لی زی
لی زی
لی زی | |||||||||||||||||||||
زبانهای چینی | 列子 | ||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
معنای تحتاللفظی | "[The Writings of] Master Lie" | ||||||||||||||||||||
|
لی زی نام اصلی لیه دزو (Lieh-Tzu)، لی یوکو Lieh Yukou است.
(لیئه ـ تزو Lieh-tzŭ)، (Tzu)، (به انگلیسی: Liezi)
(دزو) به معنی استاد یا فرزانه (sage) است. انسانی با فضیلت اعلا که به او الهام میرسد.[۱]
لیه دزو (Lieh-Tzu)[ویرایش]
بعضی لیه دزو (Lieh-Tzu) را متعلق به قرن ۴ یا ۵ قبل از میلاد میدانند.
کتاب لیه دزو، دومین کتاب مهم در خصوص دائوئیسم هست که در آن آموزههای استادان خود یعنی "هو دزو Hu Tzu " و "پو هان Po hun" را به شاگردانش تعلیم میدهد. برخی از مهمترین این آموزهها عبارتاند:
۱- آشتی با مرگ یا درک مرگ همچون همزاد زندگی.
۲- توجه به شگفتیهای طبیعت و قدرت تخیل انسان. واسطهٔ میان جهان غیب و عالم شهادت فقط میتواند خیال باشد.[۲]
۳- تقابل رؤیا و واقعیت و جابجایی آسان آندو.[۳]
آثار مربوطه[ویرایش]
The Book of Lieh-tzǔ: A Classic of Tao. New York: Columbia University Press. 1960, revised 1990. ISBN 0-231-07237-6
Liang Xiaopeng, tr. Liezi. Beijing: Zhonghua Book Company. 2005 (Library of Chinese Classics) ISBN 7-101-04273-2/K-1816
دزو، لیه (مجموعه آثار) برگردان مریم کمالی، مسعود شیر بچه، تهران: نشر میترا ۱۳۸۶ شابک ۴-۱۶-۸۴۱۷-۹۶۴
جستارهای وابسته[ویرایش]
در دائو، نور به خودشناسی تعریف شدهاست.[۴]
چوانگ ـ تزو (Zhuang Zhou) , (Chuang –Tzu)، با توجه به (وابستگی dependence) و (آزادگی independence) انسان، مردم را به چهار گروه تقسیم میکند.
حکیم تائوئی شهیر لیه تزو (Lieh-tzŭ)، در گروه سوم انسانی با (حکمت بزرگ great wisdom)، جای دارد.[۵]
منابع[ویرایش]
- ↑ دزو، لیه (مجموعه آثار) برگردان مریم کمالی، مسعود شیر بچه، تهران: نشر میترا 1386 شابک 4-16-8417-964صفحه 6
- ↑ هانری کوربن، تخیل خلاق در عرفان ابن عربی، ترجمه دکتر انشاءلله رحمتی – تهران: جامی 1384 - صفحه 288
- ↑ دزو، لیه (مجموعه آثار) برگردان مریم کمالی، مسعود شیر بچه، تهران: نشر میترا 1386 شابک 4-16-8417-964صفحه 6
- ↑ توشیهیکو ایزوتسو، صوفیسم و تائوئیسم، ترجمه دکتر محمدجواد گوهری – تهران روزنه 1385 -صفحه 295
- ↑ ایزوتسو، توشیهیکو، صوفیسم و تائوئیسم، ترجمه دکتر محمدجواد گوهری – تهران روزنه 1385-صفحه 473 - ی