سوگیری خوشبینی
سوگیری خوشبینی (انگلیسی: Optimism bias) یک نوع سوگیری شناختی است که در آن فرد خود را در مقایسه با دیگران کمتر در معرض خطر می‌بیند. چهار عامل در این سوگیری دخیل هستند: حالت مطلوب نهایی فرد، مکانیزم‌های شناختی، اطلاعات در مورد خود در مقابل دیگران و شرایط روحی به طورکلی. این سوگیری باعث می‌شود افراد خود را کمتر در معرض جرایم ببینند[۱] و افراد سیگاری بر این باورند که آنها از سایر سیگاری‌ها شانس کمتری در برابر سرطان ریه دارند.[۲] یا معامله گران که فکر می‌کنند آنها کمتر در معرض ضرر و زیان در بازار هستند.[۳] کانمن و ریپ در تحقیقاتی که در سال ۱۹۹۷ انجام دادند، نشان دادند ۸۰ درصد افراد احتمال تصادف خودشان را کمتر از میانگین واقعی رانندگان می‌دانند. در سال ۱۹۹۳ امری و بیکر سراغ زوج‌های جوان آمریکایی رفتند و مطالعات آنان نشان داد که با وجود احتمال واقعی ۵۰ درصدی طلاق برای هر ازدواج در جامعه آمریکا، اکثر زوج‌های جوان احتمال طلاق در ازدواج خود را صفر ارزیابی می‌کردند.[۴]
منابع[ویرایش]
- ↑ Chapin, John; Grace Coleman (2009). "Optimistic Bias: What you Think, What you Know, or Whom you Know?". North American Journal of Psychology. 11 (1): 121–132.
- ↑ Weinstein, Neil D.; William M. Klein (1996). "Unrealistic Optimism: Present and Future". Journal of Social and Clinical Psychology. 15 (1): 1–8. doi:10.1521/jscp.1996.15.1.1.
- ↑ Elder; Alexander "Trading for a Living; Psychology, Trading Tactics, Money Management" John Wiley & Sons 1993, Intro – sections "Psychology is the Key" & "The Odds are against You", And Part I "Individual Psychology", Section 5 "Fantasy versus Reality" ISBN 0-471-59224-2
- ↑ ««اعتماد به نفس کاذب»». دنیای اقتصاد. ۲ مرداد ۱۳۹۰. دریافت‌شده در ۵ مه ۲۰۱۷.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- "Tali Sharot: The optimism bias", Tali Sharot's talk at TED.com
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |