نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحه است که توسط Rezabot(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۱۶ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۱۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی داشته باشد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۱۶ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۱۵ توسط Rezabot(بحث | مشارکتها)
انزوای باشکوه اشاره به سیاست امپراتوری بریتانیا در قرن نوزدهم دارد که باعث میشد این امپراتوری از متحد شدن با کشورهای دیگر به صورت دائمی خودداری کند. این سیاست که در دوران دولت گاسکوین-سسیل میان سالهای ۱۸۸۵ تا ۱۹۰۲ به اوج خود رسید، با خروج بریتانیا از کنسرت اروپا در سال ۱۸۲۲ آغاز شد و با توافق قلبی با فرانسه در سال ۱۹۰۴ به پایان رسید؛ زیرا در این دوران اروپا به دو بلوک قدرت تقسیم شده بود و بریتانیا مجبور بود تا این سیاست خود را نقض کند.
این اصطلاح نخستین بار در ژانویه سال ۱۸۹۶ توسط یک سیاستمدار کانادایی به نام جورج ائولاس فاستر به کار برده شد. او برای نشان دادن موافقت خود نسبت به سیاست بریتانیا مبنی بر عدم دخالت در اتفاقات و جنگهای میان کشورهای اروپایی گفته بود: «در این دوران دشوار، امپراتوری مادر باشکوه تمام در انزوا ایستادهاست.»[۱]
منابع
↑Andrew Roberts, Salisbury: Victorian Titan (2000) p 629.
۱۴. از 2009 part of سنت هلنا، اسنشن و تریستان دا کونا; Ascension Island (1922–) and Tristan da Cunha (1938–) were previously dependencies of Saint Helena.
۱۵. Both claimed in 1908; territories formed in 1962 (British Antarctic Territory) and 1985 (South Georgia and the South Sandwich Islands).