هشت تهران
هشت تهران | |
|---|---|
| بنیان‌گذاری | ۱۹۸۷ (از ۱۹۷۹ توسعه داده شد) |
| انحلال و برچینش | ۱۹۸۹ |
| ادغام در | حزب وحدت |
| ستاد | تهران، جمهوری اسلامی ایران [نیازمند منبع] |
| مرام سیاسی | بنیادگرایی اسلامی ضدکمونیسم |
| طیف سیاسی | جناح راست |
| دین | اسلام شیعه |
هشتِ تهران[۱] یک اتحادیه سیاسی در طول جنگ شوروی و افغانستان بود که از مجاهدین شیعه افغانستانی، عمدتاً از گروه قومی هزاره شده بود. آنها توسط ایران حمایت می‌شدند و از این رو این اتحادیه هشتِ تهران نامگذاری شد.
جناح‌های هشت تهران عمدتاً در منطقه هزاره‌جات در مرکز افغانستان فعال بودند و علیه دولت حزب دموکراتیک خلق و نیروهای حامی شوروی می‌جنگیدند. پس از مجاهدین اصلی افغانستان که یک اتحاد سنی بود (و «هفت پیشاور» نیز نامیده می‌شود)، این جناح‌ها دومین نیروی مقاومت در جنگ را تشکیل می‌دادند.[۲]
هشت تهران پس از سال‌ها مبارزه بین جناحی در هزاره‌جات در دسامبر ۱۹۸۷ با مشارکت مستقیم دولت ایران تشکیل شد. در سال ۱۹۸۹، به استثنای حزب‌الله افغانستان در یک حزب به نام حزب وحدت متحد شد.
هشت جناح
[ویرایش]سازمان‌های افغانی زیر هشت تهران را تشکیل دادند که مقر فرماندهی همگی آنها در ایران بود:[۳]
- حزب‌الله افغانستان - به رهبری قاری احمدعلی غوردروازی
- سازمان نصر - (همچنین به نام سازمان نصر اسلامی افغانستان) به رهبری سید حسین حسینی، عبدالعلی مزاری و شیخ شفق.
- سپاه پاسداران انقلاب اسلامی افغانستان - به رهبری شیخ اکبری.
- جنبش نهضت اسلامی افغانستان (IMOA) - به رهبری محمد آصف محسنی و شیخ صادق هاشمی. یکی از اعضای هشت تهران، که به حزب وحدت پیوست، اما مدت کمی بعد از آن خارج شد.[۱]
- شورای انقلاب اتفاق اسلامی افغانستان، معروف به حزب شورا - به رهبری سید علی بهشتی و سید جگران.
- نهضت انقلاب اسلامی - به رهبری نصرالله منصور.
- اتحادیه مبارزان اسلام - به رهبری مصباح ساعد، از رهبران هزاره بامیان.
- حزب رعد - به رهبری شیخ سید عبدالجعفر نادری، محمد هزائی و سید اسماعیل بلخی.
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Ruttig, T. Islamists, Leftists – and a Void in the Center. Afghanistan's Political Parties and where they come from (1902–2006). [۱]
- ↑ Ruttig, T. Islamists, Leftists – and a Void in the Center. Afghanistan's Political Parties and where they come from (1902–2006). "The first current was mainly represented in the 1980s by the Sunni Mujahedin tanzim based in Pakistan, the ‘Peshawar Seven’, and the Shia Mujahedin groups based in Iran, the ‘Tehran Eight’. The second current mainly consisted of the People’s Democratic Party of Afghanistan (PDPA), with its two major factions Khalq and Parcham, and the ‘Maoist’ groups that emerged from the demokratik-e newin, or ‘new democracy’, commonly referred to as shola’i. For the third current, there are mainly Afghan Millat with at least three different factions on the Pashtun(ist) side and Settam-e Melli on the Tajik side, with some Uzbek and Turkmen elements, and currently Sazman-e Inqilabi-ye Zahmatkashan-e Afghanistan (SAZA), or ‘Revolutionary Organisation of Afghanistan’s Toilers’ and the new Hezb-e Kangara-ye Melli, or ‘National Congress Party’. There is no current Hazara equivalent to them since Hezb-e Wahdat has absorbed the Hazara demand for religious, political and judicial equality." [۲]
- ↑ "DOSSIERS OF POLITICAL PARTIES INTENT ON EXPORTING AN ISLAMIC REVOLUTION". Wilson Center. 1999. Retrieved 18 May 2022.