آموزش در ژاپن: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
تفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
صفحه‌ای تازه حاوی «{{Infobox Education |country name = ژاپن |agency image = پرونده:Symbol of Ministry of Education, Culture, Spo...» ایجاد کرد
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
(بدون تفاوت)

نسخهٔ ‏۱۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۷:۱۸

آموزش در ژاپن
وزارت آموزش، فرهنگ، ورزش، علوم و فناوری
وزیر آموزش، فرهنگ، ورزش، علوم و فناوریKōichi Hagiuda
بودجهٔ آموزش و پرورش ملی
بودجه4.1% of GDP[۱]
داده‌های همگانی
زبان‌های نخستژاپنی
باسوادی
مجموع99.9%[۲]
مردان99.9%[۲]
زنان99.9%[۲]
نام‌نویسی
ابتدایی10.9 میلیون [۳]
متوسطه3.8 میلیون [۳]
آموزش عالی3.7 میلیون [۳]
گواهی
دیپلم متوسطه95.2%[۴][۵]
آموزش عالی60.4%[۶][۷][۸]

آموزش در ژاپن در مقاطع ابتدایی و متوسطه پایین اجباری است.[۱۰] بیشتر دانش آموزان در مقطع متوسطه اول در مدارس دولتی تحصیل می کنند ، اما مدارس خصوصی در مقاطع متوسطه و دانشگاه نیز محبوب است. آموزش قبل از دبستان در کودکستان و مراکز نگهداری از کودک ارائه می شود که برنامه تحصیلی کودکان 3 تا 5 ساله شبیه برنامه های مهد کودک ها در دیگر نقاط جهان است. نحوه آموزش در مهد کودک ها ممکن است متفاوت باشد مثلا برخی از مهدکودک ها بر یادگیری از طریق بازی تاکید می کنند در حالی که برخی فقط بر قبول شدن کودک در آزمون ورودی مدرسه ابتدایی خصوصی متمرکز هستند.

سال تحصیلی از آوریل (فروردین-اردیبهشت) آغاز می شود و در ماه مارس (اسفند-فروردین)پایان می یابد ، تعطیلات تابستانی در آگوست (مرداد-شهریور) و تعطیلات زمستانی در پایان دسامبر (آذر-دی) تا اوایل ژانویه (دی) است. سال تحصیلی شامل دو یا سه ترم است که با تعطیلات کوتاه در بهار و زمستان و یک تعطیلات تابستانی شش هفته ای از هم جدا می شوند.

دانشجویان ژاپنی از نظر کیفیت و عملکرد در خواندن سواد ، ریاضیات و علوم در بین دانشجویان کشورهای OECD رتبه بالایی دارند. ژاپن در برنامه آزمون های ارزیابی بین المللی دانشجویان، با میانگین نمره 528.7، یکی از کشورهای برتر OECD در زمینه خواندن سواد ، ریاضیات و علوم است که در رتبه بندی سال 2015 رتبه سوم را دارد.[۱۱][۱۲] مردم ژاپن از تحصیلات خوبی برخوردارند و جامعه این کشور از آموزش به عنوان بستری برای تحرک اقتصادی - اقتصادی و اشتغال در اقتصاد به همراه فناوری پیشرفته این کشور بسیار ارزشمند است. مجموعه بزرگی از افراد با تحصیلات و ماهر در این کشور تا حد زیادی مسئول معجزه اقتصادی ژاپن پس از جنگ ژاپن بودند. بزرگسالان دارای تحصیلات عالی در ژاپن ، به ویژه فارغ التحصیلان علوم و مهندسی، تحصیلات و مهارت های خود در اقتصاد پیشرفته ژاپن را بهرمند می کنند.[۱۳]

هزینه آموزش و پرورش نسبت تولید ناخالص داخلی 4.1 درصد است که زیر متوسط 5 درصد OECD است.[۱۴] اگرچه هزینه های دانشجو در ژاپن نسبتاً زیاد است اما کل هزینه ها نسبت به تولید ناخالص داخلی اندک است.[۱۳] در سال 2017، ژاپن با افراد 25 تا 64 ساله که 51 درصد آنان تحصیلات عالی داشتند، در رتبه سوم قرار گرفت.[۱۵] علاوه بر این ، 60.4 درصد ژاپنی های 25 تا 34 ساله (به نوعی) آموزش دانشگاهی را کسب کرده اند و 30.2 درصد ژاپنی های 25 تا 64 ساله مدرک لیسانس دارند، که ژاپن از این نظر، دومین رتبه در بین کشورهای OECD پس از کره جنوبی قرار می گیرد.[۱۶][۱۷] از آنجا که عمده اقتصاد ژاپن مبتنی بر علم و فناوری است ، بازار کار افرادی را که به نوعی آموزش عالی ، به ویژه مرتبط با علوم و مهندسی کسب کرده اند، در هنگام جستجوی فرصت های شغلی، برتری رقابتی کسب می کنند. طبق آمار موسسه MEXT ، درصد ژاپنی هایی که در گروه هجده ساله به موسسه آموزش عالی می روند ، 80.6 درصد بود که 52.6 درصد دانشجویان به دانشگاه ، 4.7 درصد به کالج های پایه ، 0.9 درصد به دانشکده فناوری و 22.4 درصد باقیمانده در مدرسه مکاتبات یا کالج آموزش تخصصی تحصیل می کنند.[۱۸] سیستم آموزشی ژاپن نقشی اساسی در بهبود و رشد سریع اقتصاد ژاپن (معجزه اقتصادی ژاپن) در دهه های پس از پایان جنگ جهانی دوم داشت.[۱۹]

با این حال به سیستم آموزشی ژاپن نقد هایی وارد می شود مانند;[۲۰][۲۱] مشکلات قلدری و اذیت و آزار;[۲۲][۲۰][۲۳][۲۴] و فشار شدید علمی بر دانشجویان.[۲۵] با توجه به داده های PISA 2018 و TIMSS 2015 ، حوادث قلدری در آموزش مقدماتی از بیشتر کشورهای OECD کمتر است,[۲۶][۲۷] و کل زمان صرف مطالعه در داخل و خارج از مدرسه کمتر از متوسط OECD بود.[۲۸]

تاریخچه

Terakoya, a private school in the Edo period

تحصیلات رسمی در ژاپن با پذیرش فرهنگ چینی ، در قرن 6 میلادی آغاز شد. در اوایل، تعالیم بودایی و کنفوسیوس و همچنین علوم ، خوشنویسی ، طالع‌بینی و ادبیات در شهرهای آسوکا، یاماتو، نارا و کیوتو و تدریس می شد. مقامات پژوهشگر از طریق سیستم امتحان انتخاب می شدند. اما بر خلاف چین ، این سیستم هرگز به طور كامل تسخیر نشد و عناوین و مقام ها به حالت وراثتی باقی ماند. با ظهور سامورایی، کلاس نظامی ، در دوره کاماکورا به نفوذ مقامات دانشمند پایان داد ، اما صومعه های بودایی همچنان مراکز تأثیرگذار یادگیری بودند.

در دوره ادو ، معبد یوشیماسیدو اصلی ترین نهاد آموزشی دولت بود. و در راس آن Daigaku-no-kami قرار داشت ، مقامی که رهبر مکتب آموزش برای دیوان سالاران شوگون را مشخص می کرد.[۲۹]

در دوران شوگون‌سالاری توکوگاوا ، نیروها از جمله دایمیوها برای دستیابی به قدرت مبارزه می کردند ولی نتوانستند نفوذ خود را از طریق جنگ افزایش دهند، بنابراین در زمینه اقتصادی به رقابت پرداختند. جنگجویان نخبه سامورایی که تبدیل به دیوان سالار شدند ، نه تنها در زمینه استراتژی نظامی و هنرهای رزمی ، بلکه در زمینه کشاورزی و حسابداری نیز باید تحصیل می کردند. به همین ترتیب ، طبقه بازرگان ثروتمند برای تجارت روزمره خود به آموزش نیاز داشت و ثروت شان به آنان اجازه می داد كه حامی هنر و علم باشند. اما مدارس معبد (تراکویا) دهقانان تحصیل کرده‌ای داشتند و تخمین زده می شود که در پایان دوره ادو، 50٪ از مردان و 20٪ از زنان از درجاتی با سواد برخوردار باشند. در آن زمان ارتباط با کشورهای خارجی محدود شده بود ولی کتاب هایی از چین و اروپا مشتاقانه وارد کشور می شد و رانگاکو (مطالعات هلندی) به یکی از موضوعات محبوب دانشمندان ژاپنی تبدیل شد.

دوران اصلاحات میجی

پس از اصلاحات میجی در سال 1868 ، روش ها و ساختارهای یادگیری غربی به عنوان ابزاری جهت ساخت ژاپن به عنوان یک کشور قدرتمند و مدرن به کار گرفته شد. دانشجویان و حتی مقامات عالی رتبه دولتی برای تحصیل به خارج از کشور اعزام شدند ، مانند هیئت اعزامی ایواکورا. دانشمندان خارجی ، به اصطلاح gaikokujin o-yatoi ، برای تدریس در دانشگاه ها و آکادمی های نظامی تازه تأسیس دعوت شدند. تحصیلات اجباری در این دوره معرفی شد. به منظور کمک به نوسازی کشور ، دولت میجی در سال 1872 یک کتابخانه عمومی ساخت. انجمن کتابخانه های ژاپن (یا JLA) در سال 1892 برای تبلیغ کتابخانه در کشور تاسیس شد. با این وجود ، آموزش عمومی پس از سرگیری کامل روابط بین الملل، از موضوعات اصلی دولت میجی بود، و ژاپن اشتغال مشاوران خارجی را متوقف کرد. [۳۰] پس از سال 1890 ژاپن دارای متخصصان کودک ، سردبیر مجلات و مادران تحصیل کرده ای بود. جامعه آن زمان در كلاس متوسط بالا، فضاي مخصوصی براي خواندن كتاب هاي كودكان ، بازي با اسباب بازي هاي آموزشي اختصاص دادند و زمان زیادی به تكاليف مدرسه براي بچه ها داده شد. این ایده ها به سرعت در میان تمام طبقات اجتماعی گسترش یافت.[۳۱][۳۲]

بعد از جنگ جهانی دوم

پس از شکست در جنگ جهانی دوم ، دولت اصلاحات آموزش و پرورش را به عنوان یکی از اهداف اصلی خود قرار داد که این اهداف شامل ریشه کن کردن آموزه های نظامی گری و تبدیل ژاپن به یک دموکراسی صلح طلب بود. با تقلید از سیستم آموزشی آمریکا، 9 سال تحصیل شامل 6 سال در دوره ابتدایی و 3 سال در دوره متوسطه اجباری شد. تعدادی اصلاحات در دوره پس از جنگ انجام شد که هدف آن، کاهش بار آزمون های ورودی ، بین المللی سازی و ترویج فناوری های اطلاعاتی ، متنوع سازی آموزش و حمایت از یادگیری مادام العمر بود.[۳۳][۳۴]

در تلاش برای تسهیل احساسات ژاپنی پس از جنگ ، هرگونه مطالب ملی گرایانه ، نظامی گری ، اقتدارگرا یا ضدآمریکایی ممنوع شد.[۳۵] وزارت آموزش و پرورش اکنون به عنوان وزارت آموزش ، فرهنگ ، ورزش ، علوم و فناوری (MEXT) شناخته می شود و مسئول مدیریت آموزشی در ژاپن است.[۳۶]

در آزمون های ارزیابی بین المللی، دانش آموزان کلاس چهارم و هشتم ژاپن به طور مداوم در بین پنج دانشگاه برتر جهانی در هر دو گروه ریاضیات و علوم قرار گرفته اند.[۳۷][۳۸][۳۹][۴۰][۴۱][۴۲][۴۳][۴۴][۴۵][۴۶]

علی رغم نگرانی ها مبنی بر اینکه مهارت های دانشگاهی دانشجویان ژاپنی از اواسط دهه 1990 کاهش یافته ,[۴۷] دانش آموزان ژاپن در نظرسنجی TIMSS 2011 ، در مقایسه با نمرات 2007 ، پیشرفت قابل توجهی در نمرات ریاضی و علوم نشان دادند.[۴۸]

مقطع تحصیلی

سال تحصیلی در ژاپن از آوریل (فروردین-اردیبهشت) آغاز می شود و کلاس ها بسته به مدرسه، از دوشنبه تا جمعه یا حتی شنبه برگزار می شود. سال تحصیلی شامل دو یا سه ترم است که با تعطیلات کوتاه در بهار و زمستان و یک تعطیلات تابستانی شش هفته ای از هم جدا می شوند.[۴۹]

ساختار سال در زیر خلاصه می شود:

سن مقطع موسسات آموزشی
6–7 1 مدرسه ابتدایی

دبستان
(小学校 shōgakkō)
آموزش اجباری

آموزش استثنائی
(特別支援学校 Tokubetsu-shien gakkō)
7–8 2
8–9 3
9–10 4
10–11 5
11–12 6
12–13 1 (هفتم) دوره متوسطه اول
(中学校 chūgakkō)
آموزش اجباری
13–14 2 (هشتم)
14–15 3 (نهم)
15–16 1 (دهم) آموزش متوسطه
(高等学校 kōtōgakkō, abbr. 高校 kōkō) 		دوره متوسطه آموزشگاه ویژه مدارس عالی فناوری
(高等専門学校 kōtō senmon gakkō, abbr. 高専 kōsen)
16–17 2 (یازدهم)
17–18 3 (دوازدهم)
18–19 دانش یار/ مبانی دانشگاه: مقطع کارشناسی
(大学 daigaku; 学士課程 gakushi-katei) 		آکادمی ملی
(大学校 daigakkō) 		دانشکده پزشکی
(医学部 Igaku-bu)
دانشکده دامپزشکی
(獣医学部 Jūigaku-bu)
دندان‌پزشکی
(歯学部 Shigaku-bu)
داروسازی
(薬学部 Yakugaku-bu)
کالج ملی پزشکی دفاع
(防衛医科大学校, Bōei Ika Daigakkō) 		کالج منطقه‌ای[۵۰]
(短期大学 Tanki-daigaku, abbr. 短大 tandai)
هنرستان[۵۱]
(専門学校 Senmon-gakkō)
19–20
20–21 لیسانس (کارشناسی)

(学士 Gakushi)

21–22
22–23 فوق لیسانس (کارشناسی ارشد)

(修士 Shūshi)

تحصیلات تکمیلی: لیسانس
(大学院博士課程前期 Daigaku-in Hakushi Katei Zenki) 		آکادمی ملی: لیسانس
(大学校修士課程 Daigakkō Shūshi katei)
23–24
24–25 (دکترا)

Ph.D. (博士 Hakushi)

تحصیلات تکمیلی: دکترا
(大学院博士課程後期 Daigaku-in Hakushi Katei Kōki) 		آکادمی دفاع ملی: Ph.D.
(防衛大学校博士課程 Bōei Daigakkō Hakushi katei) 		دانشکده پزشکی: دکترا
(医学博士 Igaku Hakushi)
دانشکده دامپزشکی: دکترا
(獣医学博士 Jūigaku Hakushi)
دانشکده دندان‌پزشکی: دکترا
(歯学博士 Shigaku Hakushi)
دانشکده داروسازی: دکترا
(薬学博士 Yakugaku Hakushi)
25–26
26–27
27– (دکترا)

Ph.D. (博士 Hakushi)

دبیرستان متوسطه اول

A typical classroom in a Japanese junior high school

دبیرستان مقطع متوسطه (راهنمایی) کلاس هفتم تا نهم را شامل می شود که کودکان معمولاً دوازده تا پانزده ساله هستند. در ژاپن از سال 2012 سه و نیم میلیون دانش آموز دبستانی وجود دارد که نسبت به سال 1990 بیش از 5.3 میلیون نفر بوده است.[۵۲] با این حال ، تعداد دبیرستان های متوسطه نسبتاً ثابت باقی مانده و از 11،275 در سال 1990 به 10،699 دبیرستان در سال 2012 کاهش یافته است. تعداد معلمان دوره متوسطه اول نیز کمی تغییر کرده ، در سال 1990 257,605 معلم متوسطه اول و در سال 2012 253,753 معلم حضور داشته اند). تقریباً 8٪ دانش آموزان دوره اول متوسطه در یک دبیرستان متوسطه خصوصی تحصیل می کنند (که 7٪ کل دبیرستان های دوره اول متوسطه را تشکیل می دهند). مدارس خصوصی به طور قابل توجهی گران تر هستند: از سال 2012 ، متوسط هزینه سالانه حضور در مدارس ابتدایی برای هر دانش آموز 1،295،156 ین ژاپن بود که تقریباً 3 برابر هزینه 450،340 ین ژاپن برای یک مدرسه دولتی است.[۵۳] تحصیلات اجباری ژاپن در پایه نهم به پایان می رسد ، اما کمتر از 2٪ تحصیل را رها می کنند.60٪ دانش آموزان از سال 1960 به تحصیلات ارشد ارتقا یافتند و در سال 1980 به سرعت به بیش از 90٪ افزایش یافتند و هر سال بیشتر رشد می کردند تا اینکه به 98.3٪ در سال 2012 رسیدند.[۵۴]

