تیانچی
امپراتور تیانچی | |
---|---|
![]() پرتره امپراتور تیانچی، پانزدهمین امپراتور سلسلهٔ مینگ | |
زادهٔ | ۲۳ دسامبر ۱۶۰۵ |
درگذشت | ۳۰ سپتامبر ۱۶۲۷ |
ملیت | چینی |
دیگر نامها | (پیش از سلطنت) جو یوجیائو 朱由校 |
منصب | پانزدهمین امپراتور دودمان شاهی مینگ |
دوره | ۱ اکتبر ۱۶۲۰ - ۳۰ سپتامبر ۱۶۲۷ |
والدین | امپراتور تایچانگ - شیائوخه |
تیانچی (چینی: 天啟؛ پینیین: Tiān Qǐ؛ انگلیسی: Tianqi) نام پادشاهی جو یوجیائو (۲۳ دسامبر ۱۶۰۵ - ۳۰ سپتامبر ۱۶۲۷)، پانزدهمین امپراتور دودمان مینگ بود. او همچنین نخستین فرزند امپراتور تایچانگ و برادر بزرگ امپراتور چونگجن بود.
آغاز سلطنت
[ویرایش]در ۱۶۲۰ امپراتور تایچانگ درگذشت و پسر بزرگش جو یوجیائو که ۱۵ سال بیشتر نداشت با عنوان امپراتور تیانچی بر تخت سلطنت نشست. جو یوجیائو دچار اختلال در یادگیری بود و به همین دلیل کم سواد مانده بود[۱]. مردم به خاطر احترام به امپراتور میگفتند که او آنقدر وقت نداشتهاست تا خواندن و نوشتن را بیاموزد[۲]. همین امر سبب شده بود تا امپراتور جوان علاقهای به کشورداری نداشته باشد و اداره ی امور تمام کشور را به خواجهٔ اعظم وی جونگشیان و دایه ی خود بانو که بسپارد و خود سرگرم کار مورد علاقهاش - درودگری - شود[۳].
دولت وحشت
[ویرایش]از آنجا که تمام قدرت وی به جونگشیان و امپراتریس مادر که سپرده شده بود، آن دو شروع به گماردن افراد مورد اعتماد خود در پستهای مهم و از میان برداشتن وزرای مخالف خود کردند. حتی امپراتریس مادرکه برای اینکه قدرت بیشتری داشته باشد اقدام به زندانی کردن زنان امپراتور نمود و آنقدر به آنها گرسنگی داد تا جان سپردند[۴]. سپس میزان دریافت مالیات از مردم افزایش یافت و اگر کسی میخواست موقعیت خود را حفط نماید باید رشوههای سنگینی را میپرداخت و هر کس نیز که اعتراض یا مخالفت مینمود، دستگیر، زندانی و تا سر حد مرگ شکنجه میشد[۵]. در این شرایط گروهی از پیروان مکتب کنفوسیوس که با نام جنبش دونگلین شناخته میشدند و شماری از پیروانشان از صاحبمنصبان دربار بودند نگرانی خود را نسبت به اوضاع سیاسی کشور اعلام داشتند ولی نتیجهاش دستگیری و اعدام رهبران گروه، ویرانسازی مؤسسات مربوط به آنها[۶] و پاکسازی پیروانشان از پستهای دولتی با حکم امپراتور بود[۷]. شرایط زندگی در این مدت روزبروز بدتر میشد و شورشهای مردمی زیادی علیه امپراتور تیانچی صورت پذیرفت.
پایان سلطنت
[ویرایش]امپراتور تیانچی در ۳۰ سپتامبر ۱۶۲۷ ناگهان درگذشت و چون هیچ وارثی نداشت، برادر کوچکترش جو یوجیان به مقام امپراتوری رسید و به عمر دولت وحشت پایان داد[۸]. تیانچی با نام شیزونگ (熹宗) در مقبره سلطنتی به خاک سپرده شد و نام پس از مرگ امپراتور جه (کامل: Da Tian Chan Dao Dun Xiao Du You Zhang Wen Xiang Wu Jing Mu Zhuang Qin Zhe) به او داده شد[۹].
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ John W. Dardess. Blood and History in China. USA: University of Hawaii Press, 2002, ISBN 0-8248-2516-0. Google Books, (بازبینی به تاریخ ۴ نوامبر ۲۰۰۸).
- ↑ «Ming Tombs - Emperor Tianqi». بایگانیشده از اصلی در ۱۳ آوریل ۲۰۱۰. دریافتشده در ۳ نوامبر ۲۰۰۸.
- ↑ Richard Von Glahn. Fountain of Fortune. USA: University of California Press, 1996, ISBN 0-520-20408-5. Google Books, (بازبینی به تاریخ ۴ نوامبر ۲۰۰۸).
- ↑ مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Tianqi Emperor». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۳ نوامبر ۲۰۰۸.
- ↑ Adeline Yen Mah. China: Land of Dragons and Emperors. Allen & Unwin, 2008, ISBN 1-74175-467-4. Google Books, (بازبینی به تاریخ ۳ نوامبر ۲۰۰۸).
- ↑ Benjamin A. Elman (اکتبر ۱۹۸۹). «Imperial Politics and Confucian Societies in Late Imperial China» (PDF). ص. ۳۹۴-۳۹۵. دریافتشده در ۳ نوامبر ۲۰۰۸.
- ↑ «The Last of the Ming and the Arrival of the Manchu». Macro History and World Report. دریافتشده در ۴ نوامبر ۲۰۰۸.
- ↑ «The Tung-lin Movement». New World Encyclopedia. دریافتشده در ۳ نوامبر ۲۰۰۸.
- ↑ مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «大明 (زیربخش 皇帝表)». در دانشنامهٔ ویکیپدیای چینی، بازبینیشده در ۴ نوامبر ۲۰۰۸.