برنامه‌نویسی منطقی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
برنامه‌نویسی منطقی (به انگلیسی: Logic Programming) یک پارادایم برنامه‌نویسی است که به‌صورت عمده برپایهٔ منطق گسترش یافته‌است. هر برنامه در یک زبان برنامه‌نویسی منطقی، مجموعه‌ای از جملات منطقی‌ست که راستینه‌ها (به انگلیسی: Facts) و قوانین (به انگلیسی: Rules) یک مسأله را شرح می‌دهد. از رایج‌ترین زبان‌های برنامه‌نویسی منطقی می‌توان به پرولوگ و دیتالاگ اشاره کرد. در این زبان‌ها قوانین به شکل بند درج می‌شوند:
H :- A1, A2, ..., An.
بند فوق به‌صورت «H صحیح است اگر A1 و A2 و ... و An صحیح باشند» خوانده می‌شود. هر بند دارای یک راس و یک بدنه است. در بند بالا H راس و A1, ..., An بدنه هستند. قوانینی که دارای بدنه نباشند، راستینه یا فکت نامیده می‌شوند:
H.
تاریخچه[ویرایش]
استفاده از منطق ریاضی برای نمایش و اجرای برنامه‌های رایانه‌ای اولین بار در دهه ۱۹۳۰ توسط آلونزو چرچ صورت گرفت.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- Robert Kowalski. The Early Years of Logic Programming CACM. January ۱۹۸۸
