احمد بن محمد بن خلف: تفاوت میان نسخه‌ها
ابرابزار، اصلاح ارقام |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ابوجعفر احمد بن محمد بن خلف بن لیث صفاری''' ششمین شاهان (امرای) [[صفاریان|صفاری]] است که به تاریخ ۳۱۱ هجری قمری با کمک مردم [[سیستان باستان|سیستان]] به تخت نشست. در سال ۲۹۸ [[سامانیان]] دولت صفاریان را تصرف کرده و پادشاه آن زمان صفاریان یعنی [[محمد بن علی بن لیث]] را شکست داده و در زندان حبس نمودند. یکی از امیرزادگان صفاری به نام [[عمرو بن یعقوب بن محمد بن عمرو بن لیث]] از همین سال ادعای امارت سیستان را کرد و تا سال ۳۱۱ بر این ادعا بود تا به وسیله شاهان سامانی کشته شد. پس از آن احمد بن محمد بن خلف بن لیث با کمک مردم سیستان قیام کرده و دولت صفاریان را از نوع احیا کرد و سربازان و عاملان سامانی را از سیستان بیرون کرد. |
'''احمد بن محمد بن لیث بن فَرقَد بن سُلَیْم بن ماهان''' یا '''ابوجعفر احمد بن محمد بن خلف بن لیث صفاری''' معروف به '''ابوجعفر بانویه''' ششمین شاهان (امرای) [[صفاریان|صفاری]] است که به تاریخ ۳۱۱ هجری قمری با کمک مردم [[سیستان باستان|سیستان]] به تخت نشست. در سال ۲۹۸ [[سامانیان]] دولت صفاریان را تصرف کرده و پادشاه آن زمان صفاریان یعنی [[محمد بن علی بن لیث]] را شکست داده و در زندان حبس نمودند. یکی از امیرزادگان صفاری به نام [[عمرو بن یعقوب بن محمد بن عمرو بن لیث]] از همین سال ادعای امارت سیستان را کرد و تا سال ۳۱۱ بر این ادعا بود تا به وسیله شاهان سامانی کشته شد. پس از آن احمد بن محمد بن خلف بن لیث با کمک مردم سیستان قیام کرده و دولت صفاریان را از نوع احیا کرد و سربازان و عاملان سامانی را از سیستان بیرون کرد. |
||
در باب جنگ‌های وی و چگونگی به قدرت رسیدن وی اطلاع زیادی دردست نیست، اما چنان دانسته‌است که وی با امرای سامانی پس از مدتی دارای روابط حسنه شده و با [[نصر دوم سامانی|نصر بن احمد]] ممدوح [[رودکی]] هم روابط خوبی داشته و وی را مردی فاضل و کافی و کاردان و حکیم دانسته‌اند که در عهد سلطنت وی سیستان غرق در شادی و آرامش بوده‌است و همچنین دربار وی محفل علما و فضلا بسیاری بوده که به نام او در زمینه‌های مختلف کتبی نوشته‌اند. وی در سال ۳۵۲ هجری قمری به دست گروهی از خدمتکاران خود در مجلسی پس از ۴۱ سال سلطنت به قتل رسید. |
|||
== منابع == |
== منابع == |
||
{{پانویس}} |
{{پانویس}} |
||
* به نقل از تاریخ کامل ایران (ایران پس از اسلام)، دکتر عباس اقبال آشتیانی، چاپ سوم سال ۱۳۹۰ ، انتشارات اروند، تهران. |
* به نقل از تاریخ کامل ایران (ایران پس از اسلام)، دکتر عباس اقبال آشتیانی، چاپ سوم سال ۱۳۹۰ ، انتشارات اروند، تهران. |
||
* [http://rch.ac.ir/article/Details?id=5798&&searchText= بانویه ابوجعفر]، [[دانشنامه جهان اسلام]] |
|||
== پیوند به بیرون == |
== پیوند به بیرون == |
||
| خط ۱۸: | خط ۲۱: | ||
[[رده:شاهان مقتول سده ۱۰ (میلادی)]] |
[[رده:شاهان مقتول سده ۱۰ (میلادی)]] |
||
[[رده:صفاریان]] |
[[رده:صفاریان]] |
||
[[رده:فیلسوفان سده ۹ (میلادی)]] |
|||
[[رده:فرمانروایان خاندان صفاری]] |
[[رده:فرمانروایان خاندان صفاری]] |
||
[[رده:قانون‌گذاران سده ۱۰ (میلادی) در آسیا]] |
[[رده:قانون‌گذاران سده ۱۰ (میلادی) در آسیا]] |
||
نسخهٔ ۲ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۴:۴۵
احمد بن محمد بن لیث بن فَرقَد بن سُلَیْم بن ماهان یا ابوجعفر احمد بن محمد بن خلف بن لیث صفاری معروف به ابوجعفر بانویه ششمین شاهان (امرای) صفاری است که به تاریخ ۳۱۱ هجری قمری با کمک مردم سیستان به تخت نشست. در سال ۲۹۸ سامانیان دولت صفاریان را تصرف کرده و پادشاه آن زمان صفاریان یعنی محمد بن علی بن لیث را شکست داده و در زندان حبس نمودند. یکی از امیرزادگان صفاری به نام عمرو بن یعقوب بن محمد بن عمرو بن لیث از همین سال ادعای امارت سیستان را کرد و تا سال ۳۱۱ بر این ادعا بود تا به وسیله شاهان سامانی کشته شد. پس از آن احمد بن محمد بن خلف بن لیث با کمک مردم سیستان قیام کرده و دولت صفاریان را از نوع احیا کرد و سربازان و عاملان سامانی را از سیستان بیرون کرد.
در باب جنگ‌های وی و چگونگی به قدرت رسیدن وی اطلاع زیادی دردست نیست، اما چنان دانسته‌است که وی با امرای سامانی پس از مدتی دارای روابط حسنه شده و با نصر بن احمد ممدوح رودکی هم روابط خوبی داشته و وی را مردی فاضل و کافی و کاردان و حکیم دانسته‌اند که در عهد سلطنت وی سیستان غرق در شادی و آرامش بوده‌است و همچنین دربار وی محفل علما و فضلا بسیاری بوده که به نام او در زمینه‌های مختلف کتبی نوشته‌اند. وی در سال ۳۵۲ هجری قمری به دست گروهی از خدمتکاران خود در مجلسی پس از ۴۱ سال سلطنت به قتل رسید.
منابع
- به نقل از تاریخ کامل ایران (ایران پس از اسلام)، دکتر عباس اقبال آشتیانی، چاپ سوم سال ۱۳۹۰ ، انتشارات اروند، تهران.
- بانویه ابوجعفر، دانشنامه جهان اسلام
پیوند به بیرون
- زریاب، عباس (۱۳۸۶). «بانویه ابوجعفر». دانشنامهٔ جهان اسلام. ج. ۲ (ویراست ۱). تهران: بنیاد دائرةالمعارف اسلامی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۴۴۷۰-۰۲-۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۵. دریافت‌شده در ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۵.