نیروی هوایی آرژانتین
| نیروی هوایی آرژانتین | |
|---|---|
.svg) | |
| بنیان‌گذاری | ۴ ژانویه ۱۹۴۵ |
| کشور |  آرژانتین |
| گونه | نیروی هوایی |
| نقش | جنگ هوایی |
| اندازه | ۱۳٬۸۳۷ نفر ۲۱۷ فروند هواگرد[۱] |
| بخشی از | ارتش آرژانتین |
| تجهیزات | ۱۳۹ فروند |
| نبردها | |
| وبگاه | |
| فرماندهان | |
| فرمانده کل قوا | خاویر میلئی |
| رئیس ستاد | سرتیپ خاویر ایزاک |
| نشان | |
| نشان شناسایی |   |
| نشان شناسایی |  |
| ناوگان هوایی | |
| جنگنده | لاکهید مارتین ای-۴ای‌آر فایتینگ‌هاوک |
| شکاری | لاکهید مارتین ای-۴ای‌آر فایتینگ‌هاوک |
| بالگرد | بل ۴۱۲ بل ۲۱۲ ام‌دی ۵۰۰ آئروسپاسیال اس‌ای ۳۱۵بی لاما میل-۱۷ |
| هواگرد گشت‌زنی | امبرائر ئی‌ام‌بی ۳۱۲ توکانو |
| هواگرد شناسایی | آی‌ای ۵۸ پوکارا |
| هواگرد آموزشی | بیچ‌کرفت تی-۳۴ منتور امبرائر ئی‌ام‌بی ۳۱۲ توکانو گروب جی۱۲۰تی‌پی |
| هواپیمای باری | لاکهید سی-۱۳۰ هرکولس دی هاویلند کانادا دی‌اچ‌سی-۶ توئین اوتر |
نیروی هوایی آرژانتین (اسپانیایی: Fuerza Aérea Argentina و به اختصار FAA) شاخه هوایی زیرمجموعه ارتش آرژانتین است، که فعالیت خود را از سال ۱۹۴۵ آغاز کرد. نیروی هوایی آرژانتین در سال ۲۰۱۸ تعداد ۱۳٬۸۳۷ پرسنل نظامی[۲] و ۶٬۹۰۰ پرسنل غیرنظامی در اختیار داشت.[۳] فرمانده کل نیروی هوایی آرژانتین (FAA) سرتیپ خاویر ایزاک می‌باشد.[۴]
تاریخچه[ویرایش]
تاریخچه نیروی هوایی آرژانتین در ۱۰ اوت ۱۹۱۲ (۱۹ مرداد ۱۲۹۱ خورشیدی) با تأسیس «مدرسه هوانوردی نظامی» Escuela de Aviación Militar در سرویس هوانوردی ارتش، آغاز شد.[۵]
دوره بین جنگ‌های جهانی اول و دوم[ویرایش]
در طی سالهای پس از جنگ جهانی اول، بخش هوایی نیروهای نظامی آرژانتین هواپیماهای مختلفی را از فرانسه و ایتالیا دریافت نمود. در سال ۱۹۲۲، «مدرسه هوانوردی نظامی» به‌طور موقت منحل شد، که منجر به تشکیل گروه "گروه هوانوردی یک" به عنوان یک واحد عملیاتی کردید. در طول سال ۱۹۲۵، «مدرسه هوانوردی نظامی» مجدداً بازگشایی شده، و ("گروه شناسایی سه") ایجاد شد و گروه "گروه هوانوردی یک" مدت کوتاهی پس از آن به عنوان "گروه شناسایی یک" تغییر نام شد.
در سال ۱۹۲۷، «اداره هوانوردی عمومی»، برای هماهنگ‌کردن امور هوانوردی نظامی کشور ایجاد شد. در همان سال، کارخانه هواپیمای نظامی (اف.ام. ای) FMA که نقش مهمی در صنعت هوانوردی آرژانتین داشت، در کوردوبا تأسیس شد.[۵] با وجود آن، در دهه ۱۹۳۰، آرژانتین هواپیماهای مختلفی را از انگلستان، آلمان و ایالات متحده دریافت نمود.
در سالهای ۱۹۳۸ الی ۱۹۳۹، قوای هوایی آرژانتین شامل تقریباً ۳٬۲۰۰ پرسنل (شامل حدود ۲۰۰ افسر) بود و تقریباً ۲۳۰ هواپیما را در اختیار داشت. تقریباً ۱۵۰ فروند هواپیما در خدمت ارتش بود که شامل جنگنده‌های دواتین دی.۲۱ و کورتیس پی-۳۶ هاوک، هواپیمای شناسایی برِگه ۱۹، بمب افکن‌های نورثروپ ای-۱۷ و مارتین بی-۱۰، هواپیمای آموزشی نورث امریکن ان‌ای-۱۶، هواپیمای چندمنظوره فوکه-وولف اف‌و ۵۸، هواپیماهای ترابری یونکرس یو ۵۲ و فیرچایلد ۸۲ بود. تقریباً ۸۰ فروند از ۲۳۰ فروند هواپیمای آرژانتین در خدمت نیروی دریایی آرژانتین بودند از جمله سوپرمارین ساوت‌همپتون ،سوپرمارین وارلوس، فیری سیل ،فیری ۳، ووت او۲یو کرسر، کانسالیدیتید پی-۲ وای، کورتیس تی-۳۲ کندور ۲، داگلاس دلفین و گرومن جی۲اف داک بودند.[۶]
جنگ جهانی دوم و سالهای پس از آن[ویرایش]
اولین گام برای ایجاد نیروی هوایی (به عنوان شاخه ای جداگانه از نیروهای مسلح) و ایجاد فرماندهی کل هوانوردی که به‌طور مستقیم تحت دستور وزارت جنگ باشد، در ۱۱ فوریه ۱۹۴۴ (۲۱ بهمن ۱۳۲۲ خورشیدی) برداشته شد. در ۴ ژانویه ۱۹۴۵ (۱۴ دی ۱۳۲۳ خورشیدی) این سازمان بعداً با فرمانی به نیروی هوایی آرژانتین تبدیل شد.[۷]
در پایان جنگ جهانی دوم، نیروی هوایی آرژانتین روند نوسازی خود را آغاز نمود. این "عصر طلایی" (تقریباً از ۱۹۴۵ الی ۱۹۵۵) با در دسترس بودن ارز خارجی در آرژانتین، انبوه مهندسان هوافضای بیکار از آلمان، ایتالیا و فرانسه و همراه باارائه آخرین نسل جدید موتورها و سایر قطعات توسط بریتانیا آغاز شد. خوان پرون در اولین دوره ریاست جمهوری خود، تیم‌هایی از مهندسان اروپایی را به اف. ام. ای، که در آن زمان به عنوان Instituto Aerotécnico "موسسه هواتکنیک" یا I.Ae شناخته می‌شد، آورد تا توسعه فناوری هوایی را ارتقا دهند. تعداد کل نیروهای مؤسسه هواتکنیک" به حدود ۷۵۰ نفر، از جمله دو تیم از طراحان آلمانی (به رهبری کورت تانک معروف) و مهندس فرانسوی امیل دواتین بود.[۵]
در سال ۱۹۴۷، نیروی هوایی آرژانتین ۱۰۰ فروند جنگنده جت گلاستر متئوررا خریداری نمود. هزینه خرید این هواپیماها توسط ایالات متحده به عنوان بازپرداخت بخشی از بدهی خود به آرژانتین بابت مواد خامی که آرژانتین در طول جنگ جهانی دوم مواد خام را برای ایالات متحده فراهم کرده بود، پرداخت گردید. این خرید باعث شد که نیروی هوایی آرژانتین به اولین نیروی هوایی در آمریکای لاتین تبدیل شود که به جنگنده‌های جنگنده جت مجهز شده است. علاوه بر این، چندین بمب افکن آورو لینکلن وآورو لانکاستر را نیز در اختیار گرفت.[۵]
عملیات در قطب جنوب[ویرایش]
در طول سال ۱۹۵۲، نیروی هوایی با استفاده از داگلاس سی-۴۷ مجهز به اسکی، تأمین پایگاه‌های علمی قطب جنوب را آغاز نمود. پیش از این، رئیس‌جمهور خوآن پرون، برای تحقق این هدف، گروه‌های ویژه قطب جنوب (FATA, Fuerzas de Tareas Antárticas) را ایجاد نموده بود.[۸] در سال ۱۹۷۰، نیروی هوایی استفاده از هواپیماهای سی-۱۳۰ هرکولس را در قطب جنوب آغاز کرد. طبق گزارش‌ها، هواپیمای ویژه ریاست جمهوری فوکر اف۲۸ فلوشیپ اولین جتی بود که در سال ۱۹۷۳ در پایکاه آرژانتین در قطب جتوب فرود آمد.[۹][۱۰][۱۱] از دهه ۱۹۷۰، هواپیماهای دی‌اچ‌سی-۶ توئین اوتر نیز مستقر شدند و نیروی هوایی عملیات فراقطب جنوب را در اکتبر ۱۹۷۳ آغاز نمود. این ماموربت منجر به اولین پرواز سه قاره ای، فرا قطب جنوب در تاریخ شد که یک سی-۱۳۰ هرکولس بین ریوگالگوس، پایگاه هوایی مارامبیو، کرایست‌چرچ در نیوزلند و کانبرا در استرالیا پرواز کرد.[۱۲][۱۳]
مدرن سازی (سالهای ۱۹۶۰–۱۹۷۰)[ویرایش]
در طی سالهای ۱۹۶۰، هواپیماهای جدید از جمله جت‌های جنگنده اف-۸۶ سیبر و داگلاس ای-۴ اسکای‌هاوک عمدتاً برای حملات به اهداف زمینی به ناوگان نیروی هوایی آرژنتین اضافه شدند. در طول سالهای دهه ۱۹۷۰، نیروی هوایی خود را به هواپیماهای رهگیر میراژ ۳، جنگنده‌های چند منظوره آی‌ای‌آی دَگر و هواپیماهای باری سی-۱۳۰ هرکولس مجهز نمود. یک هواپیمای ضد شورش به نام پوکارا نیز به تعداد قابل توجهی ساخته و مورد استفاده قرار گرفت. نیروی هوایی FAA همچنین نقش مهمی در کودتای ۱۹۷۶ داشت که منجر به دیکتاتوری نظامی در آرژانتین شد که تا سال ۱۹۸۳ ادامه یافت.[۱۴]
جنگ فالکلند (۱۹۸۲)[ویرایش]
جنگ فالکلند اولین جنگی بود که نیروی هوایی آرژانتین علیه دشمنی خارجی انجام داد. برخی از هواپیماهای عملیاتی خارج از رده بودند[۱۵] با این حال، نیروی هوایی به پیروزی در جنگ برای آرژانتین نزدیک شده بود. .[۱۶] در طی جنگ، بخش نیروی هوایی خونتای نظامی "نیروی هوایی جنوب" FAS نامیده شد و توسط ارنستو کرسپو هدایت می‌شد.[۱۷]
درگیری‌های هوایی در اول ماه مِه ۱۹۸۲[۱۸] با آغاز عملیات بلک باک توسط نیروی هوایی سلطنتی آغاز شد که در طی آن هواپیماهای بمب افکن آورو والکان ایکس. ام ۶۰۷ به پایگاه‌های هوایی نظامی در جزایر حمله کردند. سپس گروه ضربت، هواپیماهای سی هاریر را برای حمله به مواضع در پورت استنلی و گوس گرین، اماکنی که اولین تلفات آرژانتینی رخ داد، ارسال داشت.[۱۹]
نیروی هوایی آرژانتین با فرستادن چندین هواپیمای تهاجمی ای-۴ اسکای‌هاوک، آی‌ای‌آی دَگر و رهگیرهای میراژ ۳ به نبرد واکنش نشان داد. میراژ ۳ با سی هریرها در جزیره بوربون وارد نبرد شد و یک میراژ توسط سی هریر سرنگون شد. در ۲۱ مِه، نبرد سن کارلوس ("کوچه بمب") زمانی آغاز شد که نیروی هوایی آرژانتین به گروهی از کشتی‌های بریتانیایی که حال پهلو گرفتن در آب‌های سان کارلوس بودند، حمله کردند. دَگر و اسکای‌هاوک آرژنتینی سه کشتی انگلیسی را غرق کردند (یک ناوشکن تیپ ۴۲ اچ‌ام‌اس کاونتری و دو ناوچه اچ‌ام‌اس آنتلوپ و اچ‌ام‌اس آردنت)
