یان اولریش

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
یان اولریش
یان اولریش (۲۰۱۴)
مشخصات فردی
نام مستعارDer Kaiser, Der Jan, Der Junge, یویو[۱]
زاده۲ دسامبر ۱۹۷۳ ‏(۵۰ سال)
روستوک، جمهوری دمکراتیک آلمان،
قد۱٫۸۳ متر (۶ فوت ۰ اینچ)
وزن۷۲ کیلوگرم (۱۵۹ پوند؛ ۱۱٫۳ سنگ)
اطلاعات تیم
تیم فعلیبازنشسته
نوع مسابقاتجاده
نقشرکابزن
نوع راندنهمهٔ جنبه‌ها
تیم(های) آماتور
۱۹۸۷اس‌جی دینامو روستوک
۱۹۸۷–۱۹۸۹اس‌سی دینامو برلین
۱۹۹۱اس‌سی برلین
۱۹۹۲–۱۹۹۴آرجی هامبورگ
تیم(های) حرفه‌ای
۱۹۹۵–۲۰۰۲تیم تلکام
۲۰۰۳Team Coast
۲۰۰۳Team Bianchi
۲۰۰۴–۲۰۰۶تیم تی-موبایل
قهرمانی‌های مهم
گرند تورها
تور دو فرانس
رده‌بندی اصلی (۱۹۹۷)
رده‌بندی رکابزن جوان (۱۹۹۶، ۱۹۹۷، ۱۹۹۸)
۷ مرحله
تور دوچرخه‌سواری ووئلتا اسپانیا
رده‌بندی اصلی (۱۹۹۹)
۲ مرحله

مسابقات مرحله‌ای

تور دوچرخه‌سواری سوئیس
رده‌بندی اصلی (۲۰۰۴)

مسابقات و کلاسیک‌های یک‌روزه

قهرمان تایم تریل جهان (۱۹۹۹، ۲۰۰۱)
قهرمان دوچرخه‌سواری جاده آماتور جهان (۱۹۹۳)
قهرمان تایم تریل کشور (۱۹۹۵)
قهرمان مسابقهٔ جادهٔ کشور (۱۹۹۷، ۲۰۰۱)
قهرمان مسابقهٔ جادهٔ المپیک (۲۰۰۰)
مسابقات دوچرخه‌سواری کلاسیک واتنفال (۱۹۹۷)
Rund um Köln (۲۰۰۳)
مدال‌ها
به نمایندگی از  آلمان
دوچرخه‌سواری جاده
بازی‌های المپیک
مدال طلا – جایگاه اول ۲۰۰۰ سیدنی مسابقهٔ جاده
مدال نقره – جایگاه دوم ۲۰۰۰ سیدنی تایم تریل
مسابقات قهرمانی جهان
مدال طلا – جایگاه اول ۱۹۹۹۳ اسلو مسابقهٔ جادهٔ آماتور
مدال برنز – جایگاه سوم ۱۹۹۴ کاتانیا تایم تریل
مدال طلا – جایگاه اول ۱۹۹۹ ورونا تایم تریل
مدال طلا – جایگاه اول ۲۰۰۱ لیسبون تایم تریل
Infobox last updated on
۱۳ ژوئن ۲۰۱۱

یان اولریش (تلفظ آلمانی: [ˈjan ˈʊlrɪç]؛ زادهٔ ۲ دسامبر ۱۹۷۳) رکابزن سابق آلمانی است که در مسابقات دوچرخه‌سواری جاده فعالیت می‌کرد. اولریش در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی یک طلا و یک نقره به دست آورد. همچنین برندهٔ تور دو فرانس ۱۹۹۷ و ووئلتا اسپانیای ۱۹۹۹ شد. او در فوریهٔ ۲۰۰۷ بازنشسته شد.

در سال ۲۰۰۶ اولریش به دلیل احتمال استفاده از مواد نیروزا از تور دو فرانس محروم شد. در فوریهٔ ۲۰۱۲ دوپینگ او در دادگاه عالی ورزش تأیید شد و همهٔ عنوان‌هایی که از مهٔ ۲۰۰۵ تا ۲۲ اوت ۲۰۱۱ (که رسماً محروم شد) به دست آورده‌بود، پس‌گرفته شد.[۲]

زندگی‌نامه[ویرایش]

فعالیت آماتور[ویرایش]

اولریش نخستین پیروزی خود در مسابقات دوچرخه‌سواری را در سن ۹ سالگی به دست آورد. او در سیستم تمرینات ورزشی آلمان شرقی در مدرسه‌ای ورزشی در برلین در سال ۱۹۸۶ آموزش دید و در سال ۱۹۸۸ قهرمان آلمان شرقی شد. دو سال پس از سقوط دیوار برلین در سال ۱۹۸۹، مدرسه تعطیل شد و اولریش به همراه مربی و هم‌تیمی‌هایش به باشگاهی آماتور در هامبورگ پیوست. در سال ۱۹۹۱ در مسابقات قهرمانی سیکلوکراس آماتور جهان پنجم شد.[۳]

در سال ۱۹۹۳، اولریش قهرمان مسابقات قهرمانی جادهٔ آماتور جهان در اسلو شد. در همان مسابقات در بخش حرفه‌ای لانس آرمسترانگ به قهرمانی دست یافت.

آغاز فعالیت حرفه‌ای[ویرایش]

در سال ۱۹۹۴ اولریش به عنوان رکابزن حرفه‌ای به تیم تلکام پیوست. او در مسابقات قهرمانی تایم تریل جهان در سیسیل به مدال برنز دست یافت.[۴]

اولریش در ۱۸ ماه نخست حرفه‌ای خود فعالیت کمرنگی داشت. او در سال ۱۹۹۵ قهرمان تایم تریل کشور شد و در مراحلی از تور سوئیس جزء ۱۰ نفر اول قرار گرفت. علی‌رغم تمایل به حضور در تور دو فرانس ۱۹۹۵، به مسابقهٔ کوچکتری در آلمان فرستاده شد و در پایان، در مکان سوم قرار گرفت. در ووئلتا نیز حضور یافت، ولی در مرحلهٔ دوازدهم کناره‌گیری کرد.

تور دو فرانس ۱۹۹۶[ویرایش]

اولریش از عضویت در تیم المپیک ۱۹۹۶ آلمان انصراف داد تا برای نخستین بار در تور دو فرانس شرکت کند. در پرولوگ، ۳۳ ثانیه با رهبر تور فاصله داشت و در مرحلهٔ هفتم جزء ۲۰ نفر اول بود. در پایان مرحلهٔ نهم، بیارنه ریس رهبر تور بود و اولریش با فاصلهٔ ۱ دقیقه و ۳۸ ثانیه در مکان پنجم قرار داشت.

در آخرین مراحل کوهستانی، اولریش به مکان دوم پشت سر ریس رسید؛ ولی در هر مرحله زمانی را نسبت به ریس از دست داد و فاصله‌اش با ریس به نزدیک ۴ دقیقه رسید. او توانست برندهٔ آخرین تایم تریل انفرادی شود و نخستین پیروزی خود در تور را به دست آورد. گفته می‌شد که اگر اولریش مجبور به خدمت به ریس نبود، نتیجهٔ بهتری به دست می‌آورد؛ ولی او این گفته را رد کرد و گفت که ریس الهام‌بخش تیم است.[۵] در پایان تور، اولریش با اختلاف ۱ دقیقه و ۴۱ ثانیه نسبت به هم‌تیمی خود، بر سکوی دوم قرار گرفت.

تور دو فرانس ۱۹۹۷[ویرایش]

اولریش و هم‌تیمی‌اش اودو بولتس در حال عبور از کوهستان ووسژه طی تور دو فرانس ۱۹۹۷

پیش از تور دو فرانس ۱۹۹۷ اولریش در یک مرحله از تور سوئیس و مسابقات قهرمانی جاده کشور قهرمان شد. او یکی از رکابزنان محبوب در تور بود. اولریش تور را با قدرت آغاز کرد و در پایان پرولوگ، در مکان دوم قرار گرفت. در مرحلهٔ نهم، اولریش به ریس کمک می‌کرد؛ ولی هنگامی که ریشار ویرنک در آخرین سربالایی حمله کرد، وادار به واکنش شد. ریس ۳۰ ثانیه پس از اولریش، ویرنک و مارکو پانتانی از خط پایان گذشت. در مرحلهٔ دهم ریس دوباره عقب افتاد. اولریش از تیم اجازه خواست که حمله کند و توانست با فاصلهٔ یک دقیقه به پیروزی برسد[۶] تا برای نخستین بار، پیراهن طلایی را بر تن کند. در مرحلهٔ دوازدهم که تایم تریل انفرادی بود نیز فاصلهٔ اولریش با نفر دوم یعنی ویرنک، سه دقیقه بود.

