طایفه لجعی

نام طائفه لجعی (لجه‌ای) یکی از طایفه های بلوچ است که در اواسط حکومت صفویان به علت درگیری قومی و فشار صفویان در حوزه سیستان قدیم از این منطقه به سرحدات پاکستان مهاجرت کردند؛ و هنوز چندین هزار نفر به صورت متمرکز و پراکنده در آنجا زندگی می‌کنند. در حال حاضر گروه زیادی از این طایفه در سیستان بیشترین جمعیت را در خود جای داده‌است. مناطقی از جمله ده نائب، شهرک محمدشاه کرم، جناقسور، نیمروز در افغانستان، زاهدان، مازندران و کوه‌های اطراف زاهدان (مورکوه) در ایران و بخش بزرگی از مناطق مرزی پاکستان و افغانستان [صالحه و چاگه(چاغی)] ساکن هستند. تعدادی زیادی نیز در سدهٔ اخیر بعلت خشکسالی به ترکمن صحرا و کشورهای استقلال‌یافته از اتحاد جماهیر شوروی (ترکمنستان و آذربایجان) و حتی خود شوروی مهاجرت کردند؛ که اکثر آنان با فامیل‌های لجعی (لجه‌ای) شناخته می‌شوند. این طایفه چند تیره دارد که می‌توان از تیرهای مستیان زهی، کِچی‌زهی، دادخدازهی، لشکرزهی، لولنگزهی، جمشیرزی و مزارزهی نام برد.

ریشه‌شناسی

لجه در فرهنگ عمید به‌معنای میانهٔ دریا، در معنای قدیمی به‌معنای جماعت بسیار است. لجه در زبان مازندرانی: خون لخته شده. در لغتنامه دهخدا [ل ُج ْ ج َ] میانه آب دریا و مَعظم آن است. دورترین موضع دریا. آنجای دریا که آب بیشتری دارد. جایی که آب بسیار باشد. عمیق‌ترین مَوضِعِ دریای ژرف.

در شعر

آری به آب نایژه خو کرده‌اند از آنک مستسقیان لجهٔ بحر عدن نی‌اند

— خاقانی

کشتی هر که در این لجهٔ خونخوار افتاد نشنیدیم که دیگر به کران می‌آید

— سعدی

پیوند به بیرون

• لجه - فرهنگ دهخدا