گروه هفتم نیروهای ویژه (ایالات متحده)
| گروه هفتم نیروهای ویژه (هوابرد) | |
|---|---|
 نماد کلاه بره گروه هفتم نیروهای ویژه | |
| فعال | ۱۹۴۲–۴۵ (منحل شد) ۱۹۶۰ – اکنون |
| کشور |  ایالات متحده آمریکا |
| رسته |  ارتش ایالات متحده آمریکا |
| گونه | نیروهای ویژه |
| نقش | وظایف اصلی:
|
| بخشی از |  ستاد فرماندهی یکم نیروهای ویژه |
| پادگان/ستاد | پایگاه نیروی هوایی اگلین |
| نام(های) مستعار | کلاه‌سبزها, حرفه‌ای‌های ساکت,[۱] سرباز-دیپلمات‌ها, مارخوارها, حرامزاده‌های ریشو[۲] امپراتوری سرخ[۳] |
| شعار(ها) | "De Oppresso Liber",[۱] شعار اسپانیایی، "Lo Que Sea, Cuando Sea, Donde Sea," به معنی هر چه، هر زمان،هر کجا"[۴] |
| نبردها | جنگ ویتنام تهاجم آمریکا به گرانادا جنگ داخلی السالوادور حمله ایالات متحده آمریکا به پاناما جنگ علیه تروریسم |
| فرماندهان | |
| فرمانده کل | سرهنگ کوین تروهیو[۵] |
| نشان | |
| نوار شناسایی سابق گروه هفتم, که از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۴ به جای نماد کلاه بره روی آستین سربازانی که واجد شرایط عملیات ویژه نبودند نصب می‌شد[۶] |  |
| نشان آستین لباس گروه هفتم نیروهای ویژه (هوابرد)، مورد استفاده تمام یگان‌های گروه هفتم | .png) |
گروه هفتم نیروهای ویژه (انگلیسی: 7th Special Forces Group) یک واحد عملیاتی از نیروهای ویژه نیروی زمینی ایالات متحده است که در ۲۰ مه ۱۹۶۰ فعال شد. این گروه، از بازساماندهی گروه ۷۷ نیروهای ویژه، که در فورت برگ در کارولینای شمالی مستقر بود، به وجود آمد. گروه هفتم برای استقرار و اجرای ۹ مأموریت دکترینال طراحی شده‌است: جنگ غیر متعارف، دفاع ملی خارجی، اقدام مستقیم، ضد شورشگری، شناسایی ویژه، مبارزه با تروریسم، عملیات اطلاعاتی، مقابله با گسترش سلاح‌های کشتار جمعی، و کمک امنیتی.[۷] گروه هفتم بیشتر وقت خود را صرف انجام ماموریت‌های دفاع ملی خارجی، مبارزه با مواد مخدر و آموزش نیروهای مسلح دولت‌های دوست در آمریکای جنوبی، مرکزی و شمالی و همچنین کارائیب می‌کند. گروه هفتم در عملیات تهاجم آمریکا به گرانادا در سال ۱۹۸۳ و در حمله ایالات متحده آمریکا به پاناما در سال ۱۹۸۹ شرکت داشت. این گروه مانند سایر گروه‌های نیروهای ویژه، حضور چشمگیری در عراق و افغانستان تحت عنوان جنگ علیه تروریسم داشت.[۸] این گروه بیش از هر گروه نیروی ویژه دیگری، در جنگ علیه تروریسم سربازان نیروهای ویژه را از دست داده‌است.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Stanton, Doug (24 June 2009). "The Quiet Professionals: The Untold Story of U.S. Special Forces in Afghanistan". Huffington Post.
- ↑ "Most Popular E-mail Newsletter". USA Today. 9 November 2011.
- ↑ "Red Empire welcomes familiar face to take command". US Army. 19 June 2017.
- ↑ "7th Special Forces Group (Airborne) changes command". NWF Daily News. 18 July 2019.
- ↑ "'Fearless, selfless': 7th Special Forces Group alum named Army Times Soldier of the Year 2022". www.yahoo.com. Retrieved 15 April 2023.
- ↑ US Army Special Forces 1952–84, Bloomsbury Publishing, by Gordon L. Rottman, dated 20 September 2012, شابک ۹۷۸۱۷۸۲۰۰۴۴۶۲, last accessed 29 March 2019
- ↑ Army Special Operations Forces Fact Book 2018 بایگانی‌شده در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, USASOC official website, dated 2018, last accessed 28 July 2019
- ↑ "7th SFG". 7th Special Forces Group webpage. Archived from the original on 28 March 2007. Retrieved 3 March 2007.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «7th Special Forces Group (United States)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۱ اکتبر ۲۰۲۳.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ گروه هفتم نیروهای ویژه (ایالات متحده) موجود است. |
 | این یک مقالهٔ خرد موضوع‌های نظامی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |