سیما کوبان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سیما کوبان
زادهٔ۲۴ آبان ۱۳۱۸
تهران
درگذشت۱۵ خرداد ۱۳۹۱ (۷۲ سال)
استراسبورگ
علت مرگسرطان ریه
آرامگاهcolumbarium) pere lachaise)
ملیتایرانی-فرانسوی
پیشهنقاش، مجسمه‌ساز، استاد دانشگاه، نویسنده، مترجم، ناشر، منتقد، محقق
سازماناز اعضای فعال کانون نویسندگان ایران
کارهای برجستهرئیس بخش هنرهای تجسمی دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران (تا سال ۱۳۵۹)
بنیانگذاری انتشارات دماوند در سال ۱۳۶۰
دورهمعاصر
همسر(ها)فریدون ناصری
محمدحسن حافظی
فرزندان۳

سیما کوبان (زاده ۲۴ آبان ۱۳۱۸ در تهران – درگذشته ۱۵ خرداد ۱۳۹۱ در پاریس) نقاش، مجسمه‌ساز، استاد دانشگاه، نویسنده، مترجم، ناشر، منتقد و محقق ایرانی بود.[۱][۲]

زندگی[ویرایش]

سیما کوبان در سال ۱۳۱۸ در تهران به دنیا آمد. خانواده پدری‌اش اهل کاشان و از طرف مادری اهل و از خاندان قاجاری دولتشاهی بودند. سیما کوبان علاوه بر تدریس در دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران، در زمینهٔ هنر و معماری در ایران تحقیقاتی انجام داده‌است. در سال‌های قبل از انقلاب استاد و مدیر دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود که بعد از انقلاب توسط دستگاه حکومتی «پاکسازی» شد. او بنیان‌گذار انتشارات دماوند در سال ۱۳۶۰ و اولین ناشر زن در ایران بعد از انقلاب بود.[۳][۴] سیما کوبان یکی از امضاکنندگان متن «ما نویسنده‌ایم» نیز بوده‌است.[۵]

آبان سال ۱۳۶۴ انتشارات دماوند تعطیل شد، بسیاری از کتاب‌های آن توقیف شد و سیما کوبان دستگیر شد و مورد بازجویی قرار گرفت.[۴] بعد از مدت کوتاهی به قید ضمانت از زندان آزاد شده و حکم بر «ممنوع‌الانتشار» بودنش داده شد. به ناچار با همکاری نادر درفشه و دیگر دوستان شرکت طرح و نقش گلیم «بی‌بی باف» را در محل انتشارات دماوند دایر کرد. پس از آن به ترتیب با شرکت‌های تبلیغاتی سیته و کارپی در زمینه بازاریابی همکاری داشت. در این بین مدتی نیز دانش تصویری‌اش را در اختیار سازمان زیباسازی شهر تهران که وابسته به شهرداری تهران است، قرار داد.

او در دهه ۱۳۷۰ راهی فرانسه شد و تا چند ماه قبل از زمان فوت در شهر استراسبورگ ساکن بود. در این شهر او به فعالیت‌های خود همچون تدریس در دانشگاه استراسبورگ، تدریس زبان فارسی و مینیاتور و گلیم بافی به فرانسویان علاقه‌مند به ایران، برگزاری نمایشگاه‌های مختلف در رابطه با فرهنگ ایران با همکاری انجمن ایرانیان مقیم استراسبورگ، و تحقیقات فرهنگی در نقاشی و ادب ایران ادامه داد. او در سال ۱۳۷۸ به دلیل سکته مغزی فلج و خانه‌نشین شد، ولی دست از فعالیت‌های خود برنداشت. در ابتدای سال ۱۳۹۱ یک سرطان ریه نهفته، او را بستری کرد و او به پاریس جهت مداوا منتقل شد.

سرانجام وی در تاریخ ۱۵ خرداد ماه سال ۱۳۹۱ در شهر پاریس و در پی بیماری سرطان ریه درگذشت.[۱][۲]

انتشارات دماوند[ویرایش]

سیما کوبان پس از اینکه از دانشگاه تهران در سال ۱۳۵۹ اخراج شد، در سال ۶۰ برآن شد که نوشته‌ها و مقالات روشنفکران ایرانی را در مجموعه‌ای گردآوری کند و آن را مجموعه «کتاب چراغ» نام نهاد. حدود یکسال بعد پرتو نوری‌علا و منیر رامین‌فر (بیضایی) به او پیوستند و به عنوان شرکای انتشارات دماوند، همکاری خود را آغاز کردند. با توجه به سازش‌ناپذیری سیما کوبان با دولت و حساسیت کتاب‌هایی که منتشر می‌کرد، حکومت جمهوری اسلامی ایران با این انتشارات مشکل داشت تا بالاخره در سال ۱۳۶۴ در پی تجدید چاپ سوم «نقد و تحلیل جباریت»، مأمورین وزارت ارشاد به انتشارات دماوند ریختند و آن را تعطیل کردند. کتاب‌های زیادی توقیف و سیما کوبان روانهٔ زندان شد. پس از چند روز که وی با قید ضمانت از زندان آزاد شد، ناشرین در نامه‌ای از وزارت ارشاد خواستند تا به دلیل «کمبود کاغذ»، این انتشارات بسته شود.[۴]

کتاب‌های منتشر شده به وسیلهٔ انتشارات دماوند:[۴]

آثار[ویرایش]

پرونده:Cima Kooban.jpg
عکسی از یک نقاشی از مرحوم سیما کوبان در زیرزمین کاخ سفید سعدآباد تهران

پی‌نوشت[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ «سیما کوبان، نویسنده، مترجم و ناشر، درگذشت». BBC News فارسی. ۱۷ خرداد ۱۳۹۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۶-۰۶.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ «سیما کوبان درگذشت». صدای آمریکا فارسی. ۱۷ خرداد ۱۳۹۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۶-۰۶.
  3. اسکندر آبادی (۲۰۲۰-۰۶-۰۴). «نخستین ناشر زن پس از انقلاب». DW.COM. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۶-۰۶.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ نیلوفر بیضایی (ژوئیه ۲۰۰۰). «خانم شهلا لاهیجی اولین زن ناشر ایران نیست!». مجله نیمروز. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ سپتامبر ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۳۱ ژانویه ۲۰۱۰.
  5. «مانویسنده ایم!». بنیاد عبدالرحمن برومند. ۲۱ آبان ۱۳۷۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۶-۰۶.
  6. «درگذشت سیما کوبان، نخستین زن ناشر ایرانی». ار. اف. ای - RFI. ۲۰۱۲-۰۶-۰۷. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۰۵.
  7. اخوان ثالث و کوبان، چراغ، ج۳.
  8. آدمیت و کوبان، چراغ، ج۵.
  9. انوار و کوبان، کتاب تهران.
  10. بهبهانی، انوار و کوبان، طهران قدیم.

منابع[ویرایش]