پیرکشی
پیرکشی به دو معنا به کار می‌رود:۱- زمانی که یک فرد مسن اقدام به خودکشی کند و ۲- زمانی که یک فرد مسن به دست کسی به قتل برسد یا به‌طور مثال توسط خانواده اش در جایی رها شده تا از گرسنگی و تشنگی بمیرد.
تاریخچه
[ویرایش]رم و یونان باستان
[ویرایش]پیرکشی در ادیان
[ویرایش]پیرکشی در فلسفه
[ویرایش]پیرکشی در فرهنگ
[ویرایش]هرولی
[ویرایش]هرولی یکی از قبایل ژرمن بوده‌است که در ۴۰۰ تا ۸۰۰ پس از میلاد می زیسته‌اند.پروکوپیوس در کتاب خود به نام "جنگ ها" می‌آورد که قوم هرولی همه اشخاص بیمار و پیران را روی یک سکوی چوبی بلند قرار می داده و پیش از به آتش کشیدنشان، آنان را با خنجر به قتل می‌رسانده‌اند.
هند
[ویرایش]پیرکشی امروزه در تامیل نادوی هند رواج دارد. رسم سنتی کشتن پیران توسط اعضای خانواده، تالایکوتال نام دارد. در این مراسم، صبح خیلی زود فرد مسن را به حمام برده و بدنش را با یک نوع روغن خاص می‌شویند. سپس به او مقدار زیادی آب نارگیل داده می‌شود که این سبب ایجاد نارسایی کلیه، تب بالا، بیهوشی و سپس مرگ در ۱ یا ۲ روز بعد می‌گردد.
اینویت
[ویرایش]عده‌ای را عقیده بر این است که اقوام اینویت پیران قبیله را در برف و سرما رها می کرده‌اند تا از سرما بمیرند. البته این عمل بیشتر در زمان قحطی صورت می پذیرفته است. آخرین مورد مشاهده شده از پیرکشی در میان اینویت‌ها در سال ۱۹۳۹ اتفاق افتاده است.
ژاپن
[ویرایش]اوباسوته نام رسمی است که در زمان‌های دور در کشور ژاپن جاری بوده‌است. در این رسم فرد بیمار یا پیر را به کوهی دورافتاده می‌بردند و در همان جا رها می‌کردند تا از گرسنگی و سرما بمیرد. این رسم الهام بخش رمان داستان نارایاما (رمان) نوشته شیچیرو فوکازاوا و فیلم‌های داستان نارایاما (فیلم ۱۹۵۸) و داستان نارایاما (فیلم ۱۹۸۳) بوده‌است.
صربستان
[ویرایش]جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]| بحران |  | |
|---|---|---|
| جوانب اجتماعی | ||
| گونه‌ها | ||
| همه‌گیرشناسی | ||
| تاریخچه | ||
| جستارهای وابسته | ||
| برپایهٔ خرده‌فرهنگ | ||
| برپایهٔ کشور | ||