این فهرست از تلفات فرمول یک، رانندگانی را که در طول یکی از رویدادهای مسابقات جهانی فدراسیون بین‌المللی اتومبیل‌رانی (فیا) (شامل مراحل تمرین، تعیین خط و مسابقه) کشته شده‌اند، و رانندگانی که در حین راندن خودروهای فرمول یک مدرن یا قدیمی در خارج از مسابقات جهانی کشته شده‌اند را در بر می‌گیرد. مارشال‌های پیست و سایر حاضرین در مسابقات که در نتیجهٔ این حوادث کشته شده‌اند در اینجا فهرست نشده‌اند. پنجاه و دو راننده بر اثر حوادثی که در طول یک رویداد مسابقات جهانی فدراسیون بین‌المللی اتومبیل‌رانی رخ داده‌اند، یا در حال راندن یک خودروی فرمول یک در رویدادی خارج از مسابقات جهانی، کشته شده‌اند، که نخستین آن‌ها کامرون ارل در سال ۱۹۵۲ بوده‌است. سی و دو نفر از این رانندگان بر اثر حادثه‌ای در یک گراند پری آخر هفته، که بخشی از مسابقات جهانی بوده، هفت نفر از آن‌ها در مراحل آزمایشی و دوازده نفر از آن‌ها در رویدادهای غیر قهرمانی فرمول یک کشته شده‌اند. پیست اتومبیل‌رانی ایندیاناپلیس بیشترین تعداد تلفات را به خود اختصاص داده‌است؛ در دورانی که مسابقات ایندیاناپلیس ۵۰۰ بخشی از مسابقات قهرمانی جهان بود، هفت راننده در این پیست کشته شدند. پانزده راننده در دههٔ ۱۹۵۰، چهارده راننده در دههٔ ۱۹۶۰، دوازده نفر در دههٔ ۱۹۷۰، چهار نفر در دههٔ ۱۹۸۰، و دو راننده در دههٔ ۱۹۹۰ جان خود را از دست دادند. پس از مرگ آیرتون سنا و رولند راتزنبرگر در روزهای متوالی در فصل ۱۹۹۴، و تا پیش از مرگ ژول بیانچی در سال ۲۰۱۵ بر اثر جراحات وارده در جایزه بزرگ ژاپن ۲۰۱۴، برای مدت بیش از ۲۰ سال هیچ راننده‌ای در طول رویدادهای مسابقات قهرمانی جهان کشته نشده‌بود،[۱] اگرچه در سال‌های میان این دو حادثه، سه رانندهٔ دیگر نیز در حال رانندگی با خودروهای سابق فرمول یک (دو خودرو از دههٔ ۱۹۶۰، و یک خودرو از دههٔ ۱۹۹۰) در مسابقات خودروهای قدیمی و سایر رویدادهایی غیر مرتبط با مسابقات گراند پری قهرمانی جهان کشته شدند.[۲][۳][۴]
دو نفر از قهرمانان فرمول یک در حال مسابقه‌دادن یا تمرین برای مسابقه کشته شده‌اند: جوهن رایندت در سال ۱۹۷۰، و آیرتون سنا در سال ۱۹۹۴. رایندت تنها راننده‌ای است که پس از مرگ برندهٔ مقام قهرمانی شده‌است.[۵]
ژول بیانچی یکی از آخرین رانندگانی است که اخیراً در یک مسابقهٔ گراند پری به‌شدت مجروح شده‌است. او نه ماه پس از وارد شدن صدمات جدی به سرش در جایزه بزرگ ژاپن ۲۰۱۴، در ژوئیه ۲۰۱۵ درگذشت.آیرتون سنا، قهرمان سه‌بارهٔ مسابقات جهانی فرمول یک، در سال ۱۹۹۴ در پیست ایمولا دچار یک حادثهٔ مرگبار شده و کشته‌شد.
