مردم شرق آسیا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مردم شرق آسیا (به انگلیسی: East Asian people)مردمی از شرق آسیا هستند که از چین، ژاپن، مغولستان، کره شمالی، کره جنوبی و تایوان تشکیل شده است.[۱] جمعیت کل کشورهای این منطقه ۱٫۶۷۷ میلیارد و ۲۱ درصد از جمعیت جهان در سال ۲۰۲۰ برآورد می‌شود. و همچنین دیاسپوراهای سایر اقوام آسیای شرقی به این معنی است که ۱٫۶۷۷ میلیارد نفر لزوماً رقم دقیقی برای تعداد مردم آسیای شرقی در سراسر جهان نیست.[۲]

گروه‌های قومی اصلی[۳] که هسته سنتی آسیای شرقی را تشکیل می‌دهند، هان، کره‌ای‌ها و یاماتو هستند[۴][۵][۶][۷][۸][۹] سایر اقوام آسیای شرقی عبارتند از: آینو، بائی، هوئی، منچو، مغول و سایر اقوام مغول نیوخ‌ها، کیانگ، ریوکیو، تبتی یاکوت‌ها

فرهنگ[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: حوزه فرهنگی شرق آسیا

خانواده‌های اصلی زبان‌های آسیای شرقی که هسته سنتی زبانی آسیای شرقی را تشکیل می‌دهند، خانواده‌های چینی،[الف] ژاپنی و کره‌ای هستند.[۱۰][۱۱][۱۲][۱۳] خانواده‌های زبانی دیگر عبارتند از زبان‌های تبتی-برمه‌ای، آینو، مغولی‌تبار، تونگوز، ترکی، همونگ–مین، کرا-دای، آسترونزیایی، و آستروآسیایی[۱۴]

در طول اعصار، بیشترین تأثیر تاریخی بر آسیای شرقی از چین بوده است، جایی که گستره نفوذ فرهنگی آن به‌طور کلی به عنوان سینوکره شناخته می‌شود، پایه و اساس تمدن آسیای شرقی را بنا نهاد.[۱۵] فرهنگ چینی نه تنها به عنوان پایه‌ای برای جامعه و تمدن خود، بلکه برای همسایگان آسیای شرقی خود، ژاپن و کره، عمل کرد.خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب تمام کنندهٔ </ref> بدون برچسب <ref> (). [۱۶][۱۷][۱۵][۱۸][۱۹][۲۰] رابطه بین چین و نفوذ فرهنگی آن در شرق آسیا با تأثیر تاریخی تمدن یونانی-رومی بر اروپا و جهان غرب مقایسه شده است.[۱۹] ویژگی‌های عمده صادر شده توسط چین به ژاپن و کره شامل واژگان مشترک مبتنی بر خط چینی و همچنین فلسفه‌های اجتماعی و اخلاقی مشابه برگرفته از تفکر کنفوسیوس است.[۲۰][۱۸][۲۱]

نویسه‌های هان و چینی نوشتاری به عنوان ابزاری برای صدور فرهنگ چینی به همسایگان آسیای شرقی، به عنوان مبنای زبانی اساسی و همچنین ویژگی زبانی یکپارچه در سیستم نوشتاری آسیای شرقی تبدیل شدند.[۲۱][۲۱] حروف چینی زبان وحدت بخش سیاست بوروکراتیک و بیان مذهبی در شرق آسیا شد.[۲۲] خط چینی ابتدا به کره و سپس به ژاپن منتقل شد، جایی که شخصیت‌های هان به‌عنوان اصلی‌ترین پایه اساسی زبان‌شناختی زیربنایی سیستم نوشتاری ژاپنی عمل کردند. اما در کره، سجونگ کبیر الفبای هانگول را اختراع کرد که از آن زمان به عنوان مبنای زبانی اساسی برای فرمول بندی زبان کره‌ای استفاده می‌شود. در ژاپن، بسیاری از زبان ژاپنی علاوه بر کانجی به زبان هیراگانا، کاتاکانا نیز نوشته می‌شود.[۲۰] در مغولستان، خط مورد استفاده در آنجا خط سیریلیک همراه با سیستم خط مغولی است.

ژنتیک[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: تاریخ ژنتیکی شرق آسیا

یک مقاله مروری توسط ملیندا آ. یانگ در سال ۲۰۲۲ خلاصه کرد و نتیجه گرفت که یک جمعیت آسیای شرقی-پایه متمایز به نام نسب آسیای شرقی و جنوب شرقی (ESEA) نامیده می‌شود. که اجداد آسیای شرقی، جنوب شرقی آسیا، پلی نزی و سیبری مدرن است، در حدود ۵۰۰۰۰ سال قبل از میلاد در سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی سرچشمه گرفت و از طریق امواج مهاجرت متعدد به ترتیب به سمت جنوب و شمال گسترش یافت. این دودمان ESEA باعث پیدایش زیردستان‌های مختلفی شد و همچنین اجداد شکارچیان هوآبینهی جنوب شرقی آسیا و تبار ۴۰۰۰۰ ساله تیانیوان که در شمال چین یافت می‌شوند، هستند، اما قبلاً از دودمان‌های مرتبط با اروپا و استرالیا متمایز و متمایز شده‌اند. در سایر مناطق اوراسیا ماقبل تاریخ یافت می‌شود. دودمان ESEA از یک فراجمعیت پیشین «غیر آفریقایی» (ENA) یا «اوراسیای شرقی» سه شاخه شد، که همچنین در شکل‌گیری سرخپوستان جنوبی اجدادی باستان (AASI) و همچنین استرالیایی‌ها کمک کرد.[۲۳]

اکثر مردم آسیای شرقی دارای ژن ABCC11 هستند که بوی بدن را تا حد زیادی کاهش می‌دهد و جرم گوش نوع خشک را رمزگذاری می‌کند. اعتقاد بر این است که این کاهش بوی بدن ممکن است سازگاری با آب و هوای سردتر توسط اجداد باستانی شمال شرق آسیا باشد، اگرچه این به‌طور قطعی ثابت نشده است.

جستارهای وابسته[ویرایش]

یادداشت[ویرایش]

  1. ↑ Sinitic refers to Sinophones or Chinese-speaking ethnic groups. It is derived from the Greco-Latin word Sīnai ('the Chinese'), probably from Arabic Ṣīn ('China'), from the Chinese dynastic name Qín. (OED)

منابع[ویرایش]

  1. ↑ "Introducing East Asian Peoples" (PDF). International Mission Board. September 10, 2016. Archived (PDF) from the original on May 13, 2018. Retrieved June 11, 2018.;
    Minahan, James B. (2014). Ethnic Groups of North, East, and Central Asia: An Encyclopedia. ABC-CLIO. pp. xx. ISBN 978-1-61069-017-1.;
    "How Asians view each other". The Economist. September 18, 2015. Archived from the original on January 19, 2018. Retrieved January 18, 2018.;
    Khoo, Isabelle (May 30, 2017). "The Difference Between East Asians And South Asians Is Pretty Simple". Huffington Post. Archived from the original on January 12, 2018. Retrieved January 11, 2018.;
    Silberman, Neil (1996). The Oxford Companion to Archaeology, Volume 1. Oxford University Press (published December 5, 1996). p. 151. ISBN 978-0-19-507618-9.;
    Lim, SK (2011-11-01). Asia Civilizations: Ancient to 1800 AD. ASIAPAC. p. 56. ISBN 978-9812295941.
  2. ↑ "East Asia Countries Total Population". Archived from the original on 2019-04-09. Retrieved 2020-06-03.
  3. ↑ "Large East Asian Diaspora figures" (PDF). Archived (PDF) from the original on 2014-03-23. Retrieved 2020-06-03.
  4. ↑ Prescott, Anne (2015). East Asia in the World: An Introduction. Routledge. p. 6. ISBN 978-0-7656-4322-3.
  5. ↑ Prescott, Anne (2015). East Asia in the World: An Introduction. Routledge. p. 3. ISBN 978-0-7656-4322-3.
  6. ↑ Ikeo, Aiko (1996). Economic Development in Twentieth-Century East Asia: The International Context. Routledge. p. 1. ISBN 978-0-415-14900-6.
  7. ↑ Yoshimatsu, H. (2014). Comparing Institution-Building in East Asia: Power Politics, Governance, and Critical Junctures. Palgrave Macmillan. p. 1. ISBN 978-1-137-37054-9.
  8. ↑ Kim, Mikyoung (2015). Routledge Handbook of Memory and Reconciliation in East Asia. Routledge. ISBN 978-0-415-83513-8.
  9. ↑ Hazen, Dan; Spohrer, James H. (2005). Building Area Studies Collections. Otto Harrassowitz (published 2005-12-31). p. 130. ISBN 978-3-447-05512-3.
  10. ↑ Shimabukuro, Moriyo. (2007). The Accentual History of the Japanese and Ryukyuan Languages: a Reconstruction, p. 1.
  11. ↑ Miyake, Marc Hideo. (2008). Old Japanese: a Phonetic Reconstruction. p. 66. در گوگل بوکس
  12. ↑ Kim, Chin-Wu (1974). The Making of the Korean Language. Center for Korean Studies, University of Hawai'i.
  13. ↑ Miller, David (2007). Modern East Asia: An Introductory History. Routledge (published December 15, 2007). pp. 7–8. ISBN 978-0-7656-1822-1.
  14. ↑ Miller, David (2007). Modern East Asia: An Introductory History. Routledge (published December 15, 2007). pp. 7–8. ISBN 978-0-7656-1822-1.
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ Walker, Hugh Dyson (2012). East Asia: A New History. AuthorHouse. p. 2.
  16. ↑ Richter, Frank-Jurgen (2002). Redesigning Asian Business: In the Aftermath of Crisis. Quorum Books. pp. 15. ISBN 978-1-56720-525-1.
  17. ↑ Kang, David C. (2012). East Asia Before the West: Five Centuries of Trade and Tribute. Columbia University Press. pp. 33–34. ISBN 978-0-231-15319-5.
  18. ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ Lewis, Mark Edward (2012). China's Cosmopolitan Empire: The Tang Dynasty. Belknap Press (published April 9, 2012). p. 156. ISBN 978-0-674-06401-0.
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ Edwin O. Reischauer, "The Sinic World in Perspective," Foreign Affairs 52.2 (January 1974): 341—348. JSTOR بایگانی‌شده در ۲۰۱۷-۰۱-۱۵ توسط Wayback Machine
  20. ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ ۲۰٫۲ Lim, SK (2011-11-01). Asia Civilizations: Ancient to 1800 AD. ASIAPAC. p. 89. ISBN 978-9812295941.
  21. ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ ۲۱٫۲ Goscha, Christopher (2016). The Penguin History of Modern Vietnam: A History. Allen Lane. ISBN 978-1-84614-310-6.
  22. ↑ "How was Hangul invented?". The Economist. 2013-10-08. Archived from the original on 28 March 2018. Retrieved 5 May 2018.
  23. ↑ Yang, Melinda A. (2022-01-06). "A genetic history of migration, diversification, and admixture in Asia". Human Population Genetics and Genomics (به انگلیسی). 2 (1): 1–32. doi:10.47248/hpgg2202010001. ISSN 2770-5005. ...In contrast, mainland East and Southeast Asians and other Pacific islanders (e.g. , Austronesian speakers) are closely related to each other [9,15,16] and here denoted as belonging to an East and Southeast Asian (ESEA) lineage (Box 2). …the ESEA lineage differentiated into at least three distinct ancestries: Tianyuan ancestry which can be found 40,000-33,000 years ago in northern East Asia, ancestry found today across present-day populations of East Asia, Southeast Asia, and Siberia, but whose origins are unknown, and Hòabìnhian ancestry found 8,000-4,000 years ago in Southeast Asia, but whose origins in the Upper Paleolithic are unknown.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=مردم_شرق_آسیا&oldid=39271740»