شهریارنشین آلبانی
Principality of Albania Principata e Shqipërisë آلبانی | |
|---|---|
| ۱۹۱۴–۱۹۲۵ ۱۹۱۶–۱۹۱۸: دولت در تبعید | |
 Royal Coat of arms
| |
شعار: Atdheu mbi te gjitha "کشور ورای همه‌چیز" | |
.svg) The Principality of Albania in 1914. | |
| پایتخت | دراج |
| زبان(های) رایج | زبان آلبانیایی |
| دین(ها) | سنی، بکتاشیه کلیسای کاتولیک، ارتدکس |
| حکومت | شاهزاده‌نشین |
| Prince | |
• ۱۹۱۴–۱۹۲۵ | William I[a] |
| Prime Minister of Albaniaنخست‌وزیر | |
• ۱۹۱۴ | Turhan Pasha Përmeti (اولین) |
• ۱۹۲۵ | زوگ اول آلبانی (last) |
| قوه مقننه | Parliament |
| دوره تاریخی | جنگ جهانی اول / دوره میان‌دوجنگ |
• بنیان‌گذاری | 21 February ۱۹۱۴ |
• فروپاشی | 31 January ۱۹۲۵ |
| مساحت | |
| ۱۹۲۳ | ۲۸٬۷۴۸ کیلومتر مربع (۱۱٬۱۰۰ مایل مربع) |
| جمعیت | |
• ۱۹۲۳ | ۸۰۳۹۵۹ |
| واحد پول | تا ۱۹۲۵ واحد پول نداشت (لک آلبانی)[۱] |
| کد ایزو ۳۱۶۶ | AL |
a. ^ His reign officially came to an end on 31 January 1925 when Albania was declared a republic. He never abdicated. | |
.svg)
شهریارنشین آلبانی (آلبانیایی: Principata e Shqipërisë یا Shteti Shqiptar) یک حکومت پادشاهی کوتاه‌مدت بود که با معاهده لندن (۱۹۱۳) (که به جنگ اول بالکان پایان داد) تأسیس شد و تا زمان حمله به آلبانی در جریان جنگ جهانی اول و اختلافات بر سر استقلال این کشور در کنفرانس صلح پاریس (۱۹۱۹) تا ۱۹۲۵ ادامه یافت. تنها فرمانروای این حکومت ویلیام، شهریار آلبانی بود. با اعلام تشکیل جمهوری آلبانی این حکومت منحل شد.
تاریخ[ویرایش]
آلبانی از حدود سال 1478 تحت سلطه عثمانی بود. قدرت های بزرگ استقلال آلبانی را در معاهده لندن در ماه مه 1913 به رسمیت شناختند و شاهزاده در 21 فوریه 1914 تأسیس شد. قدرت های بزرگ شاهزاده ویلیام را که برادرزاده ملکه بود انتخاب کردند.الیزابت رومانیایی، برای تبدیل شدن به حاکمیت آلبانی تازه استقلال یافته.در 21 فوریه 1914 یک پیشنهاد رسمی توسط 18 نماینده آلبانیایی به نمایندگی از 18 ناحیه آلبانی ارائه شد، پیشنهادی که او پذیرفت.ویلیام در خارج از آلبانی به عنوان شاهزاده نامیده می شد، اما در آلبانی از او به عنوان پادشاه یاد می شد تا از پادشاه مونته نگرو پست تر به نظر نرسد.اولین دولت تحت حاکمیت خاندان وید نوعی «شورای خصوصی شاهزادگان» بود به دلیل اعضای آن که نمایندگان اشراف آلبانیایی بودند: شاهزاده تورهان پاشا پرمتی (فرماندار سابق کرت و سفیر امپراتوری عثمانی در سنت پترزبورگ)، عزیز پاشا وریونی، شاهزاده بیب دودا پاشا جومارکاج-میردیتا، شاهزاده اساد پاشا توپتانی، شاهزاده جورج آدامیدی بی فراشری، میهال تورتولی بی کوریتزا و دیگران.