↑آیولو یک روز پس از تصادف خود، در ۱۷ مهٔ ۱۹۵۵ درگذشت.[۱۱]
↑لوییس-اوانز ۶ روز پس از تصادف خود، در ۲۵ اکتبر ۱۹۵۸ بر اثر شدت سوختگی درگذشت.[۸]
↑آنسر پانزده روز پس از تصادف خود، در ۱۷ مهٔ ۱۹۵۹ بر اثر شدت سوختگی درگذشت.[۸]
↑بریستو و استیسی در تصادف‌های جداگانه کشته شدند.[۸]
↑کابیانکا که به علت نقص فنی قادر به کاهش سرعت خودروی خود نبود، از میان یک دروازهٔ باز وارد جادهٔ عمومی شد و با چندین خودروی دیگر برخورد کرد. او به‌همراه سه نفر دیگر در این حادثه کشته شد.[۱۵]
↑خودروی فون تریپس که با خودروی جیم کلارک برخورد کرده‌بود، از مسیر اصلی پیست خارج شد و همزمان که در هوا در حال چرخیدن بود، با یک حصار سیمی و افرادی که پشت آن تجمع کرده‌بودند برخورد کرد. فون تریپس، که از خودرو به بیرون پرتاب شده‌بود، به همراه پانزده تماشاچی در این حادثه کشته شد.[۱۶]
↑گودین دی بوفورت یک روز پس از تصادف خود، در ۲ اوت ۱۹۶۴ درگذشت.[۱۹]
↑تیلور سی و دو روز پس از تصادف خود، در ۸ سپتامبر ۱۹۶۶ بر اثر سوختگی ۵۰ درصدی درگذشت.[۲۰]
↑باندینی سه روز پس از تصادف خود، در ۱۰ مهٔ ۱۹۶۷ درگذشت.[۲۱]
↑پس از آنکه یکی از تایرهای خودروی دونوهو پنچر شد، او به سمت حصارهای نگهدارنده و چندین بیلورد تبلیغاتی و یک پست پشتیبانی، که احتمالاً به کلاه ایمنی او برخورد کرده‌بود، منحرف شد. او به همراه مانفرد شالر، یکی از مارشال‌های پیست که مورد اصابت قطعات پرت شدهٔ خودرو قرار گرفته‌بود، دو روز پس از حادثه در ۱۹ اوت ۱۹۷۵ درگذشت.[۳۱]
↑پرایس، به همراه فردریک جانسن فن وورن، که یک مارشال ایمنی داوطلب نوجوان بود، هنگامی که جانسن فن وورن برای خاموش کردن یک آتش در حال عبور از میانهٔ پیست بود، با سرعت بالا با یکدیگر برخورد کردند و هر دو کشته شدند.[۳۲]
↑مک‌گوایر که بواسطهٔ یک نقص فنی مکانیکی کنترل خودروی خود را از دست داده‌بود، با یکی از جایگاه‌های مارشال‌ها برخورد کرد. او به‌همراه جان تورپ، یکی از مارشال‌های میدان مسابقه کشته‌شد.[۳۳]
↑پیترسن یک روز پس از تصادف خود، در ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۸ بر اثر آمبولی چربی در بیمارستان درگذشت.[۳۴]
↑دو آنجلیس یک روز پس از تصادف خود در ۱۵ مهٔ ۱۹۸۶ درگذشت.[۳۸]
↑داوسون-دیمر در خط پایان با یک ستون چوبی برخورد کرد. این حادثه منجر به کشته شدن یکی از مارشال‌ها به‌نام اندرو کارپنتر و وارد شدن صدمات شدید به یک مارشال دیگر شد. این رانندهٔ ۵۹ ساله احتمالاً پیش از اینکه کنترل خودروی خود را از دست بدهد، دچار حملهٔ شدید قلبی شده‌بود.[۴۱]
↑بیانچی پیش از آنکه در ۱۷ ژوئیه ۲۰۱۵ تسلیم جراحات وارده بر اثر تصادف شود، پس از تصادفش بیش از ۹ ماه در بیمارستان در حالت کما به‌سر می‌برد.[۱]
↑فرر پنج روز پس از تصادف خود، در ۷ سپنامبر ۲۰۱۷ درگذشت.[۴۳]
بریتانیا
ایالات متحده آمریکا
ایتالیا
فرانسه
اتریش
آلمان
آرژانتین
استرالیا
بلژیک
برزیل
کانادا
مکزیک
هلند
فدراسیون رودزیا و نیاسالند
سوئد
سوئیس
کیالامی
پیست عین-دیاب
پیست موناکو
پیست موست
پیست سوزوکا