بلرنی (نام رمز)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نام رمز یا بلرنی (به انگلیسی: Blarney): برنامهٔ نظارت ارتباطی آژانس امنیت ملی ایالات متحده آمریکا است. این برنامه در سال ۱۹۷۸ میلادی و بر پایهٔ لایحهٔ نظارت بر اطلاعات خارجی، آغاز به کار کرد[۱][۲] و بعد از حملات ۱۱ سپتامبر فعالیت آن گسترش یافت.[۳]در بلرنی گردآوری داده از بنیادی‌ترین مراکز مخابراتی مانند تلفن همراه انجام می‌شود که بیشترین جریان مخابراتی از آن می‌گذرد. این گونه نظارت، آپ استریم کالکشن نامیده می‌شود. از بلرنی، نخستین‌ بار در اسلایدی از پروندهٔ معرفی پریزم، رونمایی شد، که ادوارد اسنودن در ماه ژوئن سال ۲۰۱۳ میلادی آن را فاش کرده بود.[۲] بودجه بلرنی در سال مالی ۲۰۱۳ میلادی ٦ میلیارد دلار و حدود ۵۰۰ میلیون دلار آمریکا بود.[۴]

گزارش اشتباه[ویرایش]

در آغاز گمان می‌رفت که بلرنی، برنامه‌ای در همکاری آژانس امنیت ملی با ای‌تی اند تی است که از مراکز شنود ای‌تی اند تی بهره می‌برد. نمونهٔ آن‌ها اتاق ۶۴۱ای در سان فرانسیسکو (که وجود آن در سال ۲۰۰۶ میلادی توسط مارک کلاین فاش شد) و جای دیگر در نیوجرسی است؛[۳] اما اسناد آژانس امنیت ملی که در ۱۵ اوت ۲۰۱۵ میلادی منتشر شدند، نشان دادند که همکاری ای‌تی اند تی با آن آژانس، از طریق برنامهٔ فرویو انجام می‌شود و اتاق ۶۴۱ای بخشی از آن برنامه است.[۵]

توماس دریک گفته‌بود که اسناد تازهٔ فرویو نشان می‌دهند که در برابر برنامه‌هایی مانند اوکستار، بلرنی، استورم‌برو و دیگر برنامه‌ها برنامهٔ چتری بزرگ نیست. برنامه‌های چتری، خیلی شبیه هم هستند ولی هر کدام با شرکت جداگانه‌ای کار می‌کنند و شاید هم برای آژانس امنیت ملی ملاحظات حقوقی متفاوتی داشته‌باشند. ملاحظات مربوط به شرکت‌ها به بخش عملیات منبع ویژه آژانس امنیت ملی پیوندهایی دارند.[۵][۶]

وضعیت حقوقی[ویرایش]

بلرنی بر پایهٔ سه بند حقوقی کار می‌کند.

  1. لایحهٔ نظارت بر اطلاعات خارجی آژانس امنیت ملی
  2. لایحهٔ نظارت بر اطلاعات خارجی اداره تحقیقات فدرال (اف‌بی‌آی)
  3. بخش۷۰۲ متمم‌های لایحهٔ ۲۰۰۸ لایحهٔ نظارت بر اطلاعات خارجی ۱۹۷۸

گردآوری داده‌ها، بر پایهٔ لایحهٔ نظارت بر اطلاعات خارجی نیاز به حکم دادگاه نظارت بر اطلاعات خارجی دارد. دادگاه اجازه گردآوری داده‌ها را به کسانی می‌دهد که منتخب ها نشانه‌گذاری کرده‌اند. با وجود اینکه فرایند گرفتن حکم دادگاه وقت‌گیر است اما گردآوری داده‌های بلرنی بر پایهٔ دادگاه نظارت بر اطلاعات خارجی، بخش مهمی از گزارش روزانه رئیس‌جمهور است و شمار آن به بیش از یازده هزار مورد در سال می‌رسد.[۷]

کارکرد[ویرایش]

برای گردآوری اطلاعات، الگوریتم‌هایی به فرآیندهای ارتباطی افزوده می‌شوند. اطلاعات به‌دست‌آمده برای ذخیره‌سازی و واکاوی احتمالی آن‌دسته از اطلاعاتی که به نظر خارجی می‌آیند، فرستاده می‌شوند. به درخواست آژانس امنیت ملی، نخستین گام غربال‌گری توسط خود شرکت‌های مخابراتی انجام می‌شوند. این غربال‌گرها همیشه خوب کار نمی‌کنند و گاهی ممکن است داده‌های کاملاً داخلی را دریافت کنند.