در ۸ ژوئن، نیروی هوایی آرژانتین عملیاتی را در Bluff Cove انجام داد، بریتانیایی‌ها از کشتی‌های تهاجم آبی‌خاکی از جمله شناورهای آر. اف. ای سرگالاهاد و آر. اف. ای سرتریستام برای پیاده کردن و استقرار تیپ ۵ پیاده‌نظام برای حمله به بندر استنلی استفاده می‌کردند. در حالی که این کشتی‌ها در حال تخلیه نیروها و در نتیجه آسیب‌پذیر بودند، توسط ۹ فروند ای-۴ اسکای هاوک آرژانتینی و در دو موج مورد تهاجم قرار گرفتند. در حالی که پنج فروند دَگر به ناوچه اسکورت اچ‌ام‌اس پلیموث حمله‌ور شدند، چهار فروند دیگر یک مأموریت فریب را بر فراز شمال جزایر انجام دادند تا سی-هاریرهای بریتانیایی را به سمت خود بکشند. اسکای هاوک‌ها کشتی آبی-خاکی "فاکستروت ۴" را نابود کردند، به سر گالاهاد آنقدر آسیب رساند که بعد از مدتی منهدم شد و همچنین به شدت به سر تریسترام آسیب رساند، اگرچه او این مهلکه جان سالم به دربرد و بعداً بازسازی شد. آتش‌سوزی و انفجار در کشتی‌ها منجر به کشته شدن ۵۶ نفر و زخمی شدن ۱۵۰ نفر شد، که بدترین تلفات جانی برای انگلیسی‌ها در جنگ بود. در طی تهاجم‌های آرژانتینی‌ها، سه فروند ای-۴ در طی موج دوم تهاجم توسط سی-هاریرها سرنگون شدند و هر سه خلبان کشته شدند. تمام مهماتی که توسط مواد منفجره ای که توسط دَگرها در حمله به اچ‌ام‌اس پلیموث به کار گرفته شده بود، منفجر نشدند.
در ۱۳ ژوئن، ای-۴ اسکای هاوک آرژانتینی حملات خود را در دو آرایش هر کدام از ۴ هواپیما بر علیه سربازان و هلیکوپترهای دشمن تجدید کردند. در ۱۴ ژوئن ۱۹۸۲، فرماندهی نظامی آرژانتین تسلیم شد و کنترل فالکلند، جزایر جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی را به بریتانیا بازگرداند. نیروی هوایی آرژانتین متحمل ۵۵ نفر کشته و ۴۷ نفر مجروح شد، ۵۰۵ پرواز جنگی انجام شد و ۶۲ فروند هواپیما، به شرح ذیل از دست رفتند:[۲۰]
- ۱۹ فروند ای-۴ اسکای هاوک
- ۲ فروند میراژ ۳
- ۱۱ فروند آی‌ای‌آی دَگر
- ۲ فروند کانبرا
- ۲۴ فروند آی‌ای ۵۸ پوکارا
- ۱ فروند سی-۱۳۰ هرکولس
- ۱ فروند لیرجت ۳۵
- ۲ فروند بل ۲۱۲
بعد از جنگ (سالهای ۱۹۸۳ الی ۲۰۰۳)[ویرایش]
پس از جنگ، بریتانیا تحریم تسلیحاتی را بر آرژانتین اعمال کرد. با این حال، ایالات متحده آمریکا ۳۶ فروند ای-۴ای‌آر فایتینگ‌هاوک را به آرژانتین فروخت، که نسخه ای بازسازی شده و ارتقا یافته از ای-۴ اسکای‌هاوک است. سایر تجهیزات خریداری شده توسط آرژانتین عبارتند از: ۲۳ فروند اووی-۱ موهاوک مازاد ارتش ایالات متحده آمریکا، ۲ فروند سی-۱۳۰ بی و یک فروند لاکهید ال-۱۰۰. آرژانتین توسعه هواپیماهای کاملاً جدید را آغاز کرد، از جمله اف.ام.ای آی.ای-۶۳ پامپا، جنگنده اس.ای.آی.ای-۹۰، و متعاقباً تبدیل موشک کندور به یک موشک بالستیک میان برد.[۲۱]از این میان، تنها پامپا با موفقیت توسعه یافت.
