تاریخ نقلی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

تاریخ نقلی یعنی علم به وقایع و حوادث و اوضاع و احوال انسانها در گذشته در مقابل اوضاع و احوالی که در زمان حال وجود دارد. پس تاریخ در این مرحله یعنی علم به وقایع و حوادث سپری شده و اوضاع و احوال گذشتگان. علم تاریخ در این معنی شامل زندگی نامه‌ها، فتح نامه‌ها، سیره‌ها می‌شود.[۱]

ویژگی‌های تاریخ نقلی عبارت است از:[۱]

  1. علم به نقلیات است نه عقلی و تحلیل آن‌ها.
  2. جزئی نگر است و فردی، نه کلی نگر و عمومی. بنابراین در صدد کشف یک سلسله قوانین و سنن نیست.
  3. فقط به گذشته تعلق دارد، نه به حال و آینده.
  4. علم به بودن هاست نه شدن‌ها.

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ مطهری، جامعه و تاریخ، (جلد پنجم، مقدمه‌ای بر جهان‌بینی اسلامی) چاپ ششم، انتشارات صدرا، ص70 و 71

پیوند به بیرون[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]