مداخله‌های خارجی ایالات متحده آمریکا
ایالات متحده در طول تاریخ خود درگیر مداخلات بیشماری در خارج بوده‌است. در ایالات متحده دو طرز تفکر غالب در مورد سیاست خارجی وجود داشته‌است، مداخله گرایی و عدم مداخله که به ترتیب مداخله خارجی، نظامی، دیپلماتیک و اقتصادی را تشویق یا دلسرد می‌کنند.
قرن نوزدهم ریشه‌های مداخله گرایی ایالات متحده را شکل داد، که در آن زمان بیشتر تحت تأثیر فرصت‌های اقتصادی در اقیانوس آرام و آمریکای لاتین تحت کنترل اسپانیا همراه با دکترین مونرو بود، که بر اساس آن سیاست ایالات متحده مقاومت در برابر استعمار اروپایی در نیمکره غربی بود.
پسا استعماری[ویرایش]
در قرن نوزدهم، ایالات متحده از یک قدرت منطقه ای انزوا طلب، پسااستعماری به یک قدرت فرا آتلانتیک و ماورا اقیانوس آرام تبدیل شد.
اولین و دومین جنگهای بربری در اوایل قرن نوزدهم اولین جنگهای خارجی بود که توسط ایالات متحده پس از استقلال انجام شد. جنگ بربری که علیه ایالات بربری شمال آفریقا انجام شد، هدفش پایان دادن به دزدی دریایی در برابر کشتی‌های با پرچم آمریکا در دریای مدیترانه، شبیه به شبه جنگ با جمهوری فرانسه بود.[۱]
تأسیس لیبریا به‌طور خصوصی توسط گروه‌های آمریکایی، در درجه اول انجمن استعمار آمریکا حمایت مالی می‌شد، اما این کشور از حمایت و همکاری غیررسمی دولت ایالات متحده برخوردار بود.[۲]
جنگ جهانی دوم[ویرایش]
در طول جنگ جهانی دوم، ایالات متحده نیروهای خود را برای جنگ در اروپا، آفریقای شمالی و اقیانوس آرام گسیل داشت. ایالات متحده یک شرکت کننده اصلی در بسیاری از نبردها بود، از جمله نبرد میدوی، فرودهای نرماندی و نبرد آردنن. در بازه زمانی بین ۷ دسامبر ۱۹۴۱ تا ۲ سپتامبر ۱۹۴۵، بیش از ۴۰۰۰۰۰ آمریکایی در درگیری کشته شدند. پس از جنگ، نیروهای آمریکایی و متفقین آلمان و ژاپن را اشغال کردند.
ایالات متحده همچنین به تعداد زیادی از کشورها و جنبش‌هایی که مخالف قدرت‌های محور بودند، حمایت اقتصادی داد. این شامل برنامه وام و اجاره بود، که طیف گسترده‌ای از منابع و سلاح را به بسیاری از کشورها، به ویژه انگلیس و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی «قرض داد» که ظاهراً پس از جنگ بازپرداخت شود. در عمل، ایالات متحده غالباً برای بازپرداخت فشار نیاورد یا کالاها را با قیمت اسمی مانند ۱۰٪ ارزش آنها «فروخت». همچنین کمکهای قابل توجهی به فرانسه و تایوان و جنبشهای مقاومت در کشورهای تحت اشغال محور ارسال شد.
جنگ سرد[ویرایش]
پس از جنگ جهانی دوم، ایالات متحده در سال ۱۹۴۹ برای مقاومت در برابر گسترش کمونیسم به تشکیل پیمان آتلانتیک شمالی کمک کرد و از جنبشهای مقاومت و مخالفان در رژیم‌های کمونیستی اروپای مرکزی و شرقی و اتحاد جماهیر شوروی در دوره ای که معروف به جنگ سرد است حمایت کرد. یک نمونه، عملیات ضد جاسوسی پس از کشف پرونده خداحافظی است که برخی معتقدند در سقوط رژیم شوروی نقش داشته‌است.[۳][۴] پس از آنکه ژوزف استالین محاصره برلین را کلید زد،[۵] ایالات متحده، انگلیس، فرانسه، کانادا، استرالیا، نیوزیلند و چندین کشور دیگر " انتقال عظیم هوایی برلین " گسترده را آغاز کردند و برلین غربی را با بیش از ۴۷۰۰ تن مایحتاج روزانه تأمین می‌کردند.[۶] خلبان نیروی هوایی ایالات متحده گیل هالورسن " عملیات ویتلز " را شروع کرد که به کودکان آلمانی آب نبات عرضه می‌کرد.[۷] در ماه مه ۱۹۴۹، استالین عقب‌نشینی کرد و محاصره را رفع کرد.[۸][۹] ایالات متحده میلیاردها دلار برای بازسازی اروپا و کمک به توسعه جهانی از طریق برنامه‌هایی مانند طرح مارشال هزینه کرد.
پس از جنگ سرد[ویرایش]
در سالهای ۱۹۹۰–۹۱، ایالات متحده پس از یک سری مذاکرات ناموفق دیپلماتیک در کویت مداخله کرد و رهبری ائتلافی را برای دفع نیروهای متجاوز عراقی به رهبری صدام دیکتاتور عراق در جنگ خلیج فارس انجام داد. در ۲۶ فوریه ۱۹۹۱، ائتلاف موفق به بیرون راندن نیروهای عراقی شد. ایالات متحده، انگلیس و فرانسه به درخواستهای شیعه و کردهای مشهور در مورد مناطق ممنوع پرواز ممنوع پاسخ دادند و مداخله کردند و مناطق ممنوع پرواز را در جنوب و شمال عراق ایجاد کردند تا از جمعیت شیعه و کرد در برابر رژیم صدام محافظت کنند. مناطق پرواز ممنوع دسترسی صدام را به شمال کردنشین این کشور قطع کردند و در واقع به کردها خودمختاری اعطا کردند که تا زمان حمله سال ۲۰۰۳ به عراق به مدت ۱۲ سال فعال بودند.
در زمان رئیس‌جمهور بیل کلینتون، ایالات متحده در عملیات دمکراسی را به پادار، از مأموریت‌های سازمان ملل متحد برای بازگرداندن رئیس‌جمهور منتخب هائیتی، ژان برتراند آریستید به قدرت، پس از کودتای نظامی شرکت کرد.[۱۰] در سال ۱۹۹۵، کلینتون به هواپیماهای آمریکا و ناتو دستور داد تا به اهداف صرب در بوسنی برای جلوگیری از حملات به مناطق امن سازمان ملل و فشار دادن آنها به توافق صلح حمله کنند. کلینتون در اواخر سال ۱۹۹۵ نیروهای حافظ صلح آمریکایی را به بوسنی اعزام کرد تا توافقنامه دیتون متعاقب را به پا دارند. کلینتون در واکنش به بمب‌گذاری‌های القاعده در سال ۱۹۹۸ در سفارت‌های ایالات متحده در آفریقای شرقی که منجر به کشته شدن ده‌ها آمریکایی و صدها آفریقایی شد، دستور حمله موشکی کروز به اهداف در افغانستان و سودان را صادر کرد. هدف نخست کارخانه دارویی الشیفا سودان، مظنون به کمک به اسامه بن لادن در ساخت سلاح‌های شیمیایی بود. دومین هدف اردوگاه‌های آموزش تروریستی بن لادن در افغانستان بود.[۱۱]
همچنین، برای جلوگیری از پاکسازی قومی و نسل‌کشی[۱۲][۱۳] آلبانیایی‌ها توسط ناسیونالیست‌های صرب در استان کوزووی جمهوری فدرال یوگسلاوی سابق، کلینتون اجازه استفاده از نیروهای مسلح ایالات متحده را در یک کارزار بمباران ناتو علیه یوگسلاوی در سال ۱۹۹۹، به نام عملیات متفقین داد.
سیا در تلاش ناکام کودتای ۱۹۹۶ علیه صدام حسین نقش داشت.[۱۴]
جنگ با ترور و بهار عربی[ویرایش]
.jpg)
پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، در دوره ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش، ایالات متحده و ناتو جنگ علیه تروریسم را آغاز کردند، که شاهد مداخله ای برای ساقط کردن دولت طالبان در جنگ افغانستان و آغاز حملات پهپادی و عملیات ویژه در افغانستان، پاکستان، یمن و سومالی علیه اهداف مشکوک تروریستی بود.[۱۵][۱۶] در سال ۲۰۰۳، ایالات متحده و ائتلاف چند ملیتی برای برکناری صدام حسین به عراق حمله کردند. به تاریخ سال ۲۰۲۴ افغانستان همچنان میزبان عملیات مبارزه با تروریسم و ضد شورش آمریکا و ناتو تحت نظارت عملیات پشتیبانی قاطع و عملیات نگهبان آزادی است، در حالی که جنگ عراق رسماً در ۱۸ دسامبر سال ۲۰۱۱ پایان یافت. در کلمبیای جنگ زده، ایالات متحده از مقادیر زیادی کمک استفاده کرده و آموزشهای ضد شورش را برای تقویت ثبات و کاهش خشونت ، در آنچه «موفقیت آمیزترین تمرین ملت سازی در این قرن توسط ایالات متحده» خوانده شده، ارائه داده‌است.[۱۷]
در سال ۲۰۱۱، ایالات متحده با پشتیبانی هوایی از نیروهای شورشی در جنگ داخلی لیبی مداخله کرد. در واشینگتن پست نیز گمانه زنی‌هایی مبنی بر اینکه باراک اوباما ، رئیس‌جمهور آمریکا، اقدامی پنهانی انجام داد، در مارس ۲۰۱۱ کشف کرد که اوباما به سیا اجازه داد تا مخفیانه برای تأمین سلاح و پشتیبانی از مخالفان لیبی اقدام کند.[۱۸] در نهایت معمر قذافی سرنگون و کشته شد.
در مارس ۲۰۱۵، اوباما اعلام کرد که به نیروهای آمریکایی اجازه داده‌است که از عربستان سعودی در مداخله نظامی خود در یمن حمایت لجستیکی و اطلاعاتی کرده و "سلول برنامه ریزی مشترک " را با عربستان سعودی تأسیس کنند.[۱۹]
منابع[ویرایش]
- ↑ John Pike. "Barbary Wars". globalsecurity.org.
- ↑ Flint, John E. The Cambridge History of Africa: from c.1790 to c.1870 Cambridge University Press (1976) pg 184-199
- ↑ "CIA slipped bugs to Soviets". The Washington Post. NBC. Archived from the original on 2004-02-29. Retrieved 2008-11-21.
- ↑ "The Farewell Dossier". Central Intelligence Agency. Archived from the original on 27 اكتبر 2019. Retrieved 2008-11-21.
{{cite web}}: Check date values in:|archive-date=(help) - ↑ (Gaddis 2005)
- ↑ Nash, Gary B. "The Next Steps: The Marshall Plan, NATO, and NSC-68." The American People: Creating a Nation and a Society. New York: Pearson Longman, 2008. P 828.
- ↑ (Miller 2000)
- ↑ (Gaddis 2005)
- ↑ (Miller 2000)
- ↑ John R. Ballard, Upholding Democracy: The United States Military Campaign in Haiti, 1994–1997 (1998)
- ↑ Pike, John. "BGM-109 Tomahawk – Smart Weapons". Globalsecurity.org. Retrieved August 17, 2011.
- ↑ Cohen, William (April 7, 1999). "Secretary Cohen's Press Conference at NATO Headquarters «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۹ مه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۲۹ ژوئن ۲۰۲۱.". Retrieved August 30, 2011.
- ↑ Clinton, Bill (June 25, 1999). "Press Conference by the President ". Retrieved August 30, 2011.
- ↑ Association of Former Intelligence Officers (19 May 2003), US Coup Plotting in Iraq, Weekly Intelligence Notes 19-03
- ↑ Currier, Cora (5 February 2013). "Everything We Know So Far About Drone Strikes" (به انگلیسی). ProPublica. Retrieved 9 March 2017.
- ↑ "The Drone Papers". The Intercept. Retrieved 9 March 2017.
- ↑ Boot, Max; Richard Bennet (December 14, 2009). "The Colombian Miracle". The Weekly Standard. 15.
- ↑ Jaffe, Greg (March 30, 2011). "In Libya, CIA is gathering intelligence on rebels". The Washington Post. Retrieved May 19, 2011.
- ↑ "Saudi Arabia launces air attacks in Yemen". The Washington Post. 25 March 2015.