پرش به محتوا

لینکلن (فیلم ۲۰۱۲)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
لینکلن
پوستر انتشار سینمایی
کارگرداناستیون اسپیلبرگ
تهیه‌کننده
فیلمنامه‌نویستونی کوشنر
بر پایهتیم رقبا
اثر دوریس کیرنس گودوین
بازیگران
موسیقیجان ویلیامز
فیلم‌برداریانوش کامینسکی
تدوین‌گرمایکل کان
شرکت
تولید
توزیع‌کننده
تاریخ‌های انتشار
مدت زمان
۱۵۰ دقیقه[۴]
کشورایالات متحده
زبانانگلیسی
هزینهٔ فیلم۶۵ میلیون دلار[۵]
فروش گیشه۲۷۵٫۳ میلیون دلار[۶]

لینکلن (انگلیسی: Lincoln) فیلمی آمریکایی در ژانر درام تاریخی زندگی‌نامه‌ای به کارگردانی و تهیه‌کنندگی استیون اسپیلبرگ است که در سال ۲۰۱۲ منتشر شد.[۷] فیلم‌نامهٔ این فیلم را تونی کوشنر بر پایهٔ کتاب ۲۰۰۵ تیم رقبا اثر دوریس کیرنس گودوین به رشتهٔ تحریر درآورده است. فیلم بر ۴ ماه پایانی زندگی آبراهام لینکلن متمرکز است و تلاش‌های او، برای به تصویب رساندن سیزدهمین اصلاحیهٔ قانون اساسی ایالات متحدهٔ آمریکا توسط مجلس نمایندگان را به تصویر می‌کشد. به دنبال این اصلاحیه برده‌داری در آمریکا ممنوع شد. دنیل دی-لوئیس نقش اصلی رئیس‌جمهور ایالات متحده، آبراهام لینکلن را ایفا می‌کند و سالی فیلد، دیوید استراترن، جوزف گوردون لویت، جیمز اسپیدر، هال هالبروک و تامی لی جونز از دیگر بازیگران فیلم هستند.

تهیه‌کنندگی این فیلم بر عهدهٔ اسپیلبرگ و همکارش تونی کوشنر بوده و آن را از طریق شرکت تولیدی امبلین انترتینمنت و کندی/مارشال کمپانی ساخته‌اند. فیلم‌برداری در اکتبر ۲۰۱۱ آغاز شد و در دسامبر همان سال به پایان رسید. لینکلن در ۸ اکتبر ۲۰۱۲ در جشنوارۀ فیلم نیویورک به نمایش درآمد و در ۹ نوامبر ۲۰۱۲ در آمریکای شمالی اکران شد. این فیلم با نقدهای مثبت منتقدان همراه بود و در زمینهٔ نقش‌آفرینی بازیگران به‌ویژه دی-لوئیس، کارگردانی و عوامل فنی تحسین شد.[۸] این فیلم نامزد دریافت هفت جایزهٔ گلدن گلوب و ۱۲ جایزهٔ اسکار شده بود. دی-لوئیس موفق به کسب این دو جایزه در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش اول مرد شد.[۹] این فیلم همچنین با موفقیت تجاری همراه بود و بیش از ۲۷۵ میلیون دلار در گیشه فروش کرد.[۶]

داستان

[ویرایش]

در ژانویه ۱۸۶۵، آبراهام لینکلن، رئیس‌جمهور ایالات متحده، انتظار دارد جنگ داخلی آمریکا به‌زودی با شکست ایالات مؤتلفه پایان یابد. او نگران است که اعلامیه آزادی بردگان که در سال ۱۸۶۳ صادر کرده، پس از پایان جنگ توسط دادگاه‌ها لغو شود و اصلاحیه پیشنهادی سیزدهم نیز با بازگشت ایالت‌های برده‌دار شکست بخورد. لینکلن معتقد است تصویب این اصلاحیه پیش از پایان جنگ ضروری است تا از احتمال بازگشت بردگان آزادشده به بندگی جلوگیری شود.

جمهوری‌خواهان رادیکال بیم دارند که اصلاحیه با مخالفت کسانی که خواهان تعویق آن هستند، شکست بخورد؛ حمایت جمهوری‌خواهان ایالتی هنوز قطعی نیست. برای تصویب اصلاحیه، حمایت چندین نماینده دموکرات نیز لازم است. با توجه به اینکه ده‌ها نماینده دموکرات پس از شکست در انتخابات ۱۸۶۴ در وضعیت اردک لنگ قرار دارند، برخی از مشاوران لینکلن پیشنهاد می‌کنند که او منتظر کنگره‌ای با اکثریت جمهوری‌خواه بماند.

امید لینکلن به فرانسیس پرستون بلر، از بنیان‌گذاران حزب جمهوری‌خواه، وابسته است؛ کسی که نفوذش می‌تواند محافظه‌کاران ایالتی را با خود همراه کند. بلر که دو پسرش در ارتش اتحادیه خدمت می‌کنند، خواهان پایان درگیری‌ها پیش از فرا رسیدن بهار و آغاز دوباره نبردهاست. در ازای حمایت خود، بلر از لینکلن می‌خواهد که اجازه دهد با دولت مؤتلفه وارد مذاکره صلح شود. اما لینکلن می‌داند که جمهوری‌خواهان رادیکال، که از اصلاحیه حمایت می‌کنند، با صلح مذاکره‌شده مخالف‌اند. با وجود تردید، لینکلن مأموریت بلر را تأیید می‌کند.

در همین حال، لینکلن و وزیر امور خارجه‌اش، ویلیام اچ. سیوارد، تلاش می‌کنند آرای دموکرات‌ها را برای تصویب اصلاحیه جلب کنند. لینکلن پیشنهاد می‌دهد تمرکز بر نمایندگان «اردک لنگ» باشد، زیرا آن‌ها آزادی بیشتری برای رأی دادن دارند و به‌زودی به دنبال شغل خواهند بود؛ لینکلن در آغاز دوره دوم ریاست‌جمهوری‌اش فرصت‌های شغلی فدرال زیادی برای ارائه خواهد داشت. اگرچه حاضر به پرداخت رشوه نقدی نیست، لینکلن و سِوارد مأمورانی را مأمور می‌کنند تا با پیشنهاد شغل‌های دولتی، حمایت نمایندگان دموکرات را جلب کنند. در همین زمان، پسر لینکلن، رابرت، از مدرسه حقوق هاروارد بازمی‌گردد و اعلام می‌کند که قصد دارد تحصیل را رها کرده و به ارتش اتحادیه بپیوندد تا خارج از سایه پدرش، احترام و افتخاری کسب کند. لینکلن با اکراه برای او درجه افسری فراهم می‌کند. مری تاد لینکلن، بانوی اول، نگران کشته شدن رابرت است و از همسرش می‌خواهد اصلاحیه را تصویب کرده و جنگ را پایان دهد؛ او هشدار می‌دهد که در صورت شکست، اندوهی بزرگ در انتظار لینکلن خواهد بود.

در لحظه‌ای حساس از بحث در مجلس نمایندگان، تادئوس استیونس، مدافع برابری نژادی، حاضر می‌شود موضع خود را تعدیل کرده و اصلاحیه را صرفاً به‌عنوان تضمین برابری قانونی، نه برابری واقعی، معرفی کند. در همین حال، فرستادگان مؤتلفه آماده دیدار با لینکلن برای مذاکره صلح هستند، اما لینکلن دستور می‌دهد تا زمان رأی‌گیری اصلاحیه، آن‌ها از واشینگتن دی‌سی دور نگه داشته شوند. شایعه حضور آن‌ها باعث می‌شود برخی دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان محافظه‌کار خواهان تعویق رأی‌گیری شوند. لینکلن با بیانیه‌ای دقیق، حضور فرستادگان در واشینگتن را رد می‌کند و رأی‌گیری انجام می‌شود؛ اصلاحیه با اختلاف دو رأی تصویب می‌شود. بازدیدکنندگان سیاه‌پوست در گالری مجلس جشن می‌گیرند و استیونز به خانه‌اش بازمی‌گردد، نزد خدمتکار و معشوقه‌اش، لیدیا همیلتون اسمیت، زن دو رگه‌ای که با او زندگی می‌کند.

وقتی لینکلن با نمایندگان مؤتلفه دیدار می‌کند، به آن‌ها می‌گوید که برده‌داری قابل بازگشت نیست، زیرا شمال برای تصویب اصلاحیه متحد شده و چندین ایالت جنوبی بازسازی‌شده نیز به تصویب آن رأی خواهند داد. در نتیجه، مذاکرات صلح شکست می‌خورد و جنگ ادامه می‌یابد. در سوم آوریل، لینکلن از میدان نبرد در پترزبورگ، ویرجینیا بازدید می‌کند و با ژنرال یولیسیز اس گرانت گفت‌وگو می‌کند. در نهم آوریل، گرانت تسلیم ژنرال رابرت ای لی را در نبرد اپوماتوکس کورت هاوس دریافت می‌کند. در چهاردهم آوریل، لینکلن با اعضای کابینه‌اش دیدار می‌کند تا دربارهٔ اقدامات آینده برای اعطای حق رأی به سیاه‌پوستان گفت‌وگو کند، سپس به سمت تئاتر فورد حرکت می‌کند. همان شب، در حالی که پسرش تاد در تئاتر گروور مشغول تماشای نمایش است، مدیر صحنه نمایش را متوقف کرده و اعلام می‌کند که رئیس‌جمهور هدف گلوله قرار گرفته است.

صبح روز بعد، در خانه پیترسن، لینکلن با چهره‌ای آرام درگذشت. در یک فلش‌بک، لینکلن سخنرانی دوم خود در مراسم تحلیف را با این جمله به پایان می‌برد: «با کینه نسبت به هیچ‌کس، با مهربانی نسبت به همه.»

بازیگران

[ویرایش]

جوایز و افتخارات

[ویرایش]

در هشتاد و پنجمین دوره جوایز اسکار فیلم لینکلن نامزد دریافت ۱۲ جایزه اسکار از جمله جایزه اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بازیگر نقش اول مرد، نقش مکمل زن، نقش مکمل مرد شد، ولی در نهایت موفق به دریافت دو اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد (دنیل دی لوییس) و بهترین کارگردانی هنری گردید.[۱۰]

منابع

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ ۱٫۶ Debruge, Peter (November 1, 2012). "Lincoln: Review". Variety. Retrieved 13 January 2021.
  2. McClintock, Pamela (ژانویه 23, 2012). "Fox Partnering with DreamWorks on Steven Spielberg's 'Lincoln'". هالیوود ریپورتر. Archived from the original on July 1, 2014. Retrieved June 18, 2014.
  3. The Deadline Team (July 18, 2012). "Disney Dates Steven Spielberg's Lincoln Into Awards-Season Fray".
  4. "LINCOLN (12A)". هیئت رده‌بندی سنی فیلم‌های بریتانیا. November 28, 2012. Retrieved November 28, 2012.
  5. McClintock, Pamela (17 October 2013). "DreamWorks' Stacey Snider Reveals How Studio Slimmed Down to Stay Alive". هالیوود ریپورتر. Retrieved 9 December 2013.
  6. ۶٫۰ ۶٫۱ "Lincoln (2012)". باکس آفیس موجو. Retrieved April 28, 2013.
  7. Breznican, Anthony (April 13, 2011). "Steven Spielberg's 'Lincoln' gets its Mary Todd: Sally Field". Entertainment Weekly. Retrieved June 28, 2011.
  8. "Lincoln (2012)". Rotten Tomatoes. Retrieved January 3, 2021.
  9. "Archived copy". Archived from the original on May 2, 2013. Retrieved 2013-02-25.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  10. "The Nominees" (به انگلیسی). oscar.go.com. Retrieved 26 February 2013.

پیوند به بیرون

[ویرایش]