امارت اسلامی بیاره

امارت اسلامی بیاره
پرچم
امارت اسلامی بیاره (سیاه) در اوج خود، کنترل کل استان حلبچه
وضعیت	رسمیت محدود
پایتخت و بزرگترین شهر	بیاره
زبان(های) رسمی	زبان کردی (سورانی)
دین(ها)	اسلام سنی
حکومت	امارت اسلامی
امیر
• 2001–2003	ملا کریکار
تاریخ
• بنیان‌گذاری	سپتامبر ۲۰۰۱
• فروپاشی	مارس ۳۰، ۲۰۰۳
واحد پول	ریال ایران، دینار عراق (دفاکتو)
امروز بخشی از	اقلیم کردستان عراق

امارت اسلامی بیاره یک شبه دولت اسلامی کردی بود که مدت کوتاهی به رسمیت شناخته نشده بود، که در سال ۲۰۰۱ از عراق اعلام استقلال کرد و در سال ۲۰۰۳ به پایان رسید.

استقلال

در سپتامبر 2001، در منطقه بیارا، واقع در منطقه آورومان، یک گروه سلفی کرد به نام انصار الاسلام، همراه با گروه اسلامی کردستان و جنبش اسلامی کردستان، امارت اسلامی بیارا را با نام شهر بیارا تأسیس کردند. سرمایه آن ملا کرکار، رهبر انصارالاسلام، امیر امارت و ویریا صالح و علی باپیر معاونان وی بودند. امارت اولین باری بود که ناسیونالیست های کرد-اسلامی در هدف خود یعنی تأسیس یک دولت کردی تحت شریعت موفق شدند. در شرایطی که این منطقه تحت تحریم واقعی از همه طرف قرار داشت، جهادگران کرد از ایران از امارات حمایت فرامرزی کردند و شبکه‌هایی را ایجاد کردند که به طور غیرقانونی به این منطقه قاچاق می‌شدند.

زندگی در امارت اسلامی

مبارزان انصارالاسلام در امارت اسلامی بیارا هر دو هویت کردی و مسلمان خود را پذیرفتند و از سبک زندگی مذهبی، فرهنگی و سنتی دفاع کردند، به همین دلیل مبارزان انصارالاسلام لباس کردی می پوشیدند و فقط به زبان کردی صحبت می کردند و حامیان خود را تشویق می کردند. برای انجام همین کار. همچنین گزارش شد که انصارالاسلام مرتکب جنایات غیرانسانی علیه غیر مسلمانان، اجرای قوانین سختگیرانه شریعت، نابود کردن هر چیزی که ادعا می کردند «غیر اسلامی» است، و درگاه ها و خانقاه های صوفی را هتک حرمت کردند. دیده بان حقوق بشر انصارالاسلام را به شکنجه زندانیان و اعدام پیشمرگه ها، ارتش عراق، ارتش آمریکا یا هر سرباز خارجی که معمولاً با سر بریدن اسیر شده بودند، متهم کرد. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به دلیل سهل انگاری و اجازه دادن آزادانه به اسلام گرایان در آن سوی مرزها مورد انتقاد قرار گرفت.

سقوط امارت

پس از آغاز عملیات چکش وایکینگ توسط ایالات متحده در سال 2003، امارت پایان یافت. پس از از دست دادن امارت، جنگجویان انصار در مرز ایران و عراق جمع شدند و توسط جهادگران کرد ایرانی به صورت قاچاق به ایران منتقل شدند. سپاه بسیاری را دستگیر کرد و به کردستان عراق بازگرداند تا دستگیر شوند. حکومت اقلیم کردستان می گوید که ایران نیز تا زمانی که جهادی ها مخفیانه و بی سر و صدا وارد می شدند، بسیاری از آنها را نادیده می گرفت و در مناطق دورافتاده مستقر می شدند. گفته می‌شود که سپاه به کردهای ایرانی که جهادگران را اسکان می‌دادند هشدار داده بود که اگر در ملاء عام دیده شوند، دستگیر و به عراق بازگردانده می‌شوند. برخی از جهادگران کرد خانواده های خود را با خود به ایران آوردند. برخی از آنها به مدت دو هفته توسط مقامات بازداشت شدند و سپس آزاد شدند و اجازه اقامت داشتند. برخی از جهادگران در ایران مستقر شدند و برخی دیگر به عراق بازگشتند، یا به شورشیان عراق پیوستند یا به زندگی عادی خود بازگشتند و سبک زندگی جهادی را رها کردند.

در اواخر سال 2016، در حوالی پانزدهمین سالگرد بیارا، ملا کرکار گفت: "امیدوارم هر چه زودتر از عراق جدا شویم. من از صمیم قلب از آن حمایت خواهم کرد. ما در سال 1921 به زور به کشور عراق ملحق شدیم، دولتی که یک کشور است. دولت شکست خورده به تمام معنا. اولین باری که عراق هواپیما خرید، پادشاهی کردستان و سلیمانیه را بمباران کردند. اگر قسمت کوچکی از کردستان از عراق جدا شود و اعلام استقلال کند، من کاملاً آن را تایید می کنم. وقتی موریتانی استقلال را اعلام کرد، آنها این کار را نکردند. حتی ساختمانی برای اهتزاز پرچم خود ندارند، اما با این حال اعلام استقلال کردند. او همچنین گفت که دیگر با هیچ یک از مقامات حکومت کردستان دشمنی ندارد و بسیاری از دوستان و خانواده او در دولت کردستان هستند. هوشیار زیباری تایید کرد که دولت کردستان با کرکار صلح کرده است.

همچنین ببینید

• امارت اسلامی افغانستان (۱۹۹۶–۲۰۰۱)
• امارت اسلامی کنر
• اسلام‌گرایی
• کردستان
• مجاهدین کردستان