در سال ۱۹۹۴، رئیس‌جمهور کارلوس منم به خدمت اجباری نظامی پایان داده و به زنان اجازه خدمت نظامی را نیز داد.[۲۲]
حمایت از مأموریت‌های صلح‌بانی سازمان ملل[ویرایش]
نیروی هوایی آرژانتین FAA در ماموریت‌های صلح‌بانی سازمان ملل متحد شرکت داشته است. در سال ۱۹۹۴ گروهی را به قبرس اعزام نمود.[۲۳][۲۴] و همچنین بالگردهای بل ۲۱۲ در در هائیتی مستقر شدند.
هواگردها[ویرایش]
ناوگان فعلی[ویرایش]
.jpg)
.jpg)
منابع[ویرایش]
- ↑ "Argentina hace publica la cantidad de personal militar en sus fuerzas". zona-militar.com. 19 مارس 2018. Archived from the original on 28 April 2018. Retrieved 19 March 2018.
- ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نامpersonnelوارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ "Argentine air force, Armed forces – Lokmat Times".
- ↑ "El Gobierno Nacional designó a la nueva cúpula de las Fuerzas Armadas". Argentina.gob.ar (به اسپانیایی). 2020-02-20. Retrieved 2023-07-20.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ "Fuerza Aérea Argentina". 2018-09-03. Archived from the original on 2018-09-03. Retrieved 2020-05-20.
- ↑ Schnitzler, R.; Feuchter, G.W.; Schulz, R., eds. (1939). Handbuch der Luftwaffe [Aviation Manual] (به آلمانی) (3rd ed.). Munich and Berlin: J. F. Lehmanns Verlag. p. 13.
- ↑ "4 de enero". Archived from the original on 2008-02-21. Retrieved 2020-05-20.
- ↑ Frenkel, Leopoldo. (1992). Juan Ignacio San Martín: el desarrollo de las industrias aeronáutica y automotriz en la Argentina. Germano Artes Gráficas). Buenos Aires: L. Frenkel. p. 41. ISBN 950-43-4267-1. OCLC 27327594.
- ↑ "Primer aterrizaje de un Hércules C-130 en Marambio". Archived from the original on 29 May 2013. Retrieved 24 December 2014.
- ↑ "Marambio Station". Archived from the original on January 7, 2014.
- ↑ "Aniversario Aereo de la Antartida Argentina". Archived from the original on 24 December 2014. Retrieved 24 December 2014.
- ↑ "The First Three-Continental and Transantarctic Flight". Fin del Mundo. Sitio Oficial de la Provincia de Tierra del Fuego, Antártida e Islas del Atlántico Sur. Archived from the original on 1 October 2013.
- ↑ "Primer Vuelo Transantártico Tricontinental. Operación "Transantar" (04 al 10-Oct-1973)" (به اسپانیایی). Fundación Marambio. Archived from the original on 28 February 2009.
- ↑ Yofre, Juan Bautista, 1946- (2011). 1982: los documentos secretos de la guerra de Malvinas-Falklands y el derrumbe del Proceso. Buenos Aires: Editorial Sudamericana. p. 56. ISBN 978-950-07-3666-4. OCLC 764559333.
