«دُن‌ژوان کرج» داستان کوتاهی از نویسندهٔ ایرانی، صادق هدایت است که نخستین بار در سال ۱۳۲۱ خورشیدی، همراه با هفت داستان دیگر در مجموعهٔ سگ ولگرد منتشر شد.[۱]
داستان به شیوهٔ اول‌شخص مفرد نوشته شده‌است. راوی، که نمایندهٔ فکریِ خودِ نویسنده است، برای پرهیز از به‌جا آوردن رسم دیرین دید و بازدید سال نو به کرج می‌رود تا تعطیلات را در آن‌جا بگذراند. او ناخواسته در معرض ماجرایی عشقی قرار می‌گیرد و آن را به‌عنوان یک شاهد بی‌طرف و از دستِ اول نقل می‌کند.
بگفتهٔ محمد بهارلو، هدایت در وغ‌وغ ساهاب کمابیش همین مضمون را در قضیهٔ تیارتِ «طوفانِ عشقِ خون‌آلود» هجو کرده‌است. به‌باور بهارلو ساختار داستان، نوعی هجو و تعریض به رمان‌های پستِ عشق‌آلود است. آدم‌های داستان —حسن و نامزدش و دن‌ژوان— که یک مثلث عشقی را می‌سازند، از روی رمان‌های سطحیِ عاشقانه ساخته شده‌اند.[۳] راوی یا نویسنده هیچ‌یک از آدم‌های داستان را محکوم نکرده و دربارهٔ آن‌ها با قطعیت حکم نمی‌کند.[۴] در عوض قضاوت‌های آدم‌های داستان دربارهٔ خودشان، تُند و کینه‌توزانه و بی‌رحمانه است. آن‌ها هرچند که یکدیگر را به «بی‌اخلاقی» متهم می‌کنند، خودشان در عمل، مرتکب آن می‌شوند. بگفتهٔ بهارلو، از نظر زن و دن‌ژوان چیزی به‌نام عشق وجود ندارد، زیرا آن‌ها از غریزه و هوس‌های زودگذر خود پیروی می‌کنند و به‌نظر می‌رسد که از یک جَنَم هستند.[۵]
.jpg)
