سیتار: تفاوت میان نسخهها
جز انتقال از رده:اختراعات ایرانی به رده:اختراعهای ایرانی ردهانبوه |
Khenamothara (بحث | مشارکتها) جز جایگزینی با اشتباهیاب: بطور⟸بهطور، نغمه⟸نت (موسیقی)|نغمه، ماهروبنام⟸ماهرو بنام، واستاد⟸و |
||
خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
این ساز دستهای بلند و کشیده و کاسهای به شکل گلابی دارد. |
این ساز دستهای بلند و کشیده و کاسهای به شکل گلابی دارد. |
||
این ساز هفت سیم اصلی و ۱۱ یا ۱۳ سیم تشدید (یا همراه) دارد که در زیر سیمهای اصلی بسته میشود و با [[مضراب]]ی فلزی نواخته میشود. |
این ساز هفت سیم اصلی و ۱۱ یا ۱۳ سیم تشدید (یا همراه) دارد که در زیر سیمهای اصلی بسته میشود و با [[مضراب]]ی فلزی نواخته میشود. |
||
سیمهای اصلی که وظیفهٔ تولید آواهای [[نغمه]] را بهعهده دارند پس از ضربه خوردن، سیمهای همراه را به صدا درمیآورند. |
سیمهای اصلی که وظیفهٔ تولید آواهای [[نت (موسیقی)|نغمه]] را بهعهده دارند پس از ضربه خوردن، سیمهای همراه را به صدا درمیآورند. |
||
دستانهای روی دسته این ساز فلزی و کمانی شکلاند. |
دستانهای روی دسته این ساز فلزی و کمانی شکلاند. |
||
سیتار انواع مختلف دارد و شکل [[کاسه (ساز)|کاسه]] و شمار سیمها در انواع آن فرق میکند. |
سیتار انواع مختلف دارد و شکل [[کاسه (ساز)|کاسه]] و شمار سیمها در انواع آن فرق میکند. بهطور کلی میتوان این ساز را به سه گونه تقسیم کرد: نوع اول فقط دارای ۷ سیم اصلی و بدون سیم تشدیدکنندهاست. نوع دوم دارای ۷ سیم اصلی و ۱۱ یا ۱۳ سیم تشدیدکنندهاست. نوع سوم دارای مشخصات نوع دوم به اضافه یک کاسه اضافی در بالای دسته ساز است که بیشتر نقش تزئینی دارد تا شدت دهنده صدا. |
||
[[راوی شانکار]] و [[ولایتخان]] از نوازندگان مشهور این ساز هستند. عباس مهرپویا(از شاگردان راوی شانکار) این ساز ایرانی الاصل را که بر طبق مدارک تاریخی توسط امیرخسرو دهلوی از ایران به هند برده شده و کم کم از موسیقی ایران خارج شده بود را بار دیگر وارد موسیقی ایران کرد |
[[راوی شانکار]] و [[ولایتخان]] از نوازندگان مشهور این ساز هستند. عباس مهرپویا(از شاگردان راوی شانکار) این ساز ایرانی الاصل را که بر طبق مدارک تاریخی توسط امیرخسرو دهلوی از ایران به هند برده شده و کم کم از موسیقی ایران خارج شده بود را بار دیگر وارد موسیقی ایران کرد و مسعود صالح تاش ادامه رو راه مهرپویا تا کنون بودهاند واز استادان ماهرو بنام این ساز هستند،که موفقیتهای زیادی در این زمینه کسب کرد.{{نیازمند منبع|date=نوامبر ۲۰۱۷}} |
||
== منابع == |
== منابع == |
نسخهٔ ۵ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۳۰
سازهای زهی | |
---|---|
طبقهبندی | |
هورنبوستل-زاکس | ۳۲۱٫۳۲۱–۶ (Composite chordophone sounded with a plectrum) |
توسعه | سده ۱۳ (میلادی) |
سازهای مرتبط | |
سیتار از سازهای زهی زخمهای موسیقی هندی است.
این ساز دستهای بلند و کشیده و کاسهای به شکل گلابی دارد. این ساز هفت سیم اصلی و ۱۱ یا ۱۳ سیم تشدید (یا همراه) دارد که در زیر سیمهای اصلی بسته میشود و با مضرابی فلزی نواخته میشود. سیمهای اصلی که وظیفهٔ تولید آواهای نغمه را بهعهده دارند پس از ضربه خوردن، سیمهای همراه را به صدا درمیآورند. دستانهای روی دسته این ساز فلزی و کمانی شکلاند.
سیتار انواع مختلف دارد و شکل کاسه و شمار سیمها در انواع آن فرق میکند. بهطور کلی میتوان این ساز را به سه گونه تقسیم کرد: نوع اول فقط دارای ۷ سیم اصلی و بدون سیم تشدیدکنندهاست. نوع دوم دارای ۷ سیم اصلی و ۱۱ یا ۱۳ سیم تشدیدکنندهاست. نوع سوم دارای مشخصات نوع دوم به اضافه یک کاسه اضافی در بالای دسته ساز است که بیشتر نقش تزئینی دارد تا شدت دهنده صدا.
راوی شانکار و ولایتخان از نوازندگان مشهور این ساز هستند. عباس مهرپویا(از شاگردان راوی شانکار) این ساز ایرانی الاصل را که بر طبق مدارک تاریخی توسط امیرخسرو دهلوی از ایران به هند برده شده و کم کم از موسیقی ایران خارج شده بود را بار دیگر وارد موسیقی ایران کرد و مسعود صالح تاش ادامه رو راه مهرپویا تا کنون بودهاند واز استادان ماهرو بنام این ساز هستند،که موفقیتهای زیادی در این زمینه کسب کرد.[نیازمند منبع]
منابع
- فرهنگ تفسیری موسیقی، ترجمه و گردآوری: بهروز وجدانی، تهران: ناشر: مترجم، چاپ نخست، ۱۳۷۱.