جنگهای اعراب و بیزانس
جنگهای اعراب و بیزانس به مجموعهای از جنگها گفته میشود که بین قرن ۷ تا ۱۱ میلادی بین اعراب مسلمان و امپراتوری روم شرقی رخ داد. این جنگها در طی فتوحات خلفای راشدین و امویان در قرن ۷ و جانشینهای آنان رخ داد و تا اواسط قرن ۱۱ میلادی طول کشید که برگی از تاریخ جنگهای صلیبی است.
ظهور اعراب مسلمان از عربستان در ۶۳۰ میلادی منجر به از دست رفتن سریع استانهای جنوبی بیزانس (سوریه و مصر) و تصرف آنان توسط مسلمانان شد.
در بیش از پنجاه سال بعد، حملات پرتعداد مسلمانان به آسیای صغیر و بیزانس که دوباره منجر به تهدید پایتخت بیزانس شد و همچنین حملات به شمال آفریفا و قسطنطنیه که موجب سقوط این شهر شد، ادامه یافت. وضعیت تا زمان شکست اعراب در دومین محاصره قسطنطنیه ادامه یافت. پس از آن در سال ۷۱۸ در زمان خلافت عباسیان، رشته کوه توروس در ترکیه فعلی به عنوان مرز مشترک بین اعراب و بیزانس برگزیده شد و روابط تا حدی عادیسازی شد. سفارتها تأسیس شدند و آتشبس اعلام شد. اگرچه حملات و ضدحملات دو طرف تا حدودی ادامه داشت.
در طول اولین سدهٔ جنگ، بیزانسیها معمولاً به دفاع میپرداختند و از شروع جنگ اجتناب میکردند و ترجیح میدادند به قلعههای مستحکم پناه برند. پس از سال ۷۴۰ میلادی، آنان ضد حملات خود را آغاز کردند. اما هنوز هم خلافت عباسیان قادر به مقابله به مثل به وسیله تهاجمات گسترده و مخرب به آسیای صغیر بود. پس از ۸۶۱ میلادی با افول دولت عباسی و تقویت امپراتوری بیزانس، در طی سالهای ۹۲۰ تا ۹۷۶، بیزانس توانست ارمنستان و شمال سوریه را بازپس بگیرد.