مسابقه تی شرت خیس: تفاوت میان نسخهها
جز ابرابزار |
|||
خط ۵: | خط ۵: | ||
== تاریخچه == |
== تاریخچه == |
||
[[پرونده:Pouring-water-for-wet-tshirt.jpg|بندانگشتی| آب یخ که از یک پارچ بر روی یک شرکت کننده در یک رویداد تی شرت خیس در [[پاناما سیتی بیچ، فلوریدا|پاناما سیتی بیچ فلوریدا]] در سال ۲۰۰۴ ریخته میشود.]]در ایالات متحده، فیلمساز اسکی، دیک بریمور، در خاطرات خود با عنوان “بریکینگ ایون” ادعا میکند که اولین مسابقه تیشرت خیس را در ژانویه 1971 در بار بویلر روم در [[سان ولی، آیداهو|سان ولی]]، ایداهو، به عنوان بخشی از تبلیغ برای اسکیهای K2 برگزار کرده است.<ref name="Barrymore">{{cite book|title=Breaking Even|first1=Dick|last1=Barrymore|author-link=Dick Barrymore|year=1997|location=Missoula, Mont.|publisher=Pictorial Histories|chapter=Chapter 20: Hot Dogs and Wet T-Shirts|isbn=9781575100371|oclc=39924562|chapter-url=http://www.dickbarrymore.com/book4.asp|archive-url=https://web.archive.org/web/20071225173401/http://www.dickbarrymore.com/book4.asp|archive-date=25 December 2007|access-date=2 September 2013|url-status=dead}}</ref> این مسابقه به عنوان یک “مسابقه ساده تیشرت” تبلیغ شد که در آن مهمانداران هواپیما به همراه تیشرتهای تبلیغاتی K2 با موسیقی میرقصیدند. با این حال، اولین شرکتکنندهای که ظاهر شد یک رقصنده حرفهای برهنه بود که بالاتنه برهنه رقصید و شرکتکنندگان آماتور با خیس کردن تیشرتهای خود قبل از رقابت پاسخ دادند. بریمور یک مسابقه “تیشرت خیس K2” دومی را در راستی نیل در مرکز اسکی استو در ورمونت برگزار کرد تا آن را فیلمبرداری کند، با این حال شهرداری استو قطعنامهای برای منع برهنگی در این رویداد تصویب کرده بود.<ref>{{Cite magazine |date=Sep 1998 |title=Roots of an Olympic sport: freestyle – Part II: Freestyle Comes of Age |url=https://books.google.com/books?id=WlgEAAAAMBAJ |magazine=Skiing Heritage Journal |publisher=International Skiing History Association |volume=10 |issue=3 |page=27 |issn=1082-2895}}</ref> او یک مسابقه تبلیغاتی دیگر برای K2 را در 10 مارس 1971 در رستوران و بار رد اونیون در آسپن، کلرادو برگزار کرد<ref>{{Cite web|url=http://ski.curbed.com/archives/2013/07/k2-sun-valley-aspen-the-first-wet-tshirt-contest.php|title=K2, Sun Valley, Aspen & The First Wet T-Shirt Contest|first=Ryan|last=Dunfee|date=3 July 2013|publisher=Curbed Ski|accessdate=2 September 2013}}</ref><ref name="Barrymore" /> و مسابقات در یک مجله تصویری در شماره مارس 1972 پلیبوی به نمایش گذاشته شد.<ref>{{cite journal|date=March 1972|title=The Shirt Off Her Back|url=http://members.i.playboy.com/Playboy-Magazine-Archive/19720301/page-151|journal=[[Playboy]]|volume=19|issue=2|pages=151–153|archive-url=https://web.archive.org/web/20131230232459/http://members.i.playboy.com/Playboy-Magazine-Archive/19720301/page-151|archive-date=30 December 2013|access-date=14 February 2015}}</ref> |
|||
[[پرونده:Pouring-water-for-wet-tshirt.jpg|بندانگشتی| آب یخ که از یک پارچ بر روی یک شرکت کننده در یک رویداد تی شرت خیس در [[پاناما سیتی بیچ، فلوریدا|پاناما سیتی بیچ فلوریدا]] در سال ۲۰۰۴ ریخته میشود.]] |
|||
اولین رویداد شناخته شده اصطلاح “مسابقه تیشرت خیس” در مطبوعات در سال 1975 در پالم بیچ پست رخ داد، که از ظهور مسابقه در دیسکوتکهای نیواورلئان گزارش کرد. این مسابقه در ادامه به عنوان بخشی از رویدادهای تعطیلات بهاری در فورت لادردیل، فلوریدا، مستقر شد، به طوری که برخی از صاحبان بارها به دلیل برگزاری آن تحت قوانین عدم پوشش عمومی جریمه شدند.<ref>{{cite news|date=11 November 1975|title=Wet T-Shirt Contests Pack Pubs|page=B20|newspaper=[[The Palm Beach Post]]|agency=[[United Press International]]|url=https://news.google.com/newspapers?id=8SYvAAAAIBAJ&pg=848,4319900&dq=history+of+the+wet+t+shirt+contest|archive-url=https://archive.today/20130216043923/http://news.google.com/newspapers?id=8SYvAAAAIBAJ&sjid=qs0FAAAAIBAJ&pg=848,4319900&dq=history+of+the+wet+t+shirt+contest|url-status=dead|archive-date=16 February 2013|access-date=14 January 2013}}</ref><ref name="Kutner">{{cite web|author=Jenny Kutner|date=25 March 2016|title=The Short, Sexist History of the Wet T-Shirt Contest, a Symbol of Spring Break Debauchery|url=https://mic.com/articles/138633/the-short-sexist-history-of-the-wet-t-shirt-contest-a-symbol-of-spring-break-debauchery|access-date=13 July 2018|website=Mic}}</ref> با وجود نقص در وضوح وضعیت قانونی آنها، مسابقات شروع به برگزاری در دیگر ایالات متحده کرد. یک مسابقه در یک تاوِرن میلواکی در سال 1976 مورد حمله پلیس قرار گرفت، علیرغم اینکه شرکتکنندگان به دستور پلیس زیر تیشرتهای خود از [[نوار اسکاچ]] استفاده کرده بودند.<ref>{{cite news|author=Ron Legro|date=16 September 1976|title=Arrests Put a Damper on Wet T-Shirt Contest|newspaper=The Milwaukee Sentinel|url=https://news.google.com/newspapers?id=z3hQAAAAIBAJ&dq=wet%20tshirt%20contest&pg=3768%2C2512946}}{{Dead link|date=January 2023}}</ref> |
|||
ظاهر شدن [[جکلین بیسیت]] در فیلم [[عمیق (فیلم ۱۹۷۷)]]، جایی که تنها با پوشیدن یک تیشرت برای بالاتنه زیر آب شنا کرد، به گسترش آگاهی عمومی نسبت به مسابقات تیشرت خیس کمک کرد.<ref name="CH2">{{Cite web|last=Chodin|title=A History of the Wet T-Shirt Contest|url=http://www.uproxx.com/feature/2010/05/a-history-of-the-wet-t-shirt-contest/|publisher=Uproxx|date=16 May 2010|accessdate=14 January 2013|archiveurl=https://web.archive.org/web/20120128003507/http://www.uproxx.com/feature/2010/05/a-history-of-the-wet-t-shirt-contest/|archivedate=28 January 2012}}</ref> در آلبوم ۱۹۷۹ [[فرانک زاپا]] ''[[گاراژ جو|در گاراژ جو]]''، آهنگ “فمبات در تیشرت خیس” قصه مری از [[کانوگا پارک، لس آنجلس|کانوگا پارک]] را تعریف میکند که برای جمعآوری پول به منظور بازگشت به خانه پس از اینکه توسط یک گروه راک در میامی ترد شده بود، در یک مسابقه تیشرت خیس شرکت میکند.<ref>{{cite book|title=The Words and Music of Frank Zappa|url=https://books.google.com/books?id=uAYfqgGf4yYC|first=Kelly Fisher|last=Lowe|publisher=University of Nebraska Press|year=2007|isbn=9780803260054|page=153}}</ref> |
|||
فیلم واقعگرایانه آمریکایی سال ۲۰۰۳ رئال کانکون (''The Real Cancun)''شامل یک مسابقه تیشرت خیس بود.<ref>{{cite book|title=A Hypersexual Society: Sexual Discourse, Erotica, and Pornography in America Today|url=https://books.google.com/books?id=mQjIAAAAQBAJ|first=K.|last=Kammeyer|publisher=Springer|year=2008|isbn=9780230616608|page=154}}</ref> |
|||
جشنواره اسپانیایی لا توماتینا، یک جنگ گوجهفرنگی عمومی بزرگ که در آن شرکتکنندگان با آب گوجهفرنگیها خیس میشوند، به عنوان یکی دیگر از منابع احتمالی مسابقه تیشرت خیس پیشنهاد شده است، هرچند که [[توماتینا]] از سال ۱۹۴۵ شروع شده است.<ref name="CH2" /><ref name="Kutner" /> |
|||
== نمونه نامناسب مسابقات == |
|||
== نمونههایی از مسابقات نامناسب == |
|||
=== مؤسسه حقوقی === |
=== مؤسسه حقوقی === |
||
در سال ۱۹۸۳، شرکت حقوقی [[کینگ و اسپالدینگ]] در آتلانتا از کارآموزان تابستانی زن دعوت کرد تا در مسابقه تیشرتهای خیس که بخشی از جشن سالانهٔ شرکت بود، شرکت کنند. مسابقهای که در نظر گرفته شده بود، با یک مسابقه لباس شنا جایگزین شد و به برنده آن وعده شغل دائمی پس از فارغالتحصیلی داده شد.<ref>{{Cite news|title=Wet T-Shirt Lawyers|url=https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1983/12/23/wet-t-shirt-lawyers/c46ac2e6-2827-49a7-9041-f00ac5f21753/|date=23 December 1983|work=[[The Washington Post]]|accessdate=22 May 2018}}</ref> برخی از شرکتکنندهها گفتند که احساس تحقیر کردند، اما چون کاندیدای کار در این شرکت بودند، اعتراضی نکردند. [[والاستریت ژورنال|وال استریت ژورنال]] جزئیات این رویداد را در یک مقاله در صفحه اول خود دربارهٔ تبعیض جنسیتی در شرکتهای حقوقی بزرگ منتشر کرد. این که مسابقه تیشرت خیس پیشنهاد شده بود سبب شد از این مورد برای نشان دادن تبعیض مبتنی بر جنسیت در مؤسسات حقوقی استفاده شود.<ref>{{Cite journal|last=Wilkins|first=David B.|last2=Gulati|first2=G. Mitu|date=May 1996|title=Why Are There So Few Black Lawyers in Corporate Law Firms: An Institutional Analysis|url=https://scholarship.law.berkeley.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1648&context=californialawreview|journal=California Law Review|volume=84|issue=3|page=557|doi=10.2307/3480962|jstor=3480962}}</ref> |
در سال ۱۹۸۳، شرکت حقوقی [[کینگ و اسپالدینگ]] در آتلانتا از کارآموزان تابستانی زن دعوت کرد تا در مسابقه تیشرتهای خیس که بخشی از جشن سالانهٔ شرکت بود، شرکت کنند. مسابقهای که در نظر گرفته شده بود، با یک مسابقه لباس شنا جایگزین شد و به برنده آن وعده شغل دائمی پس از فارغالتحصیلی داده شد.<ref>{{Cite news|title=Wet T-Shirt Lawyers|url=https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1983/12/23/wet-t-shirt-lawyers/c46ac2e6-2827-49a7-9041-f00ac5f21753/|date=23 December 1983|work=[[The Washington Post]]|accessdate=22 May 2018}}</ref> برخی از شرکتکنندهها گفتند که احساس تحقیر کردند، اما چون کاندیدای کار در این شرکت بودند، اعتراضی نکردند. [[والاستریت ژورنال|وال استریت ژورنال]] جزئیات این رویداد را در یک مقاله در صفحه اول خود دربارهٔ تبعیض جنسیتی در شرکتهای حقوقی بزرگ منتشر کرد. این که مسابقه تیشرت خیس پیشنهاد شده بود سبب شد از این مورد برای نشان دادن تبعیض مبتنی بر جنسیت در مؤسسات حقوقی استفاده شود.<ref>{{Cite journal|last=Wilkins|first=David B.|last2=Gulati|first2=G. Mitu|date=May 1996|title=Why Are There So Few Black Lawyers in Corporate Law Firms: An Institutional Analysis|url=https://scholarship.law.berkeley.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1648&context=californialawreview|journal=California Law Review|volume=84|issue=3|page=557|doi=10.2307/3480962|jstor=3480962}}</ref> |
||
خط ۱۷: | خط ۲۶: | ||
شکایاتی به نمایندگی از شرکتکنندگان زیر سن قانونی که دربارهٔ سن خود دروغ گفته بودند تا در مسابقات تیشرت خیس شرکت کنند، تنظیم شدهاست. |
شکایاتی به نمایندگی از شرکتکنندگان زیر سن قانونی که دربارهٔ سن خود دروغ گفته بودند تا در مسابقات تیشرت خیس شرکت کنند، تنظیم شدهاست. |
||
در سال ۲۰۰۲، والدین نوجوانی به نام مونیکا پیپین یک شکایت فدرالی علیه [[پلیبوی اینترپرایسز|پلیبوی انترتینمنت]]، [[انهایزر-بوش]]، هتلهای دسلین، [[بست بای]] و دیگر |
در سال ۲۰۰۲، والدین نوجوانی به نام مونیکا پیپین یک شکایت فدرالی علیه [[پلیبوی اینترپرایسز|پلیبوی انترتینمنت]]، [[انهایزر-بوش]]، هتلهای دسلین، [[بست بای]] و دیگر شرکتهای مرتبط با حضور دخترشان در سال پیش در یک مسابقه تیشرت خیس در دیتونا بیچ ارائه دادند، در آن زمان او یک دانشآموز ۱۶ ساله دبیرستانی بود. پیپین در طول مسابقه بالاتنه برهنه رقصیده بود و اجازه داده بود مردان با پارچهای آب، پستانهای برهنه وی را خیس کنند. پس از آنکه فیلم اجرای او در ویدئوها و تلویزیون کابلی به نمایش درآمد، یک همسایه والدین پیپین را مطلع ساخته و آنها وکیل گرفتند. گرچه پیپین در دادگاه اعتراف کرده بود که به برگزارکنندگان مسابقه دربارهٔ سن خود دروغ گفته بود، وکیل او ادعا کرده بود که او به عنوان یک فرد نابالغ قادر به ارائه رضایت آگاهانه برای اجرا یا فیلمبرداری برهنه نبودهاست. پیپین در آوریل ۲۰۰۶ با آنهایزر-بوش و پلیبوی به توافق رسید.<ref>{{Cite web|last=Company|first=Tampa Publishing|title=Suit says video exploits spring break naivete|url=https://www.tampabay.com/archive/2006/04/28/suit-says-video-exploits-spring-break-naivete/|accessdate=2021-05-04|website=Tampa Bay Times|language=en}}</ref><ref>{{Cite news|first=Kevin|last=Graham|url=http://www.sptimes.com/2006/04/28/Hillsborough/Lawsuit_says_video_ex.shtml/|work=St. Petersburg Times|title=Lawsuit says video exploits teen's naivete|date=28 April 2006|accessdate=15 January 2013}}</ref> |
||
در شکایت مشابهی در سال ۲۰۰۷، دو زن علیه هتلهای دسلین، Girls Gone Wild، و وبسایتهای مختلف که تصاویر حضورشان را در مسابقه دیگری در دیتونا بیچ در سال ۲۰۰۱ منتشر کرده بودند، شکایت کردند. هر دو دختر، که هر دو در آن زمان شانزده ساله بودند، فیلمبرداری شده بودند که پستانها، باسنها و نواحی جنسی خود را آشکار کرده بودند. همانند پیپین، آنها نیز دربارهٔ سن خود به منظور دستیابی به اجازه ورود به مسابقه دروغ گفته بودند.<ref>{{Cite news|last=''Times'' staff writer|url=http://www.sptimes.com/2007/03/14/Hillsborough/Two_sue_over_footage_.shtml|title=Two sue over footage of wet t-shirt contest|work=St. Petersburg Times|date=14 March 2007|accessdate=15 January 2013|archivedate=16 October 2012|archiveurl=https://web.archive.org/web/20121016060930/http://www.sptimes.com/2007/03/14/Hillsborough/Two_sue_over_footage_.shtml}}</ref> |
در شکایت مشابهی در سال ۲۰۰۷، دو زن علیه هتلهای دسلین، Girls Gone Wild، و وبسایتهای مختلف که تصاویر حضورشان را در مسابقه دیگری در دیتونا بیچ در سال ۲۰۰۱ منتشر کرده بودند، شکایت کردند. هر دو دختر، که هر دو در آن زمان شانزده ساله بودند، فیلمبرداری شده بودند که پستانها، باسنها و نواحی جنسی خود را آشکار کرده بودند. همانند پیپین، آنها نیز دربارهٔ سن خود به منظور دستیابی به اجازه ورود به مسابقه دروغ گفته بودند.<ref>{{Cite news|last=''Times'' staff writer|url=http://www.sptimes.com/2007/03/14/Hillsborough/Two_sue_over_footage_.shtml|title=Two sue over footage of wet t-shirt contest|work=St. Petersburg Times|date=14 March 2007|accessdate=15 January 2013|archivedate=16 October 2012|archiveurl=https://web.archive.org/web/20121016060930/http://www.sptimes.com/2007/03/14/Hillsborough/Two_sue_over_footage_.shtml}}</ref> |
||
== جستارهای وابسته == |
== جستارهای وابسته == |
||
* آکوافیلیا (فتیش) |
* [[آکوافیلیا (فتیش)]] |
||
* سالیروفیلی |
* [[سالیروفیلی]] |
||
* [[پوشاک بدننما]] |
* [[پوشاک بدننما]] |
||
* [[شیءانگاری جنسی]] |
* [[شیءانگاری جنسی]] |
||
* فتیش خیس و شلوغ |
* [[فتیش خیس و شلوغ]] |
||
* [[صحنه ساری خیس]] |
* [[صحنه ساری خیس]] |
||
* [[وتلوک]] |
* [[وتلوک]] |
نسخهٔ ۵ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۵۳
مسابقه تیشرت خیس یک رقابت شامل بدننمایی و نمایش اندام است، که معمولاً با حضور شرکتکنندگان زن جوان در یک کلوپ شبانه، بار، یا مرکز تفریحی برگزار میشود. شرکتکنندگان در مسابقه تیشرت خیس اغلب تیشرتهای نازک، سفید یا رنگهای روشن بدون سوتین، تاپ بیکینی یا سایر لباسهای زیر میپوشند. سپس آب (اغلب آب یخ) روی سینه شرکت کنندگان اسپری یا ریخته میشود که باعث میشود تی شرت آنها شفاف شود و به پستانهای آنها بچسبد. مشابه مردانه این مسابقه که بهندرت انجام م شود مسابقه بوکسور خیس است که گاهی در بارهای همجنسگرایان برگزار میشود.[۱] [ نیازمند استناد کامل ][۲][۳]
شرکتکنندگان ممکن است به نوبت جلوی تماشاگران رقصیده یا ژست بگیرند، و نتیجه مسابقه یا از طریق واکنش جمعیت یا به وسیله رای داوران تعیین میشود. در مسابقات جریتر، شرکتکنندگان ممکن است تیشرتهای خود را پاره کنند یا کوتاه کنند تا ناحیه میانی بدن، شکاف سینه یا زیر سینههای خود را نمایان سازند. بسته به قوانین محلی، ممکن است به شرکتکنندگان اجازه داده شود که تیشرتهای خود را در طی اجرایشان درآورند یا کاملاً برهنه شوند.
تاریخچه
در ایالات متحده، فیلمساز اسکی، دیک بریمور، در خاطرات خود با عنوان “بریکینگ ایون” ادعا میکند که اولین مسابقه تیشرت خیس را در ژانویه 1971 در بار بویلر روم در سان ولی، ایداهو، به عنوان بخشی از تبلیغ برای اسکیهای K2 برگزار کرده است.[۴] این مسابقه به عنوان یک “مسابقه ساده تیشرت” تبلیغ شد که در آن مهمانداران هواپیما به همراه تیشرتهای تبلیغاتی K2 با موسیقی میرقصیدند. با این حال، اولین شرکتکنندهای که ظاهر شد یک رقصنده حرفهای برهنه بود که بالاتنه برهنه رقصید و شرکتکنندگان آماتور با خیس کردن تیشرتهای خود قبل از رقابت پاسخ دادند. بریمور یک مسابقه “تیشرت خیس K2” دومی را در راستی نیل در مرکز اسکی استو در ورمونت برگزار کرد تا آن را فیلمبرداری کند، با این حال شهرداری استو قطعنامهای برای منع برهنگی در این رویداد تصویب کرده بود.[۵] او یک مسابقه تبلیغاتی دیگر برای K2 را در 10 مارس 1971 در رستوران و بار رد اونیون در آسپن، کلرادو برگزار کرد[۶][۴] و مسابقات در یک مجله تصویری در شماره مارس 1972 پلیبوی به نمایش گذاشته شد.[۷]
اولین رویداد شناخته شده اصطلاح “مسابقه تیشرت خیس” در مطبوعات در سال 1975 در پالم بیچ پست رخ داد، که از ظهور مسابقه در دیسکوتکهای نیواورلئان گزارش کرد. این مسابقه در ادامه به عنوان بخشی از رویدادهای تعطیلات بهاری در فورت لادردیل، فلوریدا، مستقر شد، به طوری که برخی از صاحبان بارها به دلیل برگزاری آن تحت قوانین عدم پوشش عمومی جریمه شدند.[۸][۹] با وجود نقص در وضوح وضعیت قانونی آنها، مسابقات شروع به برگزاری در دیگر ایالات متحده کرد. یک مسابقه در یک تاوِرن میلواکی در سال 1976 مورد حمله پلیس قرار گرفت، علیرغم اینکه شرکتکنندگان به دستور پلیس زیر تیشرتهای خود از نوار اسکاچ استفاده کرده بودند.[۱۰]
ظاهر شدن جکلین بیسیت در فیلم عمیق (فیلم ۱۹۷۷)، جایی که تنها با پوشیدن یک تیشرت برای بالاتنه زیر آب شنا کرد، به گسترش آگاهی عمومی نسبت به مسابقات تیشرت خیس کمک کرد.[۱۱] در آلبوم ۱۹۷۹ فرانک زاپا در گاراژ جو، آهنگ “فمبات در تیشرت خیس” قصه مری از کانوگا پارک را تعریف میکند که برای جمعآوری پول به منظور بازگشت به خانه پس از اینکه توسط یک گروه راک در میامی ترد شده بود، در یک مسابقه تیشرت خیس شرکت میکند.[۱۲]
فیلم واقعگرایانه آمریکایی سال ۲۰۰۳ رئال کانکون (The Real Cancun)شامل یک مسابقه تیشرت خیس بود.[۱۳]
جشنواره اسپانیایی لا توماتینا، یک جنگ گوجهفرنگی عمومی بزرگ که در آن شرکتکنندگان با آب گوجهفرنگیها خیس میشوند، به عنوان یکی دیگر از منابع احتمالی مسابقه تیشرت خیس پیشنهاد شده است، هرچند که توماتینا از سال ۱۹۴۵ شروع شده است.[۱۱][۹]
نمونه نامناسب مسابقات
مؤسسه حقوقی
در سال ۱۹۸۳، شرکت حقوقی کینگ و اسپالدینگ در آتلانتا از کارآموزان تابستانی زن دعوت کرد تا در مسابقه تیشرتهای خیس که بخشی از جشن سالانهٔ شرکت بود، شرکت کنند. مسابقهای که در نظر گرفته شده بود، با یک مسابقه لباس شنا جایگزین شد و به برنده آن وعده شغل دائمی پس از فارغالتحصیلی داده شد.[۱۴] برخی از شرکتکنندهها گفتند که احساس تحقیر کردند، اما چون کاندیدای کار در این شرکت بودند، اعتراضی نکردند. وال استریت ژورنال جزئیات این رویداد را در یک مقاله در صفحه اول خود دربارهٔ تبعیض جنسیتی در شرکتهای حقوقی بزرگ منتشر کرد. این که مسابقه تیشرت خیس پیشنهاد شده بود سبب شد از این مورد برای نشان دادن تبعیض مبتنی بر جنسیت در مؤسسات حقوقی استفاده شود.[۱۵]
مسابقه حین پرواز
در سال ۱۹۹۸، نوجوانانی از پورتلند، اورگان، که جشن پایان دبیرستان را برگزار میکردند، در طول پروازی با یک بوئینگ ۷۲۷ به سمت یک مرکز تفریحی در مکزیک، مسابقه تیشرت خیس ترتیب دادند که یک مهماندار هواپیما نیز به تشویق این فعالیت پرداخت. سازمان هواپیمایی فدرال (FAA) در پی آن تحقیقاتی را آغاز کرد، چرا که گفته میشد خلبانها از اتاق خلبانی این مسابقه را قضاوت کردهاند و قوانینی که ورود مسافران به کابین خلبان را ممنوع میکرد، نادیده گرفتند. ویدئویی نشان میدهد که شرکتکنندگان در حالی که تیشرتهای خیس بر تن داشتند از کابین خلبان بیرون میآیند. اداره هوانوردی فدرال به دلیل آزار جنسی، خلبانان را تنبیه کرد.[۱۶]
شرکت کنندگان زیر سن قانونی
شکایاتی به نمایندگی از شرکتکنندگان زیر سن قانونی که دربارهٔ سن خود دروغ گفته بودند تا در مسابقات تیشرت خیس شرکت کنند، تنظیم شدهاست.
در سال ۲۰۰۲، والدین نوجوانی به نام مونیکا پیپین یک شکایت فدرالی علیه پلیبوی انترتینمنت، انهایزر-بوش، هتلهای دسلین، بست بای و دیگر شرکتهای مرتبط با حضور دخترشان در سال پیش در یک مسابقه تیشرت خیس در دیتونا بیچ ارائه دادند، در آن زمان او یک دانشآموز ۱۶ ساله دبیرستانی بود. پیپین در طول مسابقه بالاتنه برهنه رقصیده بود و اجازه داده بود مردان با پارچهای آب، پستانهای برهنه وی را خیس کنند. پس از آنکه فیلم اجرای او در ویدئوها و تلویزیون کابلی به نمایش درآمد، یک همسایه والدین پیپین را مطلع ساخته و آنها وکیل گرفتند. گرچه پیپین در دادگاه اعتراف کرده بود که به برگزارکنندگان مسابقه دربارهٔ سن خود دروغ گفته بود، وکیل او ادعا کرده بود که او به عنوان یک فرد نابالغ قادر به ارائه رضایت آگاهانه برای اجرا یا فیلمبرداری برهنه نبودهاست. پیپین در آوریل ۲۰۰۶ با آنهایزر-بوش و پلیبوی به توافق رسید.[۱۷][۱۸]
در شکایت مشابهی در سال ۲۰۰۷، دو زن علیه هتلهای دسلین، Girls Gone Wild، و وبسایتهای مختلف که تصاویر حضورشان را در مسابقه دیگری در دیتونا بیچ در سال ۲۰۰۱ منتشر کرده بودند، شکایت کردند. هر دو دختر، که هر دو در آن زمان شانزده ساله بودند، فیلمبرداری شده بودند که پستانها، باسنها و نواحی جنسی خود را آشکار کرده بودند. همانند پیپین، آنها نیز دربارهٔ سن خود به منظور دستیابی به اجازه ورود به مسابقه دروغ گفته بودند.[۱۹]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ "Low Rider". Low Rider (به انگلیسی). Vol. 23. Park Avenue Design. 2001. p. 78. Archived from the original on 2023-04-14.
- ↑ "Business students show off their assets". The Peak. Burnaby, British Columbia, Canada: Simon Fraser University. Archived from the original on 11 March 2007. Retrieved 2007-03-21.
- ↑ Wonk, Dalt. "Halo Effect (review of Bar Angel)". Archived from the original on 12 March 2007. Retrieved 2007-03-21.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Barrymore, Dick (1997). "Chapter 20: Hot Dogs and Wet T-Shirts". Breaking Even. Missoula, Mont.: Pictorial Histories. ISBN 9781575100371. OCLC 39924562. Archived from the original on 25 December 2007. Retrieved 2 September 2013.
- ↑ "Roots of an Olympic sport: freestyle – Part II: Freestyle Comes of Age". Skiing Heritage Journal. Vol. 10, no. 3. International Skiing History Association. Sep 1998. p. 27. ISSN 1082-2895.
- ↑ Dunfee, Ryan (3 July 2013). "K2, Sun Valley, Aspen & The First Wet T-Shirt Contest". Curbed Ski. Retrieved 2 September 2013.
- ↑ "The Shirt Off Her Back". Playboy. 19 (2): 151–153. March 1972. Archived from the original on 30 December 2013. Retrieved 14 February 2015.
- ↑ "Wet T-Shirt Contests Pack Pubs". The Palm Beach Post. United Press International. 11 November 1975. p. B20. Archived from the original on 16 February 2013. Retrieved 14 January 2013.
- ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ Jenny Kutner (25 March 2016). "The Short, Sexist History of the Wet T-Shirt Contest, a Symbol of Spring Break Debauchery". Mic. Retrieved 13 July 2018.
- ↑ Ron Legro (16 September 1976). "Arrests Put a Damper on Wet T-Shirt Contest". The Milwaukee Sentinel.[پیوند مرده]
- ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ Chodin (16 May 2010). "A History of the Wet T-Shirt Contest". Uproxx. Archived from the original on 28 January 2012. Retrieved 14 January 2013.
- ↑ Lowe, Kelly Fisher (2007). The Words and Music of Frank Zappa. University of Nebraska Press. p. 153. ISBN 9780803260054.
- ↑ Kammeyer, K. (2008). A Hypersexual Society: Sexual Discourse, Erotica, and Pornography in America Today. Springer. p. 154. ISBN 9780230616608.
- ↑ "Wet T-Shirt Lawyers". The Washington Post. 23 December 1983. Retrieved 22 May 2018.
- ↑ Wilkins, David B.; Gulati, G. Mitu (May 1996). "Why Are There So Few Black Lawyers in Corporate Law Firms: An Institutional Analysis". California Law Review. 84 (3): 557. doi:10.2307/3480962. JSTOR 3480962.
- ↑ Wet T-Shirt Blog (24 May 2011). "Flight Scandal – wet t-shirt contest at 25.000 feet". Wet T-Shirt Blog. Archived from the original on 13 August 2013. Retrieved 14 January 2013.
- ↑ Company, Tampa Publishing. "Suit says video exploits spring break naivete". Tampa Bay Times (به انگلیسی). Retrieved 2021-05-04.
- ↑ Graham, Kevin (28 April 2006). "Lawsuit says video exploits teen's naivete". St. Petersburg Times. Retrieved 15 January 2013.
- ↑ Times staff writer (14 March 2007). "Two sue over footage of wet t-shirt contest". St. Petersburg Times. Archived from the original on 16 October 2012. Retrieved 15 January 2013.
پیوند به بیرون
- پروندههای رسانهای مربوط به Wet T-shirt contests در ویکیانبار