از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
قصیده با مطلعِ «بوی جوی مولیان آید همی» سروده‌ای مشهور از رودکی است. طبق روایتی که نظامی عروضی سمرقندی در چهار مقاله آورده‌است، این شعر برای تشویق امیر نصر بن احمد برای بازگشت به بخارا سروده شد.[۱]
| بوی جوی مولیان آید همی | | یاد یار مهربان آید همی |
| ریگ آموی و درشتی راه او | | زیر پایم پرنیان آید همی |
| آب جیحون از نشاط روی دوست | | خنگ ما را تا میان آید همی |
| ای بخارا! شاد باش و دیر زی | | میر زی تو شادمان آید همی |
| میر ماه است و بخارا آسمان | | ماه سوی آسمان آید همی |
| میر سرو است و بخارا بوستان | | سرو سوی بوستان آید همی |
| آفرین و مدح سود آید همی | | گر به گنج اندر زیان آید همی |
جستار های وابسته[ویرایش]
چنگ رودکی
پیوند به بیرون[ویرایش]
