ویکیپدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۱/۸۵
نصر صد و دهمین سوره از سورههای قرآن است که در مصحف عثمانی قبل از سوره مسد و بعد از سوره کافرون قرار گرفتهاست. این سوره در مدینه نازل شده و دارای ۳ آیه است که در جزء سیام قرار دارد. سوره نصر آخرین سورهای است که به صورت یکجا بر محمد، پیامبر اسلام، نازل شد. مقصود از نصرت در آیه اول، پیروزی و غلبه نهایی است به نحوی که دیگر دشمن قادر به تحرک نیست. در اینکه این پیروزی بر چه گروهی اتفاق افتاده، بین مفسرین اختلاف نظر وجود دارد. در آیه دوم مقصود از «أَفْوَاجًا»، این است که پس از اینکه مردم در گذشته به تنهایی و سپس چندتایی به دین اسلام گرویدند، پس از فتح مکه در سال هشتم هجرت به صورت گروهی و قبیلهای وارد دین اسلام خواهند شد. در آیه سوم، خداوند به تسبیح، حمد و استغفار دستور میدهد. برخی از مفسرین این امر را امارهای بر پایان یافتن وظیفه پیامبر اسلام در تبلیغ دین میداند و از آن این نتیجه را میگیرند که عمر محمد رو به پایانی است. مشهور مفسرین این سوره را نوعی آگاهی به پیامبر اسلام مبنی بر به پایان آمدن مدت حیات وی میدانند. اما در اینکه وی چه مدت پس از نزول سوره نصر، زندگی کرد اختلاف نظر وجود دارد؛ گروهی بر این باورند که او پس از نزول این سوره کمتر از دو سال و گروهی دیگر نیز معتقدند که وی تا حدود هشتاد روز پس از نزول زندگی کرد و سپس وفات یافت. عمدهترین اختلاف در نزول این سوره این است که زمان نزول سوره، چه موقع است. بر اساس نظر محمدهادی معرفت، قرآن پژوه شیعه، جایگاهش در ترتیب نزول سورهٔ صد و دوم، قبل از سوره نور و بعد از سوره حشر است. در فضیلت این سوره روایات متعددی از شیعه و سنی نقل شده که در برخی ثواب قرائت آن را معادل کسانی دانسته که در فتح مکه با پیامبر اسلام بودند و در برخی دیگر فضیلت آن را در اثرات آن، مثل یاری کردن خدا به او در دنیا و آخرت دانستهاند.