پیش از آغاز مرحلهٔ ۱۳ اولریش بیش از پنج و نیم دقیقه جلوتر از ویرنک و ۹ دقیقه جلوتر از پانتانی بود. در این مرحله پانتانی حمله کرد، ولی تنها توانست ۴۷ ثانیه از فاصله‌اش را در پایان این مرحله در آلپ دوئز کم کند.[۷] دوباره در مرحلهٔ ۱۴، اولریش همزمان با ویرنک از خط پایان گذشت و فاصله‌اش با پانتانی را افزایش داد. در آخرین تایم تریل انفرادی در مرحلهٔ ۲۰ نیز اولریش در مکان دوم ایستاد و فاصلهٔ خود با ویرنک را به بیش از ۹ دقیقه افزایش داد. در روز بعد، اولریش در سن ۲۳ سالگی به نخستین آلمانی قهرمان تور دو فرانس تبدیل شد. در پایان سال نیز به عنوان ورزشکار برتر سال ۲۰۰۷ آلمان انتخاب شد.

تور دو فرانس ۱۹۹۸[ویرایش]

در سال ۱۹۹۸ اولریش مدافع عنوان قهرمانی تور بود. او در مرحلهٔ ۷ پیراهن طلایی را به دست آورد؛ ولی در مرحلهٔ ۱۵ پانتانی حمله کرد و با فاصلهٔ ۹ دقیقه نسبت به اولریش برنده شد. در پایان این مرحله، اولریش به مکان چهارم سقوط کرد و پانتانی رهبر تور شد.[۸] در مرحلهٔ بعد، اولریش و پانتانی با هم از خط پایان گذشتند و اولریش برنده شد تا فاصلهٔ ۶ دقیقه‌ای با پانتانی را حفظ کند و در رده‌بندی اصلی به رتبهٔ سوم برسد. در مرحلهٔ ۲۰ که تایم تریل بود، اولریش پیروز شد و فاصلهٔ خود با پانتانی را به حدود سه و نیم دقیقه کاهش داد تا در مکان دوم قرار گیرد.

در سال بعد، اولریش در مرحلهٔ ۳ تور آلمان با اودو بولتس برخورد کرد و دچار مصدومیت زانو شد تا تور دو فرانس را از دست بدهد؛ بنابراین تصمیم گرفت در ووئلتا و مسابقات قهرمانی تایم تریل جهان شرکت کند.

ووئلتا اسپانیا ۱۹۹۹[ویرایش]

در نخستین مرحلهٔ کوهستانی ووئلتا اولریش با فاصلهٔ کمی از آبراهام اولانو مدافع قهرمانی ووئلتا به پیروزی رسید. اولانو پیراهن طلایی را به دست آورد و اولریش دوم شد. در مرحلهٔ بعد که تایم تریل بود، اولانو با فاصلهٔ یک دقیقه از اولریش پیروز شد. در مرحلهٔ ۱۱ اولانو به دلیل شکستن دنده عقب افتاد و ۷ دقیقه پس از اولریش از خط پایان گذشت تا اولریش صاحب پیراهن طلایی شود. او بعدتر از مسابقه کناره‌گیری کرد.

در مرحلهٔ ۱۸ بانستو و دیگر تیم‌های اسپانیایی تلاش کردند اولریش را پایین بکشند؛ ولی او توانست رهبری خود را حفظ کند. در آخرین تایم تریل، اولریش با فاصلهٔ بیش از ۳ دقیقه برنده شد و در پایان مسابقه، توانست در دومین تور بزرگ قهرمان شود. چند هفته بعد نیز قهرمان مسابقات قهرمانی تایم تریل جهان شد.

دوم ابدی پس از آرمسترانگ[ویرایش]

در تور دو فرانس ۲۰۰۰ اولریش، پانتانی و لانس آرمسترانگ با یکدیگر رقابت می‌کردند. آرمسترانگ توانست در تور ۲۰۰۰ و سپس در ۲۰۰۱ به قهرمانی دست یابد. اولریش ناتوانی در شکست دادن آرمسترانگ را دلیل افسردگی خود در سال بعد اعلام کرد.

اولریش در المپیک تابستانی ۲۰۰۰ در سیدنی شرکت کرد. در مسابقهٔ جاده، با دو هم‌تیمی خود در تلکام یعنی آندرئاس کلودن و الکساندر وینوکوروف فرار کرد و توانست مدال طلا را به دست آورد. وینوکوروف و کلودن مدال‌های نقره و برنز را کسب کردند تا سکوهای سه‌گانه در اختیار رکابزنان تیم تلکام باشد. در تایم تریل نیز با اختلاف ۷ ثانیه نسبت به ویاچسلاو اکیموف دوم شد؛ ولی بالاتر از آرمسترانگ قرار گرفت.

در مهٔ ۲۰۰۲ گواهینامهٔ اولریش به دلیل رانندگی در حالت مستی گرفته شد.[۹] پس از مثبت شدن نمونهٔ خون او برای آمفتامین در ژوئیهٔ[۱۰] ۲۰۰۲ قرارداد اولریش با تیم تلکام خاتمه یافت و برای شش ماه محروم شد. او به دلیل مصدومیت زانو از ژانویه مسابقه نداده‌بود[۱۱] و فدراسیون دوچرخه‌سواری آلمان پذیرفت که اولریش در تلاش نبوده تا از دارو برای بهبود عملکرد خود استفاده کند، بنابراین کمترین محرومیت را برای او در نظر گرفت.[۱۲]

اولریش در سال ۲۰۰۳ به تیم بیانکی پیوست و از مارس ۲۰۰۳ دوباره به مسابقات بازگشت.

در تور دو فرانس ۲۰۰۳ اولریش جزء بخت‌های قهرمانی نبود. در هفتهٔ نخست بیمار شد و نزدیک بود از تور کناره‌گیری کند. در تایم تریل مرحلهٔ ۱۲ فاصلهٔ خود با آرمسترانگ را به ۳۴ ثانیه رساند و در مرحلهٔ بعد، فاصله را به ۱۵ ثانیه کاهش داد. در مرحلهٔ ۱۵ دوباره اولریش از آرمسترانگ عقب افتاد و فاصله به بیش از یک دقیقه رسید. در تایم تریل مرحلهٔ ۱۹ نیز اولریش زمین‌خورد و زمان از دست داد تا پیروزی در مرحله و تور را نیز از دست بدهد.

در مرحلهٔ پانزدهم تور، آرمسترانگ به زمین‌خورد و اولریش صبر کرد تا او برخیزد و به مسابقه بازگردد.[۱۳] به همین دلیل، به عنوان جوانمردترین ورزشکار سال آلمان به او اختصاص یافت.[۱۴]

در سال ۲۰۰۴ اولریش به تیم تلکام که اکنون نام آن به تی-موبایل تغییر یافته‌بود، بازگشت. او برندهٔ تور سوئیس شد. در تور دو فرانس نیز در مکان چهارم ایستاد.

یان اولریش در هانوفر

در سال ۲۰۰۵ اولریش سرگروه تیم تی-موبایل بود و در آغاز فصل، نتایج خوبی به دست نیاورد.

روز پیش از آغاز تور دو فرانس ۲۰۰۵، اولریش با خودروی تیم خود برخورد کرد. سپس زمان زیادی را در تایم تریل و مراحل کوهستانی از دست داد و از آرمسترانگ و ایوان باسو فاصله گرفت. سپس تلاش کرد که به رتبهٔ سوم برسد و از میشل راسموسن پیشی گیرد. در تایم تریل دوم نتیجهٔ خوبی به دست آورد و راسموسن نیز چند بار تصادف کرد تا در پایان تور، اولریش بر سکوی سوم تور قرار گیرد.

پس از آرمسترانگ[ویرایش]

آرمسترانگ پس از تور ۲۰۰۵ بازنشسته شد. اولریش تصمیم گرفت یک یا دو سال دیگر رکاب بزند.[۱۵] او در تور روماندی در ۳۰ آوریل در رتبهٔ ۱۱۵ قرار گرفت. در ماه مه، در جیرو دیتالیا شرکت کرد و در تایم تریل مرحلهٔ ۱۱ با اختلاف ۲۸ ثانیه با ایوان باسو پیروز شد. او در مرحلهٔ ۱۹ با درد کمر از جیرو کناره‌گیری کرد؛ هرچند رودی پوناژ معتقد بود که اولریش می‌خواست از آسیب احتمالی پیش از تور جلوگیری کند.[۱۶]

اولریش در تور سوئیس برای دومین بار قهرمان شد. او در تایم تریل پایانی برنده شد و از رتبهٔ سوم به اول صعود کرد.

دوپینگ[ویرایش]

طی جیرو دیتالیای ۲۰۰۶ از اولریش در یک رسوایی دوپینگ با عنوان عملیات پوئرتو یاد شد. اولریش اتهامات را رد کرد؛ ولی در ۳۰ ژوئن ۲۰۰۶، یک روز پیش از آغاز تور دو فرانس، از حضور در تور منع شد.[۱۷] ایوان باسو و چند رکابزن دیگر نیز از فهرست رکابزنان تور خارج شدند. در ۲۰ ژوئیه اولریش از تیم تی-موبایل اخراج شد. به گفتهٔ اولریش، به جای آن که این تصمیم شخصاً به او اطلاع داده شود، به وکلایش فکس شده‌بود. اولریش این اقدام را پس از سال‌ها همکاری خوب و نتایجی که برای تیم گرفته بود، شرم‌آور خواند.[۱۸]

در ۳ اوت ۲۰۰۶ یک متخصص دوپینگ با نام ورنر فرانک ادعا کرد که بر پایهٔ اسناد کشف شدن در عملیات پوئرتو، اولریش ۳۵ هزار یورو در یک سال صرف خرید مواد نیروزا کرده‌است.[۱۹] دادگاهی در آلمان دریافت که شواهد کافی برای ارتباط دادن اولریش با دوپینگ وجود ندارد.[۲۰] در ۱۴ سپتامبر ۲۰۰۶ هنگامی که اولریش با همسرش به ماه‌عسل رفته‌بود، افسران دوپینگ به خانهٔ او هجوم بردند تا نمونهٔ دی‌ان‌ای جمع‌آوری کنند. در ۴ آوریل ۲۰۰۷ اعلام شد که نمونهٔ دی‌ان‌ای اولریش با ۹ بستهٔ خون برداشته شده از دفتر اوفمیانو فوئنتس تطبیق دارد.[۲۱]

اولریش در ۱۸ اکتبر ۲۰۰۶ فیزیوتراپیست شخصی خود را مرخص کرد. گمانه‌زنی‌ها دربارهٔ این که این اقدام اولریش نشانهٔ ناامیدی او از بازگشت به دوچرخه‌سواری است، افزایش یافت. اولریش این گمانه‌زنی‌ها را رد کرد. یک روز بعد، او پروانهٔ خود از فدراسیون دوچرخه‌سواری سوئیس را لغو کرد و به دنبال یک فدراسیون دیگر برای گرفتن پروانه برای فصل ۲۰۰۷ بود.[۲۲] اولریش ادعا کرد که فدراسیون دوچرخه‌سواری سوئیس تحقیقات خود در زمینهٔ دوپینگ را متوقف کرده‌است؛ ولی فدراسیون به تحقیقات ادامه داد.[۲۳]

اولریش در ۲۶ فوریهٔ ۲۰۰۷ بازنشسته شد. او در یک کنفرانس مطبوعاتی در هامبورگ بازنشستگی خود را اعلام کرد و گفت که هیچ‌گاه در زمان دوچرخه‌سواری تقلب نکرده‌است.[۲۴]

کمیته بین‌المللی المپیک تحقیقات دربارهٔ پس‌گرفتن مدال طلای اولریش در المپیک ۲۰۰۰ را آغاز کرد،[۲۵] ولی اعلام شد که شاهد محکمی بر ضد اولریش وجود ندارد و او می‌تواند مدال خود را حفظ کند.[۲۶]

تحقیقات در آلمان در سال ۲۰۰۸ پایان یافت و اتهامی به اولریش وارد نشد. تحقیقات در سوئیس نیز در سال ۲۰۱۰ خاتمه یافت، زیرا اولریش دیگر عضو فدراسیون دوچرخه‌سواری سوئیس نبود.[۲۷] اتحادیهٔ بین‌المللی دوچرخه‌سواری درخواست فرجام‌خواهی را به دادگاه عالی ورزش فرستاد.[۲۸]

در فوریهٔ ۲۰۱۲ اتهام استفادهٔ اولریش از مواد نیروزا در دادگاه عالی ورزش تأیید شد. او از ۲۲ اوت ۲۰۱۱ محروم شد و همهٔ نتایج او پس از مهٔ ۲۰۰۵ از فهرست نتایج حذف شد. اولریش بیانیه‌ای در سایت خود منتشر کرد و اعتراف کرد که با فوئنتس تماس داشته‌است و بابت آن تأسف خود را اعلام کرد.[۲۹]

دوچرخه‌های اولریش[ویرایش]

اولریش در مهٔ ۲۰۰۶ مجموعهٔ دوچرخهٔ یان اولریش را که به توسعهٔ آن کمک کرده‌بود، رونمایی کرد.[۳۰]

سه مدل ساخته شده بر اساس فعالیت حرفه‌ای اولریش نام‌گذاری شده‌اند: مدل کامپیونه با قاب آلومینیومی که مربوط به قهرمانی او در مسابقات قهرمانی آماتور جهان در سال ۱۹۹۳ بود؛ مدل المپ با قاب فیبر کربن که مربوط به موفقیت او در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی بود و مدل گرندتور با قاب فیبر کربن، مواد با کیفیت عالی و قابل شخصی‌سازی بر اساس خواست مشتری.

این دوچرخه‌ها با مشارکت شرکت دوچرخه‌ساز آلمانی گوست بایکس ساخته می‌شوند.[۳۱]

زندگی شخصی[ویرایش]

اولریش از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۲ با همخانهٔ خود گلی وایس در مردینگن آلمان زندگی می‌کرد و یک دختر از او با نام سارا ماریا داشت که در ۱ ژوئیهٔ ۲۰۰۳ به دنیا آمد. آنان در سال ۲۰۰۲ به مونسترلینگن سوئیس منتقل شدند و در سال ۲۰۰۵ از یکدیگر جدا شدند. او در سپتامبر ۲۰۰۶ با سارا اشتاینهاوزر، خواهر هم‌تیمی سابقش توبیاس اشتاینهاوزر ازدواج کرد. فرزند اول آنان با نام مکس در ۷ اوت ۲۰۰۷ به دنیا آمد. دو پسر دیگر آنان با نام‌های بنو و تونی نیز در ۲۵ ژانویهٔ ۲۰۱۱ و ۳۱ اکتبر ۲۰۱۲ متولد شدند.

دستاوردها[ویرایش]

نتایج در گرندتورها[ویرایش]

گرندتور ۱۹۹۵ ۱۹۹۶ ۱۹۹۷ ۱۹۹۸ ۱۹۹۹ ۲۰۰۰ ۲۰۰۱ ۲۰۰۲ ۲۰۰۳ ۲۰۰۴ ۲۰۰۵ ۲۰۰۶
پیراهن صورتی جیرو - – – – – – ۵۲ – – – – ناتمام
پیراهن طلایی تور - ۲ ۱ ۲ – ۲* ۲* – ۲* ۴*  ۳  –
پیراهن قرمز ووئلتا ناتمام – – – ۱ ناتمام – – – – – –

* = رتبهٔ اول خالی ماند
ناتمام = از مسابقه انصراف داد
نتایج پس گرفته شده خط کشیده شده‌اند

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Clarke, Stuart (5 November 2015). "13 of the strangest nicknames in cycling". Cycling Weekly. Retrieved 11 May 2016.
  2. ↑ "Jan Ullrich given two-year ban from CAS". Cyclingnews. Future Publishing limited. 9 February 2012. Retrieved 9 February 2012.
  3. ↑ "Jan Ullrich coureur d'un jour". Cyclismag. Archived from the original on 28 September 2007. Retrieved 5 April 2007.
  4. ↑ "ELITE MEN TIME TRIAL WORLD CHAMPIONSHIPS". UCI. Retrieved 6 March 2007.[پیوند مرده]
  5. ↑ "Stage 20 Reports". Cyclingnews. Retrieved 5 April 2007.
  6. ↑ "Stage 10 Reports". Cyclingnews.com. Retrieved 29 August 2007.
  7. ↑ "Stage 13 results and report". cyclingnews.com. Retrieved 29 August 2007.
  8. ↑ "Stage 15 Brief". Cyclingnews. Retrieved 5 April 2007.
  9. ↑ "Ullrich's blood alcohol level more than 1.4 g/L". Autobus.cyclingnews.com. 6 May 2002. Retrieved 2012-07-17.
  10. ↑ "Ullrich tests non-negative for amphetamines". Autobus.cyclingnews.com. 4 July 2002. Retrieved 2012-07-17.
  11. ↑ "Ullrich concedes in Battle of Jan's Knee". Autobus.cyclingnews.com. Retrieved 2012-07-17.
  12. ↑ "Ullrich given six months suspension". Autobus.cyclingnews.com. Retrieved 2012-07-17.
  13. ↑ "BreakingNews.ie – 2003/07/21: Armstrong wins as Ullrich pays for sportsmanship". Archives.tcm.ie. Archived from the original on 17 May 2004. Retrieved 2 October 2009.
  14. ↑ Hutton, Ted (26 July 2003). "Article: Ullrich's courtesy one of the few possibly costly gestures in sports. | AccessMyLibrary – Promoting library advocacy". AccessMyLibrary. Retrieved 2 October 2009.
  15. ↑ "Ullrich said he would ride for one or two more years". Cyclingnews. Future Publishing Limited. June 2006.
  16. ↑ "Ullrich abandons". Cyclingnews. Future Publishing Limited. 27 May 2006. Retrieved 24 March 2012.
  17. ↑ ""People in Sports: Jan Ullrich looking for new team" Seattle Times, 2006". Seattletimes.nwsource.com. Retrieved 2012-07-17.
  18. ↑ "Ullrich sacked". Daily mail. Associated Newspapers Ltd. 21 July 2006. Retrieved 29 March 2012.
  19. ↑ "Ullrich 'spent 35,000 euros' in a year on drugs claims expert". 3 August 2006. Archived from the original on 11 March 2007. Retrieved 30 July 2007.
  20. ↑ "Expert: Docs show Tour winner Contador doped". 31 July 2007. Retrieved 31 July 2007.[پیوند مرده]
  21. ↑ Kröner, Hedwig (4 April 2007). "Puerto blood confirmed to be Ullrich's". Cyclingnews. Future Publishing Limited. Retrieved 9 July 2007.
  22. ↑ Westemeyer, Susan (19 October 2006). "Ullrich leaves Swiss federation". Cyclingnews. Future Publishing Limited. Retrieved 24 March 2012.
  23. ↑ Westemeyer, Susan (23 November 2006). "Swiss continue Ullrich investigation". Cyclingnews. Future Publishing Limited. Retrieved 24 March 2012.
  24. ↑ Westemeyer, Susan (26 February 2007). "Jan Ullrich retires". Cyclingnews. Future Publishing Limited. Retrieved 24 March 2012.
  25. ↑ Westemeyer, Susan (20 April 2009). "Ullrich's Olympic medals in danger?". Cyclingnews. Future Publishing Limited. Retrieved 24 March 2012.
  26. ↑ Simeoni, Evi (8 February 2010). "Ullrich behält Gold – bis auf Weiteres" (به آلمانی). Frankfurter Algemeine. Retrieved 8 February 2010.
  27. ↑ "Swiss drop Ullrich doping investigation". Cyclingnews. Future Publishing Limited. 17 February 2010. Retrieved 24 March 2012.
  28. ↑ Westemeyer, Susan (29 November 2011). "Ullrich considering a doping confession?". Cyclingnews. Future Publishing Limited. Retrieved 24 March 2012.
  29. ↑ "Ullrich apologizes for Fuentes dealings". Cyclingnews. Future Publishing Limited. 10 February 2012. Retrieved 24 March 2012.
  30. ↑ "Signature bike frame launch". Autobus.cyclingnews.com. 31 May 2006. Retrieved 2012-07-17.
  31. ↑ "Ghost Bikes". Ghost Bikes. Retrieved 2012-07-17.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=یان_اولریش&oldid=35973105»