یوسف و زلیخا: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ربات:افزودن الگو ناوباکس {{منظومه‌های عاشقانه فارسی}} |
جز غلط املایی |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[مثنوی]] '''یوسف و زلیخا''' یک منظومه شعری است که پس از مرگ [[فردوسی]] و در حدود ۴۷۷ ق سروده شده و بعدها گروهی سرایش آن را به فردوسی منتسب کردند.<ref>ریاحی، محمدامین: «فردوسی»، انتشارات طرح نو، ۱۳۷۵</ref> بر طبق دانشنامه [[بریتانیکا]] زمان سرایش این منظومه دست‌کم یکصد سال پس از مرگ فردوسی است.<ref> |
[[مثنوی]] '''یوسف و زلیخا''' یک منظومه شعری است که پس از مرگ [[فردوسی]] و در حدود ۴۷۷ ق سروده شده و بعدها گروهی سرایش آن را به فردوسی منتسب کردند.<ref>ریاحی، محمدامین: «فردوسی»، انتشارات طرح نو، ۱۳۷۵</ref> بر طبق دانشنامه [[بریتانیکا]] زمان سرایش این منظومه دست‌کم یکصد سال پس از مرگ فردوسی است.<ref> |
||
Ferdowsī. (2011). In Encyclopædia Britannica. Retrieved from http://www.britannica.com/EBchecked/topic/204578/Ferdowsi ''this assumption was based upon his presumed authorship of Yūsof o-Zalīkhā, an epic poem on the subject of Joseph and Potiphar’s wife, which, it later became known, was composed more than 100 years after Ferdowsī’s death.''</ref> نخستین منابعی که مثنوی یوسف و زلیخا را فردوسی نسبت داده‌اند؛ یعنی [[ظفرنامه شرف‌الدین یزدی]] (۸۲۸ ق) و سپس مقدمهٔ [[ |
Ferdowsī. (2011). In Encyclopædia Britannica. Retrieved from http://www.britannica.com/EBchecked/topic/204578/Ferdowsi ''this assumption was based upon his presumed authorship of Yūsof o-Zalīkhā, an epic poem on the subject of Joseph and Potiphar’s wife, which, it later became known, was composed more than 100 years after Ferdowsī’s death.''</ref> نخستین منابعی که مثنوی یوسف و زلیخا را فردوسی نسبت داده‌اند؛ یعنی [[ظفرنامه شرف‌الدین یزدی]] (۸۲۸ ق) و سپس مقدمهٔ [[شاهنامه بایسنقری]] (۸۲۹ ق)، بیش از «چهار صد» سال پس از فردوسی تألیف شده‌اند و تا پیش از آن تاریخ، هیچ مرجع و منبعی (مانند چهارمقالهٔ [[نظامی عروضی]] و [[تذکرة الشعرای دولتشاه سمرقندی]] که به تفصیل از فردوسی سخن رانده‌اند) به چنین داستانی اشاره نکرده‌است. آشکار است که این افسانه تا پیش از سدهٔ نهم هجری وجود خارجی نداشته و برای نخستین‌بار به دست [[شرف‌الدین یزدی]] ساخته و پرداخته شده‌است.<ref>ریاحی، محمدامین: «فردوسی»، انتشارات طرح نو، ۱۳۷۵ </ref><ref>شیرانی، حافظ محمود: «در شناخت فردوسی»، ترجمهٔ شاهد چوهدری، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۶۹</ref><ref> مینوی، مجتبا: «فردوسی و شعر او»، انتشارات کتاب‌خانهٔ دهخدا، ۱۳۵۷</ref> |
||
در مثنوی یوسف و زلیخا سراینده از قول فردوسی اعمال وی را در سی سال نظم شاهنامه پوچ و بی‌اهمیت قلمداد می‌کند. |
در مثنوی یوسف و زلیخا سراینده از قول فردوسی اعمال وی را در سی سال نظم شاهنامه پوچ و بی‌اهمیت قلمداد می‌کند. |
||
نسخهٔ ۱۵ آوریل ۲۰۱۳، ساعت ۱۱:۲۷
مثنوی یوسف و زلیخا یک منظومه شعری است که پس از مرگ فردوسی و در حدود ۴۷۷ ق سروده شده و بعدها گروهی سرایش آن را به فردوسی منتسب کردند.[۱] بر طبق دانشنامه بریتانیکا زمان سرایش این منظومه دست‌کم یکصد سال پس از مرگ فردوسی است.[۲] نخستین منابعی که مثنوی یوسف و زلیخا را فردوسی نسبت داده‌اند؛ یعنی ظفرنامه شرف‌الدین یزدی (۸۲۸ ق) و سپس مقدمهٔ شاهنامه بایسنقری (۸۲۹ ق)، بیش از «چهار صد» سال پس از فردوسی تألیف شده‌اند و تا پیش از آن تاریخ، هیچ مرجع و منبعی (مانند چهارمقالهٔ نظامی عروضی و تذکرة الشعرای دولتشاه سمرقندی که به تفصیل از فردوسی سخن رانده‌اند) به چنین داستانی اشاره نکرده‌است. آشکار است که این افسانه تا پیش از سدهٔ نهم هجری وجود خارجی نداشته و برای نخستین‌بار به دست شرف‌الدین یزدی ساخته و پرداخته شده‌است.[۳][۴][۵]
در مثنوی یوسف و زلیخا سراینده از قول فردوسی اعمال وی را در سی سال نظم شاهنامه پوچ و بی‌اهمیت قلمداد می‌کند.
چند نمونه از ابیات
| که یک نیمهٔ عمر خود کم کنم | جهانی پر از نام رستم کنم؟ | |
| دلم گشت سیر و گرفتم ملال | هم از گیو و طوس و هم از پور زال | |
| کنون گر مرا روز چندی بقاست | دگر نسپرم جز همه راه راست | |
| نگویم سخن‌های بیهوده هیچ | نگیرم به بیهوده گفتن بسیج | |
| نگویم دگر داستان ملوک | دلم سیر شد ز آستان ملوک | |
| دوصد زان نیرزد به یک مشت خاک | که آن داستان‌ها دروغ است پاک |
پانویس
- ↑ ریاحی، محمدامین: «فردوسی»، انتشارات طرح نو، ۱۳۷۵
- ↑ Ferdowsī. (2011). In Encyclopædia Britannica. Retrieved from http://www.britannica.com/EBchecked/topic/204578/Ferdowsi this assumption was based upon his presumed authorship of Yūsof o-Zalīkhā, an epic poem on the subject of Joseph and Potiphar’s wife, which, it later became known, was composed more than 100 years after Ferdowsī’s death.
- ↑ ریاحی، محمدامین: «فردوسی»، انتشارات طرح نو، ۱۳۷۵
- ↑ شیرانی، حافظ محمود: «در شناخت فردوسی»، ترجمهٔ شاهد چوهدری، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۶۹
- ↑ مینوی، مجتبا: «فردوسی و شعر او»، انتشارات کتاب‌خانهٔ دهخدا، ۱۳۵۷
پیوند به بیرون
پاسخ به دروغ‌های دشمنان ایران در رابطه با فردوسی بزرگ
