معاهده پاریس (۱۷۸۳)

پیمان پاریس (۱۷۸۳)

نام کامل: پیمان نهایی صلح میان پادشاهی بریتانیای کبیر و ایالات متحده آمریکا
صفحهٔ نخست «پیمان پاریس» که در سوم سپتامبر سال ۱۷۸۳ امضا شد.
تاریخ پیش‌نویس	۳۰ نوامبر ۱۷۸۲
تاریخ امضا	۳ سپتامبر ۱۷۸۳
مکان امضا	پاریس، پادشاهی فرانسه
تاریخ اجرا	May ۱۲, ۱۷۸۴ (May ۱۲, ۱۷۸۴-}})
شرط اجرا	توسط هر دو کشور پادشاهی بریتانیای کبیر و ایالات متحدهٔ آمریکا به تصویب رسید.
امضاکنندگان	دیوید هارتلی جان آدامز بنجامین فرانکلین جان جی
گروه‌ها	پادشاهی بریتانیای کبیر ایالات متحده آمریکا
ضامن	دولت ایالات متحده؛ دولت بریتانیا
زبان	English
[[wikisource:Treaty of Paris (1783)}|Treaty of Paris (1783)}]] در ویکی‌نبشته

معاهده پاریس در ۳ سپتامبر ۱۷۸۳ در پاریس به امضا رسید و در ۱۴ ژانویه سال بعد از تصویب کنگره کنفدراسیون گذشت. مطابق این پیمان ایالات متحده به طور رسمی از استعمار انگلستان خارج شد، هرچند تاریخ اعلام استقلال ایالات متحده به ۴ ژوئیه ۱۷۷۶ باز می‌گردد ولی تا زمان امضای پیمان پاریس در کاخ ورسای این کشور مشکلاتی از نظر استقلال داشت و پس از امضای آن گسترش به غرب و تشکیل حکومتی ملی را آغاز کرد.

پیمان پاریس، که در ۳ سپتامبر ۱۷۸۳ میان نمایندگان پادشاه جورج سوم بریتانیای کبیر و نمایندگان ایالات متحده امضا شد، رسماً به جنگ استقلال آمریکا پایان داد و استقلال سیزده مستعمرهٔ پیشین بریتانیا را به‌عنوان ایالاتی آزاد، مستقل و متحد به رسمیت شناخت.

پیمان پاریس، که در تاریخ ۳ سپتامبر ۱۷۸۳ میلادی توسط نمایندگان پادشاه جورج سوم، پادشاه بریتانیای کبیر، و نمایندگان ایالات متحده آمریکا امضا شد، رسماً به جنگ استقلال آمریکا پایان داد و سیزده مستعمره‌ای را که تا آن زمان بخشی از آمریکای مستعمراتی بریتانیا بودند، به عنوان کشورهایی آزاد، مستقل و واحد به رسمیت شناخت.

این پیمان مرزهای میان آمریکای شمالی بریتانیا (که بعدها کانادا نام گرفت) و ایالات متحده را تعیین کرد؛ مرزهایی که بریتانیایی‌ها آن را «بسیار سخاوتمندانه» توصیف کردند، هرچند تعریف دقیق مرزها در مناطق شمال‌غربی دوردست و در جنوب همچنان موجب مناقشاتی بود. جزئیات پیمان شامل حقوق ماهیگیری و بازگرداندن اموال و اسیران جنگی نیز می‌شد.

این پیمان، همراه با پیمان‌های صلح جداگانه‌ای که میان بریتانیای کبیر و کشورهایی که از آرمان آمریکایی‌ها پشتیبانی کردند (از جمله فرانسه، اسپانیا و جمهوری هلند) امضا شد، به طور جمعی «صلح پاریس» نامیده می‌شود. تنها مادهٔ نخست این پیمان، که موجودیت ایالات متحده را به عنوان کشورهایی آزاد، مستقل و دارای حاکمیت به رسمیت می‌شناسد، هنوز معتبر و لازم‌الاجرا باقی مانده است.

توافق‌نامه

مذاکرات صلح در آوریل ۱۷۸۲، پس از پیروزی جورج واشنگتن و ارتش قاره‌ای در جنگ انقلاب آمریکا، در پاریس آغاز شد. این مذاکرات تا تابستان ۱۷۸۲ ادامه یافت. نمایندگان ایالات متحده بنجامین فرانکلین، جان جی، هنری لارنس و جان آدامز بودند. نمایندگان پادشاهی بریتانیای کبیر و پادشاه جورج سوم، دیوید هارتلی و ریچارد اسوالد بودند.

این پیمان در 30 نوامبر 1782 تهیه و در 3 سپتامبر 1783 در هتل یورک واقع در خیابان ژاکوب شماره 56 امروزی در پاریس، توسط آدامز، فرانکلین، جی و هارتلی امضا شد.