هنگامی که داده‌های محلی دریافت می‌شوند کم‌ترین پردازش، روی آن‌ها انجام می‌شود. بر پایهٔ فرایندها به غیر از چند استثنا، ارتباطات بین مردم آمریکا که به «تصادفی‌ترین» شکل ممکن دریافت می‌شوند نابود می‌گردند.[۸] استثناها شامل پرونده‌های رمزنگاری شده، اطلاعات خارجی، یا پرونده‌های بزهکاری می‌باشند. در مورد اطلاعات پرونده‌های بزهکاری، آژانس امنیت ملی، اجازه دارد موارد مربوط به قاچاق مواد مخدر را به ادارهٔ مبارزه با مواد مخدر آمریکا در واحد عملیات ویژه بسپارد. بلرنی در گذشته به پروژهٔ شامروک پیوند داشت که آژانس امنیت ملی و سازمان پیشین آن، روزانه، کپی ریزفیلم همه تلگراف‌هایی را به آمریکا فرستاده و از آن خارج می‌شد، دریافت می‌کردند.[۳]

نمادگرهای کنش شنود الکترونیک[ویرایش]

مشخص شده که بلرنی، دو نمادگر اعمال شنود الکترونیک با یک نام دارد. نمادگر US-984XN پریزم، بسیار شبیه نمادگرهای US-984 و US-984X بلرنی است.[۱][۲] به خاطر همین، در پروندهٔ معرفی که آژانس امنیت ملی در ۱۵ اوت ۲۰۱۵ منتشر کرد آمده: «پریزم، زیرمجموعهٔ بلرنی است اما این تنها یکی از بسیاری دیگر برنامه‌ها است.»[۷]

نماد نام صوری وضعیت حقوقی هدف‌های اصلی گونه اطلاعات گردآوری شده ملاحظات
US-984 (PDDG:AX) BLARNEY لایحه نظارت بر اطلاعات خارجی مراکز شنود شناخته شده:
US-984X BLARNEY متمم‌های لایحه ۲۰۰۸ لایحه نظارت بر اطلاعات خارجی ۱۹۷۸

نکته‌ها[ویرایش]

فرض شده [توسط چه کسی؟] که نمادگرهای اعمال شنود الکترونیک بر پایهٔ بخش ۷۰۲ متمم‌های لایحهٔ ۲۰۰۸ لایحهٔ نظارت بر اطلاعات خارجی ۱۹۷۸ کار می‌کنند. مگر اینکه خلاف آن تشخیص داده‌شود.

سازمان جابه‌جا کننده: یک سازمان قضایی است که تعیین می‌کند ارتباطی که از آمریکا می‌گذرد قابل گردآوری است. با توجه به اینکه هر دو سر آن در خارج از آمریکا هستند.

رسانه[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ "NSA Documents Show United States Spied Brazilian Oil Giant". September 8, 2013. Retrieved September 9, 2013.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ Staff (June 6, 2013). "NSA Slides Explain the PRISM Data-Collection Program". The Washington Post. Retrieved September 9, 2013.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ Siobhan Gorman & Jennifer Valentio-DeVries (اوت 20, 2013). "New Details Show Broader NSA Surveillance Reach". The Wall Street Journal. Archived from the original on January 3, 2015. Retrieved September 11, 2013.
  4. Craig Timberg & Barton Gellman (30 August 2013). "NSA paying U.S. companies for access to communications networks". The Washington Post. Retrieved 31 August 2013.
  5. ۵٫۰ ۵٫۱ Electrospaces.net: FAIRVIEW: Collecting foreign intelligence inside the US, August 31, 2015
  6. Kloc, Joe (July 12, 2013). "Forget PRISM: FAIRVIEW is the NSA's project to "own the Internet"". Retrieved September 11, 2013.
  7. ۷٫۰ ۷٫۱ See page 14 of the NSA presentation SSO Corporate Portfolio Overview
  8. "Judge's Opinion on N.S.A. Program". The New York Times. August 21, 2013. Retrieved September 10, 2013.

منابع[ویرایش]