گروه توسعه جنگاوری ویژه نیروی دریایی

گروه توسعه جنگاوری ویژه نیروی دریایی
گروه توسعه جنگاوری ویژه نیروی دریایی
فعال	نوامبر ۱۹۸۰-تاکنون
کشور	ایالات متحده آمریکا
رسته	نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا
نقش	عملیات‌های ویژه
اندازه	۱۷۸۷ نفر: ۱۳۴۲ نفر پرسنل نظامی; ۴۴۵ نفر پرسنل غیرنظامی;
بخشی از	ستاد فرماندهی عملیات ویژه ایالات متحده آمریکا; فرماندهی مشترک عملیات ویژه; ستاد فرماندهی جنگاوری ویژه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا
پادگان/ستاد	دم نک انکس; پایگاه هوایی اوشیانا، ویرجینیا بیچ، ویرجینیا، آمریکا
نام(های) مستعار	دی‌ای‌وی‌جی‌آر‌یو، تیم شش، نیروی رزمی آبی
نبردها	تهاجم آمریکا به گرانادا; ; پرواز ۸۴۷ خطوط هوایی ترنس ورلد; ; هواپیماربایی آشیل لورو; ; عملیات فرصت برجسته; ; حمله ایالات متحده آمریکا به پاناما; ; جنگ خلیج فارس; ; جنگ داخلی سومالی; عملیات مار گوتیک; ; نبرد موگادیشو; ; جنگ‌های یوگسلاو; ; تعقیب جنایتکاران جنگی صربستان; ; گروه ضربت مشترک لیبریا; ; هواپیماربایی مرسک آلاباما; ; جنگ علیه تروریسم; ; جنگ افغانستان; ; عملیات آزادی بلندمدت; ; عملیات آناکوندا; ; جنگ عراق; ; کشتن اسامه بن لادن; ; نجات جسیکا بیوکنن و پول هگن; ; عملیات عزم راسخ;
فرماندهان

گروه توسعه جنگاوری ویژه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا (انگلیسی: United States Naval Special Warfare Development Group) مشهور به تیم شش، یک نیروی عملیات ویژه و نمایندهٔ نیروی دریایی در ستاد فرماندهی مشترک عملیات ویژه است. در ستاد فرماندهی مشترک عملیات ویژه، این نیرو با نام «نیروی رزمی آبی» شناخته می‌شود.^[۲] پشتیبانی اداری این نیرو با ستاد فرماندهی جنگاوری ویژه نیروی دریایی و فرماندهی عملیاتی این گروه بر عهدهٔ فرماندهی ستاد فرماندهی مشترک عملیات ویژه است. بیشتر اطلاعات مربوط به این گروه محرمانه است و جزئیات فعالیت‌های این گروه معمولاً توسط کاخ سفید و وزارت دفاع آمریکا فاش نمی‌شود.^[۳]

این گروه و همتای آن در نیروی زمینی (نیروی دلتا) و نیروی هوایی (اسکادران ۲۴ تاکتیک‌های ویژه) تیم‌های اصلی ماموریت ویژه نیروهای مسلح ایالات متحده آمریکا برای انجام عملیات‌های پیچیده، خطرناک و محرمانه به دستور مرجع فرماندهی ملی (تا سال ۲۰۰۲)، رئیس جمهور و وزیر دفاع ایالات محده آمریکا هستند.^[۴]^[۵] گروه توسعه جنگاوری ویژه، ماموریت‌های تخصصی مختلفی مانند مبارزه با تروریسم، رهایی گروگان، شناسایی ویژه و اقدام مستقیم (حملات کوتاه‌مدت یا اقدامات تهاجمی در مقیاس کوچک) را اغلب علیه اهداف باارزش انجام می‌دهد.^[۶]

تاریخچه[ویرایش]

ریشه‌های تأسیس این گروه را می‌توان در نتیجه عملیات پنجه عقاب جستجو کرد. در زمان بحران گروگانگیری ایران در سال ۱۹۷۹، ریچارد مارکینکو یکی از دو نمایندهٔ نیروی دریایی ایالات متحده در ستاد مشترک ارتش بود که از آن به عنوان «تیم عملیات تروریستی» (Terrorist Action Team) یاد می‌شود. هدف این تیم تنظیم عملیات آزاد سازی گروگان‌ها در ایران بود. به دنبال فاجعه ای که در جنگ اول خلیج فارس در ایران رخ داد، نیروی دریایی نیازمند یک واحد ضد تروریستی تمام وقت بود که مارکینکو را برای طراحی و توسعهٔ آن موظف نمود. مارکینکو اولین افسر فرماندهٔ این واحد جدید بود.