در سپتامبر ۱۷۸۲، وزیر امور خارجه فرانسه، ورژن، راه حلی برای مذاکرات به بن‌بست رسیده بین ایالات متحده و بریتانیا پیشنهاد داد که توسط ایالات متحده رد شد. فرانسه از جنگ خسته شده بود و همه طرف‌ها به دنبال صلح بودند، به جز اسپانیا که اصرار داشت جنگ انقلابی را تا زمانی که بتواند جبل الطارق را از بریتانیا تصرف کند، ادامه دهد. ورژن شرایط پیمانی را تدوین کرد که بر اساس آن اسپانیا از حفظ جبل الطارق صرف نظر می‌کرد و به ایالات متحده استقلال داده می‌شد، اما این استقلال به منطقه شرق کوه‌های آپالاچی محدود می‌شد. بریتانیا منطقه شمال رودخانه اوهایو را که بخشی از استان کبک بود، حفظ می‌کرد. در منطقه جنوب آن، یک ایالت مستقل هندی تحت کنترل اسپانیا وجود داشت.

هیئت آمریکایی دریافت که می‌توانند با مذاکره مستقیم با بریتانیایی‌ها در لندن به معاهده بهتری دست یابند. جان جی فوراً به بریتانیایی‌ها گفت که مایل است مستقیماً با آنها مذاکره کند و فرانسه و اسپانیا را دور بزند و لرد شلبورن، نخست‌وزیر بریتانیا، نیز موافقت کرد. شلبورن که مسئول مذاکرات بریتانیا بود و برخی از آنها در اتاق مطالعه‌اش در خانه لنسدون، که اکنون یک بار در باشگاه لنسدون است، انجام شد، اکنون فرصتی را برای جدایی ایالات متحده از فرانسه و تأسیس ملت جدید به عنوان یک شریک اقتصادی ارزشمند می‌دید. شرایط این بود که ایالات متحده تمام منطقه شرق رودخانه می‌سی‌سی‌پی، شمال فلوریدای امروزی و جنوب کانادای امروزی را به دست آورد. مرز شمالی تقریباً مشابه مرز امروزی خواهد بود.

ایالات متحده حق ماهیگیری در سواحل نوا اسکوشیا را به دست می‌آورد و موافقت می‌کرد که به بازرگانان و وفاداران بریتانیایی اجازه دهد تا برای بازپس‌گیری اموال خود تلاش کنند. این پیمان برای ایالات متحده بسیار مطلوب بود و از دیدگاه بریتانیا عمداً چنین بود. شلبورن تجارت دو طرفه بسیار سودآوری را بین بریتانیا و ایالات متحده که به سرعت در حال رشد بود، پیش‌بینی کرد که به وقوع پیوست.

تابلوی «پیمان پاریس» (۱۸۳۳) اثر بنجامین وِست، هیئت نمایندگی آمریکا را در زمان امضای پیمان پاریس به تصویر می‌کشد. در این نقاشی (از چپ به راست) جان جی، جان آدامز، بنجامین فرانکلین، هنری لارنس و ویلیام تمپل فرانکلین دیده می‌شوند. هیئت بریتانیایی از ژست گرفتن برای نقاشی خودداری کرد و به همین دلیل، اثر هرگز تکمیل نشد.

بریتانیای کبیر همچنین توافق‌نامه‌های جداگانه‌ای با فرانسه و اسپانیا و موقتاً با هلند امضا کرد. در پیمان با اسپانیا، سرزمین‌های فلوریدای شرقی و غربی بدون مرز شمالی مشخص به اسپانیا واگذار شد که منجر به اختلاف ارضی شد که با پیمان مادرید در سال 1795 حل و فصل شد. اسپانیا همچنین جزیره منورکا را دریافت کرد، اما باهاما، گرنادا و مونتسرات که توسط فرانسوی‌ها و اسپانیایی‌ها تصرف شده بود، به بریتانیا بازگردانده شد. پیمان با فرانسه عمدتاً در مورد تبادل سرزمین‌های تصرف شده بود. تنها دستاوردهای خالص فرانسه جزیره توباگو و سنگال در آفریقا بود، اما این پیمان همچنین معاهدات قبلی را تقویت کرد و حقوق ماهیگیری در نیوفاندلند را تضمین کرد. متصرفات هلند در هند شرقی که در سال 1781 تصرف شد، توسط بریتانیا در ازای امتیازات تجاری در هند شرقی هلند توسط پیمانی که تا سال 1784 نهایی نشد، به هلند بازگردانده شد

کنگره کنفدراسیون، که به عنوان نهاد قانونگذاری ایالات متحده تازه تأسیس شده فعالیت می‌کرد، پیمان پاریس را در 14 ژانویه 1784 در آناپولیس، مریلند، در تالار قدیمی سنای مجلس ایالتی مریلند تصویب کرد. نسخه‌هایی از آن برای تصویب توسط سایر طرف‌های درگیر به اروپا ارسال شد که اولین نسخه در مارس 1784 به فرانسه رسید. تصویب بریتانیا در 9 آوریل 1784 انجام شد و نسخه‌های تصویب شده در 12 مه 1784 در پاریس مبادله شدند.