شمار مردم ارمنی (ارمنی: հայեր) تبار در جهان حدود ۱۱٬۰۰۰٬۰۰۰ (یازده میلیون) نفر برآورد شده‌است. حدود ۳ میلیون نفر از آنان در جمهوری ارمنستان زندگی می‌کنند؛ بقیه در بسیاری از کشورهای جهان پراکنده‌اند و جامعه‌ای به نام جماعت ارمنیان پراکنده را تشکیل دادند. در مورد پیدایش و نام ارمنیان موسس خورناتسی در کتاب خود این‌گونه می‌نویسد که: «ملت ارمنی بخاطر نام هایک سردودمان ارمنیان خود را «های» می‌نامد اما نامی که دیگر اقوام بر آنان بکار می‌برند یعنی «آرمن» یا «ارمن» از نام «آرام» یکی از اخلاف هایک اخذ گردیده‌است. از این رو اقوام همجوار کشو ما را به نام او می‌نامند. سورن یرمیان تاریخ‌نگار ارمنی نام «خای» را به سرزمین مشتمل بر استان‌های «هایک بزرگ و هایک کوچک» منتسب می‌کنند که در سنگ‌نبشته‌های «هیتی» به صورت «هایاسا یا خایاشا» آمده‌است».
لُرِتا هایراپتیان تبریزی (ارمنی: Լորետա Հայրապետեան) با نام هنری لرتا (زاده ۱۲۹۰ خورشیدی – درگذشته ۷ فروردین ۱۳۷۷) هنرپیشه ارمنی‌تبار اهل ایران در تئاتر، سینما و تلویزیون بود.
لرتا پس از گرفتن مدرک از مدرسهٔ روس‌ها، در تهران لرتا فعالیت تئاتری‌اش را به‌طور حرفه‌ای دنبال کرد وی از هشت سالگی به روی صحنه رفت و تا آغاز انقلاب اسلامی در ایران به کار هنرپیشگی و کارگردانی پرداخت. او یکی از نخستین زنانی بود که در عرصهٔ هنرهای صحنه‌ای ایران به فعالیت پرداخت. وی در کلوپ موزیکال، کمدی اخوان، کمدی ایران، جامعه باربد، گروه نکیسا، کانون ایران جوان، کانون صنعتی، و مجمع تئاترال تهران همراه با چهره‌های برجستهٔ تئاتر همکاری کرد. در سال ۱۳۳۲ و پس از خروج پنهانی همسرش از زندان و کشور، لرتا نیز از طریق فرانسه برای پیوستن به او به شوروی رفت. در این دوران او در استودیوی تئاتر هنری مسکو تحصیل کرد و در رشتهٔ تئاتر از دانشگاه مسکو فارغ‌التحصیل شد. با اعلام ممنوع‌الورود بودن همسرش، لرتا به ایران بازگشت و همراه با همکاران قدیمی خود، تئاتر کسری را تشکیل داد و در اولین گام نمایش گناهکاران بی‌گناه را به صحنه برد. وی بین سال‌های ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۳در هفت فیلم سینمایی هم بازی کرد که آخرین آن اسرار گنج دره جنی ساخته ابراهیم گلستان بود. همچنین لرتا در مجموعه تلویزیونی خسرو میرزای دوم که در سال ۱۳۵۶ از تلویزیون ایران پخش شد، ایفای نقش کرد. لرتا سال‌های پایانی عمر خود را در وین سپری کرد.
ژنرال آندرانیک با نام اصلی آندرانیک توروسی اوزانیان (به ارمنی: Անդրանիկ Թորոսի Օզանյան) , (به انگلیسی: Andranik Toros Ozanian) (۱۹۲۷ - ۱۸۶۵)، ژنرال ارمنی، فعال مدنی و سیاسی، مبارز استقلال طلب و قهرمان ملی ارمنیان و عضو فدراسیون انقلابی ارمنی بود. آندرانیک در جنگ‌های بالکان در ارتش بلغارستان و علیه عثمانی شرکت کرد وی همچنین در زمان جنگ جهانی اول در عملیات جنگی در قفقاز شرکت نمود و به عنوان فرمانده گردان یکم، واحدهای داوطلب ارمنی انتخاب شد. آندرانیک پنج سال آخر عمرش را در شهر فرزنو می‌زیست تا عاقبت در تاریخ ۳۱ اوت ۱۹۲۷ در سن ۶۲ سالگی درگذشت تصمیم گرفتند که وی را در ارمنستان به خاک بسپارند اما توسط حکومت کمونیستی از این کار جلوگیری شد به ناچار وی را در گورستان پر-لاشز دفن کردند ولی عاقبت در سال ۲۰۰۰ باقی‌مانده جسد وی به ارمنستان انتقال داده شد و در گورستان نظامی یرابلور به خاک سپرده شد.
زخم‌های ارمنستان (ارمنی: Վերք Հայաստանի Verk Hayastani) نخستین رمان سکولار به زبان ارمنی می‌باشد که توسط خاچاطور آبوویان «پدر ادبیات مدرن ارمنی » (ارمنی: Արևելյան աշխարհաբար) نگاشته شده است. این رمان که در سال ۱۸۴۱ میلادی نوشته شده و برای نخستین بار در سال ۱۸۵۸ در تفلیس منتشر شد دربارهٔ سرنوشت اندوهناک مردم ارمنی در زمان جنگ‌های ایران و روس طی سال‌های ۱۸۲۶ تا ۱۸۲۸ میلادی است.
«بعضی افراد خودشان با خودشان شطرنج بازی می‌کنند و حرکات حریف غایب را ناخواسته با خود متناسب می‌سازند. در حالیکه حریف واقعی همیشه ممکن است حرکتی که انتظارش را نداریم انجام دهد، حرکتی ناخوشایند…»
هاکوپ ملیک-هاکوپیان (ارمنی: Յակոբ Մելիք-Յակոբեան با نام ادبی رافی (ارمنی: Րաֆֆի); (زاده ۵ سپتامبر ۱۸۳۵ - درگذشته ۲۵ آوریل ۱۸۸۸) رمان‌نویس و داستانسرای بزرگ ارمنی است. رافی را پدر رمان تاریخی ارمنی دانسته‌اند.
پولپولاک (ارمنی: պուլպուլակ, Armenian pronunciation: [pulpuˈlɑk]) یک فواره آب عمومی می‌باشد که در ارمنستان و جمهوری آرتساخ رواج دارد. پولپولاک‌ها بخشی مهم از فرهنگ ارمنی می‌باشند. نخستین پولپولاک‌ها در دهه ۱۹۲۰ در خیابان‌های ایروان ظاهر شدند و در طول زمان به شدت محبوب شدند. واژه پولپولاک محاوره ای است و از صدای زمزمه آب مشتق می‌شود. پولپولاک‌ها کوچک، معمولاً با بلندی یک متر، هستند یوتناغبیور ((به ارمنی: Յոթնաղբյուր) به معنی "هفت چشمه") نام پولپولاک‌های معروفی در میدان جمهوری، ایروان پایتخت ارمنستان می‌باشند. این پولپولاک‌ها در سال ۱۹۶۵ توسط اسپارتاک گندغتسیان ساخته شده‌اند. این چشمه در سال ۲۰۰۸ توسط Nur، طراح ارمنی مستقر در مسکو بازسازی شد.
