پرلود و فوگ در دو ماژور (BWV 870)

پرلود و فوگ در دو ماژور (انگلیسی: Prelude and Fugue in C major, BWV 870)، یک اثر موسیقی برای ساز شستی‌دار است که توسط یوهان سباستیان باخ نوشته شده‌است. این نخستین «پرلود و فوگ در دو ماژور (BWV 870)»، از کتاب دومِِ کلاویه خوش‌آهنگ است، که شامل ۴۸ قطعۀ «پرلود و فوگ» در گام‌های «ماژور و مینور» می‌باشد.

این قسمت بر خلافِ «پرلود و فوگ در دو ماژور (BWV 846)»، در کتاب اولِ کلاویه خوش‌آهنگ است، که اکثراً با آکورد شکسته شروع می‌کند، مقدمهٔ این پرلود دارای یک توالیِ مداوم از ایده‌های ملودیک است. سسیل گری^[ب] (آهنگساز و منتقد اسکاتلندی، ۱۹۵۱ – ۱۸۹۵) می‌گوید: این پرلود «بسیار آزادتر است، و فرم و روش هوشمندانه‌ای دارد» و آن را با بداهه‌نوازی ارگ مقایسه می‌کند. جرولد لوینسون^[پ] (استاد آمریکاییِ فلسفه و زیبایی‌شناسی) گفته است: «این پرداختی بیشتر از قطعات سنتی دارد، این بخش بدون وقفه، سکوت و بی‌اعتنا به فرود، از ابتدا تا انتها گسترش می‌یابد». دونالد تووی^[ت] (موسیقی‌دان انگلیسی که به خاطر تحلیل آثار بتهوون و باخ معروف است، ۱۹۴۰ – ۱۸۷۵)، این مقدمه را «پر از معانی مضاعف و قابل دستیابی بر روی سازهای شستی‌دار، با نگه‌داشتن نت‌های ملودی می‌داند، به طوری که آنها به آکوردهای پایدار تبدیل می‌شوند (میزان ۳)، از طرف دیگر، به دست‌ها اجازه می‌دهد که دو قسمت را جداگانه و با ملودی‌های متفاوت اجرا کنند»:

حرکت بی‌وقفهٔ نت‌ها باعث پنهان شدنِ این واقعیت می‌شود که مقدمه به‌عنوان یک کل، با دقت ساخته شده‌است. تووی ادامه می‌دهد: «در وسطِ میزان ۵، طراحیِ بسط و گسترش شروع می‌شود»: