جنگ چین و ویتنام

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
جنگ چین و ویتنام
بخشی از جنگ سوم هندوچین و جنگ سرد

نقشهٔ شهرهای ویتنامی اشغال شده توسط چین
تاریخ۱۷ فوریه – ۱۶ مارس ۱۹۷۹
(۳ هفته و ۶ روز)
موقعیت
مرز چین - ویتنام
نتایج

هر دو طرف ادعای پیروزی کردند.

  • خروج نیروهای چین از ویتنام
  • ادامهٔ اشغال کامبوج توسط ویتنام تا سال ۱۹۸۹[۱]
  • ادامهٔ درگیری‌های مرزی چین و ویتنام تا سال ۱۹۹۱
تغییرات
قلمرو		 اشغال موقت بخش‌هایی از ویتنام در مناطق مرزی در استان کائو بانگ و استان لانگ سون توسط چین[۲][۳][۴]
طرف‌های درگیر
 چین
فرماندهان و رهبران

(نخست‌وزیر جمهوری خلق چین)

(دبیرکل حزب کمونیست ویتنام)

(وزیر دفاع ویتنام)

(رئیس‌جمهور ویتنام)

قوا
  • ادعای چین: ۲۰۰٬۰۰۰ سرباز ارتش چین و ۴۰۰–۵۵۰ تانک[۵][۶]
  • ادعای ویتنام: ۶۰۰٬۰۰۰ سرباز چینی[۷]
تلفات و خسارات
  • تخمین چین:
  • ۶٬۹۵۴ کشته
  • ۱۴٬۸۰۰–۲۱٬۰۰۰ زخمی
  • ۲۳۸ اسیر[۹][۵][۱۰]
  • تخمین ویتنام:
  • ۶۲٬۰۰۰ تلفات، شامل ۴۸٬۰۰۰ کشته[۱۱][۱۲][۱۳][۱۴]
  • ۴۲۰ تانک و خودروی زرهی[۱۵]
    انهدام ۶۶ توپ سنگین[۱۵]
  • تخمین منابع غربی:
  • ۲۶٬۰۰۰ کشته
  • ۳۷٬۰۰۰ زخمی[۱۶]
  • تخمین چین:
  • ۴۲٬۰۰۰ تا ۵۷٬۰۰۰ سرباز کشته‌شده[۱۱]
  • ۷۰٬۰۰۰ شبه‌نظامی کشته‌شده[۹][۱۷]
  • ۱۶۳۶ اسیر[۱۲][۱۳]
  • انهدام ۱۸۵ دستگاه تانک و نفربر زرهی[۱۵]
  • انهدام ۲۰۰ دستگاه توپ سبک و سنگین[۱۵]
  • انهدام ۶ دستگاه پرتاب‌گر موشک[۱۵]
  • تخمین منابع غربی:
  • ۲۰٬۰۰۰–۳۰٬۰۰۰ کشته
  • ۳۲٬۰۰۰ زخمی[۱۶]

جنگ چین و ویتنام (به انگلیسی: Sino-Vietnamese War) جنگی مرزی بود که در اوایل سال ۱۹۷۹ بین چین و ویتنام درگرفت. چین در پاسخ به اقدامات ویتنام علیه خمرهای سرخ در سال ۱۹۷۸ که منجر به نابودی خمرهای سرخ مورد حمایت چین شد، حمله‌ای آغاز کرد. چین و ویتنام هر دو مدعی پیروزی در آخرین جنگ هندوچین بودند.

عواقب[ویرایش]

دروازه نام‌کوآن

چین و ویتنام هرکدام هزاران سرباز خود را از دست دادند، و چین ۳٫۴۵ میلیارد یوان خود را از دست داد، که این امر، باعث به تأخیر افتادن برنامه اقتصادی آن‌ها از ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۰ شد.[۱۸] پس از جنگ، رهبری ویتنام اقدامات مختلف سرکوبگرانه‌ای را برای پاک‌سازی حزب کمونیست ویتنام از عناصر طرفدار چین و افرادی که در طول جنگ در برابر نیروهای پیشروی چینی تسلیم شده بودند، آغاز کرد. در سال ۱۹۷۹، در مجموع ۲۰۴۶۸ عضو از حزب اخراج شدند.[۱۹] اگرچه ویتنام به اشغال کامبوج ادامه داد، چین با وعده حمایت از تایلند و سنگاپور در برابر «تجاوزات ویتنام» روابط خود را با اتحادیه کشورهای جنوب شرق آسیا بهبود بخشید. در مقابل، کاهش اعتبار ویتنام در منطقه باعث وابستگی بیشتر آن به اتحاد جماهیر شوروی شد و به همین دلیل، پایگاه دریایی خود را در خلیج کام رانح اجاره کرد. در تاریخ ۱ مارس ۲۰۰۵، هوارد دبلیو فرنچ در نیویورک تایمز نوشت: برخی از مورخان اظهار داشته‌اند که «جنگ توسط آقای دنگ (رهبر عالی‌مقام وقت چین، دنگ شیائوپینگ) آغاز شد تا با درگیر شدن ارتش در جنگ، بتواند به استحکام و تثبیت موقعیت خود بپردازد.»[۲۰]

تلفات چین[ویرایش]

تعداد تلفات در طول این جنگ، مورد اختلاف است. منابع ویتنامی ادعا کردند که ارتش خلق چین در مجموع ۶۲٬۵۰۰ نفر تلفات به همراه ۵۵۰ خودروی نظامی و ۱۱۵ توپ منهدم شده‌است.[۲۱] در حالی که وئی ژنگشنگ، فعال دموکراسی چینی در سال ۱۹۸۰ به رسانه‌های غربی گفت که نیروهای چینی در طول جنگ ۹٬۰۰۰ کشته و حدود ۱۰ هزار زخمی داشته‌اند.[۲۲] درز اطلاعات منابع نظامی چین نشان می‌دهد که چین ۶٬۹۵۴ کشته داشته‌است.[۹][۲۳]

تلفات ویتنام[ویرایش]

دولت ویتنام مانند همتایان چینی خود هرگز به‌طور رسمی هیچ‌گونه اطلاعاتی دربارهٔ تلفات نظامی خود اعلام نکرده‌است. چین تخمین می‌زند که ویتنام ۵۷٬۰۰۰ سرباز و ۷۰٬۰۰۰ نیروی شبه‌نظامی را در طول جنگ از دست داده‌است.[۲۲][۲۴][۲۵] روزنامه رسمی ویتنامی نهان‌دین ادعا کرد که ویتنام بیش از ۱۰۰٬۰۰۰ کشته غیرنظامی پس از حملهٔ چین داشته‌است.[۲۶][۲۷]

زندانیان[ویرایش]

زندانیان چینی گزارش کردند که تحت رفتارهای شکنجه‌آمیز و غیرانسانی مانند چشم‌بند زدن و محکم نگه‌داشتن بدن آن‌ها با سیم فلزی قرار گرفته‌اند.[۲۸]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Gompert, David C.; Binnendijk, Hans; Lin, Bonny. Blinders, Blunders, and Wars: What America and China Can Learn (PDF) (Report). RAND Corporation. Archived (PDF) from the original on November 16, 2016. Retrieved August 1, 2020.
  2. ↑ Nayan Chanda, "End of the Battle but Not of the War", p. 10. Khu vực có giá trị tượng trưng tinh thần nhất là khoảng 300m đường xe lửa giữa Hữu Nghị Quan và trạm kiểm soát biên giới Việt Nam.
  3. ↑ Nguyen, Can Van. "Sino-Vietnamese Border Issues". NGO Realm. Archived from the original on August 31, 2014. Retrieved 6 October 2014.
  4. ↑ Nguyen, Can Van. "INTERVIEW ON TERRITORY AND TERRITORIAL WATERS". vlink.com. Archived from the original on January 12, 2015. Retrieved 6 October 2014.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ Zhang Xiaoming, "China's 1979 War with Vietnam: A Reassessment" بایگانی‌شده در اکتبر ۳۱, ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine, China Quarterly, Issue no. 184 (December 2005), pp. 851–874. Actually thought to have been 200,000 with 400–550 tanks. Zhang writes that: "Existing scholarship tends towards an estimate of as many as 25,000 PLA killed in action and another 37,000 wounded. Recently available Chinese sources categorize the PLA's losses as 6,594 dead and approximately 31,000 injured, giving a total of 24,000 casualties from an invasion force of 200,000."
  6. ↑ Zygmunt Czarnotta and Zbigniew Moszumański, Altair Publishing, Warszawa 1995, شابک ‎۸۳−۸۶۲۱۷−۱۶−۲
  7. ↑ "Chinese Invasion of Vietnam February 1979". GlobalSecurity.org. Archived from the original on October 25, 2005. Retrieved August 1, 2012.
  8. ↑ King V. Chen (1987): China's War With Việt Nam, 1979. Hoover Institution Press, Stanford University, page 103
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ 《对越自卫反击作战工作总结》Work summary on counter strike (1979–1987) published by The rear services of Chinese Kunming Military Region
  10. ↑ China at War: An Encyclopedia, p. 413, در گوگل بوکس
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ Tonnesson, Bởi Stein (2010). Vietnam 1946: How the War Began. University of California Press. p. 2. ISBN 978-0-520-25602-6.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ Chan, Gerald (1989). China and international organizations: participation in non-governmental organizations since 1971 (illustrated ed.). Oxford University Press. p. 80. ISBN 0-19-582738-4.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Military Law Review, Volumes 119-122. Vol. Volumes 27-100 of DA pam. Contributors United States. Dept. of the Army, Judge Advocate General's School (United States. Army). Headquarters, Department of the Army. 1988. p. 72. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)نگهداری CS1: سایر موارد (link)
  14. ↑ Russell D. Howard, INSS Occasional Paper 28: Regional Security Series, USAF Institute for National Security Studies, USAF Academy, September 1999[پیوند مرده]
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ ۱۵٫۳ ۱۵٫۴ King C. Chen (1983). "China's war against Vietnam, 1979: a military analysis". Journal of East Asian Affairs. 3 (1). Archived from the original on March 4, 2016. Retrieved August 1, 2020.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ Chen, King C. (1987). China's War with Vietnam, 1979: Issues, Decisions, and Implications. Hoover Press. p. 114. ISBN 978-0-8179-8573-8. Archived from the original on October 16, 2017. Retrieved October 16, 2017.
  17. ↑ Vietnam, p. 158, در گوگل بوکس
  18. ↑ "China "Should Learn from its Losses" in the War against Vietnam" from "August 1" Radio, People's Republic of China, 1400 GMT, February 17, 1980, as reported by BBC Summary of World Broadcasts, 22 February 1980
  19. ↑ Balázs Szalontai, Hoàng Văn Hoan và vụ thanh trừng sau 1979.
  20. ↑ French, Howard W. (March 1, 2005). "Was the War Pointless? China Shows How to Bury It". The New York Times. Archived from the original on April 16, 2009. Retrieved 28 February 2009.
  21. ↑ "35 năm cuộc chiến biên giới phía Bắc". vnexpress.net. Archived from the original on July 27, 2016. Retrieved July 31, 2016.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ "{title}". Archived from the original on April 30, 2015. Retrieved January 28, 2012.
  23. ↑ Tom Hancock. "China's Vietnam veterans fighting new battle". abs-cbnnews.com. Archived from the original on May 3, 2015. Retrieved July 31, 2016.
  24. ↑ 《许世友的最后一战》The last fight of General Xu Shiyou بایگانی‌شده در دسامبر ۳۰, ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine, Zhou Deli, Jiangshu People's press, June 1990
  25. ↑ 《中越战俘生活实录》 life of war prison camp in 1979 count strike war بایگانی‌شده در دسامبر ۳۰, ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine, Shi Wenying, published by spring breeze literature press, March 1991
  26. ↑ Xem các nguồn Edward C. O'Dowd, Bùi Xuân Quang, Laurent Cesari, Gilles Férier.
  27. ↑ "35 năm cuộc chiến biên giới phía Bắc". vnexpress.net. Archived from the original on July 27, 2016. Retrieved July 31, 2016.
  28. ↑ "民 间 藏 事» 转:突围——我的中越战争回忆录（有图）". woeser.com. Archived from the original on April 29, 2016. Retrieved July 31, 2016.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=جنگ_چین_و_ویتنام&oldid=38401945»