مانیتول

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
D-Mannitol
داده‌های بالینی
AHFS/Drugs.commonograph
رده‌بندی داروهای
بارداری
روش مصرف داروسرم درمانی
Oral
کد ATC
داده‌های فارماکوکینتیک
زیست فراهمی~۷٪
متابولیسمHepatic, negligible.
نیمه‌عمر حذف100 minutes
دفعRenal: 90%
شناسه‌ها
  • (2R,3R,4R,5R)-Hexan-1,2,3,4,5,6-hexol
شمارهٔ سی‌ای‌اس
پاب‌کم CID
دراگ‌بنک
کم‌اسپایدر
UNII
KEGG
ChEBI
ChEMBL
عدد ئیE421 (thickeners, ...) ویرایش در ویکی‌داده
CompTox Dashboard (EPA)
ECHA InfoCard100.000.647 ویرایش در ویکی‌داده
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیاییC6H14O۶
جرم مولی۱۸۲٫۱۷۲ g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)
  • O[C@H]([C@H](O)CO)[C@H](O)[C@H](O)CO
  • InChI=1S/C6H14O6/c7-1-3(9)5(11)6(12)4(10)2-8/h3-12H,1-2H2/t3-,4-,5-,6-/m1/s1 ✔Y
  • Key:FBPFZTCFMRRESA-KVTDHHQDSA-N ✔Y
 N✔Y (این چیست؟)  (صحت‌سنجی)
ساختار شیمیایی مانیتول

مانیتول (به انگلیسی: D-Mannitol)

رده درمانی: سرم‌ها.

اشکال دارویی: سرم

موارد مصرف[ویرایش]

داروی‌کمکی برای پیشگیری از بروز نکروز حاد توبولار یا درمان کم ادراری در نارسایی‌حاد کلیه، درمان ادم مغزی و افزایش فشار داخل جمجمه و فشار داخل چشم، تسریع دفع ادراری مواد سمی و جلوگیری‌از آسیب کلیوی ناشی از آنها (مانند سالیسیلات، باربیتورات و لیتیم) و همچنین برای پیشگیری از نیاز به دیالیز به دنبال افزایش هموگلوبین آزاد خون در طی عمل جراحی برداشتن پروستات از راه پیشابراه مصرف می‌شود.

مکانیسم اثر[ویرایش]

مانیتول یک قند الکلی است که در مایع خارج‌سلولی باقی می‌ماند و موجب افزایش فشار اسموتیک پلاسما (یا ادرار) می‌شود در نتیجه موجب افزایش جریان آب از بافتها به داخل مایع میان بافتی می‌شود. البته مانیتول یک گشادکننده ضعیف عروق کلیوی نیز هست.

عوارض جانبی[ویرایش]

شدیدترین عارضه جانبی مانیتول، برهم خوردن تعادل آب و الکترولیت است. تجویز سریع مقادیر زیاد آن ممکن است منجر به تجمع مانیتول، افزایش بیش از حد مایع خارج سلولی، کاهش سدیم خون، گاهی زیادی پتاسیم خون و افزایش بار گردش خون می‌شود. سردرد، لرزش، خیز و ترومبوفلبیت نیز محتملند.

کاربرد در صنعت[ویرایش]

از مانیتول (استخراج شده از جلبک) که نوعی قند الکلی است در تولید انواع آدامس و شیرینی‌های رژیمی استفاده می‌شود.

جستارهای وابسته[ویرایش]

نارسایی حاد کلیه

ادم مغزی

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی، ۱۳۸۷