پرش به محتوا

مارکو روبیو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
مارکو روبیو
سناتور ایالات متحده آمریکا
از فلوریدا
آغاز به کار
۳ ژانویه ۲۰۱۱
همکار با ریک اسکات
پس ازجرج لمیو
رئیس Senate Intelligence Committee
آغاز به کار
۱۸ مه ۲۰۲۰
پس ازریچارد بر
رئیس Senate Small Business Committee
آغاز به کار
۳ ژانویه ۲۰۱۹
پس ازجیم ریش
94th Speaker of the Florida House of Representatives
دوره مسئولیت
۲۱ نوامبر ۲۰۰۶ – ۱۸ نوامبر ۲۰۰۸
پس ازAllan Bense
پیش ازRay Sansom
عضو مجلس نمایندگان Florida
از حوزهٔ 111th
دوره مسئولیت
۲۵ ژانویه ۲۰۰۰ – ۷ نوامبر ۲۰۰۸
پس ازCarlos Valdes
پیش ازErik Fresen
عضو وست میامی، فلوریدا
دوره مسئولیت
آوریل ۱۹۹۸ – ژانویه ۲۰۰۰
پس ازTania Rozio[۱]
پیش ازLuciano Suarez[۲]
اطلاعات شخصی
زاده
Marco Antonio Rubio

۲۸ مهٔ ۱۹۷۱ ‏(۵۳ سال)
میامی، فلوریدا، ایالات متحده آمریکا
حزب سیاسیجمهوری‌خواه
همسر(ان)جنت دوسدیبز
فرزندان۴
محل تحصیلکالج تارکیو
کالج سانتافه
دانشگاه فلوریدا (B.A.)
دانشگاه میامی (J.D.)
امضا
وبگاه

مارکو آنتونیو روبیو (انگلیسی: Marco Antonio Rubio؛ زادهٔ ۲۸ مه ۱۹۷۱) سناتور ایالت فلوریدا در سنای ایالات متحده آمریکا از حزب جمهوری‌خواه است که برای نخستین بار در ۳ ژانویه ۲۰۱۱ به عضویت این مجلس درآمد.[۳] او پیشتر نماینده و رئیس مجلس نمایندگان فلوریدا بود. روبیو استاد وابستهٔ دانشگاه بین‌المللی فلوریدا است.

روبیو در ۱۳ آوریل نامزدی خود را برای انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ و نامزد نشدن خود برای انتخاب مجدد سنا از فلوریدا را اعلام کرد.[۴][۵][۶] و پس از پذیرش شکست در ایالت خود، فلوریدا، تصمیم به ترک رقابت‌ها برای کسب نامزدی حزب گرفت.[۷]

زندگی‌نامه

[ویرایش]

مارکو روبیو، در میامی فلوریدا،[۸] متولد شد و دومین پسر و سومین فرزند ماریو و اوریا (گارسیا) روبیو است. والدینش کوبایی‌هایی بودند که در سال ۱۹۵۶ به آمریکا مهاجرت کردند و در سال ۱۹۷۵ به عنوان شهروند آمریکا اعطای تابعیت شدند.[۹]

خانوادهٔ روبیو کاتولیک رومی بود ولی او و خانواده اش از سن ۸ تا ۱۱ سالگی حین زندگی در لاس وگاس به کلیسای عیسی مسیح قدیسان آخر الزمان می‌رفتند.[۱۰] در آنجا پدرش به عنوان بارتندر در هتل سمز تاون و مادرش به عنوان نظافتچی در کازینو و هتل ایمپریال پَلِس کار می‌کردند.[۱۱] او نخستین کمونیون خود به عنوان یک کاتولیک را در سال ۱۹۸۴، یک سال پیش از بازگشت به میامی دریافت کرد. او در کلیسای کاتولیک ازدواج کرد.[۱۲][۱۳] روبیو در دبیرستان جنوب میامی تحصیل کرد و در سال ۱۹۸۹ فارغ‌التحصیل شد. سپس به مدت یک سال با بورسیهٔ ورزشی فوتبال در کالج ترکیو و سپس در کالج سانتا فه تحصیل کرد و لیسانس خود در علوم سیاسی را در سال ۱۹۹۳ از دانشگاه فلوریدا و مدرک جی دی خود را در سال ۱۹۹۶ با cum laude از مدرسه حقوق دانشگاه میامی دریافت کرد.[۱۴][۱۵]

او حین تحصیل در حقوق برای نمایندهٔ مجلس آمریکا ایلینا روس-لهتینن کارآموزی کرد.[۱۶] او همچنین در مبارزات انتخاباتی سناتور باب دول در سال ۱۹۹۶ فعالیت کرد.[۱۷][۱۸] او به عنوان عضو کمیسیون شهری غرب میامی فعالیت می‌کرد تا این که در سال ۲۰۰۰ به عنوان نماینده مجلس نمایندگان فلوریدا برگزیده شد.[۱۵]

سنای ایالات متحده

[ویرایش]
شروع پیام خوشامدگویی روبیو در وبگاه سنای او.

انتخابات ۲۰۱۰

[ویرایش]

روبیو در ۵ مه ۲۰۰۹ اعلام کرد برای جانشینی کرسی سناتور مل مارتینز رقابت خواهد کرد. روبیو که در آغاز از چارلی کرایست فرماندار فلوریدا از حزب خود با اختلافی دو رقمی عقب بود، از او پیش افتاد. او در مبارزات خود از حمایت جنبش تی پارتی برخوردار شد. جنبش تی پارتی، با سیاست‌های کرایست در مقام فرماندار مخالف بود.[۱۹]

کرایست در آوریل ۲۰۱۰ اعلام کرد به صورت مستقل در انتخابات شرکت خواهد کرد و عملاً نامزدی حزب جمهوری‌خواه را به روبیو واگذار کرد. روبیو انتخابات سراسری را در ۲ نوامبر ۲۰۱۰ با کسب ۴۹ درصد از آرا در برابر ۳۰٪ رأی کرایست و ۲۰٪ رأی نامزد حزب دموکرات برنده شد.[۲۰] روبیو پس از انتخاب، به عنوان یکی از تنها دو سناتور کوبایی آمریکایی در کنار باب منندز مشغول به کار شد. همچنین در خصوص رقابت او به عنوان یکی از نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده در سال ۲۰۱۲ گمانه زنی شد.[۲۱]

مواضع سیاسی

[ویرایش]

روبیو در ابتدا با حمایت تی پارتی در انتخابات پیروز شد ولی حمایت از او اصلاحات جامع مهاجرتی و فراهم آوری مسیری برای اعطای شهروندی به اتباع خارجی غیرقانونی مقیم آمریکا رابطهٔ او را با این جنبش تیره کرد.

سیاست خارجی

[ویرایش]

روبیو مدافع حضور فعال‌تر آمریکا در امور جهانی و «ایفای یک نقش قدرتمند» توسط آمریکا در مقابله با ایران، روسیه و کره شمالی است. او با تلاش‌های دولت اوباما در عادی‌سازی روابط سیاسی با کوبا مخالفت کرد. روبیو با توافق برنامه جامع اقدام مشترک در خصوص برنامهٔ هسته‌ای ایران که توسط دولت اوباما مذاکره شد مخالفت کرد و گفت: به افزایش تحریم‌ها علیه ایران تا زمانی که ایران به برنامه هسته‌ای‌اش پایان دهد، ادامه خواهد داد. همچنین او به امکان اقدام نظامی به منظور پیشگیری از دستیابی ایران به سلاح‌های هسته‌ای اشاره کرده‌است.[۲۲][۲۳]

او به عنوان عضو کمیته روابط خارجی مجلس سنا به حمله آمریکا به سوریه رأی منفی داد.[۲۴] مارکو روبیو، طی انتشار توئیتی در رابطه با تصویب طرح اخراج نیروهای آمریکایی از عراق از سوی پارلمان این کشور اظهار داشت: «حال زمان آن رسیده که اقلیم کردستان استقلال کامل خود را بدست بیاورد»

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. "Marco Rubio, Tea Party Pretty Boy". July 22, 2010. Archived from the original on April 7, 2020. Retrieved April 7, 2020.
  2. "16 Apr 2000, 235 - The Miami Herald at Newspapers.com". Newspapers.com. Archived from the original on October 26, 2020. Retrieved October 23, 2020.
  3. "Senators of the 113th Congress" (به انگلیسی). U.S. Senate. Retrieved 6 July 2013.
  4. http://www.miamiherald.com/news/politics-government/article16536494.html
  5. http://thehill.com/blogs/ballot-box/presidential-races/237286-rubio-eyes-april-13-as-campaign-launch-date-report
  6. http://www.bloomberg.com/politics/articles/2015-03-28/marco-rubio-said-to-plan-presidential-campaign-announcement-april-13-in-miami
  7. «پیروزی قاطع کلینتون و ترامپ در فلوریدا؛ روبیو کنار کشید». بی‌بی‌سی فارسی. ۱۶ مارس ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۱۶ مارس ۲۰۱۶.
  8. Linkins, Jason (October 20, 2011). "Marco Rubio, Bobby Jindal Become Focus Of Bipartisan Birthers". هافینگتن پست.
  9. Roig-Franzia, Manuel (October 21, 2011). "Marco Rubio's compelling family story embellishes facts, documents show". The Washington Post. Retrieved October 21, 2011.
  10. Burr, Thomas (June 18, 2012). "Marco Rubio's book explains why he left Mormonism". Salt Lake Tribune.
  11. "Marco Rubio About". Marco Rubio Senator. Archived from the original on 18 November 2014. Retrieved 19 November 2014.
  12. Marrapodi, Erin (February 23, 2012). "Sen. Marco Rubio's religious journey: Catholic to Mormon to Catholic to Baptist and Catholic". CNN. Archived from the original on 1 March 2012. Retrieved February 24, 2012.
  13. "Representative Marco Rubio". Florida House of Representatives.
  14. Bennett, George (October 2, 2010). "Republican candidate Marco Rubio casts U.S. Senate race as battle for America". Palm Beach Post. Retrieved February 19, 2014.
  15. ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ "Marco Rubio – Biography" (PDF). Republican Business Council. 2010. Archived from the original (PDF) on 24 March 2012. Retrieved May 24, 2012.
  16. Clark, Lesley (January 5, 2011). "Miami's Marco Rubio becomes new Florida senator". Miami Herald. Archived from the original on 19 November 2015. Retrieved August 24, 2011.
  17. O'Keefe, Ed (April 10, 2014). "In South Florida, Jeb Bush and Marco Rubio are forcing locals to pick sides". The Washington Post. Retrieved April 12, 2014. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  18. Leary, Alex (October 9, 2010). "Marco Rubio's meteoric rise in Florida politics". تمپا بی تایمز. Archived from the original on 15 June 2017. Retrieved April 12, 2014. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  19. Leibovich, Mark (6 January 2010). "The First Senator From the Tea Party?". The New York Times. Retrieved 19 November 2015.
  20. "Florida Senate Election Results". NBC News. November 8, 2010. Archived from the original on 18 June 2013. Retrieved February 19, 2013.
  21. "Explaining the Senate's growing conservative Latino caucus". WBEZ91.5. Archived from the original on 1 July 2015. Retrieved April 14, 2014.
  22. Guray, Geoffrey (2015-04-13). "What does Marco Rubio believe? Where the candidate stands on 10 issues". PBS NewsHour. Retrieved 2015-10-06.
  23. Times, The New York (2015-04-13). "Marco Rubio on the Issues". The New York Times. Retrieved 2015-10-06.
  24. http://www.usatoday.com/story/news/politics/2013/09/04/senate-syria-committee-vote/2762415/