{{cite book}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link) - ↑ Quellet 1997, pp. 106–108.
- ↑ de la Pedraja, Rene (2006). Robin Higham, Stephen J. Harris (ed.). Why Air Forces Fail: The Anatomy of Defeat. Google Books: University Press of Kentucky. p. 232. ISBN 978-0-8131-6760-2. Retrieved 28 June 2021.
- ↑ Quellet 1997, p. 797.
- ↑ "1º de Mayo – Bautismo de fuego de la Fuerza Aérea Argentina" (به اسپانیایی). Centro Regional Universitario Cordoba IUA. 26 April 2018. Retrieved 2020-05-21.
- ↑ Fuerza Aerea Argentina (1998) [1983]. Historia de la Fuerza Aérea Argentina. Tomo VI: La Fuerza Aérea en Malvinas. Volumen 1. Dirección de Estudios Históricos. Fuerza Aerea Argentina. ISBN 987-96654-4-9.[کدام صفحه؟]
- ↑ Historia de la Fuerza Aérea Argentina. Ricardo Luis Quellet. [Buenos Aires]: [Fuerza Aérea Argentina, Dirección de Estudios Históricos]. 1998. p. 797. ISBN 987-96654-4-9. OCLC 760500498.
{{cite book}}: نگهداری CS1: سایر موارد (link) - ↑ De León, Pablo Gabriel (2017). El proyecto misilístico Cóndor. Su origen, desarrollo y cancelación. Lenguaje Claro. شابک ۹۷۸−۹۸۷−۳۷۶۴−۲۴−۰. p. 96.
- ↑ "Adiós a la colimba". La Voz (به اسپانیایی). Retrieved 2020-05-21.
- ↑ "- Fuerza Area Argentina". Archived from the original on 7 April 2012. Retrieved 24 December 2014.
- ↑ "VII Brigada Aerea". Archived from the original on 24 December 2007. Retrieved 24 December 2014.
- ↑ ۲۵٫۰۰ ۲۵٫۰۱ ۲۵٫۰۲ ۲۵٫۰۳ ۲۵٫۰۴ ۲۵٫۰۵ ۲۵٫۰۶ ۲۵٫۰۷ ۲۵٫۰۸ ۲۵٫۰۹ ۲۵٫۱۰ ۲۵٫۱۱ ۲۵٫۱۲ ۲۵٫۱۳ ۲۵٫۱۴ ۲۵٫۱۵ Hoyle, Craig, ed. (2023). "World Air Forces 2024". Flightglobal Insight. Retrieved 12 December 2023.
- ↑ Singh-Bisht, Inder. "US Approves F-16 Sale to Argentina to Counter Chinese Offer". thedefensepost.com. Defense Post. Retrieved 13 March 2024.
- ↑ "Denmark Signs Letter Of Intent For F-16 Sale To Argentina". Aviation Week. 26 March 2024. Retrieved 27 March 2024.
- ↑ "Fuerza Aerea Argentina T-04". airfleets.net. Retrieved 28 December 2014.
- ↑ "Two ERJ140LR for Argentina". scramble.nl. Scramble. 17 December 2023. Retrieved 17 December 2023.
- ↑ "Fadea apunta al reemplazo de los Hercules argentinos y señala el error de no haber comprado los españoles - Noticias Infodefensa América". Infodefensa.com (به اسپانیایی). March 10, 2021.
- ↑ "Argentina vuelve a contar con tres aviones Saab 340 operativos después de 11 años" (به اسپانیایی). infodefensa.com. 2022-05-10. Retrieved 29 June 2022.
- ↑ "Argentina receives second Beechraft [کذا] TC-12B Huron from the US". 2022-02-20. Retrieved 2023-12-18.
- ↑ ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ Dubois, Gastón (2021-07-30). "The new livery of the Argentine Presidential Air Group was revealed". Aviacionline. Retrieved 2023-12-18.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Argentine Air Force». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۷ مارس ۲۰۲۱.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ نیروی هوایی آرژانتین موجود است. |
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |