محمد صدوقی: تفاوت میان نسخهها
جز رده:زادگان ۱۳۲۷ (قمری) اضافه شد با استفاده از ویکیپدیا:ردهساز |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''محمد صدوقی'''، [[روحانی]] [[ |
'''محمد صدوقی'''، [[روحانی]] [[شیعه]] [[ایرانی]]، در روز ۸ صفر [[۱۳۲۷ (قمری)|۱۳۲۷]] در [[یزد]] به دنیا آمد. |
||
وی با اینکه از نسل [[شیخ صدوق]] است، اصالتا کرمانشاهی است. |
وی با اینکه از نسل [[شیخ صدوق]] است، اصالتا کرمانشاهی است. |
نسخهٔ ۱۹ فوریهٔ ۲۰۱۱، ساعت ۰۷:۱۹
محمد صدوقی، روحانی شیعه ایرانی، در روز ۸ صفر ۱۳۲۷ در یزد به دنیا آمد.
وی با اینکه از نسل شیخ صدوق است، اصالتا کرمانشاهی است.
پدرش ملا ابوطالب و جد دوم او علامه ملا محمدمهدی کرمانشاهی بود که بر اثر درگیری با فتحعلی شاه قاجار به یزد تبعید شد. محمد صدوقی در ۷ سالگی، پدر و در ۹ سالگی مادرش را از دست داد و پسرعمویش ـ ملا محمد کرمانشاهی (مدفون در یزد) ـ سرپرستی او را برعهده گرفت که بعدها صدوقی داماد وی شد.
تحصیل
تحصیلات علوم دینی را در مدرسه عبدالرحیمخان یزد آغاز کرد و در سن ۲۱ سالگی برای ادامه تحصیل به اصفهان رفت، اما پس از مدت کوتاهی به دلیل کمبود امکانات و سرمای بیسابقه اصفهان، به یزد بازگشت و یکسال بعد در سال ۱۳۴۹ به قم مهاجرت کرد و به تحصیل و بعد از آن تدریس در این شهر پرداخت.
وی در سال ۱۳۴۲ از حامیان روحالله خمینی بود و پس از پیروزی انقلاب، نماینده مردم یزد در مجلس خبرگان قانون اساسی و امام جمعه این شهر شد.[۱]
استادان
- سید روحالله خمینی
- عبدالکریم حائری یزدی
- سید صدرالدین صدر
- سید محمدتقی خوانساری
- سید محمد حجت کوهکمرهای
- سید علی محمد کازرونی
- غلامرضا فقیه خراسانی
شاگردان
- محمدتقی جعفری
- مرتضی مطهری
- علی قدوسی
- احمد جنتی
- محمد فاضل لنکرانی
- یوسف صانعی
- سید هاشم رسولی محلاتی
مرگ
در روز یازدهم تیرماه ۱۳۶۱ یکی از اعضای سازمان مجاهدین خلق به نام رضا ابراهیمزاده، در عملیاتی انتحاری، پس از نماز به او نزدیک شد و پس از دست دادن او را در آغوش گرفت. صدوقی و محافظین سعی کردند او را جدا کنند، اما قبل از آن نارنجک همراه فرد منفجر شد. او و فرد مهاجم در دم کشته شدند و بعد از آن نیز چهار نفر از بانوان بر اثر ازدحام جمعیت درگذشتند. پیکرش در مسجد حظیره یزد دفن گردید.[۲][۳]
در جریان پیامدهای اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری ایران (۱۳۸۸) درب منزل وی به آتش کشیده شد که این اتفاق توسط گروههای اصلاح طلب و اصولگرا محکوم شد و همگی خواهان شناسایی عوامل آن شدند.[۴][۵]
منابع
- جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم. گلشن ابرار. ج ۲، چ ۳، نشر معروف، قم: ۱۳۸۵.