گلیم‌گوش

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه است که توسط FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۹ آوریل ۲۰۱۸، ساعت ۰۳:۵۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی داشته باشد.

در افسانه‌های ایرانی گلیم‌گوش مردمی بوده‌اند مانند آدم لیکن گوش‌های آن‌ها به مرتبه‌ای بزرگ بوده که یکی را بستر و دیگری را لحاف می‌کرده‌اند و آن‌ها را گوش‌بستر هم می‌گویند. در کتاب پیامبران از قوم یاجوج و ماجوج به عنوان کسانی یاد شده که یک گوش خود را لحاف و دیگری را بستر می‌کرده اند و بسیار زاد و ولد میکرده اند و شمار آنان به حدی زیاد بوده که به هر سرزمینی که میرفته اند آن را از آذوقه تهی می‌کردند و صدای آنان بسیار آزاردهنده بود چنان که چون راه به سوی سرزمینی می بردند، مردم آن پیش از رسیدن آن‌ها به کوه‌ها می گریختند. ذوالقرنین به یاری مرد آمد و قوم یاجوج و ماجوج را در میانه ی دو کوه به وسیله ی مس و فولاد ذوب شده زندانی ساخت.

منابع

  • برهان قاطع.
  • حاشیه برهان قاطع، چاپ معین