صوفیگری
صوفیگری عنوان یکی از کتاب‌های احمد کسروی است که در نقد تصوف و شاعرهای ایرانی از جمله مولوی، سعدی و حافظ نگاشته‌است.
کسروی یکی از جدی‌ترین منتقدان صوفیگری با تأکید بر خرد بود. در اوایل دهه ۱۹۴۰ میلادی، او چندین رساله کوتاه در نقد صوفیگری و مخالفتش با صوفیگری نوشت که مهم‌ترین آنها صوفیگری (۱۹۴۳ میلادی)، در پیرامون ادبیات (۱۹۴۳ میلادی) و حافظ چه می‌گوید (۱۹۴۲ میلادی) بود. این آثار به صورت موجز و خلاصه به همراه ماهیت عوام‌فریبانه و فاقد روش‌های تحلیلی و خبره‌گرایی بود. او در کتاب «در پیرامون اسلام» تصدیق کرد که مثنوی مولوی را نخوانده بود و فقط «خرده‌های و ذراتی را در اینجا و آنجا» دیده بود.[۱]
واکنش جامعه[ویرایش]
به نوشته محمد امینی، پس از ترور احمد کسروی، هنگامی که بستگان کسروی، جسد او را به گورستان ظهیرالدوله در شمیران (نزدیک تهران) بردند، با ممانعت سرپرست صوفی قبرستان از دادن اجازه برای دفن او و منشی‌اش به خاطر افکار و اعمال ضد صوفیانه کسروی مواجه گشتند.[۲]
جستارهای وابسته[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- Amini, Moḥammad. “KASRAVI, AḤMAD ii. ASSASSINATION”. In Encyclopædia Iranica. vol. 16. New York: Bibliotheca Persica Press, 2012a. 92–94. Archived from the original on ۲۰۱۲–۰۶–۰۳. Retrieved ۲۰۱۲–۰۶–۰۳.
- Ridgeon, Lloyd. “KASRAVI, AḤMAD vi. ON MYSTICISM AND PERSIAN SUFI POETRY”. In Encyclopædia Iranica. vol. 16. New York: Bibliotheca Persica Press, 2012. 99–101. Archived from the original on 20 February 2013. Retrieved ۲۰۱۲–۰۶–۰۳.