آموزش در مدارس ابتدایی اغلب به صورت سخنرانی است. همچنین معلمان از رسانه های دیگر مانند تلویزیون و رادیو استفاده می کنند و کارهای آزمایشگاهی نیز وجود دارد. تا سال 1989 حدود 45٪ از کل مدارس ابتدایی دولتی دارای رایانه بودند. تمام مطالب در دوره تحصیل در مدارس متوسطه پایین مشخص شده است. بعضی از دروس مانند زبان ژاپنی و ریاضیات با برنامه درسی ابتدایی هماهنگ هستند. سایر موارد ، مانند مطالعه به زبان خارجی ، در این سطح آغاز می شود ، از آوریل 2011 ، زبان انگلیسی در برنامه درسی دوره ابتدایی اجباری شد.[۵۵] برنامه درسی دوره متوسطه شامل زبان ژاپنی ، مطالعات اجتماعی ، ریاضیات ، علوم ، موسیقی ، هنرهای زیبا ، بهداشت و تربیت بدنی است. همه دانش آموزان در معرض هنرهای صنعتی و خانه داری نیز هستند. آموزش اخلاقی و فعالیت های خاص نیز مورد توجه قرار می گیرد. اکثر دانش آموزان در یکی از باشگاه های مدرسه ای شرکت می کنند که تا حدود ساعت 6 عصر وقت آنان را اشغال می کند.[نیازمند منبع]

وزارتخانه نیاز به بهبود آموزش همه زبان های خارجی ، به ویژه انگلیسی را تشخیص می دهد. دولت برای بهبود آموزش در انگلیسی گفتاری ، بسیاری از جوانان بومی زبان انگلیسی را به ژاپن دعوت می کند تا تحت برنامه تبادل و آموزش ژاپن (JET) به عنوان دستیار هیئت های مدارس و بخشهای دیگر خدمت کنند. با شروع 848 شرکت کننده در سال 1987 ، این برنامه در سال 2002 به 6،273 شرکت کننده رسید.[۵۶] در سال های اخیر، این برنامه بخاطر عوامل مختلفی از جمله کاهش بودجه محلی مدارس برای تأمین اعتبار برنامه و همچنین افزایش تعداد هیئت مدیره مدارس که بومی زبانان خارجی خود را مستقیماً یا از طریق آژانس های خصوصی با درآمد کمتر استخدام می کنند ، کاهش یافت. امروز ، به دلیل تبدیل شدن زبان انگلیسی به بخشی اجباری از برنامه درسی دوره ابتدایی در سال 2011 ، این برنامه دوباره در حال رشد است.[۵۷]

دبیرستان (متوسطه دوم)

A typical Japanese high school classroom

تحصیلات متوسطه دوم در ژاپن اجباری نیست اما از سال 2005، 94٪ فارغ التحصیلان دوره متوسطه برای متوسطه دوم ثبت نام کردند.[۵۸] مدارس دولتی و خصوصی در متوسط دوم رایگان نیستند و مدارس متوسطه خصوصی حدود 55٪ کل مدارس متوسطه را تشکیل می دهند.[نیازمند منبع] وزارت آموزش و پرورش ژاپن تخمین زد که هزینه های سالانه خانواده برای تحصیل نوجوان در یك مدرسه متوسطه دولتی در دهه 1980 حدود 300,000 ین ژاپن و مدارس متوسطه خصوصی حدوداً دو برابر گران تر است.

متداول ترین نوع دبیرستان، دبیرستان های دارای یک برنامه عمومی تمام وقت هستند که برای دانشجویانی که جهت تحصیلات عالی آماده می شوند و همچنین دوره های فنی و حرفه ای برای دانش آموزانی که پس از فارغ التحصیلی شغل می خواهند، دوره های آکادمیک ارائه می دهد. بیش از 70٪ دانش آموزان دبیرستان در اواخر دهه 1980 در برنامه عمومی دانشگاهی ثبت نام کردند. تعداد کمی از مدارس برنامه های نیمه وقت ، دوره های عصرانه یا آموزش مکاتبات را ارائه می دهند.

برنامه های سال اول دانشجویان در هر دو دوره آکادمیک و دوره های تجاری مشابه است که شامل دوره های ابتدایی دانشگاهی ، مانند زبان ژاپنی ، زبان انگلیسی، ریاضیات و علوم هستند.

برنامه های فنی و حرفه ای شامل چند صد دوره تخصصی مانند پردازش اطلاعات ، ناوبری ، پرورش ماهی ، تجارت ، انگلیسی و سرامیک است. دوره های بازرگانی و صنعتی از محبوب ترین دوره ها هستند که 72٪ از کل دانشجویان در برنامه های حرفه ای تمام وقت در سال 1989 را تشکیل می دادند.

بیشتر معلمان متوسطه فارغ التحصیلان دانشگاه هستند. مدارس متوسطه دوم به صورت گروه بندی شده اند و معلمان در زمینه های اصلی خود تخصص دارند که دوره های مختلفی را در رشته های خود تدریس می کنند.

تحصیلات عالی

تحصیلات عالی در ژاپن در دانشگاه ها (دایگاکو) ، کالج های پایه (تانکی دایگاکو) ، دانشکده های فنی (کوتو سنمون گاککو) و کالج های آموزش ویژه (سنمون گاککو) ارائه می شود. از بین این چهار نوع موسسه ، فقط دانشگاه ها و کالج های پایه به عنوان آموزش عالی کاملاً در نظر گرفته می شوند.

تا سال 2017 ، بیش از 2.89 میلیون دانشجو در 780 دانشگاه ثبت نام کردند.[۵۹] در ساختار آموزش عالی ژاپن، موسسات پس از 4 سال مدرک کارشناسی ارائه می دهند و برخی بعد از 6 سال. دو کالج دولتی چهار ساله وجود دارد: 86 دانشگاه ملی (از جمله دانشگاه آزاد ژاپن) و 95 دانشگاه دولتی محلی که توسط استان ها و شهرداری‌ها تأسیس شده اند.597 کالج چهار ساله در سال 2010 خصوصی بودند.[۶۰]

اکثر دانشجویان در برنامه های روزانه تمام وقت شرکت می کنند. در سال 1990، تقریباً 40 درصد از دانشجویان مقطع لیسانس ، در رشته های علوم اجتماعی ، از جمله کسب‌وکار، حقوق و حسابداری ثبت نام کردند.سایر دروس محبوب مهندسی (19 درصد) ، علوم انسانی (15 درصد) و آموزش (7 درصد) بودند.

متوسط هزینه ها (شهریه و هزینه های زندگی) برای یک سال تحصیلات عالیه در سال 1986 ، 1.4 میلیون ین ژاپن بود. برای کمک به جبران هزینه ها ، دانشجویان اغلب به صورت پاره وقت کار می کنند یا از طریق انجمن بورسیه های تحصیلی ژاپن که از طرف دولت پشتیبانی می شود، پول می گیرند. همچنین کمک ها توسط دولت های محلی ، شرکت های غیرانتفاعی و سایر موسسات ارائه می شود.

کیفیت دانشگاه ها و آموزش عالی در ژاپن از نظر بین المللی شناخته شده است. 41 دانشگاه ژاپن در فهرست 2020 THES رتبه‌بندی دانشگاهی کیواس وجود دارد ، با دانشگاه توکیو در رتبه 22 و دانشگاه کیوتو در رتبه 33.[۶۱] در سال 2019 ، 20 دانشگاه برتر آسیا از نظر رتبه‌بندی دانشگاهی کیواس، چهار دانشگاه ژاپن با بالاترین رتبه ، دانشگاه توکیو ، در جایگاه یازدهم بود.[۶۲]

40 رتبه برتر دانشگاه آسیا از نظر رتبه‌بندی دانشگاهی کیواس، شامل دانشگاه توکیو در جایگاه سیزدهم ، دانشگاه کیوتو در چهاردهم، دانشگاه اوساکا در شانزدهم، مؤسسه فناوری توکیو در هجدهم، دانشگاه توهوکو در بیست و سوم ، دانشگاه ناگویا در بیست و ششم، دانشگاه کیوشو در بیست و نهم، و دانشگاه واسدا در سی و ششم.[۶۳]

آموزش معلولان

مداخله دولت

طبق قانون اساسی آموزش (2007) که ژاپن آن را امضا کرده، دولت می بایست فرصت های برابر آموزشی برای افراد دارای معلولیت فراهم کند. این قانون به همراه قانون اساسی آموزش، كنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت (CRPD) در سال 2007 تصویب شد و در سال 2014 به عنوان بخشی از بهزیستی تصویب شد.[۶۴] این 2 قانون نوید می داد كه دولت ملی و محلی متناسب با سطح معلولیت افراد، برنامه آموزش نیازهای ویژه مناسب برای آنان فراهم می كند.[۶۵] هدف از آموزش نیازهای ویژه این است که به افراد کمک کند تا توانایی بالقوه خود جهت دستیابی به استقلال و آموزش حرفه ای در زمینه های خاص را توسعه دهند. برخی از مدارس دانش آموزان دارای معلولیت را مثل دانش آموزان عادی در شرایط معلمولی اسکان می دهد، اما در موارد خاص دانش آموزان به مدارس مستقل و برنامه های آموزشی ویژه نیاز دارند.[۶۶] این برنامه از دانش آموزان دارای اختلال بینایی ، کم شنوایی ، ناتوانی جسمی ، اختلال رفتاری عاطفی ، اختلالات یادگیری ، نقص گفتار - زبان (اختلال ارتباطی) ، اختلال در سلامتی و تاخیر در رشد پشتیبانی می کند.[۶۷]

اصلاحات

همچنین ببینید: آموزش استثنائی

به کودکان معلول و والدین آنان توجهی داده نمی شد تا اینکه در دهه 1990 آموزش نیازهای ویژه مورد توجه عموم قرار گرفت. قبل از آن، کودکان دارای معلولیت به عنوان "یادگیرنده کند" یا "مشکل دار برای عضویت در جامعه" شناخته شده بودند.[۶۸] بخش آموزش و پرورش دولت ژاپن شروع به تمرکز بر دادن حقوق برابر به کودکان معلول کرد ، و اولین اصلاحات اساسی با معرفی "ساز و کار اتاق منابع" آغاز شد ،که به عنوان یک برنامه نیاز ویژه تکمیلی برای دانش آموزان دارای معلولیت که در مدارس معمولی مدرسه حضور دارند، خدمت می کرد. بعلاوه در سال 2006 ، اصلاحات تربیتی بیشتری برای ترویج مفهوم "آموزش فراگیر" صورت گرفت. برنامه آموزش فراگیر به دلیل تأثیر سه عامل سیاسی وارد عمل شد; جنبش بین المللی برای ورود به مدارس ، اصلاح امور رفاهی در افراد معلول و اصلاح کلی سیستم آموزشی در ژاپن.[۶۹] [۷۰] هدف از این اقدام، جلوگیری از انزوای دانش آموزان دارای معلولیت با جامعه اصلی و ادغام آموزش نیازهای ویژه با سیستم آموزش سنتی با فراهم کردن فضای کلاس با استاندارد جهانی بود.[۷۱]

فعالیت های فوق برنامه

سیستم آموزشی ژاپن با تأکید زیادی بر فعالیت های فوق برنامه ، که به آن آموزش سایه نیز گفته می شود ، تکمیل می شود، این فعالیت های آموزشی در طول تحصیلات رسمی انجام نمی شوند.[۷۲] بخاطر آن که این فعالیت های فوق برنامه به عنوان پیش شرط حضور در دانشگاه شناخته می شود، بسیاری در آن شرکت می کنند و به منظور کسب مزیت رقابتی ، خانواده های ژاپنی مایل به صرف هزینه هستند تا فرزند خود را در یک آموزش تکمیلی قرار می دهند.[۷۳] [۷۴]

بیش از 86٪ دانشجویان در کنار برنامه دانشگاهی، حداقل در یک نوع آموزش سایه شرکت می کنند و بیش از 60٪ در 2 یا بیشتر در آموزش ها شرکت می کنند.[۷۴]

انتقاد

دانش آموزان ژاپنی برای موفقیت آکادمیک از طرف والدین ، معلمان ، همسالان و جامعه با فشار بی نظیر و شدیدی روبرو هستند. این اتفاق عمدتاً نتیجه جامعه ای است که از مدت ها قبل اهمیت زیادی برای آموزش قائل بوده و سیستمی که تمام هدف خود را به یک آزمون واحد (ورود به دانشگاه) متمرکز می کند که عواقب قابل توجهی در طول زندگی دارد. فشارهای ورود به دانشگاه منجر به رفتارهایی مانند خشونت در مدرسه ، تقلب ، خودکشی و آسیب روانی قابل توجه شده است.[۷۵] در برخی موارد ، دانش آموزان دچار نقص عصبی شده اند که نیاز به بستری شدن در سن دوازده سال داشت. در سال 1991 ، گزارش شد که 1،333 نفر در گروه سنی 15 تا 24 سال خودکشی کرده اند ، که بیشتر آنان بخاطر فشار علمی بود.[۷۶] از دیدگاه بین المللی ، میزان خودکشی در نوجوانان نزدیک به میانگین سن کشورهای OECD، کمتر از ایالات متحده ، کانادا و استرالیا است.[۷۷] یک نظرسنجی توسط وزارت آموزش و پرورش نشان می دهد که دانش آموزان مدارس دولتی در سال 2007 درگیر تعداد بی سابقه ای از حوادث خشونت آمیز بوده اند: 52,756 مورد ، که در حدود 8,000 افزایش نسبت به سال قبل است. تقریباً در 7,000 مورد از این حوادث ، معلمان هدف حمله قرار گرفتند.[۷۸]

سیستم آموزشی ژاپن نیز به دلیل عدم پرورش متفکران مستقل با حساسیت فرهنگی و هنری مورد انتقاد قرار گرفته است. دانش آموزان ژاپنی که به مدارس خارج از کشور می روند ، بخاطر فقدان دیدگاه بین المللی به دیگر فرهنگ ها، در سازگاری و رقابت در آن محیط با مشکل روبرو می شوند.[۷۹]

همچنین انتقاداتی در مورد میزان اوقات فراغت دانش آموزان وجود دارد. با رشد تعداد دانش آموزان ژاپنی، از شروع ابتدایی تا متوسطه اول، زمان آنان برای راستی آزمایی آموخته هایشان در کلاس در زندگی واقعی به طور چشمگیری کاهش می یابد.[۸۰] بخش عمده ای از این امر مربوط به تحصیل در مدرسه است، که برای تقریباً 60٪ از دانش آموزان این رویداد رخ می دهد.[۸۱] این تعداد طی دو دهه گذشته به شدت افزایش یافته است.[۸۱][۸۲][۸۳][۸۴] این ترس وجود دارد که دانش آموزان نتوانند آنچه را که آموخته اند در زندگی خود بگنجانند.

زورگویی و اذیت و آزار

انتقاداتی در مورد تلاش های ناکافی جهت کاهش زورگویی (قلدری) در مدارس وجود دارد. در گزارش مالی 2019 ، 612،496 مورد قلدری در مدارس سراسر ژاپن ثبت شده که شامل مدارس ابتدایی ، خصوصی ابتدایی ، متوسطه اول ، دبیرستان و مدارس ویژه کودکان دارای معلولیت است. حوادث جدی با آسیب شدید جسمی یا روانی 723 مورد بود (20 درصد افزایش نسبت به سال 2018). قلدری بیشتر در مدارس ابتدایی (484،545 مورد در سال 2019) و سپس در مدارس متوسطه اول (106،524 مورد در سال 2019) و دبیرستان ها (18,352 مورد در سال 2019) اتفاق می افتد. در گزارش مالی 2019 ، 317 دانش آموز خودکشی کردند که 10 نفر از آنها از زورگویی رنج می بردند.61.9 درصد موارد قلدری کلامی بوده و قلدری آنلاین 18.9 درصد در دبیرستان ها بوده است. در سال 2019 تعداد 78،787 مورد خشونت توسط دانش آموزان در مدارس ابتدایی ، متوسطه اول و دبیرستان رخ داده است.[۲۲]

منابع

  1. ↑ "Japan" (PDF). OECD.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ "Literacy and Language Classes in Community Centers". UNESCO. July 2016. Retrieved 28 October 2016.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ "Education In Japan". World Education News and Reviews. 1 May 2005. Retrieved 28 October 2016.
  4. ↑ "Japan". OECD.
  5. ↑ "Graduation rates, entry rates and average ages". OECD.
  6. ↑ "Japan". OECD.
  7. ↑ "Japan" (PDF). OECD.
  8. ↑ "Educational attainment and labour-force status". OECD.
  9. ↑ "Japan". Central Intelligence Agency. Retrieved July 10, 2020.
  10. ↑ "Foreign Press Club of Japan Fact Book". Fpcj.jp. Archived from the original on 2013-06-16. Retrieved 2013-01-19.
  11. ↑ "Japan - Student performance (PISA 2015)". OECD.
  12. ↑ "PISA - Results in Focus" (PDF). OECD. p. 5.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ "Japan" (PDF). OECD. Retrieved 28 October 2016.
  14. ↑ "Japan" (PDF). OECD.
  15. ↑ "Japan". OECD.
  16. ↑ "Japan". OECD.
  17. ↑ "Educational attainment and labour-force status". OECD.
  18. ↑ "Overview of the Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology" (PDF). MEXT. p. 29. Retrieved 7 September 2019.
  19. ↑ Yamaguchi, Ana Mami; Tsukahara, Shuichi (March 2016). "Quality assurance and evaluation system in japanese higher education". Avaliação: Revista da Avaliação da Educação Superior (Campinas). 21 (1): 71–87. doi:10.1590/S1414-40772016000100004.
  20. ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ Wright, Rebecca (September 1, 2015). "Japan's worst day for teen suicides". CNN. Retrieved August 30, 2016.
  21. ↑ Harney, Alexandra (January 24, 2013). "Bad Education". The New York Times. Retrieved August 30, 2016.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ "Japan had record 610,000 school bullying cases in FY2019". Japan Today. October 23, 2020. Archived from the original on October 25, 2020.
  23. ↑ Berlatsky, Noah (November 22, 2013). "Japan's Cutthroat School System: A Cautionary Tale for the U.S." The Atlantic. Retrieved August 30, 2016.
  24. ↑ Braunschweiger, Army (May 6, 2016). "Interview: The Bullying of LGBT Kids in Japan's Schools". Human Rights Watch. Retrieved August 30, 2016. "School bullying is notorious in Japan and has been for decades. [...] School policies don't adequately protect these students."
  25. ↑ Winner, Rhiannon (December 2, 2015). "Japan's Education Disaster". The Huffington Post. Retrieved August 30, 2016.
  26. ↑ "PISA 2018 Results (Volume III) What School Life Means for Students' Lives". OECD. p. 49. Retrieved December 17, 2019.
  27. ↑ "School Safety". IEA. Retrieved December 17, 2019.
  28. ↑ "PISA 2018 Results". OECD. p. 67. Retrieved December 17, 2019.
  29. ↑ Kelly, Boyd. (1999). Encyclopedia of Historians and Historical Writing, Vol. 1, p. 522; De Bary, William et al. (2005). Sources of Japanese Tradition, Vol. 2, p. 69.
  30. ↑ A modern concept of childhood, Modern Childhood: The Nation-State, the School, and 19th-Century Globalization," Journal of Social History, Summer 2005, Vol. 38 Issue 4, pp 965-985
  31. ↑ Kathleen S. Uno, Passages to Modernity: Motherhood, Childhood, and Social Reform in Early Twentieth Century Japan (1999)
  32. ↑ Mark Jones, Children as Treasures: Childhood and the Middle Class in Early Twentieth Century Japan (2010)
  33. ↑ "Japan: A Story of Sustained Excellence". Lessons from PISA for the United States. Strong Performers and Successful Reformers in Education (به انگلیسی). Organisation for Economic Cooperation and Development (OECD). 2011-05-17. pp. 137–157. doi:10.1787/9789264096660-7-en. ISBN 9789264096653.
  34. ↑ Shimizutani, Satoshi (November 2011). "Education Reform in Japan: A Course for Lifelong Learning". Asia-Pacific Review. 18 (2): 105–114. doi:10.1080/13439006.2011.630853. S2CID 154665902.
  35. ↑ "Binghamton University - History Department: Resources: Journal of History". www.binghamton.edu. Archived from the original on 2016-01-30. Retrieved 2017-12-08.
  36. ↑ "MEXT : Museum of MEXT". www.mext.go.jp (به انگلیسی). Retrieved 2017-12-08.
  37. ↑ "TIMSS 2003: 4th grade".
  38. ↑ "TIMSS 2003: 4th grade".
  39. ↑ "TIMSS 2003: 8th grade". TIMSS.
  40. ↑ "TIMSS 2003: 8th grade". TIMSS.
  41. ↑ "TIMSS 2007: Math". TIMSS.
  42. ↑ "TIMSS 2007: Science". TIMSS.
  43. ↑ "TIMSS 2011: 4th grade". TIMSS.
  44. ↑ "TIMSS 2011: 4th grade". TIMSS.
  45. ↑ "TIMSS 2011: 8th grade". TIMSS.
  46. ↑ "TIMSS 2011: 8th grade". TIMSS.
  47. ↑ Matsutani, Minoru, "Student count, knowledge sliding", Japan Times, 10 January 2012, p. 3.
  48. ↑ "Japanese students improve test scores in math, science". The Japan Times Online. 2012-12-12. Retrieved 19 March 2015.
  49. ↑ "Japanese education system". Japan-guide.com. 2002-06-09. Archived from the original on 2011-04-08. Retrieved 2013-01-19.
  50. ↑ There are also courses for three years.
  51. ↑ The educational term is mainly for two years but some have departments for one, three or four years.
  52. ↑ "Education Statistics". Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology. Archived from the original on 2015-04-02.
  53. ↑ "統計表一覧 政府統計の総合窓口 GL08020103". Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology.
  54. ↑ "MEXT : Statistics". Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology. Archived from the original on 2015-04-02.
  55. ↑ Tang, Warren M (2008-04-05). "Japanese primary schools to teach 285 English words in 2011 – Warren M Tang". Wmtang.org. Retrieved 2019-07-27.
  56. ↑ [۱] بایگانی‌شده در فوریه ۲۶, ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine
  57. ↑ "Times get tough for teachers". The Japan Times Online. 2006-03-28. Retrieved 2013-01-19.
  58. ↑ "STATISTICAL ABSTRACT 2006 edition". Archived from the original on 2008-06-17. Retrieved 2008-06-04.
  59. ↑ "Overview of the Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology" (PDF). MEXT. p. 29. Retrieved 7 September 2019.
  60. ↑ Clark, Nick (1 May 2005). "Education in Japan". Retrieved 28 October 2016.
  61. ↑ "QS World University Rankings - 2020". QS Quacquarelli Symonds Limited. Retrieved 26 August 2019.
  62. ↑ "Asian University Rankings 2010 - Top 200". Topuniversities.com. Retrieved 2019-09-07.
  63. ↑ "Asian University Rankings 2019". QS University Rankings. Retrieved 2019-09-07.
  64. ↑ Furuta, Hiroko. "Developing an inclusive education system in Japan: The Case of Yamaga City, Kumamoto" (PDF). Department of Special Needs Education, Faculty of Education, Kumamoto University. Retrieved 13 December 2018.
  65. ↑ "Basic Act on Education". Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology-Japan (MEXT). Retrieved 13 December 2018.
  66. ↑ "Special Needs Education". Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology-Japan (MEXT). Retrieved 13 December 2018.
  67. ↑ "Special Educational Needs (SEN)" (PDF). OECD. Retrieved 13 December 2018.
  68. ↑ Kayama, Misa (2012). "Cultural sensitivity in the delivery of disability service to children: A case study of Japanese education and socialization". Children and Youth Services Review. 34: 266–275. doi:10.1016/j.childyouth.2011.10.023.
  69. ↑ Mithout, Anne-Lise (2016). "Children with disabilities in the Japanese school system: a path toward social integration?". Contemporary Japan. 28 (2): 165–184. doi:10.1515/cj-2016-0009.
  70. ↑ McGuire, Jennifer M. (2020). "Who am I with others?: Selfhood and shuwa among mainstream educated deaf and hard-of-hearing Japanese youth". Contemporary Japan. 32 (2): 197–217. doi:10.1080/18692729.2020.1766646. S2CID 222315812.
  71. ↑ Chris , Forlin (2015). "Educational reform in Japan towards inclusion: are we training teachers for success?". International Journal of Inclusive Education. 19 (3): 314–331. doi:10.1080/13603116.2014.930519. S2CID 145639014.
  72. ↑ Yamamoto, Yoko; Brinton, Mary C. (January 2010). "Cultural Capital in East Asian Educational Systems: The Case of Japan". Sociology of Education. 83 (1): 67–83. doi:10.1177/0038040709356567. S2CID 33684414.
  73. ↑ Entrich, Steve R. (2015). "The Decision for Shadow Education in Japan: Students' Choice or Parents' Pressure?". Social Science Japan Journal. 18 (2): 193–216. doi:10.1093/ssjj/jyv012.
  74. ↑ ۷۴٫۰ ۷۴٫۱ Stevenson, David Lee; Baker, David P. (May 1992). "Shadow Education and Allocation in Formal Schooling: Transition to University in Japan". American Journal of Sociology. 97 (6): 1639–1657. doi:10.1086/229942. JSTOR 2781551. S2CID 143012779.
  75. ↑ Pike, Roberta (2007). Japanese Education: Selective Bibliography of Psychosocial Aspects. Jain Publishing Company. ISBN 9780895818690.
  76. ↑ Bossy, Steve (1996). "Academic pressure and impact on Japanese students". McGill Journal of Education. 35.
  77. ↑ "CO4.4: Teenage suicides (15-19 years old)" (PDF). OECD. p. 2. Retrieved December 17, 2019.
  78. ↑ Getting children to get along. (2008, December 2). The Japan Times, Tokyo.
  79. ↑ Bracey, Gerald (December 1997). "The Japanese Education System is a Failure, Say Some Japanese". Phi Delta Kappan. 79 (4): 328–330. ProQuest 218538321.
  80. ↑ Hays, Jeffrey. "JAPANESE SALARYMEN | Facts and Details". factsanddetails.com (به انگلیسی). Retrieved 2020-12-14.
  81. ↑ ۸۱٫۰ ۸۱٫۱ Lowe, Robert (2015-01-01). "Cram Schools in Japan: The Need for Research". The Language Teacher (به انگلیسی). 39 (1): 26. doi:10.37546/JALTTLT39.1-5. ISSN 0289-7938.
  82. ↑ "Data-based Discussion on Education and Children in Japan 2: Analyzing Juku--Another School After School - Projects". Child Research Net. Retrieved 2020-12-14.
  83. ↑ Hays, Jeffrey. "SCHOOLS IN JAPAN: THE CULTURE, PEER GROUPS AND JUKU | Facts and Details". factsanddetails.com (به انگلیسی). Retrieved 2020-12-14.
  84. ↑ "Japan's "Cram Schools" - Educational Leadership". www.ascd.org. Retrieved 2020-12-14.

برای مطالعه بیشتر

Journal articles, conference papers, and other papers like The Times Colonist

پیوند به بیرون

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ آموزش در ژاپن موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=آموزش_در_ژاپن&oldid=31743234»