سی‌تار: تفاوت میان نسخه‌ها
جز تصحيح املاى "ستار" بر طبق اسم اردو |
Javadhemati (بحث | مشارکت‌ها) تغییر اصالت ساز سی تار |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
مهرپویا در بازگشت به ایران این ساز ایرانی الاصل را که بر طبق مدارک تاریخی توسط [[امیرخسرو دهلوی]] از ایران به هند برده شده و کم‌کم از موسیقی ایرانی خارج شده بود، بار دیگر وارد موسیقی ایران کرد، که موفقیت‌های زیادی را در این زمینه کسب کرد.[[عباس مهرپویا|[1]]] |
|||
{{Infobox Instrument |
{{Infobox Instrument |
||
|name=ستار |
|name=ستار |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۶: | ||
== منابع == |
== منابع == |
||
{{پانویس}} |
{{پانویس}}[[عباس مهرپویا#cite note-web-1]] |
||
* فرهنگ تفسیری موسیقی، ترجمه و گردآوری: بهروز وجدانی، تهران: ناشر: مترجم، چاپ نخست، ۱۳۷۱. |
* فرهنگ تفسیری موسیقی، ترجمه و گردآوری: بهروز وجدانی، تهران: ناشر: مترجم، چاپ نخست، ۱۳۷۱. |
||
{{داده‌های کتابخانه‌ای}} |
{{داده‌های کتابخانه‌ای}} |
||
نسخهٔ ۱۲ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۳۶
مهرپویا در بازگشت به ایران این ساز ایرانی الاصل را که بر طبق مدارک تاریخی توسط امیرخسرو دهلوی از ایران به هند برده شده و کم‌کم از موسیقی ایرانی خارج شده بود، بار دیگر وارد موسیقی ایران کرد، که موفقیت‌های زیادی را در این زمینه کسب کرد.[1]
 Miraj sitar | |
| سازهای زهی | |
|---|---|
| طبقه‌بندی | |
| هورن‌بوستل-زاکس | ۳۲۱٫۳۲۱–۶ (Composite chordophone sounded with a plectrum) |
| توسعه | سده ۱۳ (میلادی) |
| سازهای مرتبط | |
سِتار (هندى) از سازهای زهی زخمه‌ای موسیقی هندی است.
این ساز دسته‌ای بلند و کشیده و کاسه‌ای به شکل گلابی دارد. این ساز هفت سیم اصلی و ۱۱ یا ۱۳ سیم تشدید (یا همراه) دارد که در زیر سیم‌های اصلی بسته می‌شود و با مضرابی فلزی نواخته می‌شود. سیم‌های اصلی که وظیفهٔ تولید آواهای نغمه را به‌عهده دارند پس از ضربه خوردن، سیم‌های همراه را به صدا درمی‌آورند. دستان‌های روی دسته این ساز فلزی و کمانی شکل‌اند.
ستار انواع مختلف دارد و شکل کاسه و شمار سیم‌ها در انواع آن فرق می‌کند. به‌طور کلی می‌توان این ساز را به سه گونه تقسیم کرد: نوع اول فقط دارای ۷ سیم اصلی و بدون سیم تشدیدکننده‌است. نوع دوم دارای ۷ سیم اصلی و ۱۱ یا ۱۳ سیم تشدیدکننده‌است. نوع سوم دارای مشخصات نوع دوم به اضافه یک کاسه اضافی در بالای دسته ساز است که بیشتر نقش تزئینی دارد تا شدت دهنده صدا.
راوی شانکار و ولایت‌خان از نوازندگان مشهور این ساز هستند. عباس مهرپویا(از شاگردان راوی شانکار) این ساز را وارد موسیقی ایران کرد و مسعود صالح تاش ادامه‌رو راه مهرپویا تا کنون بوده‌است.[نیازمند منبع]
منابع
- فرهنگ تفسیری موسیقی، ترجمه و گردآوری: بهروز وجدانی، تهران: ناشر: مترجم، چاپ نخست، ۱۳۷۱.
| کتابخانه‌های ملی | |
|---|---|
| سایر | |
 | این یک مقالهٔ خرد موسیقی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |