence, clinical characteristics, and mortality among patients with myocardial infarction presenting without chest pain". JAMA. 283 (24): 3223–9. doi:10.1001/jama.283.24.3223. PMID 10866870.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
↑ Yip HK, Wu CJ, Chang HW, Wang CP, Cheng CI, Chua S, Chen MC. (2003). "Cardiac rupture complicating acute myocardial infarction in the direct percutaneous coronary intervention reperfusion era" (PDF). Chest. 124 (2): 565–71. doi:10.1378/chest.124.2.565. PMID 12907544. Archived from the original (Portable Document Format) on 15 June 2007. Retrieved 11 September 2014.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
↑ Podrid, Philip J.; Peter R. Kowey (2001). Cardiac Arrhythmia: Mechanisms, Diagnosis, and Management. Lippincott Williams & Wilkins. ISBN 0-7817-2486-4.

این یک مقالهٔ خرد سامانه قلبی‌عروقی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[Canto-2000-1] Canto JG, Shlipak MG, Rogers WJ, Malmgren JA, Frederick PD, Lambrew CT, Ornato JP, Barron HV, Kiefe CI. (2000). "Prevalence, clinical characteristics, and mortality among patients with myocardial infarction presenting without chest pain". JAMA. 283 (24): 3223–9. doi:10.1001/jama.283.24.3223. PMID 10866870.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)

[2] Yip HK, Wu CJ, Chang HW, Wang CP, Cheng CI, Chua S, Chen MC. (2003). "Cardiac rupture complicating acute myocardial infarction in the direct percutaneous coronary intervention reperfusion era" (PDF). Chest. 124 (2): 565–71. doi:10.1378/chest.124.2.565. PMID 12907544. Archived from the original (Portable Document Format) on 15 June 2007. Retrieved 11 September 2014.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)

[3] Podrid, Philip J.; Peter R. Kowey (2001). Cardiac Arrhythmia: Mechanisms, Diagnosis, and Management. Lippincott Williams & Wilkins. ISBN 0-7817-2486-4.

[۱]

[۲]

[۳]