چونگجن: تفاوت میان نسخهها
جز ربات ردهٔ همسنگ (۳۰) +مرتب+تمیز (۱۴.۵ core): + رده:خودکشی بوسیله طناب دار در چین |
Yamaha5Bot (بحث | مشارکتها) جز اصلاح نویسه عربی، + ویرایش با ماژول ابرابزار با استفاده از AWB |
||
خط ۵: | خط ۵: | ||
|اندازه تصویر = 240 پیکسل |
|اندازه تصویر = 240 پیکسل |
||
| زیرنویس تصویر = پرترهٔ امپراتور چونگجن آخرین امپراتور مینگ |
| زیرنویس تصویر = پرترهٔ امپراتور چونگجن آخرین امپراتور مینگ |
||
| دوران = ۲ اکتبر |
| دوران = ۲ اکتبر ۱۶۲۷–۲۵ آوریل ۱۶۴۴ |
||
| تاجگذاری = |
| تاجگذاری = |
||
| تفویض = |
| تفویض = |
||
| نام کامل =( |
| نام کامل =(پیش از سلطنت) جو یوجیان{{سخ}}朱由檢 |
||
| لقب = چونگجن{{سخ}}崇禎 |
| لقب = چونگجن{{سخ}}崇禎 |
||
| زادروز =[[۶ فوریه]] [[۱۶۱۱ (میلادی)|۱۶۱۱]] |
| زادروز =[[۶ فوریه]] [[۱۶۱۱ (میلادی)|۱۶۱۱]] |
||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
|کاخ = [[شهر ممنوعه]] |
|کاخ = [[شهر ممنوعه]] |
||
| دودمان = [[دودمان مینگ]] |
| دودمان = [[دودمان مینگ]] |
||
| پدر =امپراتور |
| پدر =امپراتور تایچانگ |
||
| مادر = |
| مادر =شیائوجن |
||
| فرزندان = |
| فرزندان = |
||
| دین = |
| دین = |
||
| امضا = |
| امضا = |
||
}} |
}} |
||
'''چونگجن''' ([[زبان چینی#.D8.AE.D8.B7 .DA.86.DB.8C.D9.86.DB.8C|چینی سادهشده]]: 崇祯؛ [[زبان چینی#.D8.AE.D8.B7 .DA.86.DB.8C.D9.86.DB.8C|چینی سنتی]]: 崇禎؛ [[پینیین]]: Chóng Zhēn؛ [[زبان انگلیسی|انگلیسی]]: Chongzhen) به معنای فرخنده و ارجمند، نام پادشاهی جو یوجیان ( |
'''چونگجن''' ([[زبان چینی#.D8.AE.D8.B7 .DA.86.DB.8C.D9.86.DB.8C|چینی سادهشده]]: 崇祯؛ [[زبان چینی#.D8.AE.D8.B7 .DA.86.DB.8C.D9.86.DB.8C|چینی سنتی]]: 崇禎؛ [[پینیین]]: Chóng Zhēn؛ [[زبان انگلیسی|انگلیسی]]: Chongzhen) به معنای فرخنده و ارجمند، نام پادشاهی جو یوجیان ((۶ فوریه ۱۶۱۱–۲۵ آوریل ۱۶۴۴)، شانزدهمین و آخرین امپراتور [[امپراتوری مینگ|دودمان مینگ]] بود. او همچنین پنجمین فرزند امپراتور [[تایچانگ]] و برادر امپراتور [[تیانچی]] بود. |
||
== آغاز سلطنت == |
== آغاز سلطنت == |
||
جو یوجیان در سن ۱۶ سالگی و به دنبال مرگ برادرش امپراتور تیانچی که هیچ وارث مذکری نداشت در ۲ اکتبر ۱۶۲۷ به تخت سلطنت رسید و با نام چونگجن، دوران امپراتوری خود (۵ فوریه |
جو یوجیان در سن ۱۶ سالگی و به دنبال مرگ برادرش امپراتور تیانچی که هیچ وارث مذکری نداشت در ۲ اکتبر ۱۶۲۷ به تخت سلطنت رسید و با نام چونگجن، دوران امپراتوری خود (۵ فوریه ۱۶۲۸–۲۵ آوریل ۱۶۴۴) را آغاز نمود. از آنجا که امپراتور پیشین علاقهای به کشورداری نداشت و بیشتر وقتش را به کار مورد علاقهاش نجاری میگذراند، ادارهٔ تمام امور کشور در دست خواجهٔ اعظم دربار [[وی جونگشیان]] و دایهٔ امپراتور [[بانو که]] قرار گرفته بود که با اعمال پلید خود موجبات نارضایتی مردم و زوال بیشتر پادشاهی مینگ را سبب شده بودند. نخستین کاری که امپراتور چونگجن پس از به قدرت رسیدن انجام داد عزل آن دو و گرفتن امور کشور در دست خود بود. او تمام سعی خود را به کار بست تا دودمان مینگ را احیا کند ولی خزانهٔ سلطنتی به دلیل سالها فساد درباریان خالی بود و امکان به کار گیری افراد شایسته در منصبهای مهم وجود نداشت. از سوی دیگر، [[منچو]]ها به رهبری [[خوانگ تایجی]] از ضعف دولت مرکزی مینگ استفاده کرده و مرزهای شمال شرقی کشور را مورد تاخت و تاز خود قرار داده بودند. در چنین شرایطی که مردم از یک سو مورد هجوم دشمن قرار داشتند و از سوی دیگر با قحطی ناشی از خشکسالیهای پی در پی دست و پنجه نرم میکردند، دولت برای تأمین هزینه هایخود مالیات دریافتی از مردم را افزایش داد و باعث بروز اعتراضات و شورشهای بسیاری در نقاط مختلف کشور شد که از آن جمله میتوان به شورشهای دهقانی به رهبری [[لی زیچنگ]] اشاره نمود. |
||
در ۱۶۳۰، چونگجن نسبت به وفاداری یکی از ژنرالهای ارتش خود به نام [[یوان چونگهوان]] ظنین شد زیرا خواجگان اسیر شده به دست منچوها که موفق به فرار شده بودند به امپراتور اطلاع دادند که ژنرال یوان با دشمن همکاری |
در ۱۶۳۰، چونگجن نسبت به وفاداری یکی از ژنرالهای ارتش خود به نام [[یوان چونگهوان]] ظنین شد زیرا خواجگان اسیر شده به دست منچوها که موفق به فرار شده بودند به امپراتور اطلاع دادند که ژنرال یوان با دشمن همکاری میکند. در واقع این اتهام پاپوشی بود از سوی منچوها برای از میان برداشتن یوان چونگهوان زیرا او تواناترین ژنرال ارتش مینگ در عقب نگاه داشتن منچوها بود و با وجود او امکان فتح کشور چین وجود نداشت. سرانجام ژنرال یوان در همان سال به جرم خیانت به کشور محکوم به مرگ به روش قطعه قطعه کردن آرام گردید و این اعدام علاوه بر ایجاد شورش و ناآرامیهای بیشتر در کشور، نشانگر نابودی حتمی سلسه مینگ به دلیل نبود فرماندهای توانا برای مقابله با منچوها نیز بود. پس از اعدام ژنرال یوان چونگهوان، [[وو سنگویی]] جانشین او شد. |
||
== مرگ چونگجن و پایان دودمان مینگ == |
== مرگ چونگجن و پایان دودمان مینگ == |
||
خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
| عنوان = Ming Tombs - Emperor Chongzhen |
| عنوان = Ming Tombs - Emperor Chongzhen |
||
| تاریخ بازدید = ۳۱ اکتبر ۲۰۰۸ |
| تاریخ بازدید = ۳۱ اکتبر ۲۰۰۸ |
||
| نویسنده = |
| نویسنده = |
||
| نشانی نویسنده = |
| نشانی نویسنده = |
||
| نویسندگان دیگر = |
| نویسندگان دیگر = |
||
| تاریخ = |
| تاریخ = |
||
| سال = |
| سال = |
||
| ماه = |
| ماه = |
||
| قالب = |
| قالب = |
||
| اثر = |
| اثر = |
||
| ناشر = |
| ناشر = |
||
| صفحه = |
| صفحه = |
||
| زبان = انگلیسی |
| زبان = انگلیسی |
||
| نشانی بایگانی = |
| نشانی بایگانی = |
||
| تاریخ بایگانی = |
| تاریخ بایگانی = |
||
| نقل قول = |
| نقل قول = |
||
}}</ref>. امپراتور چونگجن با به صدا درآوردن زنگ مخصوص خواهان حضور وزرایش برای برگزاری جلسهای اضظراری شد ولی |
}}</ref>. امپراتور چونگجن با به صدا درآوردن زنگ مخصوص خواهان حضور وزرایش برای برگزاری جلسهای اضظراری شد ولی هیچکس نیامد. چونگجن که میدید سلسلهٔ مینگ به پایان خود رسیده است، با جمع کردن تمام خاندان سلطنتی، از آنها، به جز پسرانش، خواست تابه جای تسلیم شدن به زندگی خود پایان دهند. ملکه خود را حلقآویز کرد و دیگر زنان و دخترانش را نیز خود کشت. اما شاهزادهخانم [[چانگپینگ]] در برابر فرمان پدرش مقاومت نمود و امپراتور که خشمگین شده بود دست چپ او را قطع نمود. |
||
سرانجام در بامداد روز ۲۵ آوریل ۱۶۴۴، چونگ جن در حالیکه موهایش آشفته، آستین لباسش آغشته به خون و تنها یک کفش به پا داشت<ref>{{یادکرد وب |
سرانجام در بامداد روز ۲۵ آوریل ۱۶۴۴، چونگ جن در حالیکه موهایش آشفته، آستین لباسش آغشته به خون و تنها یک کفش به پا داشت<ref>{{یادکرد وب |
||
خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
| عنوان = Jingshan (Prospect Hill) Park |
| عنوان = Jingshan (Prospect Hill) Park |
||
| تاریخ بازدید = ۳۰ اکتبر ۲۰۰۸ |
| تاریخ بازدید = ۳۰ اکتبر ۲۰۰۸ |
||
| نویسنده = |
| نویسنده = |
||
| نشانی نویسنده = |
| نشانی نویسنده = |
||
| نویسندگان دیگر = |
| نویسندگان دیگر = |
||
| تاریخ = |
| تاریخ = |
||
| سال = |
| سال = |
||
| ماه = |
| ماه = |
||
| قالب = |
| قالب = |
||
| اثر = |
| اثر = |
||
| ناشر = |
| ناشر = |
||
| صفحه = پاراگراف ششم |
| صفحه = پاراگراف ششم |
||
| زبان = |
| زبان = انگلیسی |
||
| نشانی بایگانی = |
| نشانی بایگانی = |
||
| تاریخ بایگانی = |
| تاریخ بایگانی = |
||
| نقل قول = |
| نقل قول = |
||
}}</ref> همراه با [[وانگ چنگئن]]، خواجهٔ اعظم و وفادار به امپراتور<ref>{{یادکرد وب |
}}</ref> همراه با [[وانگ چنگئن]]، خواجهٔ اعظم و وفادار به امپراتور<ref>{{یادکرد وب |
||
| نشانی = http://books.google.com/books?id=iB8R0oEH3kEC&pg=PA334&dq=chongzhen+wang+cheng-en&ei=liwMScrGMImyyQSHx7WBAg |
| نشانی = http://books.google.com/books?id=iB8R0oEH3kEC&pg=PA334&dq=chongzhen+wang+cheng-en&ei=liwMScrGMImyyQSHx7WBAg |
||
خط ۷۷: | خط ۷۷: | ||
| تاریخ بازدید = ۱ نوامبر ۲۰۰۸ |
| تاریخ بازدید = ۱ نوامبر ۲۰۰۸ |
||
| نویسنده = Jae-un Kang, Suzanne Lee & Sook Pyo Lee |
| نویسنده = Jae-un Kang, Suzanne Lee & Sook Pyo Lee |
||
| نشانی نویسنده = |
| نشانی نویسنده = |
||
| نویسندگان دیگر = |
| نویسندگان دیگر = |
||
| تاریخ = ۲۰۰۶ |
| تاریخ = ۲۰۰۶ |
||
| سال = |
| سال = |
||
| ماه = |
| ماه = |
||
| قالب = |
| قالب = |
||
| اثر = |
| اثر = |
||
| ناشر = Homa & Sekey Books |
| ناشر = Homa & Sekey Books |
||
| صفحه = ۳۳۴ |
| صفحه = ۳۳۴ |
||
| زبان = انگلیسی |
| زبان = انگلیسی |
||
| نشانی بایگانی = |
| نشانی بایگانی = |
||
| تاریخ بایگانی = |
| تاریخ بایگانی = |
||
| نقل قول = |
| نقل قول = |
||
}}</ref> از [[شهر ممنوعه]] خارج شده و به سمت باغ سلطنتی جینگشان که در شمال آن قرار داشت فرار |
}}</ref> از [[شهر ممنوعه]] خارج شده و به سمت باغ سلطنتی جینگشان که در شمال آن قرار داشت فرار میکند. از تپهٔ میشان بالا میرود و با کمک وانگ چنگئن خود را بر درخت پاگودایی که رو به شهر ممنوعه دارد و در دوران امپراتوری چینگ به درخت ادیب چینی گنهکار شهرت یافت{{نشان|m1}} دار میزند و با مرگ خود به سلسلهٔ مینگ پایان میدهد. |
||
== جستارهای وابسته == |
== جستارهای وابسته == |
||
خط ۹۷: | خط ۹۷: | ||
== پانویس == |
== پانویس == |
||
{{پاورقی|m1}}درخت مذکور دیگر وجود ندارد [http://en.beijing2008.cn/spectators/beijing/tourism/list/n214068422.shtml][http://www.tourochina.com/sightarea/568/Jingshan-Park] و گفته |
{{پاورقی|m1}}درخت مذکور دیگر وجود ندارد [http://en.beijing2008.cn/spectators/beijing/tourism/list/n214068422.shtml][http://www.tourochina.com/sightarea/568/Jingshan-Park] و گفته میشود در زمان انقلاب فرهنگی توسط ارتش سرخ از ریشه به درآورده شده است[http://books.google.com/books?id=ivu7xqd-nuUC&pg=PA136&dq=chongzhen+1644+tree&ei=5EMLSeefFJ_EtAPm5eyhBQ#PPA136,M1] و آنچه که امروز در جای آن قرار دارد درختی مشابه آن است که در ۱۹۸۱ کاشته شده است [http://www.beijingguide2008.com/jingshan_park_beijing/jingshan_park_beijing.html]. |
||
== منابع == |
== منابع == |
||
{{پانویس}} |
{{پانویس}} |
||
* [ |
* [[:en:Chongzhen Emperor|ویکیپدیای انگلیسی]] |
||
* [http://www.britannica.com/EBchecked/topic/116943/Chongzhen دائرةالمعارف بریتانیکا] |
* [http://www.britannica.com/EBchecked/topic/116943/Chongzhen دائرةالمعارف بریتانیکا] |
||
<div dir="ltr"> |
<div dir="ltr"> |
نسخهٔ ۱۱ اوت ۲۰۱۷، ساعت ۰۲:۵۹
چونگجن | |||||
---|---|---|---|---|---|
امپراتور چین | |||||
پرونده:朱由检.jpg | |||||
سلطنت | ۲ اکتبر ۱۶۲۷–۲۵ آوریل ۱۶۴۴ | ||||
پیشین | تایچانگ | ||||
زاده | ۶ فوریه ۱۶۱۱ | ||||
درگذشته | ۲۵ آوریل ۱۶۴۴ تپه جینگشان، پکن | ||||
| |||||
دودمان | دودمان مینگ | ||||
پدر | امپراتور تایچانگ | ||||
مادر | شیائوجن |
چونگجن (چینی سادهشده: 崇祯؛ چینی سنتی: 崇禎؛ پینیین: Chóng Zhēn؛ انگلیسی: Chongzhen) به معنای فرخنده و ارجمند، نام پادشاهی جو یوجیان ((۶ فوریه ۱۶۱۱–۲۵ آوریل ۱۶۴۴)، شانزدهمین و آخرین امپراتور دودمان مینگ بود. او همچنین پنجمین فرزند امپراتور تایچانگ و برادر امپراتور تیانچی بود.
آغاز سلطنت
جو یوجیان در سن ۱۶ سالگی و به دنبال مرگ برادرش امپراتور تیانچی که هیچ وارث مذکری نداشت در ۲ اکتبر ۱۶۲۷ به تخت سلطنت رسید و با نام چونگجن، دوران امپراتوری خود (۵ فوریه ۱۶۲۸–۲۵ آوریل ۱۶۴۴) را آغاز نمود. از آنجا که امپراتور پیشین علاقهای به کشورداری نداشت و بیشتر وقتش را به کار مورد علاقهاش نجاری میگذراند، ادارهٔ تمام امور کشور در دست خواجهٔ اعظم دربار وی جونگشیان و دایهٔ امپراتور بانو که قرار گرفته بود که با اعمال پلید خود موجبات نارضایتی مردم و زوال بیشتر پادشاهی مینگ را سبب شده بودند. نخستین کاری که امپراتور چونگجن پس از به قدرت رسیدن انجام داد عزل آن دو و گرفتن امور کشور در دست خود بود. او تمام سعی خود را به کار بست تا دودمان مینگ را احیا کند ولی خزانهٔ سلطنتی به دلیل سالها فساد درباریان خالی بود و امکان به کار گیری افراد شایسته در منصبهای مهم وجود نداشت. از سوی دیگر، منچوها به رهبری خوانگ تایجی از ضعف دولت مرکزی مینگ استفاده کرده و مرزهای شمال شرقی کشور را مورد تاخت و تاز خود قرار داده بودند. در چنین شرایطی که مردم از یک سو مورد هجوم دشمن قرار داشتند و از سوی دیگر با قحطی ناشی از خشکسالیهای پی در پی دست و پنجه نرم میکردند، دولت برای تأمین هزینه هایخود مالیات دریافتی از مردم را افزایش داد و باعث بروز اعتراضات و شورشهای بسیاری در نقاط مختلف کشور شد که از آن جمله میتوان به شورشهای دهقانی به رهبری لی زیچنگ اشاره نمود.
در ۱۶۳۰، چونگجن نسبت به وفاداری یکی از ژنرالهای ارتش خود به نام یوان چونگهوان ظنین شد زیرا خواجگان اسیر شده به دست منچوها که موفق به فرار شده بودند به امپراتور اطلاع دادند که ژنرال یوان با دشمن همکاری میکند. در واقع این اتهام پاپوشی بود از سوی منچوها برای از میان برداشتن یوان چونگهوان زیرا او تواناترین ژنرال ارتش مینگ در عقب نگاه داشتن منچوها بود و با وجود او امکان فتح کشور چین وجود نداشت. سرانجام ژنرال یوان در همان سال به جرم خیانت به کشور محکوم به مرگ به روش قطعه قطعه کردن آرام گردید و این اعدام علاوه بر ایجاد شورش و ناآرامیهای بیشتر در کشور، نشانگر نابودی حتمی سلسه مینگ به دلیل نبود فرماندهای توانا برای مقابله با منچوها نیز بود. پس از اعدام ژنرال یوان چونگهوان، وو سنگویی جانشین او شد.
مرگ چونگجن و پایان دودمان مینگ
در روز ۲۴ آوریل ۱۶۴۴، گروه عظیمی از شورشیان به رهبری لی زیچنگ موفق به تصرف بیجینگ، پایتخت امپراتوری شدند[۱]. امپراتور چونگجن با به صدا درآوردن زنگ مخصوص خواهان حضور وزرایش برای برگزاری جلسهای اضظراری شد ولی هیچکس نیامد. چونگجن که میدید سلسلهٔ مینگ به پایان خود رسیده است، با جمع کردن تمام خاندان سلطنتی، از آنها، به جز پسرانش، خواست تابه جای تسلیم شدن به زندگی خود پایان دهند. ملکه خود را حلقآویز کرد و دیگر زنان و دخترانش را نیز خود کشت. اما شاهزادهخانم چانگپینگ در برابر فرمان پدرش مقاومت نمود و امپراتور که خشمگین شده بود دست چپ او را قطع نمود.
سرانجام در بامداد روز ۲۵ آوریل ۱۶۴۴، چونگ جن در حالیکه موهایش آشفته، آستین لباسش آغشته به خون و تنها یک کفش به پا داشت[۲] همراه با وانگ چنگئن، خواجهٔ اعظم و وفادار به امپراتور[۳] از شهر ممنوعه خارج شده و به سمت باغ سلطنتی جینگشان که در شمال آن قرار داشت فرار میکند. از تپهٔ میشان بالا میرود و با کمک وانگ چنگئن خود را بر درخت پاگودایی که رو به شهر ممنوعه دارد و در دوران امپراتوری چینگ به درخت ادیب چینی گنهکار شهرت یافت∗ دار میزند و با مرگ خود به سلسلهٔ مینگ پایان میدهد.
جستارهای وابسته
پانویس
^ درخت مذکور دیگر وجود ندارد [۱][۲] و گفته میشود در زمان انقلاب فرهنگی توسط ارتش سرخ از ریشه به درآورده شده است[۳] و آنچه که امروز در جای آن قرار دارد درختی مشابه آن است که در ۱۹۸۱ کاشته شده است [۴].
منابع
- ↑ "Ming Tombs - Emperor Chongzhen" (به انگلیسی). Retrieved 31 October 2008.
- ↑ "Jingshan (Prospect Hill) Park" (به انگلیسی). p. پاراگراف ششم. Retrieved 30 October 2008.
- ↑ Jae-un Kang, Suzanne Lee & Sook Pyo Lee (۲۰۰۶). "The Land of Scholars" (به انگلیسی). Homa & Sekey Books. p. ۳۳۴. Retrieved 1 November 2008.
- Roger V. Des Forges. Cultural Centrality and Political Change in Chinese History: Northeast Henan in the Fall of the Ming. USA: Stanford University Press, 2003, ISBN 0-8047-4044-5. Google Books, (بازبینی به تاریخ ۳۱ اکتبر ۲۰۰۸).