سکبینه
سکبینه، (به انگلیسی: Sagapenum) صمغ سرخ یا زرد رنگی است با بوی تند شبیه بوی سیر و آنقوزه که طعم آن کمی ترش و تلخ است. صمغ سکبینه از گیاهی با نام، (نام علمی: Ferula persica) گرفته می‌شود. در کتابهای طب سنتی به نام‌های «سکبینج»، «صاغافایون» و «صاغافیون» خوانده شده‌است. همچنین (به فرانسوی: Sagapenum).[۱] گفته می‌شود.
مشخصات[ویرایش]
صمغ سرخ یا رزد رنگی است که از گیاهی از خانواده Umbelliferae که در منطقه ماه اصفهان می‌روید گرفته می‌شود.
ترکیبات شیمیایی[ویرایش]
در صمغ سکبینه اسانس زرد رنگی وجود دارد که در حالت معمولی سیال است.
خواص[ویرایش]
در کتابهای طب سنتی خواص عدیده‌ای برای این صمغ نوشته شده‌است. از نظر طبیعت این صمغ گرم و خشک، مسهل زرداب و بلغم غلیظ است. برای دفع سنگ کلیه مفید است.[۲]
واژه‌نامه[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
- ↑ میرحیدر، معارف گیاهی، ۶: ۳۶۴.
- ↑ میرحیدر، معارف گیاهی، ۶: ۳۶۵.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- کتاب‌ها
- میرحیدر، حسین (۱۳۷۳). معارف گیاهی. ج. ۶. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی. ص. ۶۴۷.
- ابن سینا، حسین (۱۳۷۰). قانون در طب. ج. ۲. ترجمهٔ عبدالرحمان شرفکندی. تهران: سروش. ص. ۲۴۶.
- رازی، محمد بن زکریا (۱۳۹۵). الحاوی. ج. ۲۳ جلدی. ترجمهٔ دکتر محمد ابراهیم ذاکر. تهران: دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی.
- اعظم خان، محمد (۱۳۹۴). محیط اعظم. تهران: انتشارات المعی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۷۶۵۸-۰۸-۶.
- مومن حسینی، محمد (۱۳۷۳). تحفه حکیم مؤمن. تهران: انتشارات مصطفوی. ص. ۱۵۱.