شاهزاده ویلیام در 7 مارس 1914 به همراه خانواده سلطنتی در پایتخت موقت خود در دراج وارد آلبانی شد.قرار بود امنیت آلبانی توسط یک ژاندارمری بین المللی به فرماندهی افسران هلندی تامین شود.ویلیام در 3 سپتامبر 1914 آلبانی را به دنبال شورش دهقانان به ابتکار اساد پاشا و بعداً به رهبری هاجی قامیلی، فرمانده نظامی "دولت اسلامی آلبانی مرکزی" به مرکزیت تیرانا ترک کرد.ویلیام هرگز از ادعای خود برای تاج و تخت چشم پوشی نکرد.
جنگ جهانی اول[ویرایش]
جنگ جهانی اول تمام فعالیت های دولت در آلبانی را قطع کرد و این کشور به تعدادی از دولت های منطقه ای تقسیم شد.هرج و مرج سیاسی آلبانی را پس از شروع جنگ جهانی اول فرا گرفت. شاهزاده ویلیام که توسط شورشیان در دراج محاصره شده بود، در سپتامبر 1914، تنها شش ماه پس از ورود، کشور را ترک کرد و متعاقباً به ارتش آلمان پیوست و در جبهه شرقی خدمت کرد.مردم آلبانی پس از خروج شاهزاده بر اساس خطوط مذهبی و قبیله ای از هم جدا شدند.مسلمانان خواستار یک شاهزاده مسلمان بودند و به امپراتوری عثمانی به عنوان حافظ امتیازاتی که از آن برخوردار بودند نگاه می کردند، از این رو بسیاری از بیگ ها و رؤسای قبایل هیچ مقام برتر را به رسمیت نمی شناختند.در اواخر اکتبر 1914، نیروهای یونانی در پروتکل جمهوری خودمختار اپیروس شمالی به رسمیت شناخته شده کورفو وارد آلبانی شدند.ایتالیا ولوره را اشغال کرد و صربستان و مونته نگرو بخش هایی از شمال آلبانی را اشغال کردند تا اینکه حمله نیروهای مرکزی ارتش صرب را پراکنده کرد که توسط فرانسوی ها به سالونیک تخلیه شد.سپس نیروهای اتریش-مجارستان و بلغارستان حدود دو سوم کشور را اشغال کردند.
بر اساس معاهده محرمانه لندن که در آوریل 1915 امضا شد، قدرت های سه گانه آنتانت به ایتالیا قول دادند که در ازای ورود به جنگ علیه اتریش-مجارستان، شهر ولوره و سرزمین های مجاور و تحت الحمایه ای بر آلبانی را بدست خواهد آورد.به صربستان و مونته نگرو وعده داده شده بود که بخش اعظم شمال آلبانی و یونان بخش اعظم نیمه جنوبی کشور را دریافت کنند.این معاهده قرار بود یک دولت کوچک آلبانیایی را ترک کند که توسط ایتالیا در روابطش با دیگر قدرت‌های بزرگ نمایندگی می‌شد، بنابراین هیچ سیاست خارجی نداشت.در سپتامبر 1918، نیروهای آنتانت خطوط نیروهای مرکزی در شمال سالونیک را شکستند و ظرف چند روز نیروهای اتریش-مجارستان شروع به عقب نشینی از آلبانی کردند.هنگامی که جنگ در 11 نوامبر 1918 به پایان رسید، ارتش ایتالیا بیشتر آلبانی را اشغال کرده بود، صربستان بیشتر کوه های شمالی کشور را در اختیار داشت، یونان تکه ای از زمین را در مرزهای آلبانی در سال 1913 اشغال کرد.و نیروهای فرانسوی کورچه و شودر و همچنین سایر مناطق با جمعیت آلبانیایی قابل توجهی مانند کوزوو را اشغال کردند و بخشی از صربستان باقی ماندند.
شکل گیری مجدد[ویرایش]
سردرگمی سیاسی آلبانی در پی جنگ جهانی اول ادامه یافت. این کشور فاقد یک دولت واحد به رسمیت شناخته شده بود و آلبانیایی ها با توجیهی می ترسیدند که ایتالیا، یوگسلاوی و یونان در خاموش کردن استقلال آلبانی و تجزیه کشور موفق شوند.نیروهای ایتالیایی فعالیت سیاسی آلبانیایی را در مناطقی که اشغال کرده بودند کنترل می کردند.صرب‌ها که عمدتاً سیاست خارجی یوگسلاوی را دیکته می‌کردند، برای تصرف شمال آلبانی تلاش کردند و یونانی‌ها به دنبال کنترل جنوب آلبانی بودند.
هیئتی که توسط مجلس ملی آلبانی پس از جنگ فرستاده شد و در دسامبر 1918 در دراج تشکیل شد، از منافع آلبانی در کنفرانس صلح پاریس دفاع کرد، اما کنفرانس نمایندگی رسمی آلبانی را رد کرد.مجلس ملی که مشتاق حفظ آلبانی بود، ابراز تمایل کرد که حمایت ایتالیایی و حتی یک شاهزاده ایتالیایی را به عنوان حاکم بپذیرد، تا زمانی که به این معنی باشد که آلبانی قلمرو خود را از دست ندهد.نیروهای صرب اقداماتی را در مناطق مرزی پرجمعیت آلبانیایی انجام دادند، در حالی که چریک های آلبانیایی در صربستان و مونته نگرو فعالیت داشتند.
در ژانویه 1920، در کنفرانس صلح پاریس، مذاکره کنندگان از فرانسه، بریتانیا و یونان توافق کردند که آلبانی را بین یوگسلاوی، ایتالیا و یونان به عنوان یک مصلحت دیپلماتیک با هدف یافتن راه حل سازش برای درگیری ارضی بین ایتالیا و یوگسلاوی تقسیم کنند.این معامله پشت سر آلبانیایی ها و در غیاب مذاکره کننده ایالات متحده انجام شد.
اعضای دومین مجمع ملی آلبانیایی که در لوشنج در ژانویه 1920 برگزار شد، طرح تقسیم را رد کردند و هشدار دادند که آلبانیایی ها برای دفاع از استقلال و تمامیت ارضی کشورشان سلاح به دست خواهند گرفت.مجلس شورای ملی لوشنج یک نایب السلطنه چهار نفره را برای اداره کشور تعیین کرد.یک پارلمان دو مجلسی نیز ایجاد شد که در آن یک اتاق پایین منتخب، اتاق نمایندگان (با یک نماینده برای هر 12000 نفر در آلبانی و یک نماینده برای جامعه آلبانیایی در ایالات متحده)، اعضای رده های خود را به یک مجلس عالی منصوب کرد.در فوریه 1920، دولت به تیرانا نقل مکان کرد که پایتخت آلبانی شد.
یک ماه بعد، در مارس 1920، رئیس جمهور ایالات متحده وودرو ویلسون برای جلوگیری از توافق پاریس مداخله کرد.ایالات متحده با به رسمیت شناختن نماینده رسمی آلبانی در واشنگتن بر حمایت خود از استقلال آلبانی تاکید کرد و در 17 دسامبر 1920، جامعه ملل با پذیرفتن آن به عنوان عضوی کامل، حاکمیت آلبانی را به رسمیت شناخت.مرزهای این کشور اما ناآرام ماند.
دولت جدید آلبانی برای پایان دادن به اشغال این کشور توسط ایتالیا و دهقانان تشویق به آزار و اذیت نیروهای ایتالیایی بود.در سپتامبر 1920، پس از نبرد ولوره، که در آن ولوره تحت اشغال ایتالیا توسط نیروهای آلبانی محاصره شد، رم از ادعای خود در مورد آلبانی بر اساس پیمان لندن صرف نظر کرد و نیروهای خود را از تمام آلبانی به جز جزیره سازان در دهانه خلیج ولوره خارج کرد.
منابع[ویرایش]
- ↑ "Albania is a country without a currency, adhering to a gold standard for the fixation of commercial values. Before the war the Turkish piaster was in full circulation, but following the military occupation of the country by various continental powers the gold franc was adopted as the monetary unit. At the present time Italian paper circulates at Scutari, Durazzo, Valona, and Argyro-Castro, and the Greek drachma at Kortcha, the values of which vary according to locality and the prevailing rates of exchange as compared with gold." — Trade Information Bulletin, Numbers 79 to 118, 1923
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Principality of Albania». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۸ فوریه ۲۰۱۹.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ شهریارنشین آلبانی موجود است. |
 | این یک مقالهٔ خرد آلبانی-مرتبط است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |