کوهمره: تفاوت میان نسخه‌ها
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه |
←زبان: اصلاح تایپی برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== زبان == |
== زبان == |
||
{{اصلی|زبان کهمره‌ای}} |
{{اصلی|زبان کهمره‌ای}} |
||
[[زبان کهمره‌ای]]، یکی از کهن‌ترین [[زبان‌های ایرانی|زبان‌های ایرانی نو]] و بازماندهٔ [[زبان‌های ایرانی میانه]] و از شاخهٔ جنوب‌غربی ([[زبان فارسی میانه|زبان فارسی دورهٔ ساسانی]]) به‌شمار می‌رود. درصورتی‌که زوایای پنهان آن بیش از آنچه تا امروز مورد بررسی قرار گرفته، شکافته شود، جز همسانیِ ساخت دستوریِ آن با زبان [[زبان فارسی میانه|پارسی میانه ساسانی]]، با توجه به تعدادی آوای ویژه در آن، نشان می‌دهد که این گویش ریشه در یکی از زبان‌های همزمان با [[زبان فارسی باستان|پارسی باستان هخامنشی]] دارد و از زبان |
[[زبان کهمره‌ای]]، یکی از کهن‌ترین [[زبان‌های ایرانی|زبان‌های ایرانی نو]] و بازماندهٔ [[زبان‌های ایرانی میانه]] و از شاخهٔ جنوب‌غربی ([[زبان فارسی میانه|زبان فارسی دورهٔ ساسانی]]) به‌شمار می‌رود. درصورتی‌که زوایای پنهان آن بیش از آنچه تا امروز مورد بررسی قرار گرفته، شکافته شود، جز همسانیِ ساخت دستوریِ آن با زبان [[زبان فارسی میانه|پارسی میانه ساسانی]]، با توجه به تعدادی آوای ویژه در آن، نشان می‌دهد که این گویش ریشه در یکی از زبان‌های همزمان با [[زبان فارسی باستان|پارسی باستان هخامنشی]] دارد و از زبان های خالص و کهن است<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=فرهنگ گویش دوانی، عبدالنّبی سلامی، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۸۱}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=وبگاه دوان‌پارس؛ عبدالنبی سلامی «پورِ دوان»}}</ref> |
||
'''به پیوند [[زبان کهمره‌ای|زبان کوهمره‌ای]] مراجعه شود.''' |
'''به پیوند [[زبان کهمره‌ای|زبان کوهمره‌ای]] مراجعه شود.''' |
||
نسخهٔ ۹ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۳۶
کُهمَره یا کوهمَره نام سه منطقه در استان فارس است. حدود کوهمره از شیراز تا کازرون و جنوب به فراشبند و فیروزآباد می‌رسد. کوهمره ای‌ها از طوایف مستقل و پارسی‌تبار استان فارس هستند(کوهمره ای ها از قوم فارس میباشند) که شامل کوهمره سرخی، کوهمره نودان، کوهمره جروق میباشد . کل کوهمره شامل بالغ بر صد و بیست روستا میباشد.
جمعیت
کل کوهمره بالغ بر چهارصد هزار نفر میباشد که تمامی ایشان ساکن سه کوهمره و شهرستان هایی مانند (شیراز،کازرون،کوهچنار ،کوار،میمند،فیروزآباد، بوشهر و غیره میباشند.[۱]
زبان
زبان کهمره‌ای، یکی از کهن‌ترین زبان‌های ایرانی نو و بازماندهٔ زبان‌های ایرانی میانه و از شاخهٔ جنوب‌غربی (زبان فارسی دورهٔ ساسانی) به‌شمار می‌رود. درصورتی‌که زوایای پنهان آن بیش از آنچه تا امروز مورد بررسی قرار گرفته، شکافته شود، جز همسانیِ ساخت دستوریِ آن با زبان پارسی میانه ساسانی، با توجه به تعدادی آوای ویژه در آن، نشان می‌دهد که این گویش ریشه در یکی از زبان‌های همزمان با پارسی باستان هخامنشی دارد و از زبان های خالص و کهن است[۲][۳] به پیوند زبان کوهمره‌ای مراجعه شود.
مناطق تفریحی و گردشگری
. آبشار کوهمره سرخی (رمقان)[۴]
. آبشار تنگه دُمَس (دم اسب) معروف به دم اسبی
. پل سنگی ساسانی سبوک
. باغ تفریحی باغ بهشت
. باغ مخترع فریدون محمدی
. روستای توریستی و گردشگری دوسیران[۶][۷]
اقتصاد کوهمره
کشاورزی
از مهم‌ترین محصولات کشاورزی کوهمره به انار و برنج و انجیر می‌توان اشاره کرد؛ زیرا یکی از بهترین محصولات انار در منطقه کوهمره است. برنج نیز در بین مردم کوهمره بسیار مهم بوده و هرسال مردم زحمت کش کوهمره در اواخر بهار دست به کشت برنج محلی می‌زنند، معمولاً برنج چمپه در این منطقه کشت می‌شود.[۸]همچنین کوه‌های روستاهای سمغان، دوسیران، ابولحیات کنده‌ای و چکک کوهمره نودان یکی از قطب‌های بزرگ تولید انجیر در ایران میباشد.
دامداری
یکی دیگر از مهم‌ترین درامدهای مردم کوهمره دامداری بوده‌است. از قدیم الایام در این منطقه دامداری شغل مهمی برای اهالی مردم کوهمره بود. در گذشته‌های بسیار دور شغل اکثریت مردم کوهمره دامداری بوده‌است اما هرچه زمان می‌گذرد نگهداری دام برای این اهالی سخت و سخت‌تر می‌شود.[۹]
گاوداری نیز در این منطقه رواج دارد مردم کوهمره حتی به نگهداری گاو بسیار اهمیت می‌دهند و آن را یک درآمد برای خود می‌دانند.
وجه تسمیه
برای نام «کُهمَرّه»، شاید بتوان چنین تعبیرهایی را داشت:
۱-به معنی «کوه‌نشین» است که به مردمان این سامان اشاره دارد. ۲-به معنی «کوهسار پی در پی و در هم» است که اشاره به جغرافیای آن دارد. ۳-برگرفته از «کُه مَروک» است که نام یکی از بلندترین کوه‌های منطقه و نزدیک به مرکز کوهمرهٔ بزرگ میباشد. ۴-به معنی «کوه گذر» است که اشاره به تنگه‌ها و کوهستان‌های متوالی آن می‌کند. ۵-به معنی «کوهسار انبوه» است که به جغرافیای آن برمی‌گردد.
۲_ برای نام جروق، وجه تسمیه را شاید بتوان اینگونه تعبیر کرد:
جروق به معنی: جنگجو، جنگو، جَرو،... که می‌تواند اشاره به سرسختی، تهور، پرخاشگری و… مردم آن داشته باشد. ۲_ برای نام سرخی، وجه تسمیه را شاید بتوان اینگونه تعبیر کرد.
۳سرخی به معنی:
سرخ‌رو، سرخ و سفید، برافروخته، سرخ شده از خشم و… برای مردم آن، یا ناحیه‌ای با خاک سرخ برای جغرافیای آن باشد.
۴_ برای نام نودان، وجه تسمیه را شاید بتوان اینگونه تعبیر کرد:
نودان به معنی: ناودان که در گویش محلی به شکل «نُودون» درآمده و شکل نوشتاری آن «نودان» گشته که چرایی آن به خاطر سطح شیبدار این آبادی یا دره‌ها و دره‌چه‌های فراوان در آن است که در فصل بارندگی، آب از آن‌ها سرازیر می‌شود. وجه تسمیه دیگر نودان را شاید بتوان اینگونه تعبیر کرد؛ نودان، تغییر شکل یافته «نودین» به معنی دین نو است که شاید اشاره به نو شدن دین یا مذهب ساکنین آن در برهه ای از زمان می‌کند. وجه تسمیه دیگر برای نودان را معنی «نُعاس، خمیده، شیبدار،...» (؟)گفته‌اند که اشاره به سطح شیبدار آن می‌کند. وجه تسمیه دیگر که از بقیه محتمل‌تر به نظر می‌آید آن است که نودان، شکل نوشتاری «نودون» به معنی جای نو است و از «نو و دان (پسوند جاینام)» تشکیل یافته و نام روستاهایی مانند «گرگدان و تره‌دان» که همجوار نودان هستند و شبیه آن نام گرفته‌اند نیز این وجه تسمیه را محتمل‌تر می‌سازد (مثال‌های دیگر: داردون = بلوطستان، کُناردون = کُنارستان،... که در گویش محلی رایج هستند).[۱۰]
سرشناس‌ها
سیاست‌مداران معاصر
.jpg)
. غلام حسین نوذری . مهدی خان سرخی
شاعران و نویسندگان
.استاد عبدالله شهبازی نویسنده کتاب ایل ناشناخته، مروری بر ایلات و عشایر و…
. استاد علی اصغر غفاری (سرودن اشعار به زبان کهمره ای)
. مهندس فرزاد اسفندیاری سبوکی (سرودن اشعار به زبان کهمره ای)
. استاد هوشنگ سهرابی شکفتی (سرودن اشعار به زبان کهمره ای)
مرد نوا و نمای ایل
. مهندس حمدالله عباسی
دانشگاه پیام نورکوهمره
تنها دانشگاه در مناطق کوهمره، دانشگاه پیام نور نودان واقع در بخش کوهمره شهر نودان شهرستان کوهچنار میباشد.
روستاهای کوهمره
اسامی روستاهای کوهمره بزرگ :
۱- درونک – جروق
۲- بکک (مَسَرو) (سبوک)- جروق
۳- اوبیدَک – جروق
۴-بیخَک علیا – جروق
۵- مهبودی علیا (ده مهبودی) – جروق
۶-مهبودی سفلی (قَلازار) – جروق
۷- میانکوهی – جروق
۸- بیخک سفلی – جروق
۹- مَحسِینی -جروق
۱۰- شِیخی -جروق
۱۱-اسلام آباد -جروق
۱۲-کراچ – سرخی
۱۳- کَرَبَس – سرخی
-کشاورزی (گَچمِردی) -جروق
-چکک-نودان
-تره دان-نودان
-دوسیران-نودان
۱۸-پاپون(علیا)-نودان
۱۹-موردک-نودان
۲۰-گرگدان-نودان
۲۱-تنگ شیب-نودان
۲۲-ابوالحیات-نودان
-دیکانک-نودان
-امامزاده پیرابوالحسن-نودان
بندویه (سرخی)
چنار فاریاب (سرخی)
-گاوکشک علیا-نودان
-گرگنا-نودان
-عبدویی-نودان
-کلانی-نودان
–دشت برم-نودان
-پرک-نودان
-وارک-نودان
-تل نادر-نودان
-اب کره-نودان
-کنده ای-نودان
-بورنجان-نودان
-دردانه-نودان
-پاپون (سفلی)-نودان
-تنگ زرد-نودان
-ماصرم(علیا. سفلی) -سرخی
-دهسرو-سرخی
-سعادت اباد -سرخی
-چنارک-سرخی
-چشمه بردی-سرخی
-بنگر-سرخی
-آبسرد-سرخی
-اسلام اباد-سرخی
-مله گاله-سرخی
-دهنوک-سرخی
-رمقان-سرخی
-فتح اباد-سرخی
-شکفت-سرخی
-جمالی-سرخی
-بگدانه-سرخی
۵۳-مسقان-سرخی
-مورجان-سرخی
-دادنجان-سرخی
-میگلی-سرخی
– سمنگان -سرخی
-امیرآباد-سرخی
-ریچی-سرخی
-کوزرگ-سرخی
-آرندی-سرخی
-گاوکشک سفلی-نودان
-علی آباد-نودان
-چنارفاریاب-سرخی
-بنه زرد (سرخی)
-پرشکفت-سرخی
-کنده ای(ده گاه)-نودان
-بادمدون(پاپون وسطی)-نودان
-باغستان کنده ای (چاتک)-نودان
-شوراب-سرخی
-شکرآباد-سرخی
-دهنو-سرخی
-احمدآباد-سرخی
-عباس آباد-سرخی
-مهدی آباد-سرخی
-وحدت آباد-سرخی
-مورجان (مرگون)-سرخی
-دره-سرخی
-خانه خویس-سرخی
-سمغان-نودان
-دشت ارژن-سرخی
-سرطاوه_جروق
-چکک-نودان
-نرگسزار-جروق
-پریشان-جروق
-هلک-جروق
-دهپاگاه-جروق
-قلات نیلو-جروق
-سی سختی-جروق
-عرب-جروق
-قلعه میرزایی-جروق
-قلعه نارنجی-جروق
-مالکین-جروق
-کوشک باقری-جروق
-تنگا-جروق
-علی آباد -نودان
-ایور – سرخی
-بابایور-سرخی
– شیب جدول-سرخی
– کدنج-سرخی
– حسین آباد-سرخی
– میشوان-سرخی
– چنارسوخته-سرخی
– قنات(کوار)-سرخی
-دارنگون-سرخی
-اسلام آباد-سرخی
-محمود آباد-سرخی
خارکان-سرخی
-بدیگون یا بدیجان بدون سکنه-سرخی
-قلعه چوبی-سرخی
-بهاره-سرخی
-دره دریا-سرخی
-سبوک-سرخی
– نجف اباد،سرخی
همدم اباد،سرخی
چنارشاهیجان(نودان)
همت آباد (سرخی)
دهدار (سرخی)
.خبره(سرخی)
کره داشی(سرخی)
خیرآباد(سرخی)
.گیاهزار(سرخی)
دارنگون(سرخی)
دارنجان(سرخی)
دهدار، جیحونی(سرخی)
خان زنیان(سرخی)
پیرسبز(نودان)
انارمهر(سرخی)
.نودان
بیروکان(سرخی)
گرگدان (نودان)
منابع
- ↑ مروری بر ایلات و عشایر از عبدالله شهبازی.
- ↑ فرهنگ گویش دوانی، عبدالنّبی سلامی، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۸۱.
- ↑ وبگاه دوان‌پارس؛ عبدالنبی سلامی «پورِ دوان».
- ↑ وبگاه شهرداری شیراز؛ جاذبه‌های تاریخی طبیعی شیراز.
- ↑ ادارهٔ کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان فارس؛ جاذبه‌های طبیعی استان فارس.
- ↑ وب‌سایت سیری در ایران - ۱ بهمن ۱۳۹۴-روستای دوسیران/.
- ↑ «دانشنامهٔ تاریخ معماری ایران‌شهر». سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ایران. بایگانی‌شده از نسخه اصلی در ۲۳ اکتبر ۲۰۱۵. بازبینی‌شده در ۱۹/۵/۲۰۱۱.
- ↑ www.irna.ir https://www.irna.ir/news/80357487/كوهمره-سرخي-فارس-چند-كيلومتر-مانده-به-مركز-توسعه. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۲-۰۷. پارامتر
|عنوان= یا |title=ناموجود یا خالی (کمک) - ↑ «شکرانه برداشت انار در کهمره سرخی با برگزاری جشنواره ناردون». sums.ac.ir. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ فوریه ۲۰۲۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۲-۰۷.
- ↑ مروری بر ایلات و عشایر از عبدالله شهبازی.
- ↑ راهنمایی برای ثبت نام در این دانشگاه:مهر بهمن|نشانی=https://www.heyvagroup.com/blog/9148/ثبت-نام-و-لیست-رشته-های-بدون-کنکور-دانشگاه-پیام-نور-نودان-سال.html%7Cوبگاه=www.heyvagroup.com%7Cبازبینی=2023-03-05}}
- ابوالحسن گلستانه. مجمل‌التواریخ گلستانه.
- فارس‌نامه ابن بلخی
- فرهنگ جغرافیایی ایران جلد ۷. انتشارات ارتش شاهنشاهی. ۱۳۳۲. پارامتر
|first1=بدون|last1=در Authors list وارد شده‌است (کمک) - شهبازی، عبدالله (۱۳۶۶). ایل ناشناخته – پژوهشی در کوه نشینان سرخی فارس. نشر نی. شابک ۹۶۴-۸۱۷۰-۱۵-۰.
- جوکار، خداخواست (۱۳۸۸). کمربند سبز فارس: گامی در معرفی کوهمره، جروق و نودان. انتشارات نوید شیراز.
- نوروزی، علی‌مدد (۱۳۸۳). طلوع سبز: تاریخ و فرهنگ مردم کوهمره جروق. نشر بکاء. شابک ۹۶۴-۹۵۴۹۴-۰-۴.
 | این یک مقالهٔ خرد فارس است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |