پرش به محتوا

قدرت گل

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
معترضی در تظاهرات ضد جنگ ویتنام در پنتاگون در آرلینگتون، ویرجینیا، در تاریخ ۲۱ اکتبر ۱۹۶۷ گلی را به پلیس ضد شورش تقدیم می‌کند

قدرت گُل (به انگلیسی: Flower power) شعاری بود که در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ به عنوان نمادی از مقاومت منفعل و عدم خشونت مورد استفاده قرار گرفت.[۱] این کلمات ریشه در جنبش مخالف با جنگ ویتنام دارد،[۲] اگرچه استفاده از گل به عنوان نمادی از مقاومت در برابر تشدید جنگ قبلاً نیز در مواردی مانند دیزی آد در سال ۱۹۶۴ مورد استفاده قرار گرفته بود.[۳] این عبارت از سوی شاعر آمریکایی یعنی آلن گینزبرگ ، در سال ۱۹۶۵ به عنوان ابزاری برای تبدیل اعتراضات جنگ به نمایش‌های مثبت مسالمت آمیز مطرح شد.[۴][۵][۶] هیپی‌ها با پوشیدن لباس‌هایی با گل‌های گلدوزی شده و رنگ‌های زنده و همچنین طرح‌های گل در موهای خود و توزیع گل به مردم، این نماد را پذیرفتند و به عنوان نسل گل شناخته شدند.[۷] بعدها این اصطلاح به عنوان اشاره به جنبش هیپی مدرن و به اصطلاح ضد فرهنگ مواد مخدر، موسیقی راک، هنر جدید و مجاز پذیری اجتماعی تعمیم یافت.[۸]

منشأ

[ویرایش]

در تبلیغی تلویزیونی که رئیس‌جمهور ایالات متحده یعنی لیندون جانسون در کمپین انتخاباتی خود برای انتخاب مجدد در سال ۱۹۶۴ استفاده کرد، دختری خردسال که گل مروارید می‌چید به عنوان نمادی از صلح ارائه شد.[۳] اصطلاح «نماد گل» به عنوان اقدامی نمادین در اعتراض به جنگ ویتنام در برکلی، کالیفرنیا نشات گرفت. گینزبرگ در مقاله ای در نوامبر ۱۹۶۵ با عنوان چگونه می‌توان یک مارس / عینک درست کرد، گینزبرگ طرفداری کرد که باید معترضان «گل» را به نیروهای پلیس، مطبوعات، سیاستمداران و تماشاگران هدیه دهند.[۹] استفاده از وسایلی مانند گل، اسباب بازی، پرچم، آب نبات و موسیقی برای تبدیل تجمعات اعتراضی به نوعی تئاتر خیابانی و در نتیجه کاهش ترس، عصبانیت و تهدید موجود در اعتراضات بود.[۱۰] به‌طور خاص، گینزبرگ می‌خواست با «فکر» باند موتورسواری خلافکار هلز آنجلز که از جنگ حمایت می‌کردند مقابله کند، معترضین جنگ را با کمونیستها یکی برمی‌شمرد و تهدید کرده بود که به‌طور خشمگینانه تظاهرات ضد جنگ برنامه‌ریزی شده در دانشگاه برکلی در کالیفرنیا ، را مختل کرد. با استفاده از روشهای گینزبرگ، معترضین توجه مثبتی دریافت کردند و استفاده از «سمبل گل» به نمادی جدایی ناپذیر در جنبش ضد فرهنگ تبدیل شد.[۱۱]

جنبش

[ویرایش]

"فریاد" نماد گل "در سراسر زمین طنین انداز می‌شود. ما پژمرده نخواهیم شد. بگذارید هزار گل شکوفا شود."

خطا: هیچ متنی برای گفتاورد وارد نشده است (or equals sign used in the actual argument to an unnamed parameter)

— Abbie Hoffman, Workshop in Nonviolence, مه ۱۹۶۷

در اواخر سال ۱۹۶۶، روش نماد گل تئاتر چریکی از کالیفرنیا به سایر مناطق ایالات متحده گسترش یافت. تئاتر نان و عروسک در شهر نیویورک اعتراضات زیادی را به پا کرد که شامل توزیع بادکنک و گل با ادبیات ضد جنگ آنها بود. یک کارگاه آموزشی در زمینه عدم خشونت (WIN)، مجلهٔ منتشر شده از سوی فعالان نیویورکی که استفاده از نماد گل را تشویق می‌کرد. در ماه مه ۱۹۶۷، ابی هافمن فلاور باریگاد را به عنوان گروه رسمی از رژه شهر نیویورک برای بزرگداشت سربازان در ویتنام سازمان داد. اخبار شرکت کنندگان فلاور باریگاد را که گلها، پرچم‌ها و پوسترهای صورتی رنگی را که با نوشته عشق همراه بود حمل می‌کردند و مورد ضرب و شتم ناضراان قرار می‌گرفتند، پوشش داد. در پاسخ به خشونت ، هافمن در مجله WIN نوشت: "برنامه ریزی‌هایی برای برداشت گل نرگس از رودخانه شرقی در حال انجام است. زنجیرهای قاصدک دور مراکز مذکور پیچیده می‌شود …. . فریاد "سمبل گل" در سراسر زمین طنین انداز می‌شود. ما نخواهیم پژمرد. "

یکشنبه بعد در ماه مه ۱۹۶۷، فعالان WIN روز نیروهای مسلح را «روز سمبل گل» اعلام کردند و در مرکز پارک برای مقابله با رژه سنتی تجمع کردند. میزان مشارکت کم بود و به گفته هافمن، تجمع بی‌نتیجه بود زیرا تئاتر چریلا نیاز به برخورد بیشتری داشت.[۱۲]

در اکتبر ۱۹۶۷، هافمن و جری روبین کمک به سازماندهی راهپیمایی در پنتاگون با استفاده از مفاهیم سمبل گل برای مردم یک نمایش تئاتر شدند.[۱۳] این ایده شامل فراخوان راهپیمایان برای تلاش برای بلند شدن از پنتاگون بود. هنگامی که راهپیمایان در برابر بیش از ۲۵۰۰ نیروی گارد ملی ارتش که در برابر پنتاگون یک مانع انسانی تشکیل داده بودند، رو به رو شدند، تظاهرکنندگان گلها را در دست داشتند و برخی گلها را در لوله تفنگ سرباز قرار دادند.[۱۴]عکس‌های معترضان همراه با گل در راهپیمایی پنتاگون به تصاویر اصلی تظاهرات ضد جنگ ۱۹۶۰ تبدیل شدند. تصویری از مارک ریبود ، خبرنگار فرانسوی ، که در سراسر جهان چاپ شد، مربوط به دانش آموز هفده ساله دبیرستان بود که جان رز کسمیر، گل داوودی در دست دارد و به سربازان دارای سرنیزه زل زده‌است. مجله اسمیتسونیان بعداً آن را «کنار هم قرار دادن نیرومند مسلح و بی گناهی کودکان گل به دست» خواند.[۱۵]

یک عکس با عنوان سمبل گل به دست برنی بوستون، عکاس واشینگتن استار، نامزد دریافت جایزه پولیتزر در سال ۱۹۶۷ شد.[۱۶] این عکس که در ۲۱ اکتبر ۱۹۶۷ گرفته شده‌است، مرد جوانی با موهای بلند را با یک ژاکت یقه اسکی نشان می‌دهد که گل‌های میخک را در لوله تفنگ پلیس‌های نظامی قرار می‌دهد. مرد جوانی که در عکس است بسیار شبیه جورج ادجرلی هریس سوم که بازیگری ۱۸ ساله از نیویورک شناخته می‌شود که بعداً با نام هنری هیبیسکوز در سانفرانسیسکو به اجرای برنامه پرداخت.[۱۷][۱۸] همچنین این مرد جوان پائولکراسنر را به عنوان سازمان دهنده حزب بین‌المللی جوانان، Super-Joel" Tornabene" معرفی کرده‌است.[۱۹] هریس در اوایل دهه ۱۹۸۰ مراحل اولیه شیوع HIV / AIDS در نیویورک درگذشت، در حالی که Tornabene در مکزیک در سال ۱۹۹۳ درگذشت.[۲۰]

در ۱۰ دسامبر ۱۹۷۱، جان لنون ، منتقد صریح جنگ، در یک گردهمایی برای جان سینکلر، فعال سیاسی و عضو بنیانگذار حزب پلنگ سفید، که به جرم داشتن ماری جوانا به ۱۰ سال زندان محکوم شده بود، ظاهر شد.[۲۱] او گفت، "خوب، بنابراین نماد گل کار نمی‌کند. پس چه ما دوباره شروع می‌کنیم. "[۲۲]

تا اوایل دهه ۱۹۷۰، جنبش ضد جنگ سمبل گل به دلیل پایان پیش نویس ارتش در ۱۹۷۲ و آغاز عقب‌نشینی آمریکا از فعالیت‌های جنگی در ویتنام در ژانویه ۱۹۷۳ کمرنگ شد.

مرکز نمادین جنبش سمبل گل، منطقه هیت-اشبری در سانفرانسیسکو، کالیفرنیا بود.[۲۳][۲۴] در اواسط دهه ۱۹۶۰، منطقه ای که با تقاطع خیابان‌های‌هایت و اشبری مشخص شده بود، به کانونی برای موسیقی راک تبدیل شده بود.[۲۵] نوازندگان و گروه‌هایی مانند جفرسون ایرپلین، گریتفول دد و جانیس جاپلین همگی در فاصله کمی از تقاطع معروف زندگی می‌کردند. در طول ۱۹۶۷ تابستان عشق، هزاران نفر از هیپی‌ها در آنجا جمع شدند که توسط ضربه آهنگ‌های مانند " سان فرانسیسکو (مطمئن باشید به پوشیدن گل در موهای شما) ". در ۷ ژوئیه سال ۱۹۶۷، مجله تایم با عنوان "هیپی‌ها: فلسفه خرده فرهنگ" و گزارش تلویزیونی CBS News در ماه آگوست در مورد "وسوسه هیپی"[۲۶] و همچنین سایر علاقه‌مندی‌های رسانه ای، جلد فرهنگ هیپی را در معرض دید توجه ملی و جنبش سمبل گل را در سراسر کشور و سراسر جهان رواج داد. در همان تابستان، آهنگ محبوب بیتلز " All You Need Is Love " به عنوان یک سرود برای جنبش بود. در ۲۵ ژوئن، بیتلز آهنگ را در پخش ماهواره ای شبکه بین‌المللی دنیای ما اجرا کرد و اطمینان حاصل کرد که پیام صلح طلبانه به ۴۰۰ میلیون مخاطب رسیده‌است.[۲۷]

پارچه پنبه ای، اواخر دهه ۱۹۶۰ (ایالات متحده آمریکا)

هنر آوانگارد میلتون گلاسر، هنیز ادلمان و پیتر مکس مترادف با نسل سمبل گل شدند. سبک تصویرگری ادلمن بیشتر در طراحی‌های هنری او برای بیتلز فیلم انیمیشن زیردریایی زرد در سال ۱۹۶۸ شناخته شد. گلاسر، بنیانگذار Push Pin Studios، همچنین طراحی گرافیکی روان روان را ایجاد کرد، به عنوان مثال در تصویر پوستر اصلی باب دیلن در سال ۱۹۶۶، با موهای طرح گل.[۲۸] این پوسترها توسط پیتر مکس، هنرمند موسیقی پاپ، با طرحهای زنده و روان آنها با رنگهای Day-Glo نقاشی شده بود، که به نمادهای سمبل گل تبدیل شدند. داستان جلد مکس در مجله لایف (سپتامبر ۱۹۶۹) و همچنین حضور در نمایش امشب با بازی جانی کارسون و نمایش اد سالیوان، هنر سبک «سمبل گل» را بیشتر در فرهنگ جریان اصلی تثبیت کرد.

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Stuart Hall, "The Hippies: An American Moment" published in Ann Gray (Ed.), CCCS Selected Working Papers, Routledge, (December 20, 2007), p.155 شابک ‎۰−۴۱۵−۳۲۴۴۱−۶
  2. ↑ Chatarji, Subarno, Memories of a Lost War: American Poetic Responses to the Vietnam War, Oxford University Press, 2001, p.42 شابک ‎۰−۱۹−۹۲۴۷۱۱−۰
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ "Peace, little girl : [Daisy political spot]". Library of Congress. Retrieved November 13, 2020.
  4. ↑ "Allen Ginsburg", American Masters, Public Broadcasting System, pbs.org, retrieved 30-04-2009
  5. ↑ "Guide to the Allen Ginsberg Papers: Biography/Administrative History" (PDF). The Online Archive of California. Stanford University. 1997. p. 3. Retrieved 2011-09-21.
  6. ↑ Tony Perry, "Poet Allen Ginsberg Dies at 70", Los Angeles Times, April 06, 1997
  7. ↑ Rennay Craats, History of the 1960s, Weigl Publishers Inc. , 2001, p.36 شابک ‎۱−۹۳۰۹۵۴−۲۹−۸
  8. ↑ Heilig, S. , "The Brotherhood of Eternal Love-From Flower Power to Hippie Mafia: The Story of LSD Counterculture", Journal of Psychoactive Drugs, 2007, Vol 39; No 3, pages 307-308
  9. ↑ Ginsberg, Allen, "Demonstration or Spectacle as Example, As Communication, or How to Make a March/Spectacle", Berkeley Barb, November 19, 1965, republished in The Portable Sixties Reader, Ann Charles (Ed.), Penguin Classic, 2002, p.208-212 شابک ‎۹۷۸−۰−۱۴−۲۰۰۱۹۴−۳
  10. ↑ Ben Shepard,"Absurd Responses vs. Earnest Politics" بایگانی‌شده در ۲۰۰۸-۰۷-۰۳ توسط Wayback Machine, Journal of Aesthetics and Protest, Volume 1, Issue 2, January 2003
  11. ↑ William Lawlor, Beat culture: lifestyles, icons, and impact, ABC-CLIO (2005), p.126 شابک ‎۱−۸۵۱۰۹−۴۰۰−۸
  12. ↑ Richard M. Freid, The Russians Are Coming! The Russians Are Coming!: Pageantry and Patriotism in Cold-War America, Oxford University Press, (1999), p. 141, شابک ‎۰−۱۹−۵۱۳۴۱۷−۶
  13. ↑ James J. Farrell, The Spirit of the Sixties: The Making of Postwar Radicalism, Routledge, 1997, p.223
  14. ↑ Carlito Rivera, "The 1967 March on the Pentagon and lessons for today", Socialism and Liberation Magazine, March 2007, retrieved 26-09-2009
  15. ↑ Curry, Andrew (April 2004). "Flower Child". Smithsonian Magazine. Archived from the original on 24 March 2013. Retrieved 9 December 2020.
  16. ↑ Bernie Boston, "Flower Power" بایگانی‌شده در ۳ نوامبر ۲۰۲۰ توسط Wayback Machine, The Washington Evening Star, October 21, 1967
  17. ↑ Montgomery, Davis (March 18, 2007). "Flowers, Guns and an Iconic Snapshot". The Washington Post. p. D04.
  18. ↑ Silva, Hoaracio (August 17, 2003). "Karma Chameleon". New York Times Magazine. New York Times Company. Retrieved 9 October 2017.
  19. ↑ Krassner, Paul (January 30, 2008). "Tom Waits Meets Super-Joel". The Huffington Post. Retrieved 2011-01-24.
  20. ↑ Krassner, Paul (November 30, 2009). "A Dose of My Own Medicine". Antique Children. AQC Books. Archived from the original on 26 November 2023. Retrieved 9 December 2020.
  21. ↑ The Beatles Bible, "John Sinclair". Retrieved July 30, 2019.
  22. ↑ Michael Epstein, director, producer and writer, (November 21, 2010) American Masters: LENNONYC, documentary film, (13:23 min). Public Broadcasting System (available U.S. only). Retrieved July 30, 2019.
  23. ↑ Anthony Ashbolt, "Go Ask Alice: Remembering the Summer of Love" بایگانی‌شده در ۲۰۰۹-۰۹-۱۳ توسط Wayback Machine, Australasian Journal of American Studies, December 2007, p.35-47
  24. ↑ Mandalit del Barco, "Haight-Ashbury a Flower-Power Holdover", Morning Edition, National Public Radio, July 2, 2007
  25. ↑ Charles Perry, The Haight Ashbury: A History, Wenner Books; Reprint edition (30 Mar 2007), 320pp, شابک ‎۱−۹۳۲۹۵۸−۵۵-X
  26. ↑ Harry Reasoner, "The Hippie Temptation" بایگانی‌شده در ۲۰۰۶-۰۳-۱۹ توسط Wayback Machine, CBS News, August 22, 1967
  27. ↑ Edwards, Gavin (28 August 2014). "The Beatles Make History With 'All You Need Is Love': A Minute-by-Minute Breakdown". rollingstone.com. Archived from the original on 6 January 2016. Retrieved 11 March 2017.
  28. ↑ "2004 Lifetime Achievement Award". Cooper-Hewitt National Design Museum. National Design Awards. Archived from the original on 2010-12-15. Retrieved 2011-03-17.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=قدرت_گل&oldid=40320090»