در آن زمان دو واحد عملیاتی در یگان ویژه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا مشغول فعالیت بود. مارکینکو به منظور گمراه نمودن مأموران اطلاعات و امنیت شوروی (ک.گ. ب) در تعداد واقعی تیم‌های عملیاتی موجود، واحد جدید را تیم شش یگان ویژه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا نامید. این واحد همواره با نیروی دلتا مقایسه می‌شد.

بر خلاف آن زمان که مدت فرماندهی هر واحد در نیروی دریایی یک دورهٔ دوساله بود، مارکینکو از سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۳ و به مدت سه سال فرماندهی این واحد را به عهده داشت.

این واحد ابتدا با ۷۵ تیرانداز کار خود را آغاز نمود و بر اساس گفته‌های مارکینکو، سهمیهٔ بودجه و مهمات سالانهٔ آموزشی تیم از همه تیم‌های نیروی دریایی ایالات متحده بیشتر بود.

در سال ۱۹۸۷ تیم شش یگان ویژه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا انحلال یافت و «گروه توسعه جنگاوری ویژه نیروی دریایی» (DEVGRU) جانشین این گروه شد.

ساختار[ویرایش]

گروه توسعه جنگاوری، به چند اسکادران با کد رنگی تقسیم شده است:^[۷]

اسکادران قرمز (تهاجم)
اسکادران آبی (تهاجم)
اسکادران طلایی (تهاجم)
اسکادران نقره‌ای (تهاجم)
اسکادران سیاه (اطلاعات، شناسایی و نظارت)
اسکادران خاکستری (تیم‌های تحرک، حمل‌و‌نقل/غواص، نیروی واکنش سریع)
تیم سبز (انتخابی/آموزش)^[۸]

جستارهای وابسته[ویرایش]

نیروهای خواهر در فرماندهی مشترک عملیات ویژه
سایر واحدهای عملیات ویژه دریایی

منابع[ویرایش]

↑ "SEAL Team 6 by the Numbers – Foreign Policy". 28 July 2015. Archived from the original on 28 July 2015. Retrieved 10 June 2017.
↑ Naylor, Sean (2015). "Chapter 4". Relentless Strike.
↑ Emerson, Steven (13 November 1988). "Stymied Warriors". The New York Times Magazine. Retrieved 13 March 2008.
↑ "The U.S. Army's Delta Force: How This Secret Group of Deadly Soldiers Came to Be". The National Interest. 30 April 2019.
↑ "In high demand, Air Force commandos must find new ways to cope with stress of duty". The Gaffney Ledger. Gaffney, South Carolina. Associated Press. Archived from the original on 28 September 2013. Retrieved 2013-05-04.
↑ "Special Operations" (PDF). Archived from the original (PDF) on 11 June 2020. Retrieved 25 May 2020.
↑ Pfarrer, Chuck (2004). Warrior Soul: The Memoir of a Navy Seal. New York: Random House. pp. 325–26. ISBN 978-0-89141-863-4. editions:PanKDPddlTQC.
↑ Owen, Mark (2012). No Easy Day. Dutton Adult. p. 11. ISBN 9780525953722.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «SEAL Team Six». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۳ اوت ۲۰۲۳.

[1] "SEAL Team 6 by the Numbers – Foreign Policy". 28 July 2015. Archived from the original on 28 July 2015. Retrieved 10 June 2017.

[RelentStrike-2] Naylor, Sean (2015). "Chapter 4". Relentless Strike.

[NYTsw-3] Emerson, Steven (13 November 1988). "Stymied Warriors". The New York Times Magazine. Retrieved 13 March 2008.

[4] "The U.S. Army's Delta Force: How This Secret Group of Deadly Soldiers Came to Be". The National Interest. 30 April 2019.

[gaffney-5] "In high demand, Air Force commandos must find new ways to cope with stress of duty". The Gaffney Ledger. Gaffney, South Carolina. Associated Press. Archived from the original on 28 September 2013. Retrieved 2013-05-04.

[6] "Special Operations" (PDF). Archived from the original (PDF) on 11 June 2020. Retrieved 25 May 2020.

[Pfarrer_325–326-7] Pfarrer, Chuck (2004). Warrior Soul: The Memoir of a Navy Seal. New York: Random House. pp. 325–26. ISBN 978-0-89141-863-4. editions:PanKDPddlTQC.

[8] Owen, Mark (2012). No Easy Day. Dutton Adult. p. 11. ISBN 9780525953722.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]