چونگ‌جن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز r2.7.1) (ربات افزودن: ca:Emperador Chongzhen |
Luckas-bot (بحث | مشارکت‌ها) جز r2.7.1) (ربات افزودن: jv:Kaisar Chongzhen |
||
| خط ۱۲۳: | خط ۱۲۳: | ||
[[it:Chongzhen]] |
[[it:Chongzhen]] |
||
[[ja:崇禎帝]] |
[[ja:崇禎帝]] |
||
[[jv:Kaisar Chongzhen]] |
|||
[[ko:숭정제]] |
[[ko:숭정제]] |
||
[[mr:सम्राट चोंगचन]] |
[[mr:सम्राट चोंगचन]] |
||
نسخهٔ ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۱، ساعت ۰۸:۲۱
| چونگ‌جن | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| امپراتور چین | |||||
پرترهٔ امپراتور چونگ‌جن آخرین امپراتور مینگ | |||||
| سلطنت | ۲ اکتبر ۱۶۲۷ - ۲۵ آوريل ۱۶۴۴ | ||||
| پیشین | تایچانگ | ||||
| زاده | ۶ فوریه ۱۶۱۱ | ||||
| درگذشته | ۲۵ آوریل ۱۶۴۴ تپه جینگ‌شان، پکن | ||||
| |||||
| دودمان | دودمان مینگ | ||||
| پدر | امپراتور تايچانگ | ||||
| مادر | شيائوجن | ||||
چونگ‌جن (چینی ساده‌شده: 崇祯؛ چینی سنتی: 崇禎؛ پین‌یین: Chóng Zhēn؛ انگلیسی: Chongzhen) به معنای فرخنده و ارجمند، نام پادشاهى جو یوجیان ( (۶ فوریه ۱۶۱۱ - ۲۵ آوریل ۱۶۴۴)، شانزدهمین و آخرین امپراتور دودمان مینگ بود. او همچنین پنجمین فرزند امپراتور تایچانگ و برادر امپراتور تیانچی بود.
آغاز سلطنت
جو یوجیان در سن ۱۶ سالگی و به دنبال مرگ برادرش امپراتور تیانچی که هیچ وارث مذکرى نداشت در ۲ اکتبر ۱۶۲۷ به تخت سلطنت رسید و با نام چونگ‌جن، دوران امپراتورى خود (۵ فوریه ۱۶۲۸ - ۲۵ آوریل ۱۶۴۴) را آغاز نمود. از آنجا که امپراتور پیشین علاقه‌اى به کشوردارى نداشت و بیشتر وقتش را به کار مورد علاقه‌اش نجاری مى‌گذراند، ادارهٔ تمام امور کشور در دست خواجهٔ اعظم دربار وی جونگ‌شیان و دایهٔ امپراتور بانو که قرار گرفته بود که با اعمال پلید خود موجبات نارضایتى مردم و زوال بیشتر پادشاهی مینگ را سبب شده بودند. نخستین کارى که امپراتور چونگ‌جن پس از به قدرت رسیدن انجام داد عزل آن دو و گرفتن امور کشور در دست خود بود. او تمام سعى خود را به کار بست تا دودمان مینگ را احیا کند ولى خزانهٔ سلطنتى به دلیل سال‌ها فساد درباریان خالى بود و امکان به کار گیرى افراد شایسته در منصب‌هاى مهم وجود نداشت. از سوى دیگر، منچوها به رهبرى خوانگ تای‌جی از ضعف دولت مرکزى مینگ استفاده کرده و مرزهاى شمال شرقی کشور را مورد تاخت و تاز خود قرار داده بودند. در چنین شرایطى که مردم از یک سو مورد هجوم دشمن قرار داشتند و از سوى دیگر با قحطى ناشى از خشکسالى‌هاى پى در پى دست و پنجه نرم مى‌کردند، دولت براى تأمین هزینه هاى‌خود مالیات دریافتى از مردم را افزایش داد و باعث بروز اعتراضات و شورش‌هاى بسیارى در نقاط مختلف کشور شد که از آن جمله مى‌توان به شورش‌هاى دهقانى به رهبرى لی زی‌چنگ اشاره نمود.
در ۱۶۳۰، چونگ‌جن نسبت به وفادارى یکى از ژنرال‌هاى ارتش خود به نام یوان چونگ‌هوان ظنین شد زیرا خواجگان اسیر شده به دست منچوها که موفق به فرار شده بودند به امپراتور اطلاع دادند که ژنرال یوان با دشمن همکارى مى‌کند. در واقع این اتهام پاپوشى بود از سوى منچوها براى از میان برداشتن یوان چونگ‌هوان زیرا او تواناترین ژنرال ارتش مینگ در عقب نگاه داشتن منچوها بود و با وجود او امکان فتح کشور چین وجود نداشت. سرانجام ژنرال یوان در همان سال به جرم خیانت به کشور محکوم به مرگ به روش قطعه قطعه کردن آرام گردید و این اعدام علاوه بر ایجاد شورش و ناآرامى‌هاى بیشتر در کشور، نشانگر نابودى حتمى سلسه مینگ به دلیل نبود فرمانده‌ای توانا برای مقابله با منچوها نیز بود. پس از اعدام ژنرال یوان چونگ‌هوان، وو سن‌گویی جانشین او شد.
مرگ چونگ‌جن و پایان دودمان مینگ
در روز ۲۴ آوریل ۱۶۴۴، گروه عظیمى از شورشیان به رهبرى لی زی‌چنگ موفق به تصرف بیجینگ، پایتخت امپراتوری شدند[۱]. امپراتور چونگ‌جن با به صدا درآوردن زنگ مخصوص خواهان حضور وزرایش برای برگزاری جلسه‌ای اضظراری شد ولی هیچ کس نیامد. چونگ‌جن که مى‌دید سلسلهٔ مینگ به پایان خود رسیده است، با جمع کردن تمام خاندان سلطنتى، از آنها، به جز پسرانش، خواست تابه جاى تسلیم شدن به زندگى خود پایان دهند. ملکه خود را حلق‌آویز کرد و دیگر زنان و دخترانش را نیز خود کشت. اما شاهزاده‌خانم چانگ‌پینگ در برابر فرمان پدرش مقاومت نمود و امپراتور که خشمگین شده بود دست چپ او را قطع نمود.
سرانجام در بامداد روز ۲۵ آوریل ۱۶۴۴، چونگ جن در حالیکه موهایش آشفته، آستین لباسش آغشته به خون و تنها یک کفش به پا داشت[۲] همراه با وانگ چنگ‌ئن، خواجهٔ اعظم و وفادار به امپراتور[۳] از شهر ممنوعه خارج شده و به سمت باغ سلطنتی جینگ‌شان که در شمال آن قرار داشت فرار مى‌کند. از تپهٔ میشان بالا می‌رود و با کمک وانگ چنگ‌ئن خود را بر درخت پاگودایی که رو به شهر ممنوعه دارد و در دوران امپراتوری چینگ به درخت ادیب چینی گنهکار شهرت یافت∗ دار میزند و با مرگ خود به سلسلهٔ مینگ پایان مى‌دهد.
جستارهای وابسته
پانویس
^ درخت مذکور دیگر وجود ندارد [۱][۲] و گفته مى‌شود در زمان انقلاب فرهنگی توسط ارتش سرخ از ریشه به درآورده شده است[۳] و آنچه که امروز در جاى آن قرار دارد درختى مشابه آن است که در ۱۹۸۱ کاشته شده است [۴].
منابع
- ↑ "Ming Tombs - Emperor Chongzhen" (به انگلیسی). Retrieved 31 October 2008.
- ↑ «Jingshan (Prospect Hill) Park» (به انگليسى). ص. پاراگراف ششم. دریافت‌شده در ۳۰ اکتبر ۲۰۰۸.
- ↑ Jae-un Kang, Suzanne Lee & Sook Pyo Lee (۲۰۰۶). "The Land of Scholars" (به انگلیسی). Homa & Sekey Books. p. ۳۳۴. Retrieved 1 November 2008.
- Roger V. Des Forges. Cultural Centrality and Political Change in Chinese History: Northeast Henan in the Fall of the Ming. USA: Stanford University Press, 2003, ISBN 0-8047-4044-5. Google Books, (بازبینی به تاریخ ۳۱ اکتبر ۲۰